Τους εργάτες θέλουν να τσακίσουν

Οι δηλώσεις των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ενωσης στη «Διάσκεψη για την απασχόληση», που έγινε στο Μιλάνο, προδίδουν τουλάχιστον ανησυχία. Για τι πράγμα όμως ανησυχούν οι ηγέτες της ΕΕ; Το ομολογούν οι ίδιοι. Αυτό που διακυβεύεται είναι «η θέση της ΕΕ στην παγκόσμια οικονομία». Ο ασταθής και αναιμικός χαρακτήρας της ευρωενωσιακής οικονομίας, «ανάβει κόκκινο» στα επιτελεία της.

Ομως, η εκδήλωση αυτής της ανησυχίας δεν πρέπει να μπερδεύει τους λαούς και τους εργαζόμενους στην ΕΕ. Δεν πρέπει να συσκοτίζει το πραγματικό ταξικό περιεχόμενο που έχει το ενδιαφέρον τους, ούτε και οι αντιθέσεις που εκδηλώνονται μεταξύ των εθνικών κυβερνήσεων, αλλά και τμημάτων της αστικής τάξης στο εσωτερικό κάθε χώρας, για το μείγμα διαχείρισης αυτής της κατάστασης. Αλλωστε, οι αντιθέσεις αυτές, όπως και όταν εκδηλώνονται, δεν αφορούν καθόλου τα συμφέροντα των εργαζομένων. Το αντίθετο συμβαίνει. Παρά τις διαφορές τους, για το ποιο πρέπει να είναι το μείγμα διαχείρισης των προβλημάτων που προκύπτουν στην ευρωενωσιακή οικονομία, ταυτόχρονα δείχνουν μια πρωτοφανή σύμπνοια στο ότι οι «λύσεις» που θα δοθούν, θα είναι σε βάρος όλων των εργαζομένων της Ευρώπης.

Ακόμα και το πρόβλημα της ανεργίας αντιμετωπίζεται απ' αυτήν ακριβώς τη σκοπιά. Για το πώς, δηλαδή, θα αξιοποιηθεί καλύτερα το τεράστιο άνεργο εργατικό δυναμικό της ΕΕ, για να δοθεί ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη, να γίνουν ακόμα πιο ισχυρά τα ευρωπαϊκά μονοπώλια, απέναντι στα μονοπώλια άλλων ισχυρών ή αναδυόμενων καπιταλιστικών οικονομιών, τα οποία καταφέρνουν να αποσπούν καλύτερα μερίδια από την παγκόσμια αγορά.

Γι' αυτό και η απάντησή τους είναι μία και μόνη: Ενίσχυση του ανταγωνισμού. Μόνο που η ενίσχυση του ανταγωνισμού των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, προϋποθέτει νέα προνόμια προς αυτά και νέες απώλειες για τους εργαζόμενους της ΕΕ. Η υπεράσπιση της ανταγωνιστικότητας παντού και πάντα αποδείχτηκε ο πολιορκητικός κριός και στο εσωτερικό των χωρών και πανευρωπαϊκά, για να σαρωθούν εργατικά δικαιώματα. Αλλωστε, ούτε οι ίδιοι κρύβουν αυτήν την αλήθεια, αφού ανοιχτά υποστηρίζουν ότι οι οικονομίες με μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας «ήταν εκείνες που έχουν ξεπεράσει την κρίση καλύτερα...».

Γι' αυτό επιμένουν στην ίδια δοκιμασμένη συνταγή και πάλι: «Οι κανόνες που διέπουν τις αγορές εργασίας πρέπει να αλλάξουν»! Στην πράξη προωθούν έναν και μόνο κανόνα: Κανένας κανόνας που να προστατεύει τους εργάτες. Πλήρης ευελιξία της εργασίας, κατάργηση οποιουδήποτε προστατευτικού μέτρου έχει απομείνει. Γι' αυτό και απαιτούν παραπέρα φοροελαφρύνσεις προς τις επιχειρήσεις, διευθετήσεις στο χρόνο εργασίας, που θα καθιστά τον εργαζόμενο εξάρτημα της παραγωγικής διαδικασίας, χτυπώντας παραπέρα το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος και άνοιγμα «προστατευόμενων κλάδων», δηλαδή νέα πεδία επιχειρηματικής δράσης.

Οσοι, όπως στη χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ, σπεύδουν να επενδύσουν - και να σύρουν πίσω απ' αυτήν τη γραμμή τους εργαζόμενους - στις κάθε φορά «αντιθέσεις» που εμφανίζονται στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης στα επιτελεία της ΕΕ, επιδιώκουν να παγιδεύσουν τους εργαζόμενους, να τους μετατρέψουν σε ουρά λύσεων που επιλέγονται για λογαριασμό του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και τμημάτων του. Γιατί και με τη «Διάσκεψη για την Απασχόληση», η οποία, όπως ήταν αναμενόμενο, εξελίχθηκε σε διάσκεψη για την ενίσχυση του ανταγωνισμού σε βάρος της εργατικής τάξης, αποδείχτηκε, για άλλη μια φορά, πως η ΕΕ, δε βελτιώνεται, ούτε αλλάζει, μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει. Και για τον ελληνικό λαό και για όλους τους λαούς της ΕΕ.

Αναδημοσίευση από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη του Σαββάτου 11 Οκτώβρη 2014