Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Συνάντηση 2017: Μοναδική διέξοδος παραμένει μόνον ο σοσιαλισμός ― Δημ. Κουτσούμπας: Ο 21ος αιώνας θα φέρει την οριστική ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού

Σε εξέλιξη βρίσκεται από το πρωί της Δευτέρας 23 Γενάρη στις Βρυξέλλες, στο κτίριο του Ευρωκοινοβουλίου, η Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Συνάντηση 2017, με θέμα «100 χρόνια από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση. Καπιταλισμός - μονοπώλια - Ευρωπαϊκή Ένωση φέρνουν μόνο κρίσεις, πολέμους, φτώχεια. Ο σοσιαλισμός επίκαιρος και αναγκαίος», που φιλοξενεί η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ. 

Την εισηγητική ομιλία στη συνάντηση έκανε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας. (Δείτε ΕΔΩ το βίντεο και διαβάστε αναλυτικά την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα παρακάτω)

Το άνοιγμα των εργασιών της συνάντησης έκανε ο Κώστας Παπαδάκης, μέλος της ΚΕ και ευρωβουλευτής του ΚΚΕ. (Δείτε ΕΔΩ βίντεο από το άνοιγμα των εργασιών)

Στη συνάντηση συμμετέχουν τα ακόλουθα 42 ευρωπαϊκά Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα από 32 χώρες: 

Κομμουνιστικό Κόμμα Αλβανίας, Κόμμα Εργασίας Αυστρίας, Κόμμα Βούλγαρων Κομμουνιστών, Ένωση Κομμουνιστών στη Βουλγαρία, Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας, Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Βρετανίας, Πόλος για την Κομμουνιστική Αναγέννηση στη Γαλλία, Επαναστατικό Κόμμα - Κομμουνιστές (Γαλλία), Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας, Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, Κομμουνιστικό Κόμμα Δανίας, Κομμουνιστικό Κόμμα στη Δανία, Κομμουνιστικό Κόμμα (Δανία), Κόμμα Εργασίας Ελβετίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, Κόμμα των Εργατών Ιρλανδίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Λαών Ισπανίας, Κομμουνιστικό Κόμμα (Ιταλία), ΑΚΕΛ (Κύπρος), Σοσιαλιστικό Κόμμα Λετονίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Λευκορωσίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Εργαζομένων Λευκορωσίας, Σοσιαλιστικό Λαϊκό Μέτωπο Λιθουανίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Λουξεμβούργου, Κομμουνιστικό Κόμμα Μάλτας, Κομμουνιστικό Κόμμα Νορβηγίας, Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Ολλανδίας, Ουγγρικό Εργατικό Κόμμα, Ένωση Κομμουνιστών Ουκρανίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Πολωνίας, Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, Σοσιαλιστικό Κόμμα Ρουμανίας, Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης, Κόμμα Σέρβων Κομμουνιστών, Κομμουνιστικό Κόμμα Σλοβακίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Σουηδίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Βοημίας - Μοραβίας (Τσεχία), Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Φινλανδίας για την Ειρήνη και το Σοσιαλισμό.

Η εισηγητική ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα

«Αγαπητοί σύντροφοι,

Φέτος τιμάμε την 100ή επέτειο της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης του 1917 στη Ρωσία που έβαλε τη σφραγίδα της σε κάθε γωνιά του πλανήτη, για πολλές δεκαετίες.

Ο Οχτώβρης απέδειξε τη δυνατότητα και ικανότητα της εργατικής τάξης να υλοποιήσει την ιστορική της αποστολή ως μοναδικής τάξης πραγματικά επαναστατικής, να ηγηθεί της κοσμογονίας της οικοδόμησης του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Ο Οχτώβρης δείχνει ταυτόχρονα τον αναντικατάστατο ρόλο του καθοδηγητικού παράγοντα της σοσιαλιστικής επανάστασης, του Κομμουνιστικού Κόμματος, την τεράστια δύναμη του προλεταριακού διεθνισμού.

Σήμερα, παρά τα όσα έχουν μεσολαβήσει, είμαστε ακόμα πιο σίγουροι και κατηγορηματικοί για την επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Οι αντεπαναστατικές ανατροπές δεν αλλάζουν το χαρακτήρα της εποχής. Ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας καινούργιας ανόδου του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος και μιας νέας σειράς σοσιαλιστικών επαναστάσεων.

Οι καθημερινοί αγώνες για επιμέρους και γενικότερες κατακτήσεις είναι αναμφισβήτητα αναγκαίοι, δεν μπορούν όμως να δώσουν ουσιαστικές, μακροπρόθεσμες και μόνιμες λύσεις. Μοναδική διέξοδος παραμένει μόνον ο σοσιαλισμός.

Η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού προβάλλει από την ίδια την όξυνση των αντιθέσεων του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος. Οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό, δηλαδή η εργατική δύναμη και τα μέσα παραγωγής, ωρίμασαν μέσα στον ίδιο τον καπιταλισμό.

Ο καπιταλισμός έχει κοινωνικοποιήσει την εργασία, την παραγωγή, σε πρωτοφανή κλίμακα. Η εργατική τάξη, η κύρια παραγωγική δύναμη, αποτελεί την πλειοψηφία του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Όμως, τα μέσα παραγωγής, τα προϊόντα της κοινωνικής εργασίας αποτελούν ιδιωτική, καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Πρόκειται για αντίφαση τέτοια που είναι μήτρα όλων των φαινομένων κρίσης των σύγχρονων καπιταλιστικών κοινωνιών, όπως είναι οι οικονομικές κρίσεις, η καταστροφή του περιβάλλοντος, το πρόβλημα των ναρκωτικών, ο μεγάλος ημερήσιος εργάσιμος χρόνος παρά τη μεγάλη αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και ο οποίος φυσικά συνυπάρχει με την ανεργία, την υποαπασχόληση, την ένταση της εκμετάλλευσης και τόσα άλλα.

Ταυτόχρονα, όμως, αυτό το ίδιο γεγονός σηματοδοτεί την αναγκαιότητα της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, την κοινωνικοποίησή τους και τη σχεδιασμένη χρησιμοποίησή τους στην κοινωνική παραγωγή, το σχεδιασμό της οικονομίας από την εργατική εξουσία, με στόχο τη λαϊκή ευημερία.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Η θεωρητική κληρονομιά της Οχτωβριανής, εμπλουτισμένη και με την πείρα των σοσιαλιστικών επαναστάσεων που ακολούθησαν στην πορεία, είναι πολύτιμη.

Επιβεβαιώνει στην πράξη την ορθότητα της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας για την επανάσταση, που απορρέει από την ολόπλευρη συστηματική ανάλυση του ιμπεριαλισμού ότι αυτή ωριμάζει στην πορεία της ιστορικής εξέλιξης και ξεσπά σε περίοδο που καθορίζεται από ένα σύμπλεγμα ολόκληρης σειράς αντικειμενικών και υποκειμενικών αιτιών.

Οι αστοί και οι κάθε είδους αποστάτες διαστρεβλώνουν ή αποσιωπούν τη σημασία της Οχτωβριανής Επανάστασης γιατί προφανώς καταλαβαίνουν πολύ καλά πως με τη νίκη της, η θεωρία και οι ιδέες του μαρξισμού έγιναν υλική δύναμη, κινητοποίησαν και κινητοποιούν εκατομμύρια εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο, ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, νίκησαν και οργάνωσαν το δικό τους εργατικό κράτος το οποίο είναι η ανώτερη μορφή δημοκρατίας που έχει γνωρίσει μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα.

Η μηδενιστική στάση απέναντι στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, η υιοθέτηση απόψεων για συνολική αποτυχία -επειδή ανακόπηκε η πορεία του- είναι στάση αντιεπιστημονική και αντιιστορική, οδηγεί σε αδιέξοδους δρόμους.

Ο σοσιαλισμός οικοδομήθηκε, αναπτύχθηκε, έβαλε στο δρόμο λύσης τους μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Δεν έγινε όμως δυνατό για μια σειρά λόγους να αναδείξει και κυρίως να απελευθερώσει σε όλη την πορεία οικοδόμησής του τις εγγενείς δυνατότητες για συνεχή ανάπτυξη και τελειοποίηση, για εδραίωσή του στην πάλη με το καπιταλιστικό σύστημα.

Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν αναιρεί τη συνεισφορά και το ρόλο του σοσιαλιστικού συστήματος, όπως αυτό διαμορφώθηκε τον 20ό αιώνα, ανεξάρτητα από ελλείψεις, αδυναμίες και λάθη που εμφανίστηκαν σε αυτήν τη δύσκολη πορεία.

Η Oχτωβριανή Επανάσταση στην πράξη επιβεβαίωσε τη λενινιστική επεξεργασία για τον αδύναμο κρίκο στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Μέχρι τότε έλειπε στο διεθνές κίνημα η θεωρητική τεκμηρίωση για τη δυνατότητα νίκης της σοσιαλιστικής επανάστασης αρχικά σε μια χώρα ή σε ομάδα χωρών, οι οποίες αναδεικνύονται αδύναμοι κρίκοι, ως αποτέλεσμα της όξυνσης των εσωτερικών αντιφάσεων κάτω από την επίδραση των διεθνών εξελίξεων.

Εξαιτίας βέβαια της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης, υπάρχει η πιθανότητα να εκδηλωθούν τέτοια χαρακτηριστικά σε χώρες με μέσο - κατώτερο επίπεδο ανάπτυξης, στις οποίες οπωσδήποτε είναι πιο εύκολο να αρχίσει η επαναστατική διαδικασία, αλλά εξαιρετικά δύσκολο να συνεχίσει νικηφόρα τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Οι επεξεργασίες του Λένιν συνέβαλαν στην ανάπτυξη του μαρξισμού και συνολικά της στρατηγικής σκέψης των μπολσεβίκων.

Καθοριστική ήταν η συμβολή του Λένιν και του μπολσεβίκικου κόμματος στην αντιπαράθεση με το τμήμα της σοσιαλδημοκρατίας που, παραβιάζοντας αποφάσεις της Β’ Διεθνούς, στήριξαν τις αστικές τάξεις των χωρών τους, άλλοτε ψηφίζοντας τις πολεμικές πιστώσεις στα Κοινοβούλια, άλλοτε συμμετέχοντας σε κυβερνήσεις που διεξήγαγαν πολέμους, υποτίθεται για να υπάρξει μια "ειρηνική εξέλιξη", υπερασπιζόμενοι την "ιμπεριαλιστική ειρήνη" με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών. Μια γραμμή που νομοτελειακά τους έχωνε πιο βαθιά μέσα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στην όξυνση των αντιθέσεων και ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστικών κρατών και των συμμαχιών τους.

Ο Λένιν με τη στρατηγική γραμμή που ακολούθησε, προσδιόρισε ότι από τη σκοπιά του επαναστατικού κινήματος της εργατικής τάξης, με στόχο την επανάσταση και την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, το ζήτημα δεν είναι μια απλή, "πασιφιστικού" χαρακτήρα εναντίωση στον πόλεμο, αλλά κυρίως η αξιοποίηση των ρηγμάτων που, αντικειμενικά σε τέτοιες συνθήκες, δημιουργούνται μέσα στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, η αξιοποίηση της αποδυνάμωσης της αστικής τάξης κάθε χώρας με σκοπό τη μετατροπή αυτού του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε κάθε χώρα σε πάλη για την ανατροπή συνολικά της εξουσίας της αστικής τάξης που φέρνει σκοτωμούς και φτώχεια για τα παιδιά της εργατικής τάξης, το λαό της κάθε χώρας.

Ο Λένιν και με βάση την πείρα του Οχτώβρη ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τα ζητήματα της εξουσίας του νέου εργατικού κράτους. Ήταν ιδιαίτερη η συμβολή του στη διάγνωση των φύτρων των οργάνων της νέας εξουσίας.

Πείρα και διδάγματα που έχουν διαχρονική αξία και σήμερα, όσον αφορά την οργάνωση της εργατικής λαϊκής πάλης, όταν οξύνεται η ταξική πάλη σε συνθήκες επαναστατικής κρίσης, επαναστατικής κατάστασης, η οργάνωση και έκφραση της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τους φυσικούς της συμμάχους, τη φτωχή αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους, με πρωτοπόρα την εργατική τάξη, τη μετατροπή τους σε επαναστατική δύναμη, ικανή να ηγηθεί σε αποφασιστική σύγκρουση με την αστική εξουσία και να διαμορφώσει τους νέους εργατικούς - λαϊκούς θεσμούς της νέας εξουσίας.

Το ΚΚΕ, μελετώντας την πολύτιμη πείρα της Οχτωβριανής Επανάστασης, καταλήξαμε στο κρίσιμο συμπέρασμα πως ο προσδιορισμός του πολιτικού στόχου της εργατικής εξουσίας πρέπει να γίνεται με βάση τον αντικειμενικό προσδιορισμό του χαρακτήρα της εποχής που καθορίζεται από το ποιας τάξης το κίνημα αντικειμενικά βρίσκεται στο προσκήνιο της κοινωνικής εξέλιξης.

Αυτό προσδιορίζει το χαρακτήρα της επανάστασης και όχι ο συσχετισμός δυνάμεων, όπως το θέτουν ορισμένα Κομμουνιστικά Κόμματα.

Βεβαίως, ο συσχετισμός μεταξύ των δύο βασικών αντίπαλων τάξεων, της αστικής και της εργατικής, καθώς και η στάση των μεσαίων στρωμάτων, είναι καθοριστικός παράγοντας για το πότε μπορεί να γίνει η σοσιαλιστική επανάσταση. Με αυτή την έννοια, ένα ΚΚ πρέπει να παίρνει υπόψη τον "ταξικό συσχετισμό", με τη λενινιστική έννοια, δηλαδή για το ποια είναι η σχέση των τάξεων με την εξουσία.

Το ΚΚ ταυτόχρονα πρέπει να παίρνει υπόψη και να υπολογίζει και το συσχετισμό μέσα στο εργατικό κίνημα, τα κινήματα των κοινωνικών συμμάχων του, ως στοιχείο όμως απαραίτητο για τη διαμόρφωση κατάλληλων πιθανών ελιγμών, επεξεργασίας συνθημάτων, ώστε να μπορούν να τραβιούνται οι μάζες μέσα από την ίδια τους την πείρα στην πάλη για την εξουσία.

Όμως αυτό, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να γίνεται άλλοθι για την υποταγή του εργατικού, του κομμουνιστικού κινήματος σε κάποια μορφή αστικής διακυβέρνησης, συμμετοχής ή ανοχής σε αυτήν στο πλαίσιο του καπιταλισμού.

Στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια της κρίσης άνθισαν όλα τα λουλούδια των αστικών, αλλά και οπορτουνιστικών ιδεολογημάτων. Έγινε -και γίνεται ακόμα- πολλή συζήτηση σχετικά με την αναγκαιότητα δημιουργίας μιας "αριστερής", "προοδευτικής", "δημοκρατικής", "αντιδεξιάς", "αντιμνημονιακής", "πατριωτικής", "εθνικής", "οικουμενικής" κυβέρνησης, (όλα αυτά είναι ονόματα που έχουν χρησιμοποιηθεί για τέτοιες κυβερνήσεις) ως άμεσης πρότασης διεξόδου από την οικονομική κρίση και την αντιλαϊκή πολιτική.

Οι προτάσεις αυτές γίνονται τόσο από παραδοσιακά αστικά όσο και από άλλα νεοδημιουργημένα αστικά κόμματα, αλλά και από κόμματα που καλύπτουν το "αριστερό" τόξο του πολιτικού φάσματος. Το εργατικό κίνημα πρέπει να απορρίψει όλες αυτές τις παγίδες χειραγώγησης της εργατικής - λαϊκής πάλης και ενσωμάτωσης του κινήματος.

Η ιστορική πείρα διδάσκει ότι οι πρώτες "εργατικές", "αριστερές" κυβερνήσεις προέκυψαν από σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ή ως κυβερνήσεις συνασπισμού σοσιαλδημοκρατών με άλλα τότε αστικά κόμματα. Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στην ιστορία του διεθνούς εργατικού κινήματος και την περίοδο εκείνη, αμέσως μετά δηλαδή από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που αυτές οι κυβερνήσεις να μην προέκυψαν κυρίως ως ελιγμοί της αστικής τάξης για να αντιμετωπιστεί η επαναστατική άνοδος, να ενσωματωθεί η εργατική - λαϊκή δυσαρέσκεια σε συνθήκες πολύ μεγάλης οικονομικής κρίσης, πριν ή μετά από πόλεμο.

Ο στόχος μιας τέτοιας "αριστερής", "εργατικής" κυβέρνησης στο πλαίσιο της καπιταλιστικής εξουσίας, χωρίς επαναστατική ανατροπή, μέσα από κοινοβουλευτικές διαδικασίες, υιοθετήθηκε στη συνέχεια από ΚΚ ως ένας ενδιάμεσος στόχος με μεταβατικά μέτρα, με στόχο -όπως πιστευόταν- να διευκολύνει την πάλη για το σοσιαλισμό και να λύσει και κάποια επιμέρους ώριμα λαϊκά αιτήματα.

Η πείρα όμως δείχνει ότι παντού, παρά τις καλές προθέσεις ΚΚ, όχι μόνο δεν μπόρεσαν να ανοίξουν ένα παράθυρο έστω, πολύ περισσότερο το δρόμο για το σοσιαλισμό, αλλά ούτε καν να εξασφαλίσουν τελικά τη σταθεροποίηση κάποιων κατακτήσεων του λαϊκού κινήματος. Από την πείρα αρκετών χωρών, αλλού πριν, αλλού μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μέχρι τις μέρες μας. Κομμουνιστικά Κόμματα βρέθηκαν τελικά παροπλισμένα οργανωτικά, ιδεολογικά, πολιτικά.

Η ιστορική πείρα και σημασία του μεγάλου Οχτώβρη είναι αξεπέραστη. Επιβεβαιώνει ότι η σωτηρία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, σε συνθήκες οικονομικής και πολιτικής καπιταλιστικής κρίσης, σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου, είναι δυνατή μόνο μέσα από το δρόμο της ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας και ιδιοκτησίας, που βεβαίως προϋποθέτει και την αποδυνάμωση, την πλήρη χρεοκοπία και των διαφόρων "αριστερών" εκδοχών της μέσα από το πρόσωπο του επικίνδυνου ρεφορμισμού - οπορτουνισμού και της "κυβερνώσας αριστεράς", όπως στην Ελλάδα εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ας κρατήσουμε μια εκτίμηση που κάνουμε ως ΚΚΕ στις Θέσεις μας για το 20ό Συνέδριο μιας και βρισκόμαστε στην έδρα του Ευρωκοινοβουλίου: Οι εξελίξεις μετά την εκδήλωση της διεθνούς κρίσης το 2008-2009 επιβεβαιώνουν ότι η ΕΕ και η Ευρωζώνη δεν αποτελούν ένα συνεκτικό, σταθερό, μόνιμο σχηματισμό. Οι πολιτικές της ΕΕ δεν μπορούν να πετύχουν την άμβλυνση της ανισομετρίας στο εσωτερικό της Ευρωζώνης και της ΕΕ, αντίθετα αποτυπώνεται διεύρυνση της ψαλίδας μεταξύ των κρατών-μελών. Επιβεβαιώνεται η λενινιστική θέση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ή θα είναι σοσιαλιστικές, με την εργατική τάξη στην εξουσία ή αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξουν, ούτε κατά διάνοια δεν μπορούν να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των λαών και την πρόοδο.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Στα τέλη του Μάρτη το Κόμμα μας θα πραγματοποιήσει το 20ό Συνέδριό του, με βασικό αντικείμενο το ολόπλευρο ιδεολογικό - πολιτικό - οργανωτικό ατσάλωμα του Κόμματος και της Νεολαίας του ως κόμματος της επαναστατικής ανατροπής. Αυτό το ατσάλωμα αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να φέρουμε σε πέρας τα σύνθετα καθήκοντα της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, της οικοδόμησης της κοινωνικής συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, στην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, με στόχο την εργατική εξουσία.

Από αυτό το ατσάλωμα του Κόμματος εξαρτάται και η ικανότητά του να προετοιμάζει το λαό για τα παραπάνω καθήκοντα σε κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής με το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο σε συνθήκες που όλα είτε μοιάζουν ακίνητα είτε κινούνται με αργούς ρυθμούς προς το στόχο της εργατικής - λαϊκής αντεπίθεσης είτε ακόμα και πισωγυρίζουν.

Το Κόμμα μας έχει καταλήξει στο συμπέρασμα πως το γεγονός ότι το επαναστατικό περιεχόμενο, οι κατακτήσεις που προήλθαν ως αποτέλεσμα της Οχτωβριανής Επανάστασης αποδυναμώθηκαν κάτω από την επίδραση προσπάθειας επίλυσης υπαρκτών προβλημάτων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης σε λάθος κατεύθυνση, ακολουθώντας συνταγές καπιταλισμού, πορεία που χρονικά συμπίπτει με τις αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ το 1956 που βρήκαν την ακραία τους μορφή με την περεστρόικα το 1985 και τις συνολικές αντεπαναστατικές ανατροπές του 1991.

Όμως όλα αυτά δεν αλλάζουν ούτε τροποποιούν την εσωτερική δυναμική της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, πολύ περισσότερο την καθοριστική σημασία της Μεγάλης Οχτωβριανής Επανάστασης του 1917.

Στη διαμόρφωση του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων έπαιξαν σοβαρό ρόλο οι εξελίξεις στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, η διάσπαση του ΔΚΚ, ζητήματα στρατηγικής του.

Το Κόμμα μας διδάσκεται από τις αδυναμίες και τα λάθη του κατά το παρελθόν, όπως είναι η έλλειψη θεωρητικής και πολιτικής ετοιμότητας να κρίνει έγκαιρα την εξέλιξη της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ.

Θεωρούμε ότι αποτελεί ευθύνη και δικαίωμα του κάθε ΚΚ να μελετά τα θεωρητικά θέματα του σοσιαλισμού, να εκτιμά την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, να αντλεί διδάγματα για το μέτωπο με τον οπορτουνισμό σε διεθνές επίπεδο, να προετοιμάζει τις κομματικές και γενικότερα τις ταξικές δυνάμεις για την εξήγηση της ταξικής πάλης διεθνώς, την επιστημονική και ταξική εξήγηση των πισωγυρισμάτων στην κοινωνική κίνηση και εξέλιξη. Με αυτό το διεθνιστικό και κομμουνιστικό πνεύμα προσπαθούμε να παρακολουθούμε και τις σημερινές εξελίξεις σε χώρες όπως την Κίνα, το Βιετνάμ, την Κούβα, άλλες χώρες.

Η επιστημονική εξήγηση και υπεράσπιση της προσφοράς του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα αποτελεί στοιχείο ενίσχυσης της επαναστατικής στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος.
Η μελέτη των αντιθέσεων και αντιφάσεων, των υποκειμενικών λαθών της όλης ιστορικής κίνησης είναι διαδικασία ανάπτυξης της θεωρίας του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, από την οποία θα προκύψει ιδεολογική και πολιτική αναζωογόνηση και υπεροχή του κομμουνιστικού κινήματος για νέα έφοδο και οριστική νίκη.

Μέσα στα κορυφαία καθήκοντά μας σήμερα είναι να αποκατασταθεί στα μάτια των εργαζομένων η αλήθεια για το σοσιαλισμό του 20ού αιώνα, χωρίς εξιδανικεύσεις, αντικειμενικά και απαλλαγμένη από τις συκοφαντίες της αστικής τάξης, που βασίζονται και στις καταστροφές που έφερε η αντεπανάσταση.

Ο καπιταλισμός μπορεί να είναι ακόμα σήμερα ισχυρός, δεν είναι όμως παντοδύναμος. Η καπιταλιστική κρίση ανέδειξε ακόμα πιο έντονα τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος. Οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, που συγκροτούνται πάνω στο καπιταλιστικό "έδαφος" και για την υπεράσπιση των μονοπωλιακών συμφερόντων, δεν είναι απαλλαγμένες από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, τόσο στο εσωτερικό τους, όσο και με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Ιδιαίτερα στη σημερινή φάση, κατά την οποία πρέπει να είμαστε περισσότερο ανήσυχοι για τις αντιθέσεις τους, με την εμφάνιση λαϊκιστικών, ακροδεξιών, ευρωσκεπτικιστικών δυνάμεων σε αντιδραστική κατεύθυνση, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, αλλά και μετά την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ. Βέβαια μένει να δούμε πώς συγκεκριμένα θα αποτυπωθεί η αμερικανική πολιτική και μετά την επίσημη ανάληψη της προεδρίας, γιατί ο προεκλογικός αγώνας έχει κι άλλα στοιχεία, λαϊκισμού. Φυσικά, οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν την ιμπεριαλιστική τους πολιτική, καθότι είναι ακόμα υπ' αριθμόν 1 παγκόσμια οικονομική και στρατιωτική δύναμη. Όμως ανησυχούν για το πλασάρισμα της Κίνας στη 2η θέση διεθνώς οικονομικά και βέβαια ανησυχούν για την αλλαγή του εμπορικού ισοζυγίου σε βάρος των ΗΠΑ και υπέρ της Κίνας, την ίδια στιγμή που η Κίνα είναι υπ' αριθμόν 1 πιστωτής των ΗΠΑ, που της χρωστάνε (οι ΗΠΑ στην Κίνα) πάνω από 1,5 τρισ. δολάρια. Έτσι οι ΗΠΑ βλέπουν ως υπ' αριθμόν 1 αντίπαλο σήμερα την Κίνα, η οποία έχει και καλές σχέσεις με τη Ρωσία που είναι 2η στρατιωτική δύναμη στον κόσμο.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Είναι καθήκον μας να παρακολουθήσουμε σαν κομμουνιστικό κίνημα στενά όλες αυτές τις εξελίξεις, να ανταλλάσσουμε απόψεις, πληροφορίες, να καθορίζουμε κοινή στάση και δραστηριότητες απέναντι σε όλη τη διεθνή κατάσταση και τις εξελίξεις που απειλούν τους λαούς μας.

Έτσι που οι σημερινές και οι μελλοντικές γενιές που έρχονται, η νέα βάρδια της εργατικής τάξης που μπαίνει στην παραγωγή και στο κίνημα, να λένε:

Ο 20ός αιώνας άρχισε με τη μεγαλύτερη έφοδο των προλεταρίων όλων των εποχών και τέλειωσε με την προσωρινή ήττα τους. Ο 21ος αιώνας θα φέρει την οριστική και αμετάκλητη αυτή τη φορά ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Έτσι κι αλλιώς ο πάγος έσπασε, ο δρόμος άνοιξε, η γραμμή χαράχτηκε.

Ζήτω τα 100 χρόνια από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση!».

902