Τέτοιες
μέρες τα καλοταϊσμένα παιδιά τους επιστρέφουν από τα κολέγια και τα
πανεπιστήμια του εξωτερικού για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Τα δικά τους
πανεπιστήμια κλείνουν μόνο στις γιορτές. Τα μικρότερα γυρίζουν από το σχολείο
και φτιάχνουν λίστες με τα δώρα που θα ζητήσουν από τον «Άγιο Βασίλη». Τα δικά
τους σχολεία έχουν θέρμανση. Είναι ντυμένα ελαφρά μέσα στο σπίτι. Τα σπίτια
τους δεν πλημμυρίζουν από τα νερά της βροχής. Είναι ζεστά και φωτισμένα.
Οι αυλές τους είναι γεμάτες με πολύχρωμα λαμπιόνια. Οι μυρωδιές από τις γιορτινές λιχουδιές, τους ανοίγουν την όρεξη. Τα παιδιά τους ζουν αυτές τις μέρες, όπως και τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, με την ασφάλεια της ζεστασιάς και την ηρεμία της ανεμελιάς που προσφέρει η οικογενειακή ρουτίνα. Κάνουν χρήση όλων των ανέσεων και δυνατοτήτων για καλή ζωή που υπάρχουν στην εποχή τους. Τα παιδιά τους ζουν όπως θα έπρεπε να ζουν όλα τα παιδιά του κόσμου. Ζουν όπως ελάχιστα παιδιά ζουν στην Ελλάδα σήμερα.
Οι αυλές τους είναι γεμάτες με πολύχρωμα λαμπιόνια. Οι μυρωδιές από τις γιορτινές λιχουδιές, τους ανοίγουν την όρεξη. Τα παιδιά τους ζουν αυτές τις μέρες, όπως και τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, με την ασφάλεια της ζεστασιάς και την ηρεμία της ανεμελιάς που προσφέρει η οικογενειακή ρουτίνα. Κάνουν χρήση όλων των ανέσεων και δυνατοτήτων για καλή ζωή που υπάρχουν στην εποχή τους. Τα παιδιά τους ζουν όπως θα έπρεπε να ζουν όλα τα παιδιά του κόσμου. Ζουν όπως ελάχιστα παιδιά ζουν στην Ελλάδα σήμερα.
***
Το
κοριτσάκι από την Ξηροκρήνη πέθανε προσπαθώντας να ζεσταθεί. Στη σύντομη ζωή
του γνώρισε τη ρουτίνα της ανέχειας, της σκληράδας, ίσως της πείνας, της
παγωνιάς. Από τη στιγμή που γεννήθηκε κάποιοι είχαν ήδη προδιαγράψει το μέλλον
του. Από κρύο ή μονοξείδιο του άνθρακα, ποιο το διάφορο. Η ανέχεια σκοτώνει. Η
πείνα σκοτώνει. Το κρύο σκοτώνει. «Ένας ακόμα άνθρωπος νεκρός από το κρύο». (Ποιο «κρύο», διάολε, ακόμα δεν μπήκε καλά ο
Δεκέμβρης...). Μια ακόμα γραμμούλα προστέθηκε στα γραφήματα των προϋπολογισμών του
«πλεονάσματός» τους. Πάνω στον απέραντο τοίχο των εκτελεσμένων της «ανάπτυξής» τους. Η ουρά των νεκρών μακραίνει. Όπως οι ουρές των ανέργων, των αστέγων, των
αρρώστων, των άδειων στομαχιών, των κρύων χεριών και ποδιών, των κρύων λέξεων,
των παγωμένων ονείρων. Οι νεκροί
βρίσκονται ανάμεσα στους ζωντανούς, απλά ακόμη δεν το ξέρουν. Περιμένουν στη σειρά τους μέχρι
κάποιος να τραβήξει στον τοίχο τη δική τους γραμμούλα.
Όσο
θα παραμένουμε θεατές του θανάτου των άλλων, όσο θα
απαριθμούμε τους νεκρούς, θα μας δολοφονούν. Δίχως έλεος, χωρίς σταματημό. Ο
θάνατός μας είναι το κέρδος τους. Είναι το αίμα που τρέφει το σύστημά τους, τη
βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης, τη δική τους ζωή.
Δευτέρα
2 Δεκέμβρη 2013.
Συγκλονιστικό και πραγματικό. Καλό μήνα Οικοδόμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφήμία διάσταση του θέματος είναι ασφαλώς η συναισθηματική : ένα παιδί χάθηκε, και επ' αυτού ό,τι και να γράψει κανείς, ούτε περιγράφει τον πόνο, ούτε και τον απαλύνει (επομένως, οι συναισθηματικές κορώνες είναι μόνο για εξάσκηση στο πληκτρολόγιο και τίποτε περισσότερο). Κοντά σ' αυτό, ο πόνος της μητέρας, που ξέρει καλά ότι στην ουσία σκότωσε το παιδί της (ο χειρότερος εφιάλτης μιάς μητέρας).
μία δεύτερη διάσταση του θέματος, είναι η νομική και πρακτική : ΝΑΙ, ορθώς παρεπέμφθη η μητέρα για κακούργημα εξ αμελείας, διότι έτσι πρέπει να γίνεται ώστε να ελέγχεται από το νόμο και η επικίνδυνη αμέλεια, και ΝΑΙ, ορθώς πάλι η εισαγγελέας κ. Καραμοσκοπούλου την άφησε ελεύθερη (ανάλγοα συμβάντα και στάση των αρχών έχουμε και στο παρελθόν). Επίσης, ναί, ορθώς απελάθηκε από τη χώρα η μητέρα : η τραγικότητα της θέσης της δεν σχετίζεται με τη σχέση της με τις αρχές και την κοινωνία. Κι ακόμα, ναί, ορθώς είχε διακοπεί η παροχή του ηλεκτρικού ρεύματος (αν και, υπενθυμίζω, αν η οικογένεια βρισκόταν σε νόμιμο καθεστώς ως προς την παραμονή της στη χώρα, αν η μητέρα είχε ένσημα κλπ κλπ, έστω και σαν άνεργη, θα μπορουσε να είχε ζητήσει να συνεχισθεί η ηλεκτροδότηση του σπιτιού με μικρό ή και καθόλου για ένα διάστημα τίμημα).
μία τρίτη διάσταση του θέματος, είναι η πολιτική : σίγουρα ανάλογα επεισόδια θα είχαν αποσοβηθεί, αν η ελλάδα ήταν μιά χώρα πλούσια, ή μία χώρα των τροπικών. Όμως, η πείρα μάς έχει αποδείξει ότι ΚΑΜΜΙΑ ως σήμερα κοινωνία δεν έχει εξοστρακίσει από τη ζωή τη φτώχια, ακόμα κι αν μερικές (όπωςοι λεγόμενες ''σοσιαλιστικές''), τήν έσπρωχναν στα ''πίσω στενα των χωριών Ποτέμκιν''.
μία τέταρτη διάσταση είναι η κοινωνική : παρά την πενία, οι γείτονες βοηθούσαν την μητέρα και το παιδί όσο γινόταν, και, εν πάση περιπτώσει, η οικογένεια δεν ήταν άστεγη. Φυσικά, το πόσο η κοινωνική συνοχή είναι αποτελεσματική, φαίνεται μόνον εκ του αποτελέσματος (στην περίπτωση αυτή, προφανώς η αρωγή ήταν ανεπαρκής, όπως και συχνά θα είναι, έτσι κι αλλιώς, μ' όλη την καλή διάθεση όλων).
η ανεπίτρεπτης γελοιότητας οπτική, είναι η ''σύμμικτη'', που ξεχωρίζει κυρίως για την υποκρισία της, όπως το παρον κειμενο, που προσπαθει να ανακατέψει το νερό με το λάδι, από τη μιά χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα θλίψης και οργής με ψευτολογοτεχνήματα και κλαψουρολογίες, από την άλλη μεμφόντας, δεν ξέρουμε ποιούς μέμφεται τελικά (ίσως τους Νεφελίμ, ίσως τίποτε ''ζούν ανάμεσά μας''), χωρίς να έχει καταλάβει ο συγγραφεας ακόμα ότι, εν έτει 2013, η φτηνή αγκιτάτσια προκαλεί μόνο το γέλιο.
@Ανώνυμος (3 Δεκεμβρίου 2013 - 11:39 π.μ.):
ΑπάντησηΔιαγραφή"…Κι εσύ που τώρα με γελάς, γελοίε υποκριτή,
τσανάκι θα ’σουν του φονιά και του καταχτητή,
γι’ αυτό έχεις ρούχα του κουτιού και σου βροντάει η τσέπη.
Μα υπάρχει για όλους μας κριτής, όλα ο λαός τα βλέπει.
Τα ματωμένα πλούτη σου, τα κέρδη της ντροπής
σου τα χαρίζω κι ούτ’ ακούω όσα άχρηστα θα πεις.
Κάλλιο στουρνάρια να τροχάω αϊτός στα βράχια απάνου
παρά να σέρνουμαι χαλιά φιλώντας του τυράννου."
Γ. ΚΟΤΖΙΟΥΛΑΣ