Εμμονή στον αντικομμουνισμό: Ανάγκη για επιβράβευση ή ανίατη ασθένεια;

"Δεν σας το λέω για να με λυπηθείτε ούτε για να σας τρομάξω, αλλά εδώ και χρόνια έχω τη συνήθεια να διαβάζω κάθε μέρα τον «Ριζοσπάστη». Αρχικά, ξεκίνησα να τον διαβάζω για λόγους επαγγελματικούς: «Ας δούμε τι λένε κι αυτοί».
Με τον καιρό, όμως, ιδίως καθώς σιγά σιγά έμαθα να μεταφράζω στα ελληνικά το ιδιότυπο γλωσσικό ιδίωμα στο οποίο γράφεται η εφημερίδα, άρχισα να το διασκεδάζω. Η καθημερινή ανάγνωση του «Ριζοσπάστη» απέκτησε μεγάλο ανθρωπολογικό ενδιαφέρον για μένα. Εγινε, κατά κάποιο τρόπο, το παράθυρο μέσα από το οποίο μπορώ να παρακολουθώ τη ζωή μιας ιδιόρρυθμης θρησκευτικής σέκτας, που μάλλον δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο και αγωνίζεται να μένει προσκολλημένη στο παρελθόν. Σαν να παρακολουθείς τη ζωή των Εϊμις (Amish).

Οι ομοιότητες του κόσμου που προβάλλει μέσα από τον «Ριζοσπάστη» και της θρησκείας είναι εμφανείς. Κατ’ αρχάς, κάθε μέρα η εφημερίδα γράφει τα ίδια και με τον ίδιο τρόπο πάντα. Πρόκειται για έναν κόσμο από τον οποίο έχει αποκλεισθεί τελείως το στοιχείο της έκπληξης: ξέρεις κάθε μέρα τι θα ακούσεις από το ΚΚΕ, όπως ακριβώς ξέρεις τι θα ακούσεις στην εκκλησία τη Μεγάλη Εβδομάδα. Επειτα είναι η στρυφνή μαρξιστική γλώσσα -εξίσου απροσπέλαστη για τους αμύητους με την ελληνιστική κοινή των Ευαγγελίων στις μέρες μας. Διανθίζεται δε από περίεργες ή ασυνήθιστες εκφράσεις (π.χ., «λυκοσυμμαχία», «μπούσουλας», «λιανίζω», «η λαϊκή οικογένεια» κ.ά.), οι οποίες χρησιμοποιούνται κατά κόρον, ίσως επειδή κατά την πεποίθηση του ΚΚΕ ανταποκρίνονται στο γλωσσικό ήθος του εργάτη. Τέλος, είναι οι απερίγραπτες φάτσες: όλες ίδιες! Δεν έχει σημασία αν ο ένας έχει μουστάκι και ο άλλος φαλάκρα. Κάτι συμβαίνει στα έγκατα αυτού του κόσμου, με αποτέλεσμα οι φυσιογνωμίες να γίνονται ίδιες. Οπως, δηλαδή, με τις αγιογραφίες της ορθόδοξης παράδοσης. Τα σύμβολα κάνουν, λ.χ., τον τάδε άγιο να διαφέρει από τον δείνα -η φάτσα είναι πάντα η ίδια.

Υπό το πρίσμα αυτό, δεν μου προξενεί κατάπληξη η ανακοίνωση του ΚΚΕ ότι οι ευρωβουλευτές του δεν πρόκειται να ενταχθούν σε καμία από τις ομάδες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αλλά θα μείνουν μόνοι τους. Γι’ αυτούς, είναι η λογική επιλογή. Τι να τον κάνεις τον κόσμο, άμα έχεις βρει τον Θεό;"

Στέφανος Κασιμάτης - Καθημερινή, 5/6/2014.