Τι γυρεύει (ξανά) η αλεπού στο παζάρι;

Η αρχή έγινε με τα αμερικάνικα Think Tanks (δεξαμενές σκέψεις) του Ινστιτούτου Brookings και του Ινστιτούτου levy. Ακολούθησε το διαβόητο CSIS, σωστό «εκτροφείο» της πιο «μαύρης» αντίδρασης, με μεγάλη επιρροή στις αμερικανικές κυβερνήσεις, που συγκεντρώνει «μυαλά» ικανά να εκπονήσουν τα πλέον πολεμοκάπηλα σχέδια προς όφελος των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων των ΗΠΑ. Μετά η αμερικανική οργάνωση «Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων» (CFR).

«Villa de Este», το πολυτελές αναγεννησιακό
ξενοδοχείο της Βόρειας Ιταλίας που
συνεδριάζει κάθε χρόνο το Φόρουμ
«Ambrosetti»

Καιρός ήταν να πάρουν σειρά οι αντίστοιχοι ευρωενωσιακοί μηχανισμοί. Αλλωστε, η ΕΕ είναι η συμμαχία με την οποία η αστική τάξη της Ελλάδας επέλεξε να συνδέσει τα συμφέροντά της, η ένταξη παραμένει στρατηγική της επιλογή. Αυτό το Σαββατοκύριακο, λοιπόν, ο Αλ. Τσίπρας περνά τις καλά φρουρούμενες πύλες του ιταλικού «The European House: Ambrosetti»... Στις όχθες της ειδυλλιακής λίμνης Κόμο, σε ένα απ' τα καλύτερα και ακριβότερα ξενοδοχεία του κόσμου, το «Villa D' Este», ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει τα αποδοτικά «νταραβέρια» που εγκαινίασε στις ΗΠΑ με μηχανισμούς στήριξης του καπιταλισμού, η σφραγίδα των οποίων κρύβεται σε πολλές απ' τις αποφάσεις που τσακίζουν λαούς, ακόμα και χώρες ολόκληρες.

Υπό την αιγίδα του ιταλικού Ινστιτούτου και με τη χορηγία του Ιταλικού Συνδέσμου Βιομηχάνων, ξεκίνησε την Παρασκευή και ολοκληρώνεται σήμερα, Κυριακή, διεθνές συνέδριο για τις παγκόσμιες και ευρωπαϊκές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις. Οι συμμετέχοντες, στους οποίους θα «συστηθεί» ο Αλ. Τσίπρας, «ένας κι ένας»: Οι πρώην πρωθυπουργοί της Ιταλίας Ενρίκο Λέτα και Μάριο Μόντι, υπουργοί της σημερινής αλλά και προηγούμενων κυβερνήσεων της Ιταλίας, ο τέως πρόεδρος της Κομισιόν Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, καθώς και οι Ζαν Κλοντ Τρισέ, Γιέργκ Ασμουσεν, Χοακίν Αλμούνια και Μισέλ Μπαρνιέ, Γερούν Νταϊσεμπλουμ, ο πρώην πρόεδρος του Ισραήλ Σ. Πέρες, μέλη της Κομισιόν, ανώτατοι δικαστές, καθηγητές μεγάλων αμερικανικών, γερμανικών, αγγλικών πανεπιστημίων, επικεφαλής επιχειρήσεων, όπως της «JP Mοrgan», στελέχη της ΕΚΤ, εκπρόσωποι του Βατικανό, στελέχη εφημερίδων, όπως των «New York Times» και των «Financial Times», και πολλοί ακόμα.

Ο Αλ. Τσίπρας, όπως ενημέρωσε το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, θα μιλήσει στον κύκλο με γενικό τίτλο: «Η ατζέντα για την αλλαγή στην Ευρώπη» και ειδικότερα στο κεφάλαιο για το «Συσχετισμό των δυνάμεων στη Νέα Ευρώπη». Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι απ' το βήμα του συνεδρίου «θα επαναλάβει τις πάγιες θέσεις του κόμματος για άμεση αλλαγή της ασκούμενης πολιτικής, ώστε να καταστεί δυνατή η αναπτυξιακή επανεκκίνηση της Ευρώπης. Θα επισημάνει ως επιτακτική ανάγκη το τρίπτυχο: Αμεσος τερματισμός της λιτότητας, συνολική ρύθμιση των χρεών της Ευρωζώνης, στο πλαίσιο μιας ευρωπαϊκής διάσκεψης για το χρέος, κατά το προηγούμενο της διάσκεψης του Λονδίνου το 1953, καθώς και ένα ευρωπαϊκό "New Deal" για την ισόρροπη και βιώσιμη ανάπτυξη».

Και δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι θα το κάνει. Το ίδιο, πάνω κάτω, συζητούν σήμερα απ' άκρη σ' άκρη της ΕΕ τμήματα του κεφαλαίου, οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, το ζήτημα αυτό βρίσκεται στο επίκεντρο της διαμάχης στο εσωτερικό της ΕΕ. Τον τρόπο, δηλαδή, που θα στηριχθεί πιο αποφασιστικά η ανάκαμψη της κερδοφορίας και θα ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Δεδομένης, εννοείται, της επίθεσης στους λαούς, που θα συνεχίσει να μαίνεται.

Μπορεί να κομπάζει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι «η πρόσκληση προς τον Αλέξη Τσίπρα σε ένα τόσο σημαντικό συνέδριο εγγράφεται στην πεποίθηση που έχει εδραιωθεί στην ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και την άνοδο της Αριστεράς» αλλά, στην πραγματικότητα, τέτοιου είδους προσκλήσεις επιβεβαιώνουν ότι θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ «δική τους» δύναμη, τον αντιλαμβάνονται ως δυνάμει διαχειριστή της αστικής εξουσίας στην Ελλάδα. Ως τέτοιος εγγράφεται στη λίστα καλεσμένων περιβόητων Think Tank που τροφοδοτούν τους καπιταλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό με μελέτες, επεξεργασίες, σκέψεις, ιδέες, προτάσεις για το πώς θα θωρακίζουν την εξουσία τους απέναντι στον οποιονδήποτε κίνδυνο, πώς θα ανταπεξέρχονται στις απαιτήσεις του ανελέητου ανταγωνισμού στη διεθνή «πιάτσα» και θα αυξάνουν ολοένα τα κέρδη τους, βαθαίνοντας την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.

Δεν ξέρουμε αν ο Αλ. Τσίπρας θα καταθέσει κι εκεί τα διαπιστευτήριά του. Το βέβαιο είναι ότι όσα έχει ήδη καταθέσει ήταν αρκετά για να του επιτρέψουν να γίνει κοινωνός της σκέψης που παράγεται πίσω απ' τις κλειστές πόρτες τέτοιων συνεδρίων, για να μετουσιωθεί αργότερα σε πολιτική πράξη «κόλαφο» για τους λαούς και τα δικαιώματά τους.

Τι είναι το «Ambrosetti»

Ιδρύθηκε πριν από 40 χρόνια και είναι, από άποψη επιρροής, το 1ο ιδιωτικό Think Tank της Ιταλίας, το 4ο στην Ευρώπη και το 16ο στον κόσμο, σύμφωνα με την κατάταξη του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια. Το περιεχόμενο των ετήσιων συζητήσεων της ιταλικής «Λέσχης Μπίλντεμπεργκ», όπως έχει χαρακτηριστεί, δε γίνεται ποτέ γνωστό. Οι εργασίες διεξάγονται πίσω από πόρτες ερμητικά κλειστές και οι προσκλήσεις είναι αυστηρά προσωπικές.

Θεωρείται απ' τα πιο μυστικοπαθή Think Tank στον κόσμο, ενώ οι εργασίες του χαρακτηρίζονται εδώ και πολλά χρόνια ως «το μικρό Νταβός» και για το περιεχόμενο αλλά και για τις ιδιότητες όσων συμμετέχουν. Για το λόγο αυτόν συγκεντρώνει την προσοχή μεγάλων οικονομικών δικτύων, όπως το Bloomberg και το CNBC.

«Το αυστηρό όριο χωρητικότητας στην αίθουσα καθιστά, δυστυχώς, αδύνατο για εμάς να φιλοξενήσουμε όλους εκείνους που ζητούν να συμμετάσχουν στο Φόρουμ και κάθε χρόνο υπάρχει μια σημαντική λίστα αναμονής από εκείνους που θα ήθελαν να συμμετάσχουν. Για το λόγο αυτόν, η πρόσκληση προς το Φόρουμ είναι αυστηρά προσωπική για τους προέδρους και διευθύνοντες συμβούλους των μεγάλων ιταλικών και διεθνών εταιρειών», αναφέρει στην ιστοσελίδα του.

Οπως υποστηρίζει, στα συνέδριά του «...παρουσιάζει προβλέψεις για τις οικονομικές και γεωπολιτικές προοπτικές για τον κόσμο, την Ευρώπη και την Ιταλία και αναλύει τις βασικές επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις και τις επιπτώσεις τους για το μέλλον των δημόσιων και ιδιωτικών φορέων, των επιχειρήσεων και της κοινωνίας γενικότερα (...)».

Δηλώνει ως αποστολή του «να προσφέρει σε όσους παίρνουν τις αποφάσεις στην Ιταλία και διεθνώς την ευκαιρία για σοβαρή, υψηλού επιπέδου εξέταση -με την υποστήριξη της ανάλυσης, της μελέτης και στατιστικών στοιχείων- των γεωπολιτικών, οικονομικών, τεχνολογικών και κοινωνικών σεναρίων και των επιπτώσεών τους στις επιχειρήσεις».

Κατά καιρούς, απ' τις εκδηλώσεις του εν λόγω ιδρύματος έχουν παρελάσει πρόεδροι και διευθύνοντες σύμβουλοι μεγάλων ιταλικών και διεθνών εταιρειών. Ακόμα, ο πρίγκιπας του Μονακό, ο Χοσέ Μαρία Αθνάρ, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο Τζο Μπάιντεν, ο Ρίτσαρντ Τσένεϊ, ο Κάρλο Ατζέλιο Τσιάμπι, ο Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο Φρανσουά Φιγιόν, ο Μπιλ Γκέιτς, ο Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν, ο Φελίπε Γκονζάλες, ο Αλέν Ζιπέ, ο Χένρι Κίσινγκερ, ο Βάτσλαβ Κλάους, η Κριστίν Λαγκάρντ, η Ρίτα Λιβάι Μονταλτσίνι, ο Αμπου Μάζεν, ο Τζον Μακ Κέιν, ο Μάριο Μόντι, ο Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, ο Σιμόν Πέρες, ο Ρομάνο Πρόντι, ο Ζαν Πιερ Ραφαρέν, η βασίλισσα Ράνια της Ιορδανίας, ο Τζόσεφ Ράτσινγκερ, ο Μισέλ Ροκάρ, ο Νουριέλ Ρουμπινί, ο Ερικ Σμιτ, ο Χέλμουτ Σμιτ, ο Τζορτζ Σουλτζ, ο Τζούλιο Τρεμόντι, ο Ζαν Κλοντ Τρισέ, ο Ουμπέρτο Βερονέσι, ο Τζέιμς Γούλφενσον.

«Αρχηγοί κρατών, κορυφαίοι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων, υπουργοί, νομπελίστες, επιχειρηματίες, στελέχη και εμπειρογνώμονες από όλο τον κόσμο», συνοψίζει το ίδιο Ινστιτούτο.

Και τι κάνει

Απ' τη θεματολογία του συνεδρίου εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι το Ινστιτούτο είναι στοχοπροσηλωμένο στην προώθηση και προάσπιση των ιερών και οσίων του καπιταλισμού.

Ορισμένοι «τίτλοι» του συνεδρίου: Επιχειρήσεις και κοινωνία, Οι οικονομικές προοπτικές, Νέες τεχνολογίες και νέα επιχειρηματικά μοντέλα, Ο κόσμος σε αναταραχή - προβλέψεις και εκτιμήσεις, Το μέλλον της Ευρώπης - υλοποιώντας μεταρρυθμίσεις, Ο συσχετισμός δυνάμεων στη Νέα Ευρώπη, Επανακινώντας την ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης, Ξανασχεδιάζοντας την εκπαίδευση - Μοντέλα για καλύτερη κοινωνία, Μεταρρυθμίσεις, Ανταγωνιστικότητα και Ανάπτυξη.

Αν και το ίδιο το «Ambrosetti» καλύπτεται από ένα πέπλο μυστικοπάθειας, ένα δεύτερο Ινστιτούτο που έχει ιδρύσει, το «Observatory on Europe» («Παρατηρητήριο για την Ευρώπη»), είναι λίγο πιο «φλύαρο» ως προς το ρόλο που παίζουν αυτού του είδους οι μηχανισμοί. Δεν κρύβει ότι ιδρύθηκε με αποστολή «να συμβάλλει πραγματικά στην επιτυχία της ΕΕ, παρέχοντας στους πολιτικούς και οικονομικούς της ηγέτες αναλύσεις και προτάσεις ώστε να τους βοηθήσει να χτίσουν μια πιο ισχυρή Ευρώπη από οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής άποψης» και «"Το Παρατηρητήριο" για την Ευρώπη έχει στόχο να προσφέρει συγκεκριμένες συστάσεις για την ενίσχυση της διαδικασίας ολοκλήρωσης της ΕΕ και της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας».

Η δραστηριότητα του «Παρατηρητηρίου» επιβλέπεται από ένα Συμβούλιο που απαρτίζεται από Ευρωπαίους ειδικούς στα θέματα που αναλύει και στελέχη επιχειρήσεων που το υποστηρίζουν και οι οποίες φιγουράρουν στην ιστοσελίδα του: «General Electrics», «ING», «Philip Morris», «Whirlpool»...

Το «Παρατηρητήριο» εξετάζει την ανταγωνιστικότητα κρατών - μελών της ΕΕ και διαμορφώνει πίνακες κατάταξής τους, λαμβάνοντας υπόψη την εξωστρέφεια, την καινοτομία και την εκπαίδευση, τη μακροοικονομική σταθερότητα, το επιχειρηματικό περιβάλλον, την αγορά εργασίας, τα δημόσια οικονομικά, το δημόσιο τομέα, το περιβάλλον και τα δίκτυα.

Μάλιστα, διαθέτει και ταχύμετρο, με το οποίο καταγράφει τις επιδόσεις ως προς την υλοποίηση της στρατηγικής «Ευρώπη 2020», την οποία εξαίρει ως προσπάθεια της ΕΕ να ανταποκριθεί στις σύγχρονες προκλήσεις, αλλά και των εθνικών μεταρρυθμιστικών προγραμμάτων που «κουμπώνουν» με αυτήν, εξετάζοντας τις επιδόσεις των κρατών - μελών στο τσάκισμα των δικαιωμάτων των λαών που επιτάσσει η συγκεκριμένη στρατηγική. Σύμφωνα με τους δείκτες του «Παρατηρητηρίου», η Ελλάδα κατατάσσεται στην τελευταία θέση από πλευράς ανταγωνιστικότητας στην ΕΕ με 3,2, ενώ στην πρώτη θέση φιγουράρει το Λουξεμβούργο με 7,1.

Να θυμίσουμε ότι η στρατηγική «Ευρώπη 2020» αποτέλεσε τη συνέχιση της αντιλαϊκής Στρατηγικής της Λισαβόνας, με εμβάθυνση και προσαρμογή στις συνθήκες που διαμόρφωσε η καπιταλιστική κρίση. Σηματοδότησε την ένταση της αντεργατικής επίθεσης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στην εργατική τάξη και στα άλλα λαϊκά στρώματα σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Κυρίως επεδίωξε να καθορίσει τους στρατηγικούς σχεδιασμούς των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, στη φάση της καπιταλιστικής ανάκαμψης, στον ανελέητο πόλεμο μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων για το μοίρασμα των αγορών, τη βελτίωση της θέσης τους στο μονοπωλιακό ανταγωνισμό.

Ριζοσπάστης