Ας περιαυτολογήσουμε λοιπόν

Τις προάλλες, σε μια εκδήλωση της Εθνικής Αντίστασης, συνάντησα τυχαία τον Γιώργο, παλιό συναγωνιστή και «μαθητή» μου στη φυλακή της Κέρκυρας. (Είχαμε συγκροτήσει τότε, 1957-58, με την καθοδήγηση του μεγάλου δασκάλου Μιχάλη Παπαμαύρου, δίπλα στα «βαριά» μαθήματα, και «γκρούπες αγραμμάτων», κυρίως για νεαρά ανταρτόπουλα του Δημοκρατικού Στρατού, που ήταν σχεδόν αναλφάβητα).

Ετρεξε, λοιπόν, μόλις με είδε ο Γιώργος, με ανοιχτά τα χέρια, φωνακλάς και ενθουσιώδης όπως τότε, και με αγκάλιασε δυνατά.

«Γεια σου, Βασιλάκη, σύντροφε ανεκτίμητε!»

Είχα πενήντα χρόνια να τον ιδώ, και σχεδόν δεν τον γνώρισα. «Εσύ με γνώρισες; Με θυμήθηκες;», τον ρώτησα.

«Τι είναι αυτά που λες..;», διαμαρτυρήθηκε. «Να μη γνωρίσω το δάσκαλό μου; Που μ' έμαθε γράμματα; Που από ξύλο απελέκητο, που λένε, μ' έκανε άνθρωπο χρήσιμον στην κοινωνία;..».

«Ε, τώρα τα παραλές...».

«Καθόλου! Καθόλου δεν τα παραλέω», επέμεινε ο Γιώργος. «Δεν μπορούσα να διαβάσω ούτε γράμμα που μου έστελνε η αδερφή μου. Και, τώρα, παίρνω το "Ριζοσπάστη" και τον ξεκοκαλίζω, απ' την πρώτη ως την τελευταία σελίδα». Μου έσφιξε δυνατά και τα δυο χέρια, και συνέχισε. «Ηθελα να στο πω, και καλά που ανταμώσαμε τώρα. Δε συμφωνώ καθόλου μ' εκείνο το "δεν περιαυτολογούμε" για το κόμμα μας, που έγραφες προ ημερών σε ένα "διακριτικό" σου. Αντίθετα, πρέπει να περιαυτολογούμε, και πολύ μάλιστα. Να λέμε και να γράφουμε κάθε μέρα, για το ΚΚΕ και τους ήρωές του. Για τους αγώνες και τις θυσίες του. Που αν δεν υπήρχε αυτό το τιμημένο Κουκουέ να μας δείχνει το δρόμο, θα την είχαν κάνει νεκροταφείο της πατρίδας μας αυτοί οι αλιτήριοι, οι ιμπεριαλιστές.

Αφού είναι έτσι, ας... «περιαυτολογήσουμε» λίγο, για το ΚΚΕ και τους ήρωές του. Ας ξαναθυμηθούμε εκείνα τα τρία παιδιά του «Κάστρου του Υμηττού», που με δυο πιστόλια και ένα λιανοντούφεκο, πολέμησαν «ολόκληρη μια μέρα» και νίκησαν τους «καστροπάρτες Γερμανούς». Ας πούμε για εκείνα τα τρία, επίσης, ανταρτόπουλα του Δημοκρατικού Στρατού, που μπροστά στον ασφυκτικό κλοιό του ξένου επικυρίαρχου και των ντόπιων υπηρετών του, έστησαν (το 1948) εκεί στο βράχο της Κοτύλης ένα νέο Ζάλογγο, προτιμώντας το γκρεμό και το θάνατο, από την αιχμαλωσία και την ταπείνωση. Ας μιλήσουμε για εκείνους τους Σαμπατάκους και τους Τατάκηδες του Μακρονησιού, που υπερασπίστηκαν μέχρι την τελευταία τους πνοή τις θερμοπύλες του Κόμματός μας, νικώντας τους θηριώδεις βασανιστές τους. Ας μνημονεύσουμε την αθάνατη Ηλέκτρα, που άλλο δεν είχε να «καταθέσει» στους κτηνανθρώπους «ανακριτές» της, παρά μόνο: «Με λένε Ελληνίδα». Ας πούμε για τη Βαγγελίτσα Κουσιάντζα, τη νεαρή δασκάλα από τον Παλαμά της Καρδίτσας, που φορώντας το κόκκινο φουστάνι της χόρεψε μαζί με τους 9 συντρόφους της, μπροστά στις κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος, τραγουδώντας το αυτοσχέδιο τραγούδι τους: «Για μια ιδέα ευγενικιά δίνουμε τη ζωή μας». Ας μιλήσουμε και για εκείνα τα ανήλικα παιδιά, στο Μακρονήσι, που προτίμησαν (στα 18 και στα 16 χρόνια τους) να πεθάνουν ομαδικά, καταπίνοντας κουτάλια και πετρέλαιο, παρά να υπογράψουν την επονείδιστη «δήλωση μετανοίας», να αποκηρύξουν το Κόμμα τους, το ΚΚΕ.

Δεν είναι, λοιπόν, περιαυτολογία και έπαρση, όταν μνημονεύουμε τους ήρωες μας, τον Σουκατζίδη, τον Μπελογιάννη, τον Πλουμπίδη, τον Βιδάλη και τόσους άλλους, αγωνιστές - ορόσημα στο Γολγοθά του καθήκοντος και του χρέους. Η απόδοση τιμής στο ΚΚΕ και η αναγνώριση της προσφοράς του για τη λευτεριά και τη Δημοκρατία, είναι η οφειλόμενη από όλους - φίλους και αντιπάλους - «ανταμοιβή» του.

Βασίλης Φυτσιλής

Ριζοσπάστης, 14 Ιούλη 2000