Οι κομμουνιστέμποροι του... ήθους!

Το είδος ανθεί. Η αλλεργία που προκαλεί, σε μεγαλύτερη απ' ό,τι φαίνεται μερίδα του πληθυσμού, κλείνει μύτες, στόματα, πλεμόνια. Δεν είναι εποχιακό. Μήτε αποκλειστικά ελληνικό. Ομως εδώ, στον τόπο όπου οι ποιητές αποδίδουν μυροβολιά στα σκηνώματα των δίκαιων νεκρών του λαού, το είδος αυτό των πονηρών πολιτικών ανθών πολλαπλασιάζεται ταχύτατα. Είναι οι κομμουνιστέμποροι του ήθους των εκάστοτε καιρών. Τώρα, μάλιστα, είναι και της μόδας. Οπως πάντα συμβαίνει και δη στην τεχνολογικά εξελιγμένη εποχή, όταν η συλλογική κρίση, η συλλογική μνήμη, η ταξική, ακόμα και η εθνική συνείδηση κατακερματίζονται σε πίξελ της ανάγκης. Είναι ακριβώς τότε που εμφανίζονται οι κομμουνιστέμποροι ως πρωτοπορία στην ερμηνεία κάθε κακού. Πότε με την κουκούλα και το δείκτη του μαύρου σκοταδιού. Πότε μ' έναν ρητορικόν οίστρο. Αλλοτε μ' ένα ξεθαμμένο δήθεν ντοκουμέντο που σα μελάνι της σουπιάς κρύβει τα δικά τους κρίματα. Κινούνται πότε στο συν του καλού λόγου, που όμως σκοτώνει, και κάποτε στο φανταχτερό πλην του ψέματος, που εντυπώνεται ως πυροτέχνημα.

Οι κομμουνιστέμποροι είναι οι πλασιέδες, οι ατζέντηδες, οι μανατζαραίοι, οι πωλητές του αντικομμουνισμού! Εμφανίζονται με ή χωρίς γραβάτα παντού. Καθώς έχουν πάσο. Και σε μέσα, και σε μηνύματα, και σε θεσμούς, και σε κινήματα, σφραγισμένο από το σύστημα των ευγενών χορηγών του σύγχρονου καπιταλισμού, συχνά κατόχων διδακτορικού στη διαφημιστική αγορά της προπαγάνδας. Φέρουν στολή ιδεολογικής παραλλαγής και οποιοδήποτε χρήσιμο σήμα στο πέτο ή και σε τατουάζ άμα λάχει. Ιδού μερικά υποδείγματα ενδεικτικά κι αταξινόμητα λόγω περιορισμένου χώρου.

Δεξιός πολιτικός με μαύρες ρίζες μιλάει, μιλάει, μιλάει, στη Βουλή ή στην τιβί, πρακτικά απολογούμενος για την καταστροφή. Πετάει κι ένα «πληρώνουμε τη σοβιετική μορφή του κράτους που έχουμε, έρμαιο των συνδικάτων»! Για να πείσει ότι τα σοβιέτ έφεραν τα μνημόνια στη χώρα, πετάει κι ένα «σέβομαι τη συνέπεια και το ήθος του ΚΚΕ». Την ίδια στιγμή, τάχαμου ξαφνικά, κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και παίζει σε τίτλους, «η γνήσια φωτό του αποκεφαλισμένου Αρη». Το κάδρο ολοκληρωμένο απαιτεί εκτέλεση, καταδίκη και... σεβασμό στον κομμουνισμό. Διευκολύνει και το φασισταριό με το οποίο δεν ταυτίζεται εκτός απ' τον αντικομμουνισμό.

Αριστερός πολιτικός με κόκκινες ρίζες και μεγάλη αναγνωρισιμότητα. Απ' αυτούς που δεν κοκκίνιζαν όταν αποκαλούσαν «δεκεμβριανά» τα γεγονότα του '08 και ντουντούκιαζαν περί «εξέγερσης». Οταν αντιπαρατίθεται με όποιον τον πει κόκκινο, βγάζει φλύκταινες. Κι ύστερα προσβάλλεται που δεν κατανοούν όλοι ότι το δικό του κόκκινο είναι πολύχρωμο! «Δεν είμαι απόχρωση, είμαι ένα άλλο κόκκινο που όσοι δε βλέπουν είναι τυφλοί κι αρνούνται να περιβληθούν αριστερή χλαμύδα», πετάει. Κι άμα κουκουές εξεγερθεί απέναντι στον οπορτουνιστή, τότε αναλαμβάνει η αισθητική να κάνει το διαιτητή. Ποιος έχει το ήθος; Αυτός που το πήρε κι έφυγε, αυτός που το κράτησε κι έμεινε ή αυτός που το βρήκε και πήγε;

Οι κομμουνιστέμποροι είναι πριν και πρώτ' απ' όλα γευσιγνώστες του κομμουνιστικού ήθους. Στήνουν τους πάγκους τους, παίρνουν περισπούδαστο ύφος κι αποφαίνονται για την καλή χρονιά, π. Σ. ή μ. Σ. (Στάλιν, χωρίς ας πούμε τη μάχη του Στάλινγκραντ ένα πράμα) που βγήκε κομμουνιστικό κρασί με άρωμα ήθους. Αν τους πιστέψεις έχει καλώς. Θα δοκιμάσεις, αλλά δε θα πιεις και δη δε θα μεθύσεις. Ετσι και φωνάξεις πως το κρασί με σήμα το δρεπάνι και το σφυρί δε διατίθεται σε εμφιάλωση αντικομμουνιστική, σπαράζουν κι ολοφύρονται πως είναι παλαιό, ακριβό και δι' ολίγους εκλεκτούς αναγνωρισμένου ήθους. Μην το πιεις. Γιατί θα βλέπεις το φασίστα όπως είναι κι όχι ως δυστυχή ψυχασθενή και δε θα τον λυπηθείς παλιοκομμούνι.

Ο! tempora. O! mores!

Λιάνα ΚΑΝΕΛΛΗ

Ριζοσπάστης