«Αδεια ζωή»!

Μετά το Στέλιο πάει και ο Γρηγόρης. Ε, και; Ας είναι καλά ο Λε - Πα και η Αντζελα, η Καλομοίρα κι ο Περικλής. Τι νομίζεις ότι θέλει από τη μουσική ο σημερινός Ελληνας, έτσι που τον κατάντησαν; Ενας ήχος κι ένα κούνημα του φτάνει. Γι' αυτό και οι αοιδοί κουνιούνται όταν τραγουδούν. Κι άντε ν' αποφύγεις τον οπτικό πειρασμό μιας Πέγγυς Ζήνα, μιας Ελενας Παπαρίζου... Για ρώτα πόσοι προσβάλλονται από την κενότητα και γελοιότητα των στίχων στα «σουξέ» που ακούγονται, συνεχώς, στα ραδιόφωνα. Λίγοι. Για σκέψου πόσοι καταλαβαίνουν την έλλειψη αρμονίας λόγου και μουσικής. Ακόμα λιγότεροι. Οι άνθρωποι συνήθισαν στο εύκολο και το ευτελές. Κι όσο «εκπολιτίζονται» μ' αυτού του είδους την «καλλιτεχνία», τόσο εκβαρβαρίζονται. Κι έγινε ζούγκλα, η κοινωνία.

Οσο άκουγες τον Στέλιο να γλυκολαλεί στην «Καταχνιά», το Γρηγόρη να κελαηδά στο «Αξιον Εστί», ένιωθες να τραβάς ψηλότερα. Αμα έβλεπες τον Μίκη να διευθύνει ανοίγοντας τα χέρια του, σαν αετός, το Λοΐζο να γρατσουνάει την κιθάρα του και να μαγεύει, έλπιζες ότι το μέλλον θά 'ναι καλύτερο. Οταν σιγοτραγουδούσες στίχους του Βίρβου, ποιήματα του Ρίτσου, του Βάρναλη, του Ελύτη, καταλάβαινες γιατί η φύση έδωσε το προνόμιο του λόγου μόνο στον άνθρωπο. Τώρα, ακούς το «ντάπα - ντούπα» και τα «τσιρίγματα», βλέπεις τα χοροπηδητά και τα λιγνίσματα και επιστρέφεις στην εποχή των ανθρωποειδών. Δε χρησιμοποιείς τις αισθήσεις, αλλά το ένστικτο. Δεν αισθάνεσαι, αντιδράς. Δε συμμετέχεις, μιμείσαι.

Και δε σου συμβαίνουν αυτά μόνο με τη μουσική. Το ποιοτικό θέατρο σε κουράζει και το αποφεύγεις. Ο καλός κινηματογράφος σε απωθεί και δεν πατάς. Το διδακτικό βιβλίο σε ταλαιπωρεί και το απορρίπτεις. Η έκθεση ζωγραφικής σε κάνει να βαριέσαι κι απομακρύνεσαι. Η απόστασή σου από την τέχνη κι ο εθισμός σου στην υποκουλτούρα, σου αφαιρεί κάθε ίχνος ανθρωπιάς, κάθε ικμάδα αντίστασης. Βλέπεις να βρωμίζουν τη φύση και δε νιώθεις την έλλειψη της ομορφιάς. Σε ταΐζουν τρόφιμα μολυσμένα και δεν αντιδράς. Σου στερούν το δικαίωμα στη δουλιά, στη γνώση, στην υγεία και δεν ξεσηκώνεσαι. Σκοτώνουν τα παιδιά στον πόλεμο, στα ναρκωτικά, στους δρόμους κι αδιαφορείς.

Ο,τι ήθελαν, πάντα, το πέτυχαν, τώρα. Είσαι ένα «ανθρωπάκι», έρμαιο και πιόνι στα χέρια τους. Νομίζεις πως είσαι ελεύθερος και σ' έχουν αλυσοδεμένο. Θεωρείς εξυπνάδα το «βόλεμα» και δέχεσαι να σε υποβαθμίζουν. Φεύγεις να κρυφτείς και πέφτεις στην παγίδα. Οι εχθροί σου μεταμφιέζονται σε φίλους και σε παραπλανούν. Θά 'ρθει η στιγμή που θα νιώσεις «άδειος κι άχρηστος», θα δυστυχήσεις. Ομως, υπάρχει ακόμα καιρός όλα να διορθωθούν. Αν ξυπνήσεις και ξεσηκωθείς «θά 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς». Για να ξανακουστεί το γλυκολάλημα του Καζαντζίδη, το κελάηδημα του Μπιθικώτση. Και για να ξαναποκτήσει περιεχόμενο και νόημα η «άδεια ζωή» σου. Αξίζει τον κόπο...

Παύλος Ριζαργιώτης

Ριζοσπάστης, 13/4/2005