«Οι κομμουνισταί, προς αιώνιαν τιμήν των, είναι οι πρώτοι που ερρίφθησαν εις τον πατριωτικόν αγώνα» - Η 28η του Οχτώβρη και οι κομμουνιστές

Εξόριστοι κομμουνιστές στη Φολέγανδρο πριν τον πόλεμο.
Όρθιος, τρίτος από αριστερά, ο Γιώργης  Τρικαλινός

Ο ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ σταθμός του Λονδίνου στην εκπομπή του στις 13.3.1944 έλεγε: «Οι Γερμανοί και τα όργανά τους επισείουν το φάσμα του κομμουνισμού, για να δικαιολογήσουν το κτύπημα του Εθνικού Αγώνος… Προσπαθούν να κλονίσουν τους πατριώτας δια της διαβολής, της συσκοτίσεως, της συγχύσεως. Εις την πραγματικότητα, όμως ο αγών δεν είναι κομμουνιστικός. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας μετέχει εις αυτόν και οι κομμουνισταί, προς αιώνιαν τιμήν των, είναι οι πρώτοι που ερρίφθησαν εις τον πατριωτικόν αγώνα».

Τα λόγια αυτά δεν είναι δικά μας, ούτε προέρχονται από ένα κομμουνιστικό ή φιλοκομμουνιστικό σταθμό. Αλλά από ένα σταθμό που αργότερα μας συκοφάντησε, μας πολέμησε μ’ όλα τα μέσα και σήμερα ακόμα μας πολεμάει.

«Αιώνια τιμή, λοιπόν, στους κομμουνιστές που πρώτοι ερρίφθησαν εις τον πατριωτικόν αγώνα». Πόση αλήθεια κρύβει αυτή η φράση! Γιατί πραγματικά έτσι είναι.

Όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος και τα ξημερώματα της 28.10.40 εισέβαλλαν απρόκλητα στην πατρίδα μας οι Ιταλοί φασίστες, όλοι οι Έλληνες, με πρώτους και καλύτερους τους κομμουνιστές, όπου κι αν βρίσκονταν, έξω ελεύθεροι ή στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή στα νησιά του Αιγαίου, δεν αιφνιδιάστηκαν. Αμέσως πήραν θέση απέναντι στον πόλεμο, όπως και όλος ο λαός μας. Καταδίκασαν την επίθεση των Ιταλών φασιστών και ρίχτηκαν στη μάχη σαν λιοντάρια, για την υπεράσπιση της πατρίδας και τη συντριβή του φασισμού.

Δεν αιφνιδιάστηκαν και όσοι βρίσκονταν στις φυλακές και τις εξορίες. Από την πρώτη στιγμή ζήτησαν να σταλούν στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Να αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Στη Φολέγανδρο εκείνη την εποχή βρισκόμασταν 140 περίπου εξόριστοι κομμουνιστές. Από την πρώτη μέρα της κήρυξης του πολέμου, με τηλεγραφήματα και υπομνήματα ζητήσαμε να σταλούμε  στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Η απάντηση της δικτατορίας ήταν:

―«Πρώτα δήλωση αποκήρυξης των ιδεών σας και μετά στο μέτωπο».

—«Πρώτα υποταγή-ταπείνωση και μετά αυτό που ζητάτε».

Στη συνέχεια η δικτατορία: ΜΑΣ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ, γεγονός που αγγίζει τα όρια της εθνικής προδοσίας. Και μόνο η πίστη μας στα ιδανικά της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας της πατρίδας, μας όπλισε με δύναμη, τόλμη και θάρρος και μας έκανε ικανούς να βρούμε τρόπους να δραπετεύσουμε από τη Φολέγανδρο και να βρεθούμε στην ηπειρωτική Ελλάδα, για ν’ αρχίσουμε το δύσκολο, σκληρό, αλλά ωραίο αγώνα της οργάνωσης της αντίστασης του λαού και της νεολαίας μας στους φασίστες κατακτητές.

Δεν αιφνιδιάστηκαν, συνεπώς, οι κομμουνιστές και το ΚΚΕ από την έκρηξη του ελληνοϊταλικού πολέμου. Γιατί το ΚΚΕ είναι ίσως το μόνο κόμμα στην Ελλάδα, το οποίο είδε από καιρό τον κίνδυνο του πολέμου, και ήταν προετοιμασμένο γι’ αυτόν. Από το 1934, το '35, το '36 και μετά, με τις αποφάσεις του 5^ου και 6^ου  Συνεδρίου, με τις αποφάσεις πολλών ολομελειών της ΚΕ. Σ’ αυτά τα σώματα διαπίστωνε τον κίνδυνο επίθεσης από τη φασιστική Ιταλία και τη χιτλερική Γερμανία ενάντια στη χώρα μας και καλούσε όλες τις πατριωτικές οργανώσεις και τα κόμματα να συνεργαστούν και να παλέψουν ενάντια στο φασισμό και τον πόλεμο, για την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και ακεραιότητας της πατρίδας.

Εκείνοι, που αιφνιδιάστηκαν από τον πόλεμο ήταν οι άνθρωποι του καθεστώτος της δικτατορίας του βασιλιά-Μεταξά-Μανιαδάκη. Όχι από την επίθεση των Ιταλών, αλλά από την παλικαρίσια στάση του λαού μας. Γιατί αυτοί δεν έκαναν πόλεμο εθνικό, πατριωτικό. Αλλά για το καθεστώς τους, για την τάξη τους, για τον μπεζαχτά τους. Και ήθελαν αμαχητί να παραδώσουν την Ελλάδα στους κατακτητές. Γι’ αυτό διατηρούσαν τα έκτακτα και αντιδημοκρατικά μέτρα. Γι’ αυτό κρατούσαν στις φυλακές και τις εξορίες τους κομμουνιστές. Γι’ αυτό κρατούσαν εκτός στρατού άξιους δημοκρατικούς αξιωματικούς.

Αιφνιδιάστηκαν ακόμα και όλοι εκείνοι οι πολιτικοί, οι οποίοι συμβιβάστηκαν με τη δικτατορία ή εκείνοι που στην περίοδο της κατοχής έλαμψαν με την απουσία τους από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ή, τέλος, εκείνοι που συνεργάστηκαν με τους καταχτητές. Ο πόλεμος του 1940, όπως και η κατοπινή περίοδος της κατοχής, της ένδοξης Εθνικής Αντίστασης, έδειξε τον πατριωτισμό του κάθε κόμματος, του κάθε Έλληνα. Γιατί αυτός ο πατριωτισμός δοκιμάζεται στις δύσκολες για το έθνος στιγμές, όχι με τα παχιά λόγια, αλλά με τα έργα. Και το ΚΚΕ, όπως και οι κομμουνιστές, με τη στάση τους στον πόλεμο, στην κατοχή, έδειξαν στην πράξη ότι το ΚΚΕ είναι κόμμα εθνικό-πατριωτικό-δημοκρατικό. Και:

«Οι κομμουνιστές, προς αιώνιαν τιμήν  τους, είναι οι πρώτοι  που ερρίφθησαν εις τον πατριωτικό αγώνα», όπως τόνισε ο Ρ/Σ του Λονδίνου.

Ποιο άλλο κόμμα στην Ελλάδα έχει να επιδείξει τέτοιους αγώνες, τόσες θυσίες, τόσους ήρωες. Ας πάψουν, λοιπόν, οι αντίπαλοί μας, από τη Δεξιά μέχρι τους «αριστερούς» ψάλτες τους, να κατηγορούν το ΚΚΕ και να θέλουν να αποκλείσουν ν’ ακούγεται η φωνή του, η πολιτική και οι θέσεις του, έτσι ώστε ντε φάκτο να το καταργήσουν από την πολιτική ζωή του τόπου. Αλλά τους το δηλώνουμε:  ΔΕ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ. Όπως δεν θα καταφέρουν να καταργήσουν την ταξική πάλη, τον κομμουνισμό. Γιατί αυτός, παρά τα τελευταία πισωγυρίσματα, είναι το μέλλον και η ελπίδα της ανθρωπότητας. […]

ΓΙΩΡΓΗΣ ΤΡΙΚΑΛΙΝΟΣ  

«Ριζοσπάστης», 27.10.1992

(Σημείωση Οικοδόμου: Από το άρθρο αφαιρέσαμε τις δυο τελευταίες παραγράφους του που συνδέουν το θέμα με την πολιτική επικαιρότητα της εποχής που γράφτηκε. – Οι υπογραμμίσεις είναι του συντάκτη).