Φυλάξου κι αγωνίσου!

Γλυκέ μου ανιψιέ Θοδωρή, επιθυμώ με αγάπη να σου πω:

Είσαι παιδί που γεννήθηκες στην αναγκαστική πολιτική προσφυγιά από γονείς μαχητές του ΔΣΕ, παιδί με γαλάζια όμορφα μάτια και τρυφερή γνήσια ψυχή. Παιδί του κόσμου, ενός παράλογου κόσμου που σου φορτώνει τις αμαρτίες του. Εσύ που βλέπεις τα τρέχοντα γεγονότα και προβληματίζεσαι. Ακούς καθημερινά γύρω σου τους μεγάλους, τους βαρβάρους να χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου. Ζεις, βλέπεις τη φτώχεια, πείνα, ακρίβεια ανεργία, αδικία, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Οπου κι αν βρίσκεσαι, φυλάξου και αγωνίσου. Σε λίγο και πάλι τα γεράκια του πολέμου θα πετάξουν. Τούτη τη φορά ετοιμάζουν επίθεση στο Ιράν, τη Συρία, τη ΛΔ Κορέας. Επιθυμούν να πετάξουν και πάνω από το κόκκινο νησί της Επανάστασης, την ηρωική Κούβα. Τα αιμοβόρα νύχια τους ψάχνουν για εύκολη λεία. Μάταια όμως.

Φυλάξου, αγωνίσου. Μη σε γελάσει ο ήλιος και ξεστρατίσεις. Οι κυνηγοί θα 'χουν πλημμυρίσει το δάσος. Τα όπλα τους πάλι διψούν για κάποιο καινούριο στόχο κι εσύ είσαι το ανυπεράσπιστο παιδί. Η ζωή παίζεται στα ζάρια, μέρα τη μέρα, και η αθωότητα των ανθρώπων γίνεται πρόκληση για τους αιμοβόρους. Ελα με το ΠΑΜΕ στην αγορά του κόσμου οι αποχές ξεπουλήθηκαν και οι πεταλούδες δεν πετούν πια ελεύθερες. Βαλσαμωμένα τα φτερά τους, στολίζουν πολυτελή σαλόνια κι ευτελή γούστα, θυμίζοντας ανορθόδοξους πολέμους που οι μεγάλοι τους αποκαλούν «ιερούς».

Θυμήσου: Χαμένοι είναι οι αγώνες που δε γίνονται. Μόνο ο αγώνας με «το τραγούδι του εργάτη» (Κωστής Παλαμάς), η ενότητα, η κοινή πάλη μπορεί να φέρει και θα φέρει καρποφόρα αποτελέσματα. Σφίξε λοιπόν την καρδιά σου. Κράτα σφιχτά το λευκό περιστέρι, που είναι η ψυχή σου και τα πολύχρωμα όνειρά σου, και αγωνίσου. Οι επιθυμίες σου θα βαδίσουν στα μαρμαρένια αλώνια. Να 'σαι σίγουρος. Μην πτοείσαι. Θυμήσου την τελευταία στροφή του ποιήματος της ξαδέρφης σου Βικτορίας «Τα κουπιά της υπομονής»: «Ωσπου φύσηξε ούριο αεράκι στην πλώρη, γέμισε φως η πλάσις όλη/ Φτάνω σιγά σιγά με υπομονή στο τέλος που έχει η αρχική μου διαδρομή!».

Και κάτι άλλο. Μη χαθείς. Ακόμα και όταν νιώθεις τη μοναξιά σου να ακροβατεί πάνω σε τεντωμένο σχοινί, κράτα Θοδωρή το χαμόγελό σου. Ελα με το ΠΑΜΕ. Κράτα το για να γλυκάνει τη σκέψη μας και να μας δίνει δύναμη ζωής σ' αυτή τη δύσκολη και στείρα εποχή του 21ου αιώνα που καλπάζει. Αλλά εμείς, γλυκέ μου ανιψιέ, αυτόν τον κόσμο που ασχήμυνε θα τον αλλάξουμε και θα τον κάνουμε πιο όμορφο και πιο γιορτινό. Ο αγώνας μας είναι μακρύς, σκληρός, δύσβατος αλλά ωραίος και όμορφος. Ελα, λοιπόν, με το ΠΑΜΕ! Οργανώσου! Η καλύτερη άμυνα είναι η ιστορική μνήμη!

Με αγάπη

ΝΙΚΟΣ ΤΣΑΓΚΑΣ,

Αθήνα.

Ριζοσπάστης, 27/10/2005.