«Οι
αδύνατοι δεν αγωνίζονται. Οι δυνατότεροι αγωνίζονται ίσως μια ώρα παραπάνω.
Αυτοί που δυνατότεροι ακόμα είναι, αγωνίζονται χρόνια πολλά. Αλλά οι
δυνατότεροι απ' όλους αγωνίζονται όλη τους τη ζωή» (Μπρεχτ).
Έναν
απ’ αυτούς τους δυνατότερους, ο παλαίμαχος κομμουνιστής, αγωνιστής του
εργατικού και λαϊκού κινήματος, δήμαρχος Καισαριανής επί σειρά ετών, ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΜΑΚΡΗΣ, ο άνθρωπος που ταυτίστηκε με την ανταρτομάνα πόλη, που
τον αγκάλιαζε μέχρι σήμερα με όλη της την αγάπη και την εκτίμηση, έφυγε από τη
ζωή.
Η
πολυκύμαντη ζωή του Π. Μακρή, ήταν ταυτισμένη με την Ιστορία του ΚΚΕ, του
εργατικού και λαϊκού κινήματος. Ο Π. Μακρής έδωσε συνολικά 20 χρόνια από τη ζωή
του στις φυλακές και τις εξορίες, «πληρώνοντας» κι αυτός, όπως χιλιάδες άλλοι,
το τίμημα της επιλογής τους να στρατευτούν στο ΚΚΕ. Εντάχτηκε το 1935, μαθητής
ακόμα, στην ΟΚΝΕ, πολέμησε τους φασίστες κατακτητές. Φυλακίζεται σε στρατόπεδο
συγκέντρωσης μέχρι το 1946. Επιστρέφει στην Ελλάδα και εντάσσεται στο ΚΚΕ. Το
1948 φυλακίζεται και εξορίζεται στην Ικαρία και στη συνέχεια στον Αϊ - Στράτη,
όπου μένει έως το 1961. Το 1964 εκλέγεται με 62% δήμαρχος Καισαριανής, το 1967
συλλαμβάνεται και εκτοπίζεται σε Γιούρα - Λέρο μέχρι το 1970. Μετά τη
μεταπολίτευση επανεκλέγεται δήμαρχος Καισαριανής το 1975 - 1978 - 1982 - 1986.
Διατέλεσε αντιπρόεδρος της ΚΕΔΚΕ και της ΤΕΔΚΝΑ. Το 1973 γίνεται αναπληρωματικό
μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ μέχρι το 1986.
Μέχρι
το τέλος της ζωής του δεν έπαψε να αποτελεί έναν από τους αγέραστους
ορθοστατούντες και ορθοβαδίζοντες εργάτες του Κόμματος. Στους δρόμους της
Καισαριανής, στα συλλαλητήρια και στις συγκεντρώσεις, αποτέλεσε εκφραστή της
συνείδησης της νέας κοινωνίας, παράδειγμα του συνθήματος "πρωτοπόρα
θεωρία, πρωτοπόρα δράση"».
«Σ' αυτήν την πόλη ήταν φυσικό
ο λαός να επιλέξει για δήμαρχό της έναν κομμουνιστή, τον Παναγιώτη Μακρή», είπε το Θανάσης Παφίλης σε εκδήλωση του Κόμματος προς τιμή του Παναγιώτη Μακρή, τον Αρπίλη του 2009.
«Ο
Δήμος Καισαριανής και άλλοι δήμοι, στους οποίους έχει πλειοψηφία το ΚΚΕ,
αποτελούν το μετερίζι στήριξης και υπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων,
πρωτοστατούν στην οργάνωση της πάλης όχι μόνο για τα προβλήματα της συνοικίας
αλλά για όλα. Συμπαρατάσσονται με το εργατικό κίνημα, με το αντιιμπεριαλιστικό,
φιλειρηνικό. Αποτελούν εστίες αντίστασης και οργάνωσης της λαϊκής πάλης».
Ο
Θ. Παφίλης σημείωσε ακόμα πως «η
εκτίμηση και τιμή που αποδίδεται στους πρωτοπόρους κομμουνιστές και αγωνιστές
επώνυμους και ανώνυμους σχετίζεται με το γεγονός ότι αφιερώνουν τη ζωή τους
στην υπηρεσία της κοινωνικής αναγκαιότητας, της διεξαγωγής της ταξικής πάλης
μέχρι το τέλος, την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη, την
οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού».
Η
κηδεία του Παναγιώτη Μακρή θα γίνει την Τρίτη στις 19.00 στο νεκροταφείο
Καισαριανής και θα είναι πολιτική.
Ενας απίστετος άνθρωπος, από αυτούς, που λες "δεν υπάρχει".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑεροπόρος. Είχα γνωρίσει κι άλλον από εκείνη τη γενηά των κομμουνιστών αεροπόρων. "Φόβος" και "κίνδυνος" δεν υπήρχε γι αυτούς - όποιος δε γνώρισε την "τρέλλα" τους δεν θα καταλάβει. Εκείνα τα χρόνια, που το αεροπλάνο ήταν ιπτάμενη νεκροφόρα, ήθελε τρέλλα για να γίνεις αεροπόρος. Δε μου φαίνεται περίεργο, που βρέθηκαν τόσοι κομμουνιστές αετοί. Σάμπως και για κομμουνιστής δε χρειάζεσαι μιαν ορισμένη "τρέλλα";
Ο Παναγιώτης ήταν σύμβολο για μένα. Αδιάλλακτος, "σκληροπυρηνικός", κομμουνιστής και γι αυτό ακριβώς απίστευτα "πλατύς" και μαζικός άνθρωπος, αγαπητός από όλους, υποχρέωνε ακόμη και τις μάβρες ψυχές να κρύβονται μπροστά του, να μην εκδηλώνονται. Η ζωντανή διάψευση της κάλπικης εξίσωσης "ενωτικός-μαζικός" = "νερό στο κρασί μας, κι έτσι....".
Είχε μια μνήμη καμήλας. Μια-δυό φορές είχαμε συναντηθεί σε κάποιο κομ. όργανο, τότε, που δίναμε τη μάχη της δημαρχίας στην Καισαριανή, για να μην πέσει στα χέρια των αναθεωρητών΄. [Που είχαν βάλει στόχο να την πάρουν, κουβαλώντας ό,τι είχαν και δεν είχαν από όλη την Αττική και τον Ρήγα, με υποχρεωτικές κομματικές μεταδημοτεύσεις στελεχών τους κ.α. Εμείς τότε στηριχτήκαμε στους "ιθαγενείς" καισαριανιώτες και τον Παναγιώταρο, που τους ήξερε και τον ξέρανε σαν αμετανόητο/ασυμβίβαστο κομμουνιστή. Και κέρδισε ο Παναγιώτης, γιατί, χωρίς υπερβολή, λέμε τώρα, αν μπορούσες να τον ξεχωρίσεις από το Κόμμα, η μισή νίκη θα ήταν δική του.] Από τότε, όποτε με έπαιρνε το μάτι του, σε συγκεντρώσεις, πορείες, με χαιρέταγε σα νάτανε χτές, κι ας είχαν περάσει δεκαετίες, και δεν είχα κάνει και τίποτε σπουδαίο.
Ανήκε σε εκείνους τους σεμνούς-αφανείς γίγαντες, χάρη στους οποίους κρατήθηκε το Κόμμα.
Να πάμε όλοι στο κατευόδιο, είναι χρέος σε όλους αυτούς τους ήρωες.
@Σεχτάρ ο Τρομερός:
ΑπάντησηΔιαγραφήΉσουν τυχερός που τον έζησες. Είχα την τύχη να τον συναντήσω από κοντά σ’ ένα προσκύνημα στο Μακρονήσι, το 2012. Όρθιος και ευθυτενής δίπλα στον Σπύρο Χαλβατζή και την Αλέκα, ανάμεσα σε πολλούς απλούς ανθρώπους σαν κι εμάς, κρεμόταν από τα χείλη ενός άλλου σπουδαίου αγωνιστή, του εικαστικού Γιώργου Φαρσακίδη που μας ξεναγούσε στα έργα του που εκτίθονταν εκεί. Ο κόσμος τον πλησίαζε και τον αγκάλιαζε. Κάποιοι τον φιλούσαν και κάποιοι απλά ήθελαν να του σφίξουν το χέρι. Και αυτός δεν αρνήθηκε σε κανέναν, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του και την ταλαιπωρία της μέρας. Χαμογελαστός με όλους, μέχρι το τέλος.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ… θα νιώθω για πάντα τα ίδια ρίγη συγκίνησης, όπως τότε στα φεστιβάλ της ΚΝΕ που μαθητής άκουγα να αναγγέλλονται από τα μεγάφωνα τα ονόματα των κόκκινων δημάρχων που παραβρίσκονταν εκεί. Στο άκουσμα του ονόματος του Παναγιώτη Μακρή μια θύελλα χειροκροτημάτων και συνθημάτων σκέπαζε τα πάντα.
Προσυπογράφω: Να πάμε όλοι στο κατευόδιο, είναι χρέος σε όλους αυτούς τους ήρωες.