Ευπώλητον σώμα νέου...

Πάνε σχεδόν τριάντα χρόνια που έγραφα στην εφημερίδα «Τα Νέα» επί πολλές ημέρες, μια σειρά από ερευνητικά ρεπορτάζ υπό το γενικό τίτλο «Η θρησκεία του σώματος»... Είναι απ' αυτά που στη ζωή ενός ανθρώπου, κι όχι ειδικώς ενός δημοσιογράφου, δε θες ούτε να τα έχεις μαντέψει, ούτε να τα έχεις σκεφτεί, πολλώ μάλλον να σε αναγκάζει η ζωή να τα θυμάσαι αναθεματίζοντας ώρα και στιγμή.
Κι αν ανασαίνεις και δουλεύεις στο συλλογικό γίγνεσθαι και στο συλλογικό κοινωνικό υποσυνείδητο και δεν το παίζεις διανόηση και καλοπληρωμένη κουλτούρα που χτίζεται στου κασίδη το κεφάλι, είτε ως αναγνωστικό κοινό είτε ως τηλεοπτικό, τότε συναισθάνεσαι κι εκείνη τη συγγνωστή αδυναμία της «παρέμβασης» στα πράγματα, που, ως ψευδαίσθηση, ταλανίζει τους μιντιάδες από καταβολής Λόγου...

Στήνονταν γυμναστήρια τότε σε κάθε γειτονιά στη θέση της κάθε αλάνας και του κάθε συνοικιακού γηπέδου. Σταρ και αστερίσκοι του θεάματος πούλαγαν βιντεοκασέτες (σήμερα το κάνει η κοινωνική αυνανιστική και ναρκισσιστική κοινωνική δικτύωση) με γυμναστικές ασκήσεις, τζόγκινγκ κ.λπ. κ.λπ. Η λέξη «φίτνες» έμπαινε στη ζωή ύπουλα σα μικρή δόση αρσενικού με το πρόσχημα της υγείας. Η ναζιστική θεωρία της ανώτερης ράτσας με εμφανή εξωτερικά χαρακτηριστικά αναφυόταν μεταπολεμικά κάτι σαν αντίδοτο στο ναρκωεκφυλισμό μιας πασιφιστικής νεολαιίστικης δράσης - στάσης. Ελάχιστοι έπαιρναν τότε πρέφα την καινούργια αγορά που έχτιζε, χειραγωγώντας τεράστιες μάζες, το διεστραμμένο επικοινωνιακό ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο.

Πέρασε καιρός και η μανία για γιόγκες, στάσεις του λωτού, χαρμάνια πασπαλισμένα με θιβετιανές και νεπαλέζικες πρέζες ιδεολογικές και πραγματικές, αντικαταστάθηκαν ανεπαισθήτως, που λέει κι ο ποιητής, με πολεμικές τέχνες, μποντιμπίλντια ως «άθλημα», μούσκουλα, και οι τρανσφόρμερς (οι μεταλλάξιμοι άνθρωποι και μηχανές) άνθιζαν, μαζί με τις οικονομίες των τίγρεων και τις φιγούρες του «καράτε κιντ» πωλούμενες ως γλειφιτζούρια στα περίπτερα. Ο στραγγαλισμός των μεταπολεμικών υπολειμμάτων Διαφωτισμού συνετελέσθη με γκαιμπελική ακρίβεια και χολιγουντιανή γκλαμουριά.

Θυμάμαι να ωρύομαι ολίγον μοναχικά, στις καναλόστρουγκες, για τα πρώτα ανδρικά καλλιστεία μποντιμπιλντεράδων στην Καμπούλ του Αφγανιστάν, μόλις ένα δυο χρόνια μετά την εισβολή των Αμερικανών και την αποκατάσταση της καταναλωτικής δημοκρατίας. Η θρησκεία του σώματος ως αναλώσιμου προϊόντος στα ράφια της λιανικής πώλησης, προηγούνταν κάθε άλλης συμμαχίας προθύμων. Αλλωστε, ο Καρζάι είχε ήδη ανακηρυχθεί σ' έναν από τους πιο καλοντυμένους άνδρες της Γης!...

Η επιστροφή στον εργασιακό, αξιακό και πολιτισμικό μεσαίωνα, προαναγγέλθηκε από το θέαμα του εκβαρβαρισμένου και ευπώλητου σώματος του ανθρώπου, που περνάει απ' την αυτοκρατορία των αισθήσεων σ' αυτήν των παραισθήσεων και της απαθανάτισής του σε μια στιγμή εικονικού βιάγκρα. Είναι η εποχή που πέρασε από τις τουριστικές προτάσεις για ανήλικο σεξ στις χώρες των τσουναμιών, μέχρι καταδύσεις σε άγονους βυθούς σαν τη νήσο Μπικίνι των πυρηνικών δοκιμών... Μετά νεκραναστήθηκαν οι σβάστικες ανάμεσα σε νέους που λάτρεψαν τα βαμπίρ, τρώγοντας ποπκόρν στο σινεμά, δίπλα σε φιλεναδούλες βαμμένες άσπρες, με την πεθυμιά να τις δαγκώσει στο λαιμό με δυο λιμαρισμένους κυνόδοντες ο γκόμενος για να γνωρίσουν την έκλειψη.

Τα βαρβιτουρικά, οι τουλίπες και οι λευκές κυριλέ γραμμές, «απαντήθηκαν» με αναβολικά, συμπληρώματα διατροφής και «υγιεινά» σπινταρίσματα στο παγκόσμιο βιντεόγραμμα ενός κόσμου, που τυπώνει ήρωες με γραμμώσεις και κοιλιακούς σε χαρτοπετσέτες μιας χρήσεως με κρυφά υδατογραφημένες σβάστικες... Ο λούμπεν πρωταθλητισμός της φθοράς του ανθρώπινου κορμιού και νου, απ' τη Μάνη ως το τέως Τιμπουκτού, θέλει πια και τον ιατροδικαστή του tatoo, για να βρει τους ηθικούς αυτουργούς αυτών των «νόμιμων» εμπόρων του θανάτου της βιτρίνας.

Λιάνα Κανέλλη

Ριζοσπάστης