Simply... the Best *

(* Απλά... ο καλύτερος) - Γεννημένος σαν σήμερα, στις 22 Μάη του 1946, στο Μπέλφαστ της Β. Ιρλανδίας, ο Τζορτζ Μπεστ (George Best) είχε όλα τα φόντα και τις ευκαιρίες να κάνει μια υπέροχη ζωή... Ο πρώτος σούπερ σταρ ποδοσφαιριστής έκανε το ντεμπούτο του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1963 και σύντομα κατάφερε όχι μόνο να ξεχωρίσει, αλλά να σηκώσει ψηλά τη σημαία του θρυλικού συλλόγου. Εμεινε στους «κόκκινους διαβόλους μέχρι το 1974 και έγραψε ιστορία κάνοντας το απανταχού φίλαθλο κοινό να «παραμιλάει» με τις επιδόσεις του.

O Τζορτζ Μπεστ πριν ακόμη καταλάβει τι είχε συμβεί, βρέθηκε στα... ουράνια! Ο νεαρός από το Μπέλφαστ βρέθηκε στην κορυφή του κόσμου αλλά δεν ήταν προετοιμασμένος να αντέξει μια τόσο μεγάλη δόξα... Εφτασε ψηλά και έπεσε απότομα... Η «κατηφόρα» ξεκίνησε το 1972 όταν πια εθισμένος στο ποτό και όχι μόνο, είπε «αντίο» στη μεγάλη του αγάπη, τη Μάντσεστερ... Η πτώση είχε ήδη ξεκινήσει από τα 26 του. Τα επόμενα χρόνια πέρασαν με τον Τζορτζ Μπεστ να μπαινοβγαίνει σε κλινικές αποτοξίνωσης και να παραπαίει αγωνιστικά, ψάχνοντας δουλιά σε όποια ομάδα μπορούσε, για λίγες λίρες. Το 2002 ο Τζορτζ Μπεστ είχε ήδη κατεστραμμένο συκώτι από το ποτό, γεγονός που τον οδήγησε σε μεταμόσχευση ήπατος.

Ο Τζορτζ Μπεστ, ο μεγαλύτερος Ιρλανδός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, έκανε την τελευταία του ντρίπλα στις 25 Νοέμβρη του 2005, αλλά δεν κέρδισε τον θάνατο. «Εφυγε» σε ηλικία 59 ετών, στο νοσοκομείο «Κρόμγουελ» και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο έγινε φτωχότερο.

Ο μπεστ Γκαγκάριν... - Άρθρο της Λιάνας Κανέλλη

"Παράξενη είδηση. Σχεδόν πανομοιότυπη σε όλα τα ΜΜΕ. Το μεγάλο ταλέντο του αγγλικού ποδοσφαίρου περασμένων δεκαετιών, αλλά με όνομα που αντέχει ως σήμερα ο Τζορτζ Μπεστ άφησε το μάταιο τούτο κόσμο, υποκύπτοντας στο πρόβλημα του αλκοολισμού που σημάδεψε τη μεταποδοσφαιρική ζωή του.

Αθελά μου γύρισα πίσω στα πρώιμα νεανικά μου χρόνια εκεί που ψάχνεις θελημένα ή και αθέλητα για ήρωες. Ο Τζορτζ Μπεστ, καθώς αγαπάω το ποδόσφαιρο, ήταν ένας απ' αυτούς και μου 'δινε πάντα στα μαυρόασπρα πλάνα και στις μαυρόασπρες φωτογραφίες μια αδιόρατη αίσθηση μελαγχολίας και μοναξιάς. Είναι όμως η ίδια εποχή ίσως και λίγο νωρίτερα που είχα έναν «πρίγκιπα» για ήρωα, κάτι σαν άγγελο που πετάει για λογαριασμό μου και βλέπει τον κόσμο με τα μάτια των τρελών ονείρων μου. Τον έλεγαν Γιούρι Γκαγκάριν κι οι ειδήσεις εκείνα τα χρόνια γι' αυτόν ήταν πολύ λιγότερες απ' τους ύμνους για τον Τζορτζ Μπεστ, αφού άλλωστε ανήκαμε ανέκαθεν στη Δύση.

Και για τον Γκαγκάριν είχα την ίδια αίσθηση της αδιόρατης μοναχικής γενναιότητας, κάτι βγαλμένο απ' τα μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι, κάτι σαν από στίχο του Πούσκιν, ποτέ όμως συνθλιπτικό σαν την απελπισία ενός Καρυωτάκη.

Ετυχε ν' ακούσω την είδηση για το θάνατο του Μπεστ, βλέποντας το γιο μου να παίζει ποδόσφαιρο στο σχολείο κι αισθάνθηκα την ανάγκη να του πω δυο κουβέντες για τον ποδοσφαιριστή αλλά σε συνδυασμό με την αναίτια ανάκληση στη μνήμη μου του ωραίου αστροναύτη. Αλλά συνειδητοποίησα πως είναι ακόμη μικρός για να καταλάβει τη διαφορά ποιότητας του θανάτου τους που στο δικό μου μισού αιώνα μυαλό πια, αλλάζει βαθιά την αντίληψη για τον ήρωα. Γιατί ο μικρός θα νομίζει ότι διαφέρει κι η ζωή κι ο θάνατος ενός ποδοσφαιριστή κι ενός αστροναύτη.

Πώς να του πω όμως πως ο Μπεστ ξεδίπλωσε το ταλέντο του σ' ένα σύστημα που το εκμεταλλεύτηκε με τη φιλοσοφία της στυμμένης λεμονόκουπας, σ' ένα σύστημα αξιών που δεν μπορούσε να του προσφέρει ένα θάνατο λιγότερο μοναχικό, μια απουσία απ' τη δημοσιότητα και φυσική απομάκρυνση από τα γήπεδα γιατί δε διαθέτει εκείνους τους συλλογικούς μηχανισμούς παρηγοριάς που παράγει μια πολιτικά πολιτισμένη κοινωνία. Και ταυτόχρονα θυμάμαι το αδιόρατο χαμόγελο που μου 'φερε στα χείλη η είδηση του θανάτου του Γκαγκάριν όταν βρέθηκε να πιλοτάρει αεροπλάνο με βλάβη κι αποφάσισε να μη σωθεί αν ήταν να το ρίξει πάνω στα σπίτια των θαυμαστών του. Είχα πει τότε τι ωραίος θάνατος για αστροναύτη! Τι φυσικός!... Το ίδιο θα 'λεγα αν ο άτυχος Τζορτζ Μπεστ πάθαινε συγκοπή, παρακολουθώντας ματς σχολικού ποδοσφαίρου, στο οποίο θα είχε κληθεί να δώσει το τρόπαιο. Ισως γιατί τη μελαγχολία του ήρωα μπορώ ακόμα να τη φανταστώ μόνο ως διαδικασία διαχείρισης του θανάτου του όταν τις επιλογές τις υπαγορεύει αναγκαστικά η ζωή και οι θαυμαστές των ηρώων στο σύστημα αξιών που τις διαχειρίζεται!

Εθνικός ήρωας κι ο ένας, εθνικός ήρωας κι ο άλλος. Παγκοσμίως δε αναγνωρισμένοι. Η διαφορά ήρθε με το θάνατο. Παράδειγμα προς αποφυγή. Παράδειγμα για μίμηση..."

Ριζοσπάστης 27/11/2005