Διαγωγή κοσμιωτάτη

Δεν θ' αργήσουν να μας πουν πως για τις θλιβερές εμπειρίες που μοιραζόμαστε υπεύθυνη είναι η μάνα φύση, η κακιά στιγμή, το κακό συναπάντημα.

2. Η φρίκη της Ευρώπης εδραιώθηκε για καλά στην έρημη χώρα μας. Ενα σκυλολόι από μισαλλόδοξους φανατικούς προτεστάντες μπαίνει και βγαίνει από τη ζωή μας και άλλο δεν κάνει από το να απαριθμεί τα παραπτώματά μας. Καιρός να επιστρέψουμε στην παλιά μας ειλικρίνεια, στην παλιά καχυποψία μας.

3. Ο δύσμοιρος ο Πορτοσάλτε. Τον είδα έντρομο στο γνωστό δελτίο ειδήσεων του «Σκάι» να δηλώνει πως φοβάται ότι, αν δεν ψηφιστεί νέος πρόεδρος, θα γίνουμε Βόρεια Κορέα! Φαίνεται πως όταν ήταν μικρός έβλεπε ταινίες φτηνής προπαγάνδας. Ετσι είναι, μπροστά στην εξουσία, πάνε κατά διαόλου το δημοκρατικό στιλ και η ευγένεια, και αναδεικνύεται πρωτόγονος ο αντικομμουνισμός. Η δημοσιογραφική χαμέρπεια ξεπερνά και τους χουντικούς στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα. Σε λίγο μάλλον θα δούμε τη Βόρεια Κορέα να την αντικαθιστούν τα κονσερβοκούτια και το παιδομάζωμα.

4. Ψημένος στα κόλπα και τις ίντριγκες, σκέτο επιστημονικό φαινόμενο στην αποστασία, ο Σαμαράς πήρε την απόφαση να στολίσει το χριστουγεννιάτικο δέντρο του με τους υπουργούς του. Και αυτοί οι υπουργοί «μάρτυρες», απηυδισμένοι, αποξενωμένοι από τον κόσμο, ψωριάρηδες που μόνο ο Μοσκοβισί τους αγκαλιάζει, αποδέχονται τη θέση τους στα κλαδάκια του δέντρου. Περνάνε ...δύσκολα, γεμάτοι τύψεις, και αναρωτιούνται πού πήγαν εκείνα τα χρόνια, τότε που έσπρωχναν με πόδια και χέρια για να χωρέσουν στα υπουργεία, για να τα «καταφέρουν», και τώρα στην κορυφή της πυραμίδας, να, ιδού το χάλι τους...

5. Χωρίς καμία προφύλαξη - έτσι, για τα μάτια του κόσμου - ο ένας Δεξιός μετά τον άλλο επιστρέφουν στις ρίζες τους. Χλομιάζουν ακόμη και οι κρετίνοι Χρυσαυγίτες μπροστά στην επάνοδο των Νεοδημοκρατών στην Ακροδεξιά. Η ικανότητα των φιλήσυχων Δεξιών να φτάνουν στα άκρα με διασκεδάζει όσο οτιδήποτε άλλο. Με ένα μόνιμο μπλακάουτ στο μυαλό και χρησιμοποιώντας ένα φτωχό λεξιλόγιο, χυδαίο, γίνονται ανεξάντλητη πηγή ηλιθιότητας. Μια κακοστημένη δουλειά - αυτό ήταν πάντα η Δεξιά.

6. Η έλλειψη φαντασίας ήταν πάντοτε το σήμα κατατεθέν του Γιώργου Παπανδρέου. Απόδειξη ότι βρέθηκε πάλι στο επίκεντρο της κουρασμένης χώρας. Αρκούσαν δύο με τρία απολειφάδια του ΠΑΣΟΚ να του παρέχουν εκείνο τον ενθουσιασμό που είναι αναγκαίος για τη ματαιοδοξία του, και να τος πάλι ο ξενέρωτος ποδηλάτης. Θέλει για άλλη μια φορά να παίξει. Και γιατί όχι; Το μαγαζί είναι δικό του, είναι ο νόμιμος ιδιοκτήτης, δεν του λείπει το θράσος, δεν παζαρεύει, και συνεχώς ανεβάζει την τιμή. Αν κατορθώσουμε να σκεφτούμε σοβαρά έστω μια φορά για τον Γιωργάκη, θα κρίνουμε πως είναι απαραίτητος. Για να θυμόμαστε ανά πάσα στιγμή πόσο πολύ κινδυνεύουμε.

7. Πόσο με συγκινεί η Ντόρα. Κάθε της εμφάνιση και μια θυσία, μια μεταμέλεια. Διακατέχεται από την αίσθηση του επείγοντος, να βοηθήσει τον έξαλλο Σαμαρά να βρει την έξοδο. Η Ντόρα πιστεύει ότι βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση πνευματικής εξύψωσης. Η λογοδιάρροιά της έχει άμεση σχέση με τις ανάγκες για την εικόνα της, και η νεύρωσή της είναι του τύπου «δεν θα απαλλαγείτε από μένα» - και είναι δικαίωμά της, αλλά αυτήν αφήνει εκτεθειμένη. Η Ντόρα είναι το φτηνό ρομάντζο της Δεξιάς. Πατάει στα κεφάλια των δημοσιογράφων χωρίς ανάγκη προσχημάτων, γνωρίζοντας πως μόνο αυτοί που δεν έχουν ορθολογική σκέψη μπορούν να βοηθήσουν την επιδέξια κυρία που, αν και πέρασε από την εξουσία, οι συναντήσεις της με την πραγματικότητα ήταν σύντομες. Μια ζωή γεμάτη κύβους ζάχαρης και ιλιγγιώδεις φαντασιώσεις για τον πρωθυπουργικό θώκο, μικροαστικές ανησυχίες και τρέχα γύρευε τι άλλα, με τα οποία, όπως φαίνεται, θα εξακολουθεί να ταλαιπωρεί το Πανελλήνιο.

Γιώργος Κακουλίδης

Ριζοσπάστης