Ένα από τα ελαττώματα της τάξης μας είναι να θιγόμαστε όταν κάποιος
αναφερθεί σε αυτά. Ακόμα και όταν γνωρίζουμε ότι οι επιλογές μας είναι
λαθεμένες, όταν βρεθεί κάποιος να μας το υπενθυμίσει, αντί να
προβληματιστούμε εξοργιζόμαστε και καταφερόμαστε εναντίον του. Ειδικά
όταν αυτός ο κάποιος προέρχεται από την αντίπαλη τάξη.
Έτσι, δηλώσεις όπως αυτή της Αντιγόνης Λυμπεράκη (βουλευτής – κοινοβουλευτική εκπρόσωπος του Ποταμιού): «Δεν
είναι κακοί, δεν είναι ανόητοι, δεν είναι αμόρφωτοι αυτοί που είναι
φτωχοί. Απλώς κάνουν λάθος επιλογές σε κρίσιμες στιγμές», τις χαρακτηρίζουμε με έναν αξιοθαύμαστο αυτοματισμό «απίστευτες», «απαράδεκτες» και άλλα ακόμα βαρύτερα «κοσμητικά» επίθετα.
Η υπενθύμιση του μεγέθους μας ―του μεγέθους που εμείς επιλέξαμε να
αξιοποιούμε― από τον ταξικό αντίπαλο μάς σπρώχνει να λειτουργούμε
αμυντικά, θα έλεγε κανείς «συσπειρωτικά» πίσω από την ανάγκη να
υπερασπιστούμε το «δικαίωμά» μας στη λάθος επιλογή: «Ναι, τόσος είμαι,
αλλά εσύ δεν έχεις δικαίωμα να μου το λες κατάμουτρα»!
Μια άλλη διάσταση αυτού του φαινομένου είναι η δυσπιστία που
δείχνουμε όταν κάποιος αυτομολήσει από το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο και
ταχτεί με τα συμφέροντα της δικής μας τάξης (…«γίνεται αυτός να
νοιάζεται για μένα περισσότερο από μένα;»). Την Λιάνα Κανέλλη, ας πούμε,
μετά από τόσα χρόνια δεν είναι λίγοι αυτοί που την βλέπουν ακόμα με
μισό μάτι.
Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΤΕΧΝΩΣ (κλικ!)
Κάτι δεν καταλαβαίνω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι δηλώσεις απηχούν νουθεσία προς την τάξη μας περί την πίστη στο καπιταλιστικό όνειρο. Εμείς φταίμε και οι επιλογές μας που δεν μπορούμε να πετύχουμε στο υπάρχον πλαίσιο. Να μοχθήσουμε για να απολαύσουμε.
Διακρίνω επίσης προτροπή για αλλαγή πλεύσης. Το μεγαλόψυχο πλαίσιο δύναται να προσφέρει αφειδώς, ειδικά για κάποιους από μας. Κάτι σαν "Μετανοείτε!..."
Ειλικρινά, αυτό μπορώ να αντιληφθώ.
graf
Εντάξει, ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει αυτό που είπε η κα Λυμπεράκη διαφορετικά. Κι ίσως μόνο η ίδια να μπορεί να πει τι ακριβώς εννοούσε. Είναι αλήθεια όμως ότι οι εργαζόμενοι αν και δέχονται την εκμετάλλευση στο πετσί τους δυστυχώς πολύ συχνά παρασύρονται και μπαίνουν κάτω από ξένες σημαίες και παλεύουν για ξένα συμφέροντα. Κι είναι ικανοί να τα βάλουν με αυτούς που προσπαθούν να τους ανοίξουν τα μάτια. Αλλά όπως λέει και το άρθρο αυτός είναι ο κόσμος της τάξης μας αυτό το υλικό έχουμε και μ' αυτό πρέπει να παλέψουμε. Και με το να γινόμαστε εμείς καλύτεροι σ' αυτόν τον τομέα θα βοηθήσουμε και την τάξη μας. ΄Ομως θα πω και τον πόνο μου. ΄Ωρες ώρες όταν συζητάω με κόσμο της δουλειάς μου και ενώ βλέπουν την αδικία, καταλαβαίνουν το σωστό αλλά σου λένε τα δικά τους, αισθάνομαι ότι χρειάζομαι έναν ψυχολόγο. Για να με βοηθήσει να αντέξω αυτή την κατάσταση και να μην τους αρχίσω στα χαστούκια. Και δεν είναι λίγες οι φορές που κάθομαι και σκέφτομαι, ότι αν μπορούσα να φύγω να πάω σε έναν άλλο τόπο μαζί με όλους αυτούς που σκέφτονται το ίδιο με μένα και παλεύουν για τα ίδια πράγματα και καθόλου να μην έρχομαι σε επαφή μ'αυτά τα ζαγάρια, θα το έκανα και δε θα ενδιαφερόμουν καθόλου για το τι θα κάνανε από κει και πέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή