Οταν μιλούν οι βιομήχανοι...

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι βιομήχανοι, με τρόπο κυνικό, έρχονται να υπενθυμίσουν ότι τα «θέλω» και τα γενικά τους συμφέροντα είναι πάνω και πέρα από κυβερνήσεις, πάνω και πέρα από μείγμα διαχείρισης. Το ίδιο έκαναν και προχτές, στο Γενικό Συμβούλιο του ΣΕΒ. Παρουσία του υπουργού Εργασίας, ο πρόεδρος των βιομηχάνων ανέπτυξε τα μέτρα που το κεφάλαιο θεωρεί αναγκαίο να προχωρήσουν άμεσα, προκειμένου να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων.

Ο Θ. Φέσσας ξεχώρισε στην ομιλία του το θέμα του Ασφαλιστικού, σαν βασικού παράγοντα για την παραπέρα μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους», τις ανατροπές στο συνδικαλιστικό νόμο, τη θεμελίωση της πλήρους απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων, με τη «θωράκιση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας», την οριστική κατάργηση της υποχρεωτικής διαιτησίας (ΟΜΕΔ), την αναβάθμιση του «κοινωνικού διαλόγου» και την επέκταση της «μαθητείας». Αν βάλει κανείς αυτές τις «προτάσεις» δίπλα στα ζητήματα που «ανοίγουν» και προωθούν αυτήν την περίοδο η κυβέρνηση και η τρόικα, θα διαπιστώσει την καταπληκτική τους ομοιότητα.

Τι σημαίνει αυτό; Οτι η διαβόητη τρόικα δεν είναι ο εμπνευστής των «διαρθρωτικών» μέτρων που πάρθηκαν έως τώρα και των άλλων που ετοιμάζονται, ούτε βέβαια τα μνημόνια, όπως λένε ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι. Οι αξιώσεις των βιομηχάνων στην καπιταλιστική Ελλάδα προϋπήρχαν των μνημονίων και της τρόικας. Οι αξιώσεις τους δεν άλλαξαν στο πέρασμα του χρόνου, την περίοδο όμως της κρίσης έγιναν πιο επιθετικές.

Το δεύτερο που προκύπτει, είναι ότι οι κυβερνήσεις πριν από την κρίση δεν ήταν λιγότερο αντιλαϊκές από τις σημερινές, που επιπλέον υπογράφουν μνημόνια. Για παράδειγμα, οι βιομήχανοι και οι άλλες μερίδες του κεφαλαίου δεν έπαψαν ποτέ να ζητούν ανατροπές στο Ασφαλιστικό, που σχετίζονται άμεσα με τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.

Θυμίζουμε, όμως, ότι μια από τις βασικές αντιασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις, ο νόμος Σιούφα, έγινε πολύ πριν την κρίση και τα μνημόνια. Θυμίζουμε, επίσης, ότι το σχέδιο Γιαννίτση, ο πυρήνας του οποίου εφαρμόζεται με τη νομοθεσία των πέντε τελευταίων χρόνων, συντάχθηκε και έγινε προσπάθεια να γίνει νόμος σχεδόν μια δεκαετία πριν ξεσπάσει η κρίση και προκύψουν τα μνημόνια.

Αλλωστε, και ο ίδιος ο πρόεδρος των βιομηχάνων, ομολογεί ότι η τάξη του ζητάει μεταρρυθμίσεις στη βάση των όσων ισχύουν σε άλλες «προηγμένες» χώρες, συμπεριλαμβανομένων των κρατών - μελών της ΕΕ. Ο Θ. Φέσσας είπε στο Γενικό Συμβούλιο του ΣΕΒ ότι είναι αναγκαία η μεταρρύθμιση του σημερινού ασφαλιστικού συστήματος και ότι «η ανάπτυξη του 2ου και 3ου πυλώνα είναι πλέον απαραίτητη για ένα ολοκληρωμένο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, όπως ισχύει σε όλες τις προηγμένες οικονομίες».

Το ασφαλιστικό σύστημα των τριών πυλώνων ήταν συστατικό στοιχείο της στρατηγικής της Λισαβόνας και κατόπιν της στρατηγικής «Ευρώπη 2020». Προβλέπει, μεταξύ άλλων, την παροχή μιας σύνταξης - επίδομα από το κράτος. Από εκεί και πέρα, το «συμπλήρωμα» για να επιβιώσει ο συνταξιούχος θα προέρχεται από τα επαγγελματικά ταμεία και την ιδιωτική ασφάλιση, όπου είναι καθορισμένες οι εισφορές, αλλά κανείς δεν εγγυάται ούτε τη σύνταξη, ούτε το ύψος της.

Αυτό το σύστημα έχει ήδη δρομολογηθεί στην Ελλάδα. Για παράδειγμα, έχει προχωρήσει η μετατροπή της επικουρικής ασφάλισης σε επαγγελματική, οι εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές έχουν μειωθεί, το κράτος θεσπίζει από το 2015 τη λεγόμενη «βασική σύνταξη» των 360 ευρώ και πάει λέγοντας. Οι βιομήχανοι θέλουν ταχύτερους ρυθμούς και σε καμιά περίπτωση δε συναρτούν την ανάγκη τους για παραπέρα μείωση του «μη μισθολογικού κόστους», με το αν υπάρχει μνημόνιο ή όχι, αν κυβερνάει η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ ή όποιος άλλος.

Συμπερασματικά, το κεφάλαιο ήταν εδώ πριν τα μνημόνια και την τρόικα, όπως θα είναι εδώ και όταν τα μνημόνια τελειώσουν και φύγει η τρόικα. Η κρίση όμως βρίσκεται στην ίδια τη φύση, στο ίδιο το «DNA» του αντιλαϊκού δρόμου του κεφαλαίου, του καπιταλισμού. Αυτήν την κρίση η κυβέρνηση την αποδίδει στο ότι «ξοδεύαμε περισσότερα απ' όσα είχαμε», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ τη «χρεώνει» στους κακούς μόνο καπιταλιστές, που διαπλέκονται με το κράτος και τους οποίους διαχωρίζει από τους «υγιείς».

Αρα, κριτήριο για το αν ένα κόμμα θέλει και μπορεί να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική δεν είναι το πώς τοποθετείται απέναντι στην τρόικα και στα μνημόνια, αλλά το πώς τοποθετείται απέναντι στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, στα μονοπώλια, στο κεφάλαιο. Πιάνοντας από εδώ το νήμα, είναι περισσότερο καθαρό σήμερα ότι η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις μεταξύ τους υπαρκτές διαφορές στο ζήτημα της διαχείρισης του χρέους και των ελλειμμάτων, ταυτίζουν την ευημερία του λαού με την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, μέσα στην ΕΕ και με καλύτερη αξιοποίηση της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας.

Να γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική λύση διεξόδου για το λαό. Επειδή ο ΣΕΒ, όταν απαγγέλλει τα «θέλω» του, απευθύνεται και στον ΣΥΡΙΖΑ, με τη βεβαιότητα ότι έχει απέναντί του «ευήκοον ους»...

Π.

Ριζοσπάστης