Δεν έχουν, καλοί μου σύντροφοι, θέση στις μέρες τα «λεπτά της σιγής». Τώρα χρειαζόμαστε Φωνές!

Οι νεκροί μάς πονούν, γιατί παίρνουν μαζί τους και ένα μεγάλο κομμάτι δικό μας. Οταν φεύγουν με τη γνωστή θλιβερή τελετή, τους χειροκροτούμε, μια συνήθεια, ας το πούμε κι αυτό για την ιστορία, που καθιερώθηκε από την κηδεία του Βασίλη Λογοθετίδη, στα 1959. Τους κλαίμε κι αφήνουμε λουλούδια επάνω στον τάφο τους. Κι όταν τους θυμούμαστε, με κάποια αφορμή, και μιλούμε γι' αυτούς κρατούμε «ενός λεπτού σιγή», για να τους τιμήσουμε. Γιατί πιστεύουμε πως την ώρα της «σιγής» τούς θυμούμαστε πιο έντονα και μετρούμε, όσο κρατάει αυτό το «λεπτό», πιο αντικειμενικά το κόστος της απώλειάς τους για μας και τους άλλους.

Τούτες τις μέρες εκατοντάδες νεκροί μάς περιτριγυρίζουν. Στη Μέση Ανατολή, η Ιερουσαλήμ, η Βηθλεέμ, η Ραμάλα χάνουν την «αθωότητα» των αγίων τόπων και μετατρέπονται σε τόπους θανάτων και οι «φάτνες» τους γεμίζουν με τα δάκρυα των Παλαιστινίων που χρόνια τώρα οραματίζονται την ελεύθερη πατρίδα τους και αντί γι' αυτό ενταφιάζονται μέσα στις σαρκοφάγους των ιμπεριαλιστών, μαζί με τις σφεντόνες των ανήλικων πολεμιστών.

Τούτες τις μέρες, λοιπόν, που οι νεκροί είναι πολλοί και οι επικήδειες τελετές φροντίζονται από τους ασυγκίνητους νεκροθάφτες του αμερικανικού Πενταγώνου, το περιστατικό των άδικων θανάτων ξεπερνάει τα όρια του προσωπικού μας πόνου. Ούτε τα λουλούδια της συναισθηματικής διάθεσής μας φτάνουν για να σκεπάσουν τα συντριμμένα φέρετρα των Παλαιστίνιων πολεμιστών ενάντια στην αμερικανοϊσραηλιτική βαρβαρότητα. Και τα χειροκροτήματά μας δεν έχουν τη δύναμη να ξεπεράσουν τον κρότο των όπλων του απάνθρωπου ιμπεριαλισμού. Δε μένει παρά μόνο το «λεπτό της σιγής». Να σωπάσουμε, δηλαδή, και να συγκεντρώσουμε τη σκέψη μας στους νεκρούς της Μέσης Ανατολής και ιδιαίτερα στους αθώους νεκρούς, θύματα της πολεμόχαρης ισραηλιτικής αδιαλλαξίας. Οχι όμως, γι' αυτούς τους νεκρούς δε χρειάζεται να σωπάσουμε. Η «σιγή» μας, έστω και ενός λεπτού, θα είναι καταστροφική. Θα είναι «σιγή» συνενοχής, γιατί, όταν σιγάς μπροστά στα φέρετρα των θυμάτων της «νέας τάξης πραγμάτων», με κανέναν τρόπο δε σημαίνει ότι τιμάς τους νεκρούς, αυτά τα θύματα. Αντίθετα, σιγώντας σημαίνει ή ότι αδιαφορείς για το αίμα που ποτίζει τους νεκρικούς ασφόδελους της παγκόσμιας ειρήνης ή ότι συμφωνείς πως όλα αυτά τα θύματα προασπίζουν με τα άψυχα σώματά τους την «ασφάλεια» του πολύπαθου Ισραήλ.

Δεν έχουν, λοιπόν, καλοί μου σύντροφοι, θέση στις μέρες τα «λεπτά της σιγής». Τα λόγια χρειαζόμαστε και τις φωνές. Τις φαρμακερές λέξεις και τις κατάρες της λαϊκής αντίστασης χρειαζόμαστε. Γιατί μόνο έτσι θα μάθουν οι άνθρωποι αυτής της Γης ότι δε θ' αργήσει να 'ρθει η ώρα και για το δικό τους «θάνατο», όποια μορφή κι αν έχει αυτός, κι όπως κι αν τον απεργάζεται αυτόν η παγκοσμιοποίηση του τρόμου και η ιμπεριαλιστική λαγνεία των καθημερινών αφανισμών. Κι ένα τέτοιο «μάθημα» δεν είναι περιττό. Μας δυναμώνει. Δυναμώνει τη σχέση μας με τον Αλλον. Σκάβει το μέσα μας και το σπέρνει με την ευαισθησία της Ελευθερίας και της Ομορφιάς. Γιατί αυτή είναι που οδηγεί τον άνθρωπο να δημιουργήσει. Γιατί αυτήν πρώτ' απ' όλα σκοτώνει ο ιμπεριαλισμός, για να ρυθμίσει τα βήματά του με το θόρυβο των τανκς, όπως αυτή τη στιγμή το κάνει μπροστά στους αγωνιστές της Ραμάλα.

Θα 'ρθει, λοιπόν, η ώρα για τα δάκρυα, τον πόνο, τα λουλούδια, τα χειροκροτήματα και το ένα λεπτό της σιγής. Τώρα χρειαζόμαστε Φωνές. Φωνές που να λένε και να αποκαλύπτουν τους ενόχους των θανάτων και τους καρφωτές των φερέτρων. Η Σιγή είναι συνενοχή!

"Η «σιγή» είναι Συνενοχή" - Γ. Χ. Χουρμουζιάδης

Ριζοσπάστης, 7 Απρίλη 2002