Νίκος Ζαχαριάδης
«Μη χάνεις το θάρρος σου εμείς πάντα το ξέραμε πως δε χωράει μέσα στους τέσσερις τοίχους το μεγάλο μας όνειρο…»
Σελίδες
Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014
Μη «Καρτεράτε» να λυγίσουμε...
Νίκος Ζαχαριάδης
5 σχόλια:
Καλώς ήρθατε!
Πριν αφήσετε το σχόλιό σας, παρακαλώ να λάβετε υπόψη τα εξής:
Το σχόλιό σας να αφορά το θέμα της ανάρτησης.
Δεν θα δημοσιεύονται διαφημιστικά μηνύματα.
Αποφύγετε τις ύβρεις και τους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς.
ΟΧΙ στα greeklish - ΝΑΙ στα Ελληνικά.
Όποιος σχολιάζει σαν «ανώνυμος», ας προσθέτει στο τέλος του σχολίου του ένα ψευδώνυμο. Με τον τρόπο αυτό, γίνεται πιο εύκολη η επικοινωνία.
Το ιστολόγιο δέχεται τις διαφωνίες, την ένταση και το πάθος στην υποστήριξη των απόψεών σας. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνήσουμε, αρκεί να γινόμαστε κατανοητοί ο ένας στον άλλον. Ας βοηθήσουμε όλοι στη διατήρηση ενός επιπέδου στο διάλογο.
Ο διαχειριστής του ιστολογίου διατηρεί το δικαίωμα να μην δημοσιεύει σχόλια που δεν ανταποκρίνονται στις παραπάνω επισημάνσεις, χωρίς καμιά προειδοποίηση.
Ευχαριστώ για το σχόλιό σας.
Τιμή και Δόξα στον Αξέχαστο Σύντροφο Νίκο Ζαχαριάδη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα λόγια του παρακαταθήκη.
Η ουσία της ομιλίας της Αλέκας σήμερα ήταν η εξής: Κάποια πράγματα είναι αντικειμενικά έξω από το χέρι μας. Αλλά γι' αυτά που είναι (μόρφωση και δράση) πρέπει να τα δουλεύουμε, ώστε να είμαστε έτοιμοι στην κατάλληλη στιγμή. «Κρατάμε υγρό το χώμα για να μην φύγει η σπορά κι αυτό στην κατάλληλη στιγμή θα βγει» ή κάτι τέτοιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήσυγχαρητηρια συντροφε.Ηγετικη φυσιογνωμια του ΚΚΕ. αλυγιστος σε ολες τις δυσκολιες και ιδιαιτερα στην τελειταια μετα το 20ο συνεδριο εμεινε ακλονητος ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγαλος ηγετης ασχετα με τα οποια λαθη του ..ηταν ο πρωτος που κατηγειλε την οππορτουνιστικη στροφη του κκσε και την ωμη επεμβαση στα εσωτερικα του κκε και το πληρωσε..η σταση του ηταν παρακαταθηκη για το μελλον..ηταν γνησιος κομμουνιστης απο τους μεγαλυτερους στο παγκοσμιο κομμουνιστικο κινημα.(προσωπικη αποψη)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ Π Α Ν Α Σ Τ Α Τ Η Σ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα λάθη του, ακόμη και τα πιο τραγικά (βλ. Άρης), δεν αναιρούν τη συνολικότερη επαναστατική του πορεία.
Το απέδειξε στο δεύτερο αντάρτικο, επίσης αργότερα το 1956 στην Τασκένδη και έως το τέλος του βιολογικού του κύκλου.