Το Σάββατο το πρωί , ένα πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού,
διαδήλωσε ενάντια στην πολιτική της μιζέριας, της πλουτοκρατίας, κ της
Ε.Ε. Είναι γελοίο να γράφονται εδώ μέσα απαξιωτικά σχόλια, του τύπου,
“ειρηνική, μοναχική, η χαλαρή πορεία”
για το ΠΑΜΕ, όταν στο κάλεσμά του ανταποκρίθηκαν εκατοντάδες συνδικάτα.
Ναι, είναι τουλάχιστον γελοίο, ομοταξικοί άνθρωποι, που η ηγεσία κομμάτων που διάλεξαν να ψηφίζουν, τους καθηλώνει, στους καναπέδες τους, και στα πληκτρολόγια, να σαρκάζουν σαν “ιδιώτες”, τους συνταξιούχους, τους εργάτες, τους μαθητές, τη μάνα τους τη θεία τους, τ ανήψια τους, ή και τους ίδιους τους ιδεατούς εαυτούς τους, με την ευνουχισμένη αγωνιστικότητα. Δεν υπάρχει πιο σαφής πολιτική πράξη απ’ το να διαδηλώνεις, και να δείχνεις την διαφωνία σου, στο δρόμο. Τόσο απλό είναι. Μερικοί αριστεροί, κάνουν μόνο σκέψεις και γράφουν βιβλία. Μέχρι εκεί. Υπάρχουν όμως κι άλλοι, που λόγω ανάγκης πράττουν.. ανασκουμπώνονται. Όχι μια φορά την τετραετία, αλλά κάθε ώρα και στιγμή, γράφοντας μικρές καθημερινές ιστορίες. Μαζευτείτε λοιπόν, και συμπορευτείτε με κανένα απλό άνθρωπο, κι ας βρωμούν τα χνώτα του. Ναι, ρε σε σας τα λέω, που μόλις γίνετε δυό, χωρίζεστε. Σε σας, που νομίζετε, ότι ο ταξικός αγώνας έχει να κάνει μόνο με την ελιτίστικη αριστερή διανόηση, η με το όραμα της κοινοβουλευτικής Νίκης, σαν ένα ακόμα πρωτάθλημα του Ολυμπιακού. Νίκη και Δημοκρατία χωρίς θεμέλιο τον εκπαιδευμένο σε αγώνες Λαό, δε γίνεται. Δεν αμφισβητώ ιδεολογίες, αμφισβητώ κάτι πολύ σοβαρότερο. Τη μούχλα που πιάσανε οι αριστεροί κώλοι μας.. Π
Ναι, είναι τουλάχιστον γελοίο, ομοταξικοί άνθρωποι, που η ηγεσία κομμάτων που διάλεξαν να ψηφίζουν, τους καθηλώνει, στους καναπέδες τους, και στα πληκτρολόγια, να σαρκάζουν σαν “ιδιώτες”, τους συνταξιούχους, τους εργάτες, τους μαθητές, τη μάνα τους τη θεία τους, τ ανήψια τους, ή και τους ίδιους τους ιδεατούς εαυτούς τους, με την ευνουχισμένη αγωνιστικότητα. Δεν υπάρχει πιο σαφής πολιτική πράξη απ’ το να διαδηλώνεις, και να δείχνεις την διαφωνία σου, στο δρόμο. Τόσο απλό είναι. Μερικοί αριστεροί, κάνουν μόνο σκέψεις και γράφουν βιβλία. Μέχρι εκεί. Υπάρχουν όμως κι άλλοι, που λόγω ανάγκης πράττουν.. ανασκουμπώνονται. Όχι μια φορά την τετραετία, αλλά κάθε ώρα και στιγμή, γράφοντας μικρές καθημερινές ιστορίες. Μαζευτείτε λοιπόν, και συμπορευτείτε με κανένα απλό άνθρωπο, κι ας βρωμούν τα χνώτα του. Ναι, ρε σε σας τα λέω, που μόλις γίνετε δυό, χωρίζεστε. Σε σας, που νομίζετε, ότι ο ταξικός αγώνας έχει να κάνει μόνο με την ελιτίστικη αριστερή διανόηση, η με το όραμα της κοινοβουλευτικής Νίκης, σαν ένα ακόμα πρωτάθλημα του Ολυμπιακού. Νίκη και Δημοκρατία χωρίς θεμέλιο τον εκπαιδευμένο σε αγώνες Λαό, δε γίνεται. Δεν αμφισβητώ ιδεολογίες, αμφισβητώ κάτι πολύ σοβαρότερο. Τη μούχλα που πιάσανε οι αριστεροί κώλοι μας.. Π
Ανθρωποι σαν το Παντελη ειναι οαση μπροστα στη σημερινη, τουλαχιστον γελοια και αποκομμενη απο το λαο, καλλιτεχνικη σκηνη της χωρας μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήratm
Σωστός!!! Κυρίως για το τελευταίο του αποφθεγμα με τους κώλους. Καιρός να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το "που μόλις γίνετε δύο χωρίζεστε" κατατρέχει ετούτη τη φυλή από τότε που γεννήθηκε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα νά'χουμε ανάγκη από μια ισχυρή προσωπικότητα, έναν Ηγέτη, για να μας σύρει έξω από την βολή και τη διχόνοια. Που, αφού μονάχος του τραβήξει το άρμα, αυτοί που τους ανοίχτηκε ο δρόμος θα τον θάψουν, για να μπορούν ξανά να ονομάζουν την δειλία και το συμφέρον "σύνεση". Και τα κεφάλια ν'αλφαδιάζονται στο υψος του ερπετού.
Είναι μετά ν απορείς, όταν στερεύει ο τόπος από μπροστάρηδες;
@ratm :
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σχόλιό σου, για ανεξήγητο λόγο, είχε εγκλωβιστεί από τον μπλόγκερ στα "ανεπιθύμητα" (σπαμς). Μόλις τώρα, τυχαία το ανακαλύψαμε και το "απελευθερώσαμε".
Καλή δύναμη!