Φιντέλ: Οι αντικειμενικές αλήθειες και τα όνειρα

Fidel Castro Ruz

Γκράνμα, 14 Αυγούστου 2013

Το ανθρώπινο είδος επαναβεβαιώνει με ανατρεπτική δύναμη την ύπαρξή του, εδώ και περίπου 230 χιλιάδες χρόνια. Δεν φέρνω στην μνήμη μου άλλη τέτοια επιβεβαίωση, τέτοιου μεγέθους. Ναι, υπήρξαν άλλα ανθρώπινα είδη, όπως οι  Neandertal ευρωπαϊκής ρίζας, ή ένα τρίτο, το ανθρωποειδές της Denisova  στα βόρεια της Ασίας. Όμως, σε καμιά περίπτωση, δεν υπάρχουν πιο παλιά απολιθώματα, από αυτά του Homo Sapiens στην Αιθιοπία.

  Αντίθετα, τέτοια απομεινάρια υπάρχουν από αναρίθμητα είδη που ζούσαν τότε, όπως οι δεινόσαυροι, των οποίων τα απολιθώματα μας δίνουν στοιχεία για πάνω από 200 εκατομμύρια χρόνια. Πολλοί επιστήμονες μιλούν για την ύπαρξή τους πριν την πτώση του μετεωρίτη στον Ισθμό του Tahuantepec  που προκάλεσε τον θάνατό τους και κάποιοι από αυτούς είχαν περίπου 60 μέτρα μήκος.

  Επίσης είναι γνωστή και η προϊστορία του πλανήτη  που σήμερα κατοικούμε, που αποχωρίστηκε από το νεφελώδες ηλιακό σύστημα και πέρασε στην εποχή των παγετώνων σαν συμπαγής μάζα σχεδόν επίπεδη, αποτελούμενη από μια ποσότητα αναπτυσσόμενης ύλης σαφώς καθορισμένης, που σιγά-σιγά θα αποκτούσε ορατά χαρακτηριστικά.  Ούτε γνωρίζουμε ακόμα, πόσα υπολείπονται να ανακαλυφθούν, αλλά και τις ασυνήθιστες χρήσεις που η μοντέρνα τεχνολογία μπορεί να προσφέρει στα ανθρώπινα όντα.

Είναι γνωστό ότι οι σπόροι κάποιων βρώσιμων φυτών ανακαλύφθηκαν και άρχισαν να χρησιμοποιούνται γύρω στα 40 χιλιάδες χρόνια πριν. Ανακαλύφθηκε επίσης χαραγμένο σε πέτρα, αυτό που ονομάστηκε ημερολόγιο σποράς  και που υπήρχε  περίπου  πριν 10 χιλιάδες χρόνια.  Οι επιστήμες πρέπει να μας διδάξουν να είμαστε πάνω από όλα ταπεινοί, δεδομένης της εκ γενετής αυτάρκειάς μας.  Θα ήμασταν πιο προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε και συγχρόνως να απολαύσουμε το σπάνιο προνόμιο της ύπαρξης.

  Στον κόσμο της εκμετάλλευσης και της λεηλασίας ζουν αναρίθμητοι γενναιόδωροι και με πνεύμα αυτοθυσίας άνθρωποι, ιδιαίτερα οι μανάδες, στις οποίες η ίδια η φύση δώρισε το εξαίρετο πνεύμα της θυσίας.  Η έννοια του πατέρα, αντίθετα, που δεν υπάρχει στην φύση, είναι καρπός κοινωνικής εκπαίδευσης των ανθρώπινων όντων και παρατηρείται σε κάθε γωνιά, από την Αρκτική που ζουν οι Εσκιμώοι, μέχρι τις πιο θερμές ζούγκλες της Αφρικής, όπου εκεί οι γυναίκες όχι μόνο προσέχουν την οικογένεια, αλλά και δουλεύουν την γη, για να παράξουν τρόφιμα. Όποιος διαβάζει τις ειδήσεις  που βγαίνουν κάθε μέρα, γύρω από τις παλιές και νέες συμπεριφορές της φύσης και τις ανακαλύψεις των μεθόδων για να αντιμετωπίσουμε το χθες, το σήμερα και το αύριο, θα καταλάβαινε τις απαιτήσεις του καιρού μας.  

  Οι υιοί μεταλλάσσονται  με απρόβλεπτο  τρόπο και πλήττουν τα πιο παραγωγικά φυτά ή τα ζώα που προορίζονται για ανθρώπινη τροφή, πράγμα που κάνει πιο ανασφαλή και πιο ακριβή την υγεία του είδους μας και γεννούν και κάνουν πιο βαριές τις αρρώστιες, που χτυπούν, κυρίως, τους μεγαλύτερους ηλικιακά ή τους πιο μικρούς.     

  Πώς να αντιμετωπίσουμε έντιμα τον αυξανόμενο αριθμό δυσκολιών,  που υφίστανται οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη;  Θα θεωρούσαμε ότι πάνω από 200 ανθρώπινες ομάδες ανταγωνίζονταν τους πόρους της μάνας Γης. Ο πατριωτισμός είναι απλά το πιο διευρυμένο αλληλέγγυο αίσθημα. Ποτέ δεν θα λέγαμε ότι ήταν λίγο. Με σιγουριά μπορούμε να πούμε, ότι είχε την απαρχή του  στις δραστηριότητες ολιγάριθμων ανθρώπινων ομάδων  που αποτελούσαν οικογένειες, τις οποίες οι ιστορικοί συγγραφείς κατέταξαν στις οικογενειακές φατρίες. Διέτρεξαν την πορεία της συνεργασίας ανάμεσα στις οικογενειακές ομάδες, που δούλευαν μαζί για να εκπληρώσουν τις δουλειές του βεληνεκούς τους. Υπήρξε αγώνας ανάμεσα σε αυτές τις οικογενειακές ομάδες σε άλλα στάδια, μέχρι να φτάσουν τα ανώτερα επίπεδα οργάνωσης, που χωρίς αμφιβολία ήταν η φυλή.  Διένυσαν πάνω από εκατό χιλιάδες χρόνια.  Τα γραπτά στοιχεία που βρίσκονται σε περγαμηνές, παρ όλα αυτά, περιέχουν δεδομένα όχι πάνω από 4 χιλιάδες χρόνια.  

  Η ανθρώπινη ικανότητα να σκέφτεται και να επεξεργάζεται ιδέες ήταν πια αξιοσημείωτη και ειλικρινά δεν πιστεύω ότι οι έλληνες ήταν λιγότερο έξυπνοι, από τον σημερινό άνθρωπο. Τα ποιήματά τους, τα φιλοσοφικά τους κείμενα, τα γλυπτά τους, οι ιατρικές τους γνώσεις, οι ολυμπιακοί αγώνες τους. Οι καθρέπτες τους, με τους οποίους άναβαν τις δάδες, συγκεντρώνοντας τις ηλιακές ακτίνες. Τα έργα του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Ασκληπιού, του Αρχιμήδη και άλλων γέμισαν με φως τον αρχαίο κόσμο. Ήταν άνθρωποι ασυνήθιστου ταλέντου. Φτάνουμε, μέσα από μια μακρά πορεία, στο σύγχρονο στάδιο της ιστορίας του ανθρώπου. Κρίσιμες μέρες δεν άργησαν να παρουσιαστούν για την Πατρίδα μας, στα 90 μίλια από το ηπειρωτικό έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών, μετά από μια βαθιά κρίση που χτύπησε την Σοβιετική Ένωση.

  Από την 1η Ιανουαρίου του 1959 η χώρα μας πήρε στα χέρια της την εξουσία της ίδιας της της μοίρας, μετά από 402 χρόνια ισπανικής αποικιοκρατίας και 59 σαν νεοαποικία. Δεν ήμασταν πια ιθαγενείς που δεν μιλούσαν, ούτε καν την ίδια γλώσσα. Ήμασταν μια μίξη λευκών, νέγρων και ινδιάνων  που ενσωματωθήκαμε σε ένα νέο έθνος, με τις αρετές του και με τα ελαττώματά του, όπως όλα τα άλλα.  Κυριαρχούσε στο νησί η τραγωδία της ανεργίας, η υπανάπτυξη και ένα πολύ φτωχό επίπεδο εκπαίδευσης. Οι γνώσεις καθορίζονταν από τον τύπο και από την κυρίαρχη λογοτεχνία των Ηνωμένων Πολιτειών, που παραγνώριζε, αν όχι υποτιμούσε, τα συναισθήματα ενός έθνους που πολέμησε με τα όπλα, για δεκαετίες, για την ανεξαρτησία της χώρας και εν τέλει, ενάντια σε εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες στην υπηρεσία της ισπανικής μητρόπολης. Είναι απαραίτητο να μην ξεχνάμε την ιστορία του “Ώριμου Φρούτου” (“Fruta Madura”), κυρίαρχη στην αποικιακή νοοτροπία του γειτονικού ισχυρού έθνους, νοοτροπία που έκανε την δύναμή του να επικρατήσει και αρνιόταν στην χώρα, όχι μόνο το δικαίωμα να υπάρχει ελεύθερη σήμερα, αύριο και για πάντα, αλλά και είχε την πρόθεση να προσαρτήσει το νησί μας στο έδαφος αυτής της πανίσχυρης χώρας.  

  Όταν στο λιμάνι της Αβάνας εξερράγη το  βορειοαμερικάνικο θωρηκτό Maine ο ισπανικός στρατός  που απαριθμούσε εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες, είχε ήδη πια ηττηθεί. Όπως κάποια μέρα, οι Βιετναμέζοι νίκησαν,   με τον ηρωισμό τους, τον πανίσχυρο στρατό που είχε στην διάθεσή του ανώτερο εξοπλισμό, συμπεριλαμβανομένου και του “Αgente Naranja” που επηρέασε τόσους Βιετναμέζους για όλη τους την ζωή. Ο Νίξον, περισσότερο από μια φορά, δοκίμασε την χρήση των πυρηνικών όπλων,  ενάντια σε αυτόν τον ηρωικό λαό. Και όχι μάταια, προσπάθησε, μέσω συζητήσεων, να μαλακώσει τους σοβιετικούς για την παραγωγή τροφίμων σε εκείνη την χώρα.

  Δεν θα ήμουν ξεκάθαρος, αν δεν αναφέρω ένα πικρό στιγμιότυπο των σχέσεών μας με την ΕΣΣΔ. Αυτό προήλθε από την αντίδραση που είχαμε, όταν μάθαμε την απόφαση του Νικήτα Χρουτσόφ σε σχέση με την Κρίση του Οκτώβρη του 1962, από την οποία τον επόμενο  Οκτώβρη συμπληρώνονται 51 χρόνια.

  Όταν μάθαμε ότι ο Χρουτσόφ είχε συμφωνήσει με τον Kένεντι   την απόσυρση των πυρηνικών βλημάτων από την χώρα, δημοσίευσα ένα κείμενο με τα 5 Σημεία που θεώρησα απαραίτητα για μια συμφωνία.  Ο σοβιετικός ηγέτης γνώριζε ότι αρχικά εμείς, είχαμε προειδοποιήσει τον επικεφαλή Υποστράτηγο της σοβιετικής πυραυλικής άμυνας, ότι η Κούβα δεν ενδιαφερόταν να εμφανιστεί σαν μια εγκατάσταση πυραύλων της ΕΣΣΔ, δεδομένης της φιλοδοξίας της να αποτελέσει παράδειγμα για τις υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής, στον αγώνα για την ανεξαρτησία των λαών μας. Όμως, παρά ταύτα, ο επικεφαλής Υποστράτηγος αυτών των όπλων, ένας εξαιρετικός άνθρωπος, επέμενε ότι ήταν αναγκαίο να έχουμε κάποιο όπλο που θα έπειθε τους επιτιθέμενους.  Αφού ο ίδιος επέμενε στο θέμα, του εξέφρασα ότι, αν εκείνοι το θεωρούσαν απαραίτητη αναγκαιότητα για την άμυνα του σοσιαλισμού, τότε επρόκειτο πια για άλλο πράγμα, διότι πάνω από όλα ήμασταν επαναστάτες. Του ζήτησα  2 ώρες, ώστε το Διευθυντήριο της Επανάστασής μας να πάρει μια απόφαση.

  Ο Χρουτσόφ είχε φερθεί πολύ μεγαλόψυχα απέναντι στην Κούβα. Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες σταμάτησαν εντελώς να αγοράζουν την ζάχαρη και απέκλεισαν το εμπόριό μας, αυτός αποφάσισε να αγοράσει ότι είχε απομείνει και στις ίδιες τιμές. Όταν κάποιους μήνες μετά, εκείνη η χώρα διέκοψε να μας δίνει πετρέλαιο, η ΕΣΣΔ μας προμήθευσε τις αναγκαίες ποσότητες αυτού του ζωτικού προϊόντος, χωρίς το οποίο η οικονομία μας θα είχε υποστεί μεγάλη κατάρρευση: ένας αγώνας μέχρι θανάτου θα είχε επιβληθεί, αφού η Κούβα δεν θα παραδινόταν ποτέ. Οι μάχες θα ήταν πολύ αιματηρές τόσο για τους επιτιθέμενους, όσο και για μας. Είχαμε συγκεντρώσει πάνω από 300 χιλιάδες όπλα, συμπεριλαμβανομένων και των  100 χιλιάδων που είχαμε κρατήσει από την τυραννία του Μπατίστα.

  Ο σοβιετικός ηγέτης είχε συγκεντρώσει μεγάλο κύρος. Αυτό ξεκινούσε από την κατάληψη του Καναλιού του Σουέζ, από την Γαλλία και την Αγγλία, τις δύο δυνάμεις που ήταν ιδιοκτήτριες του καναλιού,  αφού με την υποστήριξη ισραηλίτικων δυνάμεων επιτέθηκαν και κατέλαβαν  αυτή την δίοδο. Ο Χρουτσόφ προειδοποίησε ότι θα χρησιμοποιούσε τα πυρηνικά του όπλα ενάντια στους επιτιθέμενους Γάλλους και Άγγλους, που είχαν καταλάβει αυτό το σημείο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες κάτω από την καθοδήγηση του Αϊζενχάουερ, δεν ήταν διατεθειμένες εκείνη την στιγμή να εμπλακούν σε ένα πόλεμο. Θυμάμαι μια φράση του Χρουτσόφ εκείνες τις μέρες: “Οι δικοί μας πύραυλοι μπορούν να πετύχουν κουνούπι στον αέρα”. Όχι πολύ καιρό μετά, ο κόσμος αντιμετώπισε ξανά έναν πολύ σοβαρό κίνδυνο πολέμου. Δυστυχώς ήταν ο πιο σοβαρός που γνωρίσαμε μέχρι τότε.

  Ο Χρουτσόφ δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε ηγέτης, κατά την διάρκεια  του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου είχε ξεχωρίσει σαν επικεφαλής Κομισάριος στην άμυνα του Στάλινγκραντ, το σημερινό Βόλβογκραντ, την πιο σκληρή μάχη που είχε διεξαχθεί παγκοσμίως, με την συμμετοχή 4 εκατομμυρίων ανδρών. Οι ναζί έχασαν πάνω από μισό εκατομμύριο στρατιώτες. Η Κρίση του Οκτώβρη στην Κούβα, του κόστισε την θέση. Το 1964, αντικαταστάθηκε από τον Λεονίντ Μπρέζνιεφ.

Υποτίθεται ότι, αν και με υψηλό τίμημα, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα εκπλήρωναν την δέσμευσή τους να μην εισβάλουν στην Κούβα. Ο Μπρέζνιεφ ανέπτυξε εξαιρετικές σχέσεις με την χώρα μας, μας επισκέφτηκε στις 28 Ιανουαρίου του 1974, εξέλιξε την στρατιωτική ισχύ της Σοβιετικής Ένωσης, εκπαίδευσε στις στρατιωτικές σχολές της μεγάλης χώρας του πολλούς αξιωματικούς των δικών μας Ενόπλων Δυνάμεων, συνέχισε την δωρεάν  προμήθεια στρατιωτικού εξοπλισμού στην χώρα μας, προώθησε την κατασκευή ενός  ηλεκτροπυρηνικού κέντρου με ψύξη νερού, στο οποίο εφαρμόστηκαν τα μεγαλύτερα δυνατά μέτρα ασφαλείας και υποστήριξε τους οικονομικούς στόχους της χώρας μας.

  Με τον θάνατό του, στις 10 Νοεμβρίου του 1982, τον διαδέχθηκε ο Γιούρι Αντρόποφ, διευθυντής της KGB, ο οποίος και προήδρευσε της τελετής ταφής του Μπρέζνιεφ και ανέλαβε την θέση του Προέδρου της ΕΣΣΔ. Αυτός ήταν ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος, έτσι τον εκτιμώ, και επίσης πολύ ειλικρινής.                          

  Μας είπε, ότι αν δεχόμασταν επίθεση από τις Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να αγωνιστούμε μόνοι μας. Τον ρωτήσαμε εάν θα μπορούσε να μας προμηθεύει όπλα δωρεάν, όπως γινόταν μέχρι εκείνη την στιγμή. Μας απάντησε πως ναι. Του απαντήσαμε τότε: “Μην ανησυχείς, στείλε μας τα όπλα και με τους εισβολείς θα ασχοληθούμε εμείς”. Για αυτό το θέμα μόνο λίγοι σύντροφοι γνωρίζαμε, αφού ήταν πολύ επικίνδυνο να έχει ο εχθρός στην διάθεσή του αυτήν την πληροφορία.  

 Αποφασίσαμε να ζητήσουμε από άλλους φίλους τα απαραίτητα όπλα για ένα εκατομμύριο κουβανούς μαχητές. Ο σύντροφος Κιμ Ιλ Σουνγκ, βετεράνος και άψογος μαχητής, μας έστειλε 100 χιλιάδες όπλα ΑΚ και το αντίστοιχο πολεμικό υλικό, χωρίς να χρεώσει ούτε ένα σεντ.                         

 

  Ποιες ήταν οι αιτίες για να ξεσπάσει η κρίση; O Χρουτσόφ είχε αντιληφθεί την ξεκάθαρη πρόθεση του Κένεντι να εισβάλει στην Κούβα πολύ σύντομα, είχαν προετοιμάσει  τις πολιτικές και διπλωματικές συνθήκες, ειδικά μετά την συντριπτική ήττα της μισθοφορικής εισβολής στον Κόλπο των Χοίρων, συνοδευόμενη από αποβατικά  σκάφη του σώματος πεζοναυτών και ένα αεροπλανοφόρο των γιάνκις. Οι μισθοφόροι έλεγχαν τον εναέριο χώρο με πάνω από 40  αεροπλάνα, ανάμεσά τους βομβαρδιστικά Β-26, μεταγωγικά και άλλα υποστηρικτικά. Μια προηγούμενη αιφνιδιαστική επίθεση στην κεντρική αεροπορική βάση, δεν πέτυχε τα αεροσκάφη μας, αφού τα είχαμε διασκορπίσει σε διάφορα σημεία, αυτά που μπορούσαν να μετακινηθούν. Μετά βίας  χτύπησαν κάποια. Την ημέρα της προδοτικής εισβολής, τα σκάφη μας ήταν στον αέρα πριν το ξημέρωμα, με κατεύθυνση την Playa  Girón.  Θα λέγαμε ότι μόνο ένας ειλικρινής βορειοαμερικάνος συγγραφέας περιέγραψε εκείνο το γεγονός σαν καταστροφή. Φτάνει να πούμε, ότι τελικά από εκείνη την περιπέτεια, μόνο 2-3 από τους εισβολείς μπόρεσαν να επιστρέψουν στο Μαιάμι.                                                                 

 

Η εισβολή που προγραμματιζόταν από τις ένοπλες δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών ενάντια στο νησί θα είχε τεράστιες απώλειες, πολύ μεγαλύτερες από τους 50 χιλιάδες στρατιώτες που έχασαν στο Βιετνάμ. Δεν είχαν τότε, την εμπειρία που απέκτησαν πολύ αργότερα.

Υπενθυμίζεται ότι στις 28 Οκτωβρίου του 1962 εγώ δήλωσα ότι δεν ήμουν σύμφωνος με την απόφαση – για την οποία δεν μας είχαν συμβουλευτεί και η Κούβα αγνοούσε – της ΕΣΔΔ να αποσύρει τα στρατηγικά της βλήματα, για τα οποία προετοιμάζονταν οι ράμπες εκτόξευσης, που θα ήταν συνολικά σαράντα δύο. Στον σοβιετικό ηγέτη εξήγησα ότι αυτό το βήμα δεν το είχε συζητήσει μαζί μας, βασική και αναγκαία προϋπόθεση  των συμφωνιών μας. Αυτή η ιδέα συμπυκνώνεται σε μία φράση: “ Εσείς μπορείτε να με πείσετε ότι κάνω λάθος, όμως δεν μπορείτε να μου πείτε ότι κάνω λάθος, χωρίς να με πείσετε”, και απαρίθμησα πέντε Σημεία που παρέμειναν ανέγγιχτα:  Τερματισμός του οικονομικού Αποκλεισμού και όλων των μέτρων εμπορικής και οικονομικής πίεσης που εξασκούν οι Ηνωμένες Πολιτείες σε όλα τα μέρη του κόσμου, ενάντια στην χώρα μας. Τερματισμός όλων των υπονομευτικών δραστηριοτήτων, εκτοξεύσεων όπλων και εκρηκτικών, από αέρα και θάλασσα, οργάνωση μισθοφορικών επεμβάσεων, αποστολή κατασκόπων και σαμποτέρ, δράσεις που γίνονται από το έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών και κάποιων συνενόχων χωρών.  Τερματισμός των πειρατικών επιθέσεων, που γίνονται από τις υπάρχουσες βάσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Πουέρτο Ρίκο. Τερματισμός όλων των παραβιάσεων του θαλάσσιου και εναέριου χώρου μας από βορειοαμερικάνικα αεροπλάνα και πολεμικά πλοία. Και την απόσυρση της Ναυτικής Βάσης του Γκουαντάναμο και επιστροφή του Κουβανικού εδάφους,  που κατέχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες.                                                   

  Είναι πασίγνωστο επίσης, ότι ο Γάλλος δημοσιογράφος Ζαν Ντανιέλ είχε πάρει συνέντευξη από τον πρόεδρο Κένεντι μετά την Κρίση του Οκτώβρη. Του  διηγήθηκε την πολύ δύσκολη εμπειρία που είχε ζήσει και τον είχε ρωτήσει, εάν εγώ γνώριζα πραγματικά τον κίνδυνο εκείνης της στιγμής. Ζήτησε από τον Γάλλο δημοσιογράφο να ταξιδέψει στην Αβάνα, να μιλήσει μαζί μου και να ξεκαθαρίσει αυτό το ερώτημα. 

  Αυτός ταξίδεψε στην Αβάνα και ζήτησε την συνέντευξη.  Επικοινώνησα εκείνο το βράδυ  μαζί του και του είπα ότι ήθελα να τον δω και να συζητήσω μαζί του για το θέμα και του πρότεινα να συζητήσουμε στο Βαραδέρο. Φτάνοντας εκεί, τον προσκάλεσα να φάμε. Ήταν ήδη μεσημέρι. Έβαλα ραδιόφωνο και εκείνη την στιγμή ένα παγερό μήνυμα πληροφορούσε, ότι ο Πρόεδρος είχε δολοφονηθεί στο Ντάλας.  

  Πρακτικά πια, δεν υπήρχε κάτι να πούμε. Εγώ, μετέπειτα, του ζήτησα να μου μιλήσει για την συζήτησή του με τον Κένεντι. Εκείνος ήταν πραγματικά εντυπωσιασμένος με την επαφή μαζί του. Μου είπε ότι ο Κένεντι ήταν μια μηχανή σκέψης, ήταν πραγματικά σοκαρισμένος. Δεν τον ξαναείδα. Από μεριάς μου ερεύνησα ότι μπορούσα, ή καλύτερα υπέθεσα τι έγινε εκείνη την μέρα. Ήταν παράξενη η συμπεριφορά του Λη Χάρβει Όσβαλντ. Ήξερα ότι είχε προσπαθήσει να επισκεφθεί την Κούβα, όχι πολύ καιρό πριν την δολοφονία του Κένεντι και υποτίθεται, ότι πυροβόλησε με μία ημιαυτόματη καραμπίνα με τηλεσκοπικό φακό, ενάντια σε έναν κινούμενο στόχο. Επιπλέον, γνωρίζω την χρήση αυτού του όπλου. Το στόχαστρο όταν πυροβολείς, κινείται και ο στόχος για μια στιγμή χάνεται, πράγμα που δεν συμβαίνει  με τα άλλου τύπου συστήματα στόχευσης οποιουδήποτε όπλου. Το τηλεσκόπιο είναι πολύ ακριβές αν το όπλο στηρίζεται σε βάση, όμως δυσκολεύει αν έχει να κάνει με κινούμενο στόχο. Λέγεται ότι ήταν δύο, διαδοχικοί οι θανάσιμοι πυροβολισμοί σε κλάσματα δευτερολέπτου. Η παρουσία ενός γνωστού λούμπεν, που σκοτώνει τον Όσβλαντ μέσα σε ένα αστυνομικό τμήμα, συγκινημένος από τον πόνο της συζύγου του Κένεντι, φαντάζει ένα κυνικό αστείο.  

  Ο Τζόνσον, ένας ικανός μεγιστάνας του πετρελαίου, δεν έχασε ούτε λεπτό, πήρε το αεροπλάνο με κατεύθυνση την Ουάσιγκτον. Δεν θέλω να καταλογίσω ευθύνες. Είναι δικό τους θέμα, όμως έχει να κάνει με το ότι,  ήταν στα σχέδια    να εμπλέξουν  την Κούβα στην δολοφονία του Κένεντι. Πολύ αργότερα, περνώντας τα χρόνια, με επισκέφτηκε ο γιός του δολοφονημένου Προέδρου και δείπνησε μαζί μου. Ήταν ένας νέος γεμάτος ζωή που του άρεσε να γράφει. Λίγο καιρό μετά, ταξιδεύοντας μια θυελλώδη νύχτα προς ένα νησί για τις διακοπές του, με ένα απλό αεροπλάνο, φαίνεται ότι δεν βρήκαν τον δρόμο και κατέπεσε. Επίσης γνώρισα στο Καράκας την σύζυγο και τα μικρά παιδιά του Ρόμπερτ Κένεντι, που ήταν εισαγγελέας και είχε τελέσει διαπραγματευτής με τον απεσταλμένο του Χρουτσόφ  και είχε ήδη δολοφονηθεί. Έτσι πορευόταν από τότε ο κόσμος.                                                                                                  

  Πολύ σύντομα, τελειώνοντας αυτή την αναφορά, που συμπίπτει με τις 13 Αυγούστου, 87η  επέτειο του συγγραφέα της, παρακαλώ να με συγχωρήσετε για οποιαδήποτε ανακρίβεια. Δεν είχα το χρόνο να συμβουλευτώ ντοκουμέντα.                      

 Τα σχεδόν καθημερινά  τηλεγραφικά μηνύματα μιλούν για ανησυχητικά θέματα, που συσσωρεύονται στον παγκόσμιο ορίζοντα.

 Ο  Νόαμ Τσόμσκι, σύμφωνα με το website του τηλεοπτικού καναλιού Η Ρωσία Σήμερα, εξέφρασε: “Η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών είναι σχεδιασμένη για να αυξάνει την τρομοκρατία”.

“Σύμφωνα με τον έγκυρο φιλόσοφο, η πολιτική των ΗΠΑ είναι σχεδιασμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να αυξάνει τον τρόμο μέσα στον πληθυσμό”.                                       

“Οι ΗΠΑ φέρνουν σε πέρας την πιο εντυπωσιακή διεθνή τρομοκρατική καμπάνια που έχουμε δει ποτέ […]”.

“Αυτή η καμπάνια δημιουργεί εν δυνάμει τρομοκράτες”.

“ Κατά την κρίση του, είναι απόλυτα εκπληκτικό, ότι η βορειοαμερικάνικη χώρα, από την μια μεριά διεξάγει καμπάνια μαζικού τρόμου, που μπορεί να γεννήσει τρομοκράτες  ενάντια και σε αυτούς τους ίδιους, και από την άλλη, αξιώνει ότι είναι απόλυτα αναγκαίο, να υπάρχει μαζική αστυνόμευση που να προστατεύει ενάντια στην τρομοκρατία”.

“ Σύμφωνα με τον Τσόμσκι υπάρχουν αναρίθμητες παρόμοιες περιπτώσεις. Μια από τις πιο ονομαστές, κατά την γνώμη του, είναι αυτή του Λουίς Ποσάδα Καρίλες, που κατηγορήθηκε από την Βενεζουέλα για  συμμετοχή  σε  απόπειρα ενάντια σε αεροπλάνο, στο οποίο πέθαναν 73 άνθρωποι”.

  Σήμερα διαφυλάσσω την εξαιρετική ανάμνηση του καλύτερου φίλου που είχα ποτέ στα ενεργά πολιτικά μου χρόνια – ο οποίος πολύ ταπεινός και φτωχός σφυρηλατήθηκε στον Μπολιβαριανό Στρατό της Βενεζουέλας - ,  τον Ούγκο Τσάβες Φρίας.

  Ανάμεσα στα πολλά βιβλία που διάβασα, εμποτισμένα με την ποιητική και περιγραφική του γλώσσα, υπάρχει ένα που αναδεικνύει την πλούσια κουλτούρα του και την ικανότητά του να εκφράζει με αυστηρούς όρους την εξυπνάδα του  και τις συμπάθειές του, μέσα από τις πάνω από δύο χιλιάδες ερωτήσεις  του δημοσιογράφου, επίσης Γάλλου, Ιγνάσιο Ραμονέ.

 Στις 26 Ιουλίου αυτού του έτους, όταν επισκέφθηκε το Σαντιάγκο της Κούβας, με αφορμή την 60η επέτειο από την επίθεση στο στρατόπεδο της Μονκάδα και  του Κάρλος Μ. ντε Σέσπεδες, μου αφιέρωσε το τελευταίο του βιβλίο:   Oύγκο Τσάβες, η πρώτη μου ζωή.

  Έζησα ο ίδιος την εμπειρία και με γεμίζει περηφάνια, ότι έχω συνεισφέρει στην επεξεργασία αυτού του έργου, διότι ο Ραμονέ με υπέβαλε σε ανάλογο αδυσώπητο ερωτηματολόγιο, που εκτός των άλλων χρησίμευσε για την προπόνηση του συγγραφέα σε αυτό το υλικό. 

  Το χειρότερο είναι ότι δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω το έργο μου σαν καθοδηγητής, όταν του υποσχέθηκα να το ξαναδώ. 

  Στις 26 Ιουλίου του 2006 αρρώστησα βαριά. Μόλις κατάλαβα ότι ήταν οριστικό, δεν δίστασα ούτε στιγμή να  ζητήσω, στις 31 Ιουλίου, να σταματήσω να εξασκώ τις ευθύνες μου σαν Πρόεδρος του Συμβουλίου του Κράτους και των Υπουργών και πρότεινα στον εντεταλμένο σύντροφο να ασχοληθεί με το έργο της άμεσης διαδοχής.

  Μου απέμεινε να ολοκληρώσω την επανεξέταση που είχα υποσχεθεί στο 100 ώρες με το Φιδέλ.  Ήμουν ξαπλωμένος, έτρεμα μην χάσω την ροή της γνώσης καθώς υπαγόρευα και μερικές φορές με έπαιρνε ο ύπνος. Ωστόσο, μέρα με την μέρα ανταποκρινόμουν στις διαβολεμένες ερωτήσεις, που μου φαίνονταν ατέλειωτα μεγάλες. Όμως επέμεινα, μέχρι που τελείωσα.

  Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η ζωή μου θα παρατεινόταν άλλα επτά χρόνια. Μόνο έτσι είχα το προνόμιο να διαβάσω και να μελετήσω πολλά πράγματα που έπρεπε να έχω μάθει νωρίτερα. Θεωρώ ότι οι νέες ανακαλύψεις μας έχουν εκπλήξει όλους.

  Στον Ούγκο Τσάβες υπήρχαν πολλά ερωτήματα προς απάντηση, από την πιο σημαντική στιγμή της ύπαρξής του, όταν ανέλαβε το πόστο του σαν Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Βενεζουέλας. Δεν υπάρχει μία μόνο ερώτηση προς απάντηση, στις πιο λαμπρές στιγμές της ζωής του. Αυτοί που τον γνώρισαν καλά, ξέρουν την προτεραιότητα που έδινε στις ιδεολογικές προκλήσεις. Άνθρωπος της δράσης και των ιδεών,  τον αιφνιδίασε αυτή η μορφή της επιθετικής αρρώστιας που τον έκανε να υποφέρει αρκετά, όμως  την αντιμετώπισε με μεγάλη αξιοπρέπεια και βαθύ πόνο για την οικογένεια και τους κοντινούς φίλους, που τόσο αγάπησε. Ο Μπολίβαρ ήταν ο δάσκαλός του και ο οδηγητής, που προσανατόλισε τα βήματά του στην ζωή. Και οι δύο συγκέντρωσαν το αναγκαίο μεγαλείο, για να καταλάβουν μια τιμητική θέση στην ανθρώπινη ιστορία.

 Όλοι περιμένουμε τώρα το Ούγκο Τσάβες η δεύτερη ζωή μου.   Χωρίς αυτόν, την αυθεντικότερη από όλες τις ιστορίες, κανείς δεν θα μπορούσε να την γράψει καλύτερα.

Φιδέλ Κάστρο Ρουζ

13 Αυγούστου 2013, 9.05 μμ

CUBA de Corazon