Ο παππούς πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο. Μόλις επέστρεψε στον τόπο του
οργανώθηκε στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Μετά την απελευθέρωση, πέρασε στην παρανομία.
Το ελληνικό κράτος δεν του συγχώρησε τη συμμετοχή του στην αντίσταση.
Πιάστηκε από «εθνικόφρονες» και παλιούς υπηρέτες των καταχτητών που τον
σακάτεψαν στο ξύλο και τον εξόρισαν σε Κύθηρα, Λήμνο και Μακρόνησο.
Δεν εξαργύρωσε την προσφορά του στο λαό και την πατρίδα. Δεν
αντάλλαξε τις ιδέες και τα ιδανικά του όταν όλα είχαν χαθεί. Δεν
υποχώρησε ποτέ από την πρώτη γραμμή. «Έφυγε» όπως έζησε: περήφανος και
αξιοπρεπής, με τη συνείδησή του ήσυχη και το μέτωπο ψηλά. Την πίκρα του
για ό,τι δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει η γενιά του, δεν τη φόρτωσε στα
παιδιά και τα εγγόνια του, να τα βαραίνει· την έκανε πίστη και επιμονή
στο δίκαιο σκοπό και τ’ άφησε παρακαταθήκη. Όταν τον ρωτούσαν για τα
πέτρινα χρόνια στα κυνηγητά και στις εξορίες, γύριζε το βλέμμα αλλού και
την κουβέντα στο παρόν και στις απαιτήσεις του σύγχρονου αγώνα.
Διαβάστε τη συνέχεια της ανάρτησής μας στο ΑΤΕΧΝΩΣ (κλικ!)
Όταν κλείσουν οι λογαριασμοί τούτης της εποχής, τότε θα καταλάβει κι ο πιο ανυποψίαστος ότι ναι, ήθελε απίστευτη δύναμη και κουράγιο σήμερα για να μη λυγίσεις· για να κρατήσεις το κεφάλι έξω από τον σιχαμερό πολτό· να μη θολώσεις από την οργή και την αηδία και χάσεις εκείνη την ζωογόνα κουκίδα ελπίδας από το οπτικό σου πεδίο· έπρεπε να καταβάλεις υπεράνθρωπη προσπάθεια για να κρατήσεις την πυξίδα στο δρόμο που κάποιοι παππούδες σημάδεψαν με το αίμα τους και οι αριστεροκάπηλοι ευρωλακέδες βρωμίζουν σήμερα με την κόπρο των λόγων και των έργων τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜελετημένα λόγια. Μεστό το μήνυμά τους. Σ' ευχαριστώ οικοδομε. Γι' αυτά τα λόγια.
Κάποια που νιώθει να χάνει την πυξίδα.