Με αφορμή το μπαράζ δικαστικών διώξεων και αποφάσεων κατά συνδικαλιστών, σωματείων, εργαζομένων, αγροτών κλπ. που υπερασπίζονται τα ταξικά χαρακτηριστικά του κινήματος

Δίκες με το βλέμμα στραμμένο στην αναχαίτιση των ταξικών αγώνων. Το τελευταίο χρονικό διάστημα παρατηρείται μπαράζ δικαστικών διώξεων και αποφάσεων κατά συνδικαλιστών, σωματείων, εργαζομένων, αγροτών κλπ. που αγωνίζονται και αντιπαλεύουν την ασκούμενη αντιλαϊκή πολιτική από την ταξική σκοπιά του ζητήματος. Καθημερινά, εργάτες, αγρότες, συνδικαλιστές και άλλοι, που υπερασπίζονται τα ταξικά χαρακτηριστικά του κινήματος και των αρχών του, οδηγούνται στα Δικαστήρια, επιβεβαιώνοντας ότι η αντιλαϊκή πολιτική, ο «βούρδουλας», ο αυταρχισμός, η ποινικοποίηση και η καταστολή είναι «νύχι - κρέας» με σκοπό να περάσει «διά πυρός και σιδήρου» το δόγμα «νόμος και τάξη» υπέρ των συμφερόντων του κεφαλαίου.

«Πέφτουν οι μάσκες» και αποκαλύπτονται τα «όρια της αστικής δημοκρατίας» και τι συμβαίνει μέσα από τις πύλες των εργοστασίων, στο καμίνι της γραμμής παραγωγής, εκεί που «δένεται το ατσάλι». Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, επιστρατεύσεις, ΜΑΤ, Δικαστήρια, άλλοι μηχανισμοί, δίπλα - δίπλα με τη «δαμόκλειο σπάθη» της απόλυσης, της ανεργίας, των κατασχέσεων, των πλειστηριασμών, της δέσμευσης μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, των απλήρωτων λογαριασμών των ΔΕΚΟ, με τον υποσιτισμό, την εξαθλίωση, τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής υπέρ των αφεντικών ενισχύουν το «κυβερνητικό οπλοστάσιο» υπέρ του κεφαλαίου. Ταξικό το ζήτημα, ταξική η αντιμετώπισή του.

Οι πρόσφατες δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, παλαιότερα του Γιάννη Βρούτση, για αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, που έχουν τώρα ενσωματωθεί στις συζητήσεις με την τρόικα ως βασικό συστατικό στοιχείο για την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων, επιβάλλεται όχι να φοβίσουν, αλλά απεναντίας να αφυπνίσουν την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Είναι προανάκρουσμα όξυνσης της αντιλαϊκής βαρβαρότητας, περιτυλιγμένης με τα σενάρια αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού με το δίπολο των κυβερνητικών «συμπληγάδων» από τη μια και τις «Σειρήνες» του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη όπου η εργατική τάξη και τα τα λαϊκά στρώματα «πότε με το μαστίγιο, πότε με το καρότο, πότε και με τα δυο μαζί» θα έχουν την «ελευθερία της επιλογής». Σκέφτονται ότι αν «ξεμπερδέψουν» με την πρωτοπορία, θα «καθαρίσουν» με τους υπόλοιπους και θα έχουν ήσυχο το κεφάλι τους, επιβάλλοντας «σιγή νεκροταφείου» στους τόπους δουλειάς. Ας αναλογιστούμε πώς θα υποδέχονταν κυβέρνηση, ΕΕ, κεφάλαιο, μηχανισμοί τούς ίδιους συνδικαλιστές που τώρα δικάζουν,  εάν αυτοί συμμετείχαν στα τραπέζια του κοινωνικού διαλόγου προκειμένου να συνδιαμορφώσουν την αντιλαϊκή βαρβαρότητα αντί να είναι στο πλευρό των εργατών στις πύλες των εργοστασίων και στους τόπους δουλειάς, οργανώνοντας την εργατική, λαϊκή πάλη και αντίσταση;. Αν οι ίδιοι συνδικαλιστές και εργάτες ήταν στη λίστα των «απεργοσπαστών» αντί να είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα και της περιφρούρησης της απεργίας; Αν ήταν στις «θετικές λίστες των αγαπημένων παιδιών της εργοδοσίας» αντί να είναι στις «μαύρες λίστες», που σημαίνει ότι πάρα πολύ δύσκολα, σχεδόν ακατόρθωτα βρίσκεις μεροκάματο στον «αιώνα τον άπαντα».

Οι τωρινές εξελίξεις με τις δίκες και τις διώξεις είναι συνέχεια του αντικομμουνισμού που καλλιεργείται επίσημα και στο πλαίσιο της ΕΕ, της φιλολογίας «περί των ξεπουλημένων συνδικαλιστών», «όλοι οι συνδικαλιστές είναι ίδιοι», «σάπιοι, εξαγορασμένοι συνδικαλιστές στο σύνολό τους», «κοίτα το τομάρι σου, αφού όλα τα σωματεία είναι ίδια» κλπ.,  αντιδραστικές και επικίνδυνες θεωρίες που αναπτύχθηκαν, ενισχύθηκαν και πολλαπλασιάστηκαν ταυτόχρονα με την ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής.

Άλλωστε πολλά από τα μέτρα και τις πρακτικές έχουν έντονο το στοιχείο της «εξαφάνισης και του κατακερματισμού» των συνδικάτων στους τόπους δουλειάς. Π.χ οι ατομικές συμβάσεις, οι Ενώσεις Προσώπων, τα δουλεμπορικά γραφεία, τα σωματεία-«σφραγίδες» κλπ.

Αν ψάχνουν και ενδιαφέρονται για «ξεπουλημένους συνδικαλιστές», ας «κοιταχθούν στο δικό τους καθρέφτη». Θα δουν πολλά από τα «δικά» τους παιδιά που αφήνουν «αποκαΐδια και συντρίμμια» εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων στους τόπους εργασίας.

Δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ, οι δυνάμεις της Λαϊκής Συμμαχίας, ταξικά σωματεία και συνδικάτα, οι Ομοσπονδίες, οι Επιτροπές Αγώνα, τίμιοι και πρωτοπόροι εργάτες μέσα στους τόπους δουλειάς, παντού. Υπάρχει απαντοχή στην ανασύνταξη του εργατικού, λαϊκού κινήματος που παλεύει το ΠΑΜΕ, όρος απαραίτητος για να ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας, με τον εργαζόμενο να απολαμβάνει τον πλούτο που παράγει. Με την οργάνωση στα συνδικάτα, τη μαζικοποίησή τους, με την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, με την αποφασιστική ενδυνάμωση των ταξικών χαρακτηριστικών του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Άφοβα ο λαός να οργανώσει την πάλη του και να συγκρουστεί και να ανατρέψει την αντιλαϊκή βαρβαρότητα, βάζοντας πλώρη για τη δική του εξουσία και οικονομία.

902.γρ