Η Ανάσταση μπορεί να υπάρξει. Αλλά θα γεννηθεί μόνο έτσι: Εκ της συνεχούς μεταλήψεως των αχράντων του Ανθρώπου μυστηρίων. Στη «Θεία Κοινωνία» των στίχων του μεγάλου Τάσου Λειβαδίτη
προστρέχουμε. Με την βεβαιότητα: Ότι είναι ο ίδιος ο «Λάζαρος» που έχει
τη δύναμη να αναστήσει τον εαυτό του. Και με την ελπίδα: Ότι θα το
αποφασίσει. Και θα σηκωθεί…
*
«Κάτωχρος κι εξαντλημένος ο Ιησούς στάθηκε κοντά στον τάφο.
“Λάζαρε, βγες έξω”, φώναξε. Όλοι περίμεναν. Κι ο φτωχός
νεκρός, που ένιωσε ότι εδώ στον τάφο του παίζεται η τύχη του
κόσμου, τί να ΄κανε; Η γη είχε χαθεί,
πως θ΄ άφηνε χωρίς ανάσταση έναν ολάκερο ουρανό…».
“Λάζαρε, βγες έξω”, φώναξε. Όλοι περίμεναν. Κι ο φτωχός
νεκρός, που ένιωσε ότι εδώ στον τάφο του παίζεται η τύχη του
κόσμου, τί να ΄κανε; Η γη είχε χαθεί,
πως θ΄ άφηνε χωρίς ανάσταση έναν ολάκερο ουρανό…».
*
«Αφήστε με, παρακαλώ, μια στιγμή να περάσω. Θα 'μαι
σύντομος
όπως όλοι οι αληθινά μεγάλοι. Δε με ξέρετε;
Είμαι, λοιπόν, εγώ που φώναξα πριν τόσες χιλιάδες χρόνια
εκείνο το ασύγκριτο, μάταιο "νενικήκαμεν".
Εγώ που πρόδωσα τους Έλληνες σ' όλες τις μάχες, και
τους Πέρσες
σ' όλη την αιωνιότητα. Ακριβώς, το μαντέψατε: είμαι ο
Λάζαρος.
Εγώ που μου φωνάξανε μια νύχτα, τέσσερις μέρες νεκρός:
Λάζαρε, βγες έξω. Κι ενώ ήξερα πως κανείς δε μπορούσε
να μ' αναστήσει,
συμπόνεσα τόσο την ανθρώπινη ευπιστία
που σηκώθηκα».
σύντομος
όπως όλοι οι αληθινά μεγάλοι. Δε με ξέρετε;
Είμαι, λοιπόν, εγώ που φώναξα πριν τόσες χιλιάδες χρόνια
εκείνο το ασύγκριτο, μάταιο "νενικήκαμεν".
Εγώ που πρόδωσα τους Έλληνες σ' όλες τις μάχες, και
τους Πέρσες
σ' όλη την αιωνιότητα. Ακριβώς, το μαντέψατε: είμαι ο
Λάζαρος.
Εγώ που μου φωνάξανε μια νύχτα, τέσσερις μέρες νεκρός:
Λάζαρε, βγες έξω. Κι ενώ ήξερα πως κανείς δε μπορούσε
να μ' αναστήσει,
συμπόνεσα τόσο την ανθρώπινη ευπιστία
που σηκώθηκα».
Χρόνια Πολλά!
(Νίκος Μπογιόπουλος - Ενικός)
Σαν σήμερα, στις 20 Απρίλη του 1922, γεννήθηκε ο Τάσος Λειβαδίτης. Αγωνιστής της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, εξορίστηκε για τις πολιτικές του ιδέες στον Μούδρο, στον Αϊ - Στράτη και τη Μακρόνησο. Λαογέννητος ποιητής, ο Λειβαδίτης αγκάλιασε με τα πελώρια απλωμένα χέρια των στίχων του τα σκιρτήματα της ψυχής και των ονείρων μας. Στηρίζει τα βήματά μας στα δυσκολοδιάβατα μονοπάτια των σύγχρονων καιρών και κρατάει ανοιχτή την πόρτα της αδικαίωτης ελπίδας, μέχρι αυτή «ν' ανθίσει μες στην καρβουνόσκονη, σαν εν’ άσπρο τριαντάφυλλο».
Αξίζει να διαβάσετε:
"Μια συγκλονιστική μαρτυρία για τον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη"
http://stithaghi.blogspot.gr/2013/02/blog-post_5429.html
Στου Τάσου Λειβαδίτη τους στοίχους προσέτρεξε ο δημοσιογράφος και ευχήθηκε με την βεβαιότητα, ότι ο ίδιος ο «Λάζαρος», είναι που έχει τη δύναμη να αναστήσει τον εαυτό του. Και με την ελπίδα ότι θα το αποφασίσει. Και θα σηκωθεί…
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο για να κάνει τη χάρη στους εύπιστους και τους ανόητους, ανασταίνεται ο Λάζαρος, μας θυμίζει οι ποιητής…
Δεν πεθάναμε για να αναστηθούμε, κ. δημοσιογράφε, ζούμε έρποντας τη ζωή μας τη σκυφτή και μπορούμε και πρέπει να σηκωθούμε, πρώτα στα γόνατα κι ύστερα όρθιοι στα πόδια μας. Όρθιοι! Αυτή θα είναι η δική μας (επ)Ανάσταση.
Χρόνια πολλά.