Ερωτήματα προς αριστερούς φίλους

Απευθύνομαι στους φίλους  που γνωριζόμαστε χρόνια, αλλά και σ’ αυτούς που ακόμα δεν γνώρισα. Στους παλιούς συντρόφους που στην πορεία άλλαξαν (και άλλαξαν πορεία). Στους καλοπροαίρετους που δεν περπατήσαμε ποτέ στους ίδιους δρόμους, αλλά τώρα τελευταία τους βλέπω στο δρόμο και σ’ αυτούς που –ακόμα- δεν πήραν τους δρόμους. Σ’ αυτούς που η ζωή τόφερε  να συναντιόμαστε  και να τα λέμε: Στο δρόμο για το μεροκάματο ή στην ουρά του ΟΑΕΔ. Στο προαύλιο της ΕΡΤ ή στην απεργία (εκτός από την τελευταία που έβρεχε και δεν ήρθαν). Στον «Οικοδόμο» αλλά και σε άλλα μπλογκς και μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Απευθύνομαι στους φίλους που σε κάθε συζήτηση περιγράφουν την άσχημη κατάσταση που ζούνε οι ίδιοι, οι οικογένειές τους και οι οικογένειες των δικών τους φίλων. Που όταν μιλάνε για την κυβέρνηση, οι φλέβες τους φουσκώνουν από θυμό και η οργή παραμορφώνει την πυξίδα της σκέψης τους. Σ’ αυτούς που ισχυρίζονται πως η πολιτική είναι ζήτημα προσώπων και σοβαρότητας. Σ’ αυτούς που πιστεύουν πως η ζωή τους μπορεί να ξαναγίνει όπως ήταν πριν την «κρίση»,  αλλά ποτέ δεν ονειρεύτηκαν μια καλύτερη ζωή και για τους διπλανούς τους.

Απευθύνομαι σ’ αυτούς που διαρκώς αναρωτιούνται «τι θα γίνει;», αλλά ποτέ  δεν λένε «τι θα κάνουμε;». Σ’ αυτούς που μιλάνε σήμερα για χούντα ενώ μέχρι πριν από λίγο καιρό νόμιζαν πως απολαμβάνουν τα αγαθά της δημοκρατίας. Σ’ αυτούς που -συνήθισαν να- ψάχνουν να βρουν και να εξουσιοδοτήσουν αντιπροσώπους για να αποφασίσουν για τη ζωή τους, και δεν αποφασίζουν οι ίδιοι να πάρουν τη ζωή τους στα δικά τους τα χέρια. Σ’ αυτούς που πιστεύουν πως με το να ανταλλάσσουν γνώμες και σχόλια στα μπλογκς εκπληρώνουν το καθήκον τους απέναντι στη συνείδησή τους.

Απευθύνομαι σ’ αυτούς που λένε πως οι εποχές άλλαξαν και πως οι κομμουνιστές πρέπει, κι αυτοί, ν’ αλλάξουν. Σ’ αυτούς που συχνά πυκνά εκνευρίζονται όταν η συζήτηση γίνεται με επιχειρήματα. Που ειρωνικά αποκαλούν τον κομμουνιστή προφήτη, κολλημένο, ντεμοντέ,  και γελώντας του λένε πως ζει ακόμα στην εποχή των σπηλαίων. Σ’ αυτούς που συμπαθούν τους κομμουνιστές αλλά αντιπαθούν το κόμμα τους. Σ’ αυτούς που υποστηρίζουν την αριστερά της «ευθύνης». Σ’ αυτούς που έριξαν στην κάλπη το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, και πιστεύουν πως μόνο μια «κυβέρνηση της αριστεράς» μπορεί να  σώσει τη χώρα, άρα και τους ίδιους. Σ’ αυτούς που χρεώνουν στο ΚΚΕ την άρνηση στο να σωθεί η χώρα (άρα να σωθούν και οι ίδιοι), αφού αρνείται  να συμπράξει  σε «κυβέρνηση της αριστεράς». Σε όλους αυτούς τους φίλους απευθύνομαι και τους ρωτώ:

Τι συμπέρασμα βγάλατε, μετά και τη «συζήτηση» της πρότασης δυσπιστίας στη Βουλή, για το κόμμα σας και τις θέσεις του; Είστε περήφανοι από το σόου  του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ και ευχαριστημένοι από τον πολιτικό λόγο των βουλευτών σας; Με τον Τσίπρα ή με τον Λαφαζάνη; Πήρατε πειστική απάντηση στα ερωτήματα, στις ανησυχίες και στις  αγωνίες σας για το μέλλον; Είστε περισσότερο αισιόδοξοι τώρα που έχετε ακόμα πιο ξεκάθαρη την εικόνα για το πώς θα κυβερνήσει αύριο η «κυβέρνηση της αριστεράς» (με ΑΝΕΛ) και γνωρίζετε ποιες θα είναι οι κεντρικές επιλογές της, ή σας αρκεί απλά να αλλάξει η κυβέρνηση; Αν κρίνουμε από την μηδαμινή  παρουσία σας στη συγκέντρωση-«παλλαϊκό κάλεσμα» έξω από τη βουλή, έχετε δηλώσει  παραίτηση όσο αφορά τη δική σας συμμετοχή στις όποιες εξελίξεις και ως εκ τούτου παραίτηση και από «μεγαλύτερες» απαιτήσεις; Θα έχει ποτέ τέλος  η περίοδος των εκπτώσεων για σας;

Τετάρτη 13 Νοέμβρη 2013.