Για τους διάφορους «καλοθελητές» που «προβληματίζονται» τάχα «γιατί δεν ανεβαίνει» το ΚΚΕ

Με αφορμή το εκλογικό αποτέλεσμα του ΚΚΕ, ξανάρχισαν από διάφορα ΜΜΕ και άλλους καλοθελητές οι «προβληματισμοί» του τύπου «γιατί δεν ανεβαίνει εκλογικά το ΚΚΕ», «γιατί δεν εισπράττει τη δυσαρέσκεια, τη διαμαρτυρία, τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε μνημονιακός» κ.λπ.

Αυτά, βέβαια, τα έλεγαν και παλιότερα. Οχι βεβαίως από ανησυχία για το ΚΚΕ και τα ποσοστά του, αλλά με απώτερο στόχο να καταδείξουν ότι το πρόβλημα είναι η πολιτική γραμμή του.

Η ορθότητα, όμως, της γραμμής του Κόμματος, όπως έχει αποδειχτεί και από την πρόσφατη ιστορία, δεν κρίνεται κυρίως από τις εκλογικές επιδόσεις του, αλλά με άλλα, ουσιαστικά κριτήρια. Για παράδειγμα, το 2012, το ΚΚΕ προέβαλλε την ανάγκη ο λαός, οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να μην προσδοκούν φιλολαϊκή διέξοδο από μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, στο πλαίσιο της αστικής εξουσίας, της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, της ΕΕ. Η αλήθεια αυτή, τότε που το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ προέβαλλε στον ορίζοντα, δεν ήταν καθόλου δημοφιλής. Γι' αυτή του τη θέση, το ΚΚΕ είχε σημαντικές εκλογικές απώλειες. Ομως, η αλήθεια αυτή επιβεβαιώθηκε απ' όλες τις εξελίξεις και κυρίως το τελευταίο 7μηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Αυτό το καταλαβαίνουν σήμερα πολύ περισσότεροι εργαζόμενοι, ακόμα και αυτοί που έδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ μια δεύτερη ευκαιρία, υποκύπτοντας στη λογική του «μικρότερου κακού»...

Εξάλλου, αν αυτή τη λογική την αντιστρέψουμε, τότε θα πρέπει να δικαιώνεται η στάση όλων όσοι ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, τους ΑΝΕΛ, δηλαδή αυτά τα κόμματα, που είτε από κυβερνητικές θέσεις, είτε από θέσεις αστικής αντιπολίτευσης, θα στηρίξουν την υλοποίηση των αντιλαϊκών πολιτικών του 3ου μνημονίου, πάνω στο έδαφος όλων των προηγούμενων που μένουν απείραχτα. Ηδη, όλες αυτές οι ψήφοι, ανεξάρτητα από προθέσεις και διαθέσεις, αθροίζονται σε ένα και μόνο πράγμα: στη συναίνεση στην εφαρμογή του αντιλαϊκού μνημονίου.

Βεβαίως, το ερώτημα «γιατί το ΚΚΕ δεν ανεβαίνει» τίθεται και ως προβληματισμός από εργαζόμενους και λαϊκά στρώματα που προσδοκούσαν - και δικαίως - ένα καλύτερο αποτέλεσμα για το Κόμμα.

Η Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ επισημαίνει σωστά ότι: «...το εκλογικό αποτέλεσμα εκφράζει το συνολικό αρνητικό ταξικό συσχετισμό δυνάμεων, τη γενικότερη υποχώρηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, το επίπεδο της ταξικής πάλης στη χώρα μας και διεθνώς». Αυτή είναι και η απάντηση στο δικαιολογημένο ερώτημα.

Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα είναι που χρειάζεται σήμερα, περισσότερο από ποτέ, να συνειδητοποιηθεί σε βάθος, για να συνειδητοποιηθούν και οι όροι αλλαγής της. Δηλαδή, ότι οι εκλογές θα εκφράζουν πάντα το συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, ανάμεσα στη λαϊκή πλειοψηφία και το κεφάλαιο, που δεν αλλάζει, κυρίως μέσα από μια τέτοια εκλογική διαδικασία.

Για τον σημερινό αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, εκτός από μια σειρά άλλους παράγοντες που έχουν επιδράσει από το 1990 μέχρι σήμερα, όπως η αλλαγή του διεθνούς συσχετισμού υπέρ των δυνάμεων του καπιταλισμού με την αντεπανάσταση, η υποχώρηση και κρίση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, η εκδήλωση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και η πίεση για υποχωρήσεις κ.λπ., υπάρχουν και συγκεκριμένες ευθύνες.

Υπάρχουν ευθύνες σε όλες αυτές τις πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που απ' την αρχή της οικονομικής κρίσης αποπροσανατόλισαν από τον πραγματικό βασικό αντίπαλο, μέσα από το διαχωρισμό «μνημονιακών - αντιμνημονιακών» δυνάμεων, έβγαλαν από το στόχαστρο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Ιδιαίτερα μετά το 2012, καθήλωσαν το εργατικό - λαϊκό κίνημα στην αναμονή από μια κυβερνητική εναλλαγή. Δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΠΑΣΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σ' αυτό τον κατήφορο, οι μόνοι που αντιστάθηκαν, που πάλεψαν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, ήταν οι κομμουνιστές και οι αγωνιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, καθώς και σε άλλες αντιμονοπωλιακές συσπειρώσεις των ΕΒΕ, των αγροτών κ.λπ. Θυμίζουμε, για παράδειγμα, την πρωτοβουλία για το μεγάλο πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ τον περασμένο Νοέμβρη, όταν δεν «κουνιόταν φύλλο», μια πρωτοβουλία που σαμπόταραν ή συκοφαντούσαν συνειδητά όλες οι άλλες δυνάμεις. Θυμίζουμε τις κινητοποιήσεις ενάντια στις αντιλαϊκές διαπραγματεύσεις το χειμώνα, τις κινητοποιήσεις ενάντια στη νέα συμφωνία, πριν ακόμα από το δημοψήφισμα του Ιούλη, που όλα έδειχναν ότι το νέο μνημόνιο έρχεται. Ακόμα και στις απλές διαδικασίες, όπως είναι οι αρχαιρεσίες στα σωματεία, μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι παραπάνω δυνάμεις έπαιξαν το παιχνίδι «το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο».

Η αλλαγή του συσχετισμού υπέρ των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, μπορεί να έρθει ως αποτέλεσμα της συνολικής ανόδου της ταξικής πάλης, της ανάπτυξης του εργατικού - λαϊκού κινήματος, της πορείας της ανασύνταξης του κινήματος της εργατικής τάξης και της συγκρότησης της λαϊκής συμμαχίας, από την αντιστροφή όλης της πορείας υποχώρησης και αναδίπλωσης που έχει σημειωθεί τα τελευταία 30 χρόνια.

Οσο πιο πολύ θα ενισχύεται, όσο πιο πολύ θα αναπτύσσεται, όχι απλά κάποιος μεμονωμένος αγώνας, αλλά το κίνημα συνολικά, όσο θα μαζικοποιείται, όσο θα βαθαίνει ο αντικαπιταλιστικός - αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός του, θα βάζει στο στόχαστρο το βασικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, την ΕΕ, την εξουσία τους, τόσο ο συσχετισμός δύναμης θα γίνεται πιο ευνοϊκός για το λαό. Κάτι που, βεβαίως, θα αντανακλάται και στις αρχαιρεσίες στα σωματεία, στους φορείς του λαϊκού κινήματος, αλλά και στις εκλογές για το αστικό κοινοβούλιο.

Συνολική ανατροπή του συσχετισμού υπέρ του λαού σημαίνει ο λαός ο ίδιος να πάρει την εξουσία, να κάνει δικιά του ιδιοκτησία τον κοινωνικό πλούτο.

Το ΚΚΕ, την προεκλογική περίοδο, προέβαλλε μαζικά την πολιτική του πρόταση, ανέδειξε ότι υπάρχει λύση για το λαό, αυτή της λαϊκής εξουσίας με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από την ΕΕ. Χιλιάδες συζήτησαν σε συσκέψεις, συγκεντρώσεις, ατομικές συζητήσεις, γι' αυτή την προοπτική. Ο προβληματισμός είναι υπαρκτός και ζωντανός, πολύ περισσότεροι είναι αυτοί που σκέφτονται πολύ πιο σοβαρά την πρόταση του ΚΚΕ, πολύ περισσότεροι είναι αυτοί που δεν πείθονται απ' τους μονόδρομους, ανεξάρτητα αν συμβιβάζονται με αυτούς ή όχι. Πολλοί ήταν αυτοί που δε φτάσαμε να συζητήσουμε, παρ' όλο που υπάρχουν διεργασίες στη συνείδησή τους. Πολλοί μας είπαν ότι «έχετε δίκιο». Δε μας κορόιδεψαν. Αλλο αν αυτή η παραδοχή δεν εκφράστηκε στην κάλπη, γιατί κυριάρχησε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο συμβιβασμός, η υποχώρηση προς το σημερινό συσχετισμό.

Χρειάζεται, λοιπόν, να γίνουν πολλά βήματα ακόμα, να συνεχιστεί και να πλατύνει η συζήτηση, να μπολιαστεί ο προβληματισμός με την πολιτική πρόταση διεξόδου του Κόμματος. Χρειάζεται να ενταθεί η προσπάθεια για την ανασύνταξη του κινήματος, την ενίσχυση της λαϊκής συμμαχίας. Σ' αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσουν να δουλεύουν τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ. Αυτός είναι ο δρόμος για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ του λαού, των εργαζομένων και εις βάρος του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, της εξουσίας τους, της ΕΕ κ.λπ. Σ' αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να αξιοποιηθούν μεγάλες και μικρές μάχες του επόμενου διαστήματος όπως π.χ. για το Ασφαλιστικό, τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, τη νέα φοροεπιδρομή κ.λπ., όσα θα έρθουν από τη νέα αντιλαϊκή επίθεση του μνημονίου 3 της «νέας» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Χ.
Ριζοσπάστης