Το παντελόνι

Χωρίς βρακί στα οπίσθιά του κινδύνευε πλέον να μείνει ο Μήτσος. Μια η ληστρική ακρίβεια της ελεύθερης αγοράς, μια οι "βουτιές" της κυβέρνησης στην τσέπη του, τον είχαν ξετινάξει για καλά τον φουκαρά και δεν περίσσευε φράγκο για καινούρια ρούχα. Η κατάσταση όμως με τα τριμμένα παντελόνια του είχε φτάσει στο "αμήν". Πέντε καρικώματα είχε το καθένα και η γυναίκα του Μήτσου, η Ασπασία, είχε σηκώσει πια ψηλά τα χέρια.

"Δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο - του έλεγε απελπισμένη. Η πας να αγοράσεις κανένα καινούριο ή καμιά μέρα εκεί που περπατάς θα ακουστεί ένα "χρατς" και θα γίνεις ρεζίλι με τις... αποκαλύψεις που θα κάνεις!".

Ο Μήτσος έξυνε με αμηχανία το κεφάλι του όταν άρχιζε τη μουρμούρα η γυναίκα του και έπειτα απαντούσε μοιρολατρικά: "Αν είναι να μου συμβεί κι αυτό ας μου συμβεί. Και για ό,τι φανεί, η μισή ντροπή δική μου και η μισή ντροπή δική τους"!

- Αχ, Μήτσο μου, πιστεύεις στ' αλήθεια, ότι θα ντραπούν ας πούμε ο Γιάννος, ο Δρυς ή ο Πρωτόπαπας αν το δικό σου παντελόνι ανοίξει ξαφνικά σαν... τηλεοπτικό παράθυρο;

- Πριν σου απαντήσω, Ασπασία, θα ήθελα να μου πεις πού στο καλό τη βρήκες αυτή την παρομοίωση;

- Δε χρειάστηκε να σκεφτώ και πολύ, άνδρα μου, γιατί είναι γνωστό πως τα τηλεοπτικά παράθυρα δείχνουν σχεδόν πάντα, ό,τι ακριβώς θα δείξεις κι εσύ αν σου συμβεί το "ατύχημα" που λέω!

- Εχεις χιούμορ, βρε γυναίκα και μπράβο σου. Εν πάση περιπτώσει όμως, εγώ πιστεύω πως αν σκιστεί το παντελόνι ενός φουκαρά "εν μέση οδώ", δεν μπορεί, θα ντραπούν κι αυτοί που τον κατάντησαν έτσι, με τους μισθούς πείνας, τα χαρατσώματα, με την αφαιμακτική και φορομπηχτική εν γένει πολιτική τους.

- Αχ, Μήτσο μου αφελή, καρφάκι δεν πρόκειται να τους καεί αν συμβεί σε κάποιον ταλαίπωρο το "ατύχημα" για το οποίο μιλάμε. Αν ωστόσο θέλεις να συνδέσουμε το περιστατικό με αυτούς που μας κυβερνούν, ε, τότε έχω να σου πω το εξής: Με τα "αποκαλυπτήρια" που θα κάνει ο φουκαράς θα φανεί ταυτόχρονα και πού ακριβώς γράφουν το λαό οι άθλιοι της πολιτικής, μόλις του υφαρπάσουν την ψήφο!

Μήνες ολόκληρους "γάνωνε" η Ασπασία το μυαλό του Μήτσου για να πάει να αγοράσει δυο - τρία καινούρια ρουχαλάκια και με το πες, πες κατόρθωσε να τον πείσει να πει το "ναι".

- Εντάξει βρε γυναίκα, είπε, μεθαύριο που θα μας πληρώσουν, θα κατέβω στα μαγαζιά να ψωνίσω.

- Μπράβο, άνδρα μου! αναφώνησε τότε η Ασπασία και πρόσθεσε: Αστο όμως το ζήτημα επάνω μου.

- Δηλαδή;

- Δηλαδή, Μήτσο θα μου δώσεις τα λεφτά και θα πάω να σου ψωνίσω εγώ.

- Γιατί, ρε γυναίκα, εγώ δεν ξέρω;

- Ξέρεις, Μήτσο μου, αλλά, να, πώς να το πω, είσαι λίγο απρόσεκτος και αγοράζεις ό,τι σου φουσκώσουν.

- Εχεις κανένα τέτοιο παράδειγμα;

- Αμ, δεν έχω, καημένε; Ξεχνάς πως χρόνια ολόκληρα δίνεις την πολύτιμη ψήφο σου και "αγοράζεις"... ρετάλια. Ξεχνάς ότι με τον ίδιο τρόπο αγόρασες βλακωδώς και τη "ζώνη", που σου σφίγγει σαν τανάλια το στομάχι και το "καπέλο" του Μάαστριχτ; Α, ρε Μήτσο, τι δουλιά έχεις εσύ, καλέ μου, και πας και ψωνίζεις από τις... μπουτίκ της πολιτικής; Ξεχνάς ότι αυτές είναι μόνο για τους πλούσιους, στους οποίους και δίνουν ό,τι εκλεκτό έχουν; Νομίζεις ότι είναι δυνατόν να πάρεις ποτέ κι εσύ τα ίδια; Σε σένα Μήτσο μου, μόνο σαβούρα θα πασάρουν. Και βάλε, επιτέλους, μυαλό, γιατί αλλιώς σε βλέπω πολύ σύντομα να κυκλοφορείς με τα... μεριά απ' έξω!

Τάσος Αυγερινός

Ριζοσπάστης, 27/1/1998