Ο Σκορτσέζε με την τρίωρη ταινία του, που
βγαίνει αύριο στις αίθουσες, αποδεικνύει γι' ακόμα μια φορά ότι είναι
σπουδαίος σκηνοθέτης και δάσκαλος. Ο Ντι Κάπριο έχει ήδη υπάρξει
εκπληκτικός αρκετές φορές στην εντυπωσιακή του καριέρα. Ποτέ όμως δεν
ήταν τόσο αστείος όσο εδώ, που σε σειρά περιπτώσεων έδειξε αυθεντικό
κωμικό ταλέντο κάνοντας την πλατεία να ξεσπά σε γέλια. Η εκρηκτικά
ψυχαγωγική ταινία, αλλά και ιδιαίτερα επιμορφωτική «ακτινογραφία» για το
ρόλο και τη λειτουργία του χρηματιστηρίου, μιλά για λεφτά, για απληστία
και οκνηρία, για όλα τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα μαζί, δημιουργώντας
μαγεία. Βέβαια, στο βάθος, διακρίνονται παρόντα θέματα προσφιλή, στο
πνεύμα του σκηνοθέτη: Ονειρα, αδελφοσύνη, αφοσίωση, προδοσία. «Ο ΛΥΚΟΣ
ΤΗΣ ΓΟΥΟΛ ΣΤΡΙΤ» αποτελεί μια απίστευτα έντονη αφήγηση για μια ακόμα
εφιαλτική πτυχή του αμερικάνικου ονείρου...
Ο νεαρός Τζόρνταν Μπέλφορτ ανακάλυψε πολύ νωρίς το τεράστιο ταλέντο του να πουλά... να πουλά οτιδήποτε σε οποιονδήποτε, δημιουργώντας φυσικά την κατάλληλη ανάγκη στον αγοραστή. Ειδικότητά του τα χρηματιστηριακά προϊόντα, οι «ψιλές» μετοχές που αγοράζουν οι φτωχοί και όχι οι πλούσιοι, που είναι πολύ έξυπνοι για τέτοιες αγορές... Ο Τζόρνταν ανακάλυψε ακόμα ότι είχε το χάρισμα της ηγετικής φυσιογνωμίας. Ενέπνεε άλλους και τους δίδασκε τη μέθοδο πώλησης αυτών των προϊόντων, με δέλεαρ πάντα το κέρδος. Το αμύθητο κέρδος μέσα από την κοροϊδία, πράγμα απολύτως νόμιμο στον υπαρκτό καπιταλισμό. «Ο,τι κάνω είναι απολύτως νόμιμο», λέει.
Μετά από επιτυχή, καίτοι σύντομη καριέρα χρηματιστή στη Γουόλ Στριτ, ο Τζόρνταν βρίσκει τη θέση του λίγο παραέξω από το «νόμο και την ηθική». Συστήνει εταιρεία, γίνεται διευθυντής με δική του ομάδα που όλο και πολλαπλασιάζεται και η επιτυχία είναι μεγαλύτερη από καθετί που θα επέτρεπε η φαντασία.
Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο που έγραψε ο πραγματικός Μπέλφορτ. Είναι μια αληθινή ιστορία για την άνοδο και την πτώση του διεφθαρμένου χρηματιστή που απολάμβανε μια «ασύλληπτη», χωρίς όρια, ζωή κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '80. Η αφήγηση της ιστορίας γίνεται από την οπτική του πρωταγωνιστή με γοργό τέμπο, γρήγορο μοντάζ και εξαίρετη μουσική... Κάπου κάπου ο Τζόρνταν στρέφεται στην κάμερα, μιλά σε πρώτο πρόσωπο και απευθύνεται μετωπικά σε μας όλους. Κάπου κάπου ακούμε τη φωνή του voice over πάνω στις κομψές εικόνες.
Ο Ντι Κάπριο ερμηνεύει πειστικότατα το χαρακτήρα του άπληστα πεινασμένου Μπέλφορτ, που τίποτα δεν του είναι αρκετό. Η συμπεριφορά του τον κάνει αντιπαθή και ανυπόφορο, ταυτόχρονα όμως το εκτόπισμα και η γοητεία του χαρισματικού ηθοποιού μετατρέπουν τον μυθοπλαστικό χαρακτήρα - παρά τα ελαττώματά του - σε ελκυστικό άτομο που μπορεί ακόμα να ξεγελά τα ανεπίδεκτα μάθησης πλήθη και ενώ το FBI τον κυνηγά. Ξεχωρίζει και ο Τζόνα Χιλ, είναι ταυτόχρονα διασκεδαστικός και αξιοθρήνητος. Οι δυο τους επιδεικνύουν καταπληκτική χημεία και εναρμόνιση ως το κόκαλο, ιδίως στις σκηνές που σέρνονται μαστουρωμένοι, που αποδίδονται με ιδιαίτερα καλοσκηνοθετημένους αυτοσχεδιασμούς. Τα πάντα στην ταινία δίνονται σε τεράστιες «αμερικάνικες» ποσότητες. Ανθρωποι, λεφτά, ναρκωτικά, γυμνό... Οι γυναικείοι χαρακτήρες, στο σύνολό τους πόρνες, στριπτιζέζ ή απατημένες σύζυγοι, ξεγυμνώνονται με καταπληκτική «επαγγελματική» ευκολία. Στην ταινία ρίχνονται τόνοι γυμνού που όμως δεν ενοχλούν γιατί το γυμνό αποτελεί συστατικό στοιχείο της ιστορίας, δένεται οργανικά με τον Μπέλφορτ και την αφηγηματική του οπτική γωνία... Αξίζει όντως να τη δείτε!
Παίζουν: Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Τζόνα Χιλ, Ζαν Ντιζαρντέν, Μάθιου Μακόναχι, κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2013)
Ο Σκορτσέζε είναι απο τους ελάχιστους σκηνοθέτες που καταφέρνουν να δημιουργούν με έμπνευση χωρίς να "κάτσουν" με το πέρασμα των δεκαετιών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπο τον ανεξάρτητο αμερικάνικο μέχρι τον Χολυγουντιανό οι περισσότεροι σκηνοθέτες ξεφουσκώνουν. Για παράδειγμα η παλιά γενιά, ο Μάικλ Τσιμίνο με τον τεράστιο "Ελαφοκυνηγό" του ή ο Φ.Φ. Κόπολα που μετά το "Αποκάλυψη Τώρα", δεν έκανε κάτι το εξαιρετικό.
Αλλά και πιο σύγχρονοι. Ο Ααρονόφσκι με το συγκλονιστικό "Ρέκβιεμ για ένα όνειρο" (αξίζει να το δείτε αλλα μετά να έχετε κανονίσει καμία βόλτα σε καμία ταβέρνα με αγαπήμένα πρόσωπα για να φύγει η κατάθλιψη που θα σας έχει πιάσεις) δεν έκανε κάτι άλλο, έπεσε δε τόσο χαμηλά που η ταινία που πρόκειται να βγεί στις επόμενες ημέρες είναι ο Νώε σε σύγχρονη σούπερ εφετζίδικη έκδοση (wow λέμε!!).
Ενδιάμεσα σε αυτούς και ο Κέν Λόουτς που στην πραγματικότητα ο καλύτερος κινηματογράφος του ήταν ο μη διεθνής. Όλες αυτές οι ιστορίες του που διαδραματίζονται στην Αγγλία ήταν καταπληκτικές σε αντίθεση με τις μετέπειτα.
Ο Σκορτσέζε λοιπόν δείχνει ότι είναι μεγάλος μάστορας και εξαιτίας της διαχρονικότητας του ακόμα και αν όπως και οι υπόλοιποι σκηνοθέτες του Χόλλυγουντ (και όχι μόνο) αγνοούν την λέξη εργατική τάξη και σπάνια ασχολούνται με αυτή. Ο Σκορτσέζε έχει καταρχήν βρεί τον Ντι Κάπριο και δεν τον αλλάζει με τίποτα. Όποιος δεν έχει δει "Συμμορίες της Νέας Υόρκης", τον "Πληροφοριοδότη", το "Καταραμένο Νησί" ....εντάξει δεν θα πάθει και τίποτα αλλά θα έχει χάσει τρείς πολύ καλές ταινίες στο είδος τους η καθεμία.
Με ευκαιρία αυτά συνεχίζω να σκέφτομαι την άρνηση ενασχόλησης του σύγχρονου κινηματογράφου με ελάχιστες εξαιρέσεις με την εργατική τάξη παντού στον κόσμο. Δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις το Ιράν και οι Άγγλοι που έχουν μια τρομερή παράδοση.