Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης σε ραδιοφωνική συνέντευξή του ένιωσε την ανάγκη να ευχαριστήσει δημόσια τη «φίλη» και «σύμμαχο» (τα εισαγωγικά του ιστολογίου) κυβέρνηση των ΗΠΑ:
«Πρέπει
να ευχαριστήσω δημόσια την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τον πρόεδρο Ομπάμα, διότι ενδεχομένως χωρίς τη δική τους
συμβολή και επιμονή ότι η συμφωνία πρέπει να περιλαμβάνει και θέματα χρέους και
αναπτυξιακό ορίζοντα, ίσως να μην πετυχαίναμε…» (απομαγνητοφωνημένο κείμενο)
Ο
ραδιοφωνικός σταθμός «Στο Κόκκινο» που φιλοξένησε τον Γ. Δραγασάκη (η
συνέντευξη δόθηκε στον διευθυντή του σταθμού Κ. Αρβανίτη), ένιωσε την ανάγκη να
υποβαθμίσει τη δήλωση του αντιπροέδρου, γράφοντας στην ιστοσελίδα του (όπου
μπορείτε να ακούσετε και το ηχητικό με τη συνέντευξη):
«Ο
αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είπε χαρακτηριστικά ότι θα άξιζε ένα «ευχαριστώ»
στις ΗΠΑ και τον πρόεδρο Ομπάμα, που συνέβαλαν στο να αναδειχθεί το ζήτημα του
μη βιώσιμου χρέους».
Ειδικά
σήμερα, έχει σημασία πώς γράφονται και πώς τοποθετούνται οι λέξεις. Ο
Δραγασάκης θεώρησε ότι οι ΗΠΑ αξίζουν το ευχαριστώ της ελληνικής κυβέρνησης για
τη συμβολή τους στην επίτευξη της συμφωνίας-μνημονίου που τσακίζει το λαό και
δεν είχε πρόβλημα να το αποδώσει και μάλιστα δημόσια. Για να θολώσει τα νερά, βέβαια,
στη συνέχεια έκανε και μια σύντομη αναφορά στον «αντιφατικό ρόλο» των ΗΠΑ που
ήταν, λέει, «πιο σκληρές» στα εργασιακά και στα
ζητήματα «μεταρρυθμίσεων»…
Για
την ιστορία να υπενθυμίσουμε ένα ακόμα περήφανο ευχαριστώ ελληνικής κυβέρνησης για τη
«βοήθεια» των ΗΠΑ, στην υπόθεση των Ιμίων:
ΥΓ. (άνευ ή μικρής σημασίας για όσους ερμηνεύουν τα γεγονότα με τη λογική του «ρεαλισμού» και της «κανονικότητας» της τηλεοπτικής -και όχι μόνο- προπαγάνδας): Το 1991 η ομάδα Δραγασάκη επιχείρησε να βάλει στο χέρι το ΚΚΕ και ο ίδιος απέτυχε για λίγες ψήφους να εκλεγεί στην ηγεσία του. Δεν περιμέναμε βέβαια τις σημερινές δηλώσεις του να τον επιβεβαιώσουν· η μετέπειτα πορεία πολλών λεγόμενων «ανανεωτικών» στελεχών που έφυγαν από το Κόμμα εκείνη την περίοδο, καταδεικνύει τις επιδιώξεις τους για το τι Κομμουνιστικό Κόμμα ήθελαν από τότε να φτιάξουν. Κάθε καλόπιστος αναγνώστης που βομβαρδίζεται -εκτός των άλλων- με φανφάρες τύπου «πρώτη φορά αριστερά» κλπ, και αναγνωρίζει τη συμβολή του ΚΚΕ στην υπεράσπιση των εργαζομένων και του λαού, μπορεί να φανταστεί σε ποια κατάσταση θα βρισκόταν σήμερα ο λαός μας αν το κόμμα είχε αλωθεί τότε και μεταλλαχτεί σε «σύγχρονο», «ευρωπαϊκό», «ανανεωτικό» και άλλα κουραφέξαλα. Και αναγνωρίζει τη συμβολή αυτού του «μικρού», του «εκτός τόπου και χρόνου» (για την καθοδηγούμενη κυρίαρχη αντίληψη) Κόμματος, στο στήσιμο των όποιων αναχωμάτων απέναντι στην καπιταλιστική λαίλαπα και στη διατήρηση ζωντανής της ελπίδας για καλύτερες μέρες.
Τετάρτη
15 Ιούλη 2015.
΄Εννοια σου και τους ευχαριστούν με το παραπάνω οι Καμένος και Κοτζιάς. Με βάσεις στο Αιγαίο, με αναγνώριση του Κοσοβου, αμυντικές συμφωνιούλες με το Ισραήλ, με τραγουδάκια και χορούς. Πλανητάρχα μου, ιδού η κυβέρνησή σας.
ΑπάντησηΔιαγραφή