ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ

Μια εβδομάδα πέρασε από το τραγικό περιστατικό στο Φαρμακονήσι, όπου χάθηκαν ανθρώπινες ζωές. Πρόσφυγες αναζητώντας  καλύτερη τύχη, μακριά από τις εμπόλεμες ζώνες του Αφγανιστάν και της Συρίας, έπεσαν πάνω στην βάρβαρη αντιμετώπιση του λιμενικού που ουσιαστικά με τους χειρισμούς του, οδήγησε τους ανθρώπους σε πνιγμό.

Η βάρκα αναποδογύρισε (πρακτική δήθεν “επαναπροώθησης”), αλλά οι λιμενικοί έφυγαν, σαν να απαλλάχθηκαν από κάτι περιττό που γι’ αυτούς δεν είχε καμία αξία. Μάλιστα όποιοι άτυχοι μετανάστες επιχειρούσαν ν’ ανέβουν στην βάρκα του λιμενικού για ν’ αποφύγουν  τον πνιγμό, οι λιμενικοί τους κλωτσούσαν. Οι μαρτυρίες από τους επιζώντες είναι τρομακτικές. Μια γυναίκα κι ένα 5-χρονο παιδί βρέθηκαν νεκροί στα τουρκικά παράλια, ενώ 12 συνολικά άτομα πνίγηκαν. Όλα τους γυναίκες και παιδιά.

Αυτά είναι τα αποτελέσματα της γενικότερης λογικής για την μετανάστευση, που υιοθετούν από κοινού η ελληνική κυβέρνηση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και αν τουλάχιστον στην περίπτωση της Λαμπεντούσα της Ιταλίας, η μέρα του θανάτου των προσφύγων κηρύχθηκε ως ημέρα πένθους, κρατώντας κάποια ψήγματα ανθρωπιάς, στην ελληνική περίπτωση, το Φαρμακονήσι είναι κι επίσημα ένα εκ προμελέτης έγκλημα που καταγράφεται στις μαύρες σελίδες της νεώτερης ιστορίας.

Διεθνείς οργανώσεις ήδη εγκαλούν την χώρα να πράξει τα δέοντα και να διεξαχθεί έρευνα για τον καταλογισμό ευθυνών, ωστόσο στελέχη της κυβέρνησης, όπως π.χ. ο Βαρβιτσιώτης θεωρούν πως όποιοι ασχολούνται με το θέμα είναι γιατί θέλουν να προκαλέσουν προβλήματα και να το εκμεταλλευτούν πολιτικά. Ηθικός ξεπεσμός λέγεται αυτό. Όταν τα πάντα τα αναγάγεις σε “ανθελληνικές” σκευωρίες, είσαι ή πλήρως διεφθαρμένος ή ψυχασθενής.

Δεν είναι κανένα μυστικό για όσους θέλουν να μαθαίνουν σε ποια χώρα ζουν, ότι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, αντιμετωπίζονται ως μιάσματα και κοινωνικοί εχθροί. Οι ευθύνες είναι πολύπλευρες. Τα ΜΜΕ που αποσιωπούν το τι συμβαίνει στα στρατόπεδα-κολαστήρια και στα αστυνομικά τμήματα, για τα βασανιστήρια και τα πογκρόμ της Χρυσής Αυγής. Το κράτος που αποποιείται τις ευθύνες του και επισημαίνει ως σοβαρό ζήτημα το μεταναστευτικό, μόνο όταν είναι για να απελάσει και να φυλάξει τα σύνορα πιο αποτελεσματικά, αλλά δεν κάνει λόγο για την ένταξη και τα δικαιώματα των ανθρώπων.

Γιατί περί αυτού πρόκειται και είναι αδιαπραγμάτευτο. Μιλάμε για ανθρώπους, για ψυχές. Ο μέσος Έλλην-τηλεθεατής υπερθεματίζει για την κακομεταχείριση απέναντι σε…πάσα μη Έλλην, αδιαφορώντας όχι για το θεσμικό πλαίσιο (ψιλά γράμματα), αλλά για την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Όσοι υπερασπιζόμαστε τους μετανάστες στον δημόσιο λόγο, συχνά ερχόμαστε σε σύγκρουση με απολιθωμένες, χρυσαυγίτικα θρεμμένες απόψεις, “να τους πάρετε σπίτι σας“. Γιατί να τους πάρουμε σπίτι μας, τους μετανάστες τους ρώτησες; Δεν θέλουν το σπίτι και την ελεημοσύνη κάποιου άλλου, αλλά την δυνατότητα να αποκτήσουν κι αυτοί το δικό τους και ότι αυτό σημαίνει. Κι αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους, απ’ όπου κι αν έρχονται.

Δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μας γι’ αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας. Η Μεσόγειος μετατρέπεται σε υγρό τάφο για εκατοντάδες ανθρώπους, λόγω της πολιτικής επιλογής να αντιμετωπίζονται ως “λαθραίοι”, αλλά και λόγω της διάβρωσης των αξιών, που επιτρέπει την εισχώρηση αντικοινωνικών\ρατσιστικών ιδεών.

Αντικρίζοντας την εικόνα του πατέρα που κλαίει γιατί έχασε την οικογένειά του επειδή κάποιοι εγκλημάτησαν με τον μανδύα της “νομιμότητας”, βλέπουμε σε ποιο σημείο βρισκόμαστε τώρα και γιατί η ανάγκη απονομής δικαιοσύνης πρέπει να είναι το πρώτο ζητούμενο. Όταν παρακολουθείς κάτι απαθής ή σιωπάς ένοχα, τότε είσαι μέρος του προβλήματος.

Και επειδή στις βάρκες μπαίνουν πάντα οι απελπισμένοι προς αναζήτηση καλύτερης τύχης, θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, ότι και οι Έλληνες μπορεί κάποια στιγμή να ψάξουμε για βάρκα, αλλά να έχουμε απέναντί μας πρόθυμους να μας βουλιάξουν.

STRANGE JOURNAL