Ο χριστουγεννιάτικος καπιταλισμός

 Στη χώρα που ο υπουργός Επικρατείας σαν «πατέρας» πίνει φραπέ φυλασσόμενος από δεκάδες κακοπληρωμένους αστυνομικούς στα Εξάρχεια, ενώ παραδίπλα ο και κοσμάκης επιλεγόμενος αφήνει να τον κατεβάζουν με το ζόρι από τα τρόλεϊ παγερό προεορταστικό βραδάκι για να ζεσταθεί τρέχοντας μακριά απ' τα λαμπαδιασμένα κίτρινα κουφάρια, τα Χριστούγεννα ως γιορτή ήρθαν και τρακάρισαν και με τη λογική και με την ευαισθησία.
Δεκάδες λοιπόν μισοαπολυμένοι, απλήρωτοι και ανασφαλείς δημοσιογράφοι υποχρεούνται απ' την ανεπίσημα επίσημη ενημέρωση να ασχολούνται με τη μαρμίτα αισιοδοξίας στην οποία κάποιος πέταξε τον Τσίπρα όταν ήταν μικρός (η είδηση αναρτήθηκε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ) και έτσι μας προέκυψε ταυτόχρονα και θυμωμένος και αισιόδοξος. Στην αθεράπευτη αριστεροδεξιά φαίνεται ότι το μόνο αποδεκτό κόκκινο είναι και το εμπορικό ερυθρό του Αϊ - Βασίλη, που το περιφέρει βυθισμένος κι αυτός στη μαρμίτα της αγοράς πάντα με γουνάκια, ακόμα και στις αυστραλέζικες παραλίες.

Θα πάμε, λοιπόν, καθώς φαίνεται έως τις γερμανικές εκλογές ξυνόμενοι στην γκλίτσα του δικού μας προεκλογικού τσομπάνη μαρμιτένιοι και υπερήφανοι ως Ελληνες - Ευρωπαίοι του βαλκανομεσόγειου νότου, κι όπου βγει! Ο πολιτικοδημοσιογραφικός τσαμπουκάς εξαντλείται στο ποιος θα μαχαιρώσει πρώτος τη φουσκωτή βάρκα των δανειστών στην οποία επιβαίνουμε ως ευρωπρόσφυγες με αριστερό πρόσημο, δεξιό πηλήκιο και τιμονιέρη που κληρώνει στις μαρμίτες. Ο δημόσιος λόγος έχει εκπέσει στο ύψος της Χρυσής Αυγής έναν πόντο πάνω, έναν πόντο κάτω απ' τον απόπατο που για να αποξηρανθεί πρέπει να καεί οικειοθελώς ο μισός σχολιαστικός εσμός του διαδικτύου. Στη φετινή πολιτική φάτνη το χνότο των ζώων μυρίζει θειάφι και πετρέλαιο και εκτοξεύεται σα σφαίρα που σκοτώνει τα μωρά και τις ιδέες που πίστεψαν για μάγους τα βαμπίρ της εξουσίας. Τα δε πακέτα δώρων κατάφεραν να χωρέσουν συμπυκνωμένη ανατριχίλα, απογοήτευση, οργή με περιτύλιγμα ζαρωμένο σαν το δέρμα ανήμπορων συνταξιούχων και τσακισμένων εργαζομένων που δέθηκαν με το πενήντα τοις εκατό ενός άθλιου ΕΚΑΣ.

Τι να σου κάνει η μαρμίτα όταν είσαι 79 χρόνων και σε βαράει ο καρκίνος στο αριστερό πνευμόνι κι ας μην έπινες κι ας μην κάπνιζες κι ας μην έζησες παρά για δυο παιδιά και μερικά εγγόνια. Και για να μείνεις ζωντανή να πρέπει να βρεις λεφτά να προκάμεις την αρρώστια γιατί στο Πολάκειο σύμπαν ώσπου ν' αποφανθεί το σύστημα για τη μέθοδο (κρυφά, δηλαδή, αν αξίζεις να ζήσεις) εσύ πρέπει να σκεφθείς πως απ' αυτήν την πετσοκομμένη σύνταξη ζουν άνεργη κόρη, δυο εγγόνια και...

Σίγουρα η περίπτωση, θα μου πει κανείς, είναι μία κι έχει κι άλλες χειρότερες, που δεν αντιμετωπίζονται στον χριστουγεννιάτικο καπιταλισμό χωρίς χορηγία και φιλανθρωπία. Πού να σκεφθεί ο Χριστιανός των ημερών τι σημαίνει «χορηγός της ζωής ημών, αμήν»... Ψάχνω να βρω πρόσωπα κι ονόματα που να μπορώ να τους πω Χρόνια Πολλά και να μην ακούγεται σαν ειρωνεία. Χρόνια Πολλά λοιπόν σ' όσους τα δικαιούνται, δηλαδή σε όλους, ακόμα κι αυτούς που είναι αργά για να συνειδητοποιήσουν ότι στο σύστημα της βαρβαρότητας δε χρωστάνε ούτε μια μέρα απ' τη ζωή τους, ούτε ένα φράγκο απ' τη δούλεψή τους, ούτε καν μια κατάρα για την επιλογή τους.

Λιάνα Κανέλλη

Ριζοσπάστης