Αγγελική Σωτήρη: «Απειλούσαν ότι θα με εκτελέσουν, θα μου σπάσουν τα κόκαλα, θα με βιάσουν» (1974 - Μαρτυρίες από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας 3/4)

Κεφάλαιο ξεχωριστό στην 7χρονη φασιστική τυραννία αποτελούν τα βασανιστήρια. Μέσα στην πιο δύσκολη περίοδο της μεταπολίτευσης τολμηροί αγωνιστές μιλώντας θαρραλέα στις δίκες κατάγγελναν δημόσια τους βασανιστές και έφερναν στο φως τα ανείπωτα βασανιστήρια που τους υπόβαλαν για να τους κάμψουν το φρόνημα, για να πλήξουν την αντίσταση του λαού. Μετά το ματοκύλισμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τα κρατητήρια της ΕΣΑ, το υπόγειο γκαράζ της Γενικής Ασφάλειας, τα μπουντρούμια των στρατιωτικών φυλακών στο Μπογιάτι γέμισαν ασφυκτικά από φοιτητές, εργάτες και άλλους δημοκρατικούς πολίτες   οι οποίοι συμμετείχαν ενεργά στα γεγονότα της 17ης Νοέμβρη. Όπως αποκαλύφτηκε και αργότερα, μετά την πτώση της χούντας,  στη δίκη των βασανιστών, μεγάλος αριθμός στελεχών του χουντικού κρατικού και παρακρατικού μηχανισμού, αλλά και απλοί αστυνομικοί, στρατιωτικοί, φαντάροι και γιατροί ρίχτηκαν σαν ύαινες πάνω στους αλυσοδεμένους αγωνιστές και τους σακάτεψαν με φριχτά βασανιστήρια, που μόνο αρρωστημένα μυαλά μπορούσαν να σχεδιάσουν και να εκτελέσουν.

Ήθελαν να τους αποσπάσουν την «ομολογία» ότι  «δια πλειόνων πράξεων συνιστωσών εξακολούθησιν ενός και του αυτού εγκλήματος επεδίωξες την εφορμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του πολιτεύματος και δημοκρατικού καθεστώτος και την εγκαθίδρυσιν του κομμουνιστικού καθεστώτος εις την χώραν κατά το πρότυπον των λαϊκών δημοκρατιών»...

Η Αγγελική Σωτήρη ήταν μια  από αυτούς τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που τα σημάδια της  φρίκης των βασανιστηρίων αποτυπώθηκαν για πάντα στο κορμί τους. Αναδημοσιεύουμε αφήγησή της, από τον Ριζοσπάστη της 3/8/1975:

«Με συνέλαβαν στις 13 του Φλεβάρη. Κρατήθηκα στη Γενική Ασφάλεια Αθήνας 140 ημέρες. Βρισκόμουν συνεχώς σε απομόνωση.  Τις τρεις πρώτες μέρες κοιμόμουν πάνω στο τσιμέντο, χωρίς κουβέρτες. Από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μου, μου παίρνουν τα γυαλιά (έχω 6 βαθμούς μυωπία), με αποτέλεσμα να ζαλίζομαι. Τρεις φορές με άφησαν χωρίς φαΐ και μιάμιση μέρα, πριν την πρώτη ανάκριση, χωρίς νερό.

Στις 6 του Μάρτη, βασανίστηκα στο κελί μου από τον Γκραβαρίτη.  Στην ανάκριση με απειλούσαν ότι θα με εκτελέσουν, θα μου σπάσουν τα κόκκαλα, θα με βιάσουν. Με άφηναν γυμνή πολλές μέρες.

Στις 15 του Μάη, ο ίδιος βασανιστής μαζί με άλλους τρεις ήρθαν στο κελί μου και με βασάνιζαν ολόκληρη τη νύχτα. Στην συνέχεια με ανάγκαζαν να στέκομαι όρθια με το ένα πόδι ψηλά. Μετά από αρκετή ώρα άρχισαν να με κτυπούν με ένα χοντρό ξύλο στα πόδια και στις κλειδώσεις και στις γάμπες. Αυτό κράτησε αρκετή ώρα, ώσπου το ξύλο έσπασε στα πόδια μου. Όταν έπεσα και ήταν αδύνατον πια να σηκωθώ με παίρνουν από το κελί και σέρνοντάς με από τα υπόλοιπα μαλλιά, με οδηγούν στις τουαλέτες, όπου κάτω από τις οδηγίες του Γκραβαρίτη με χτυπούσαν και οι τέσσερις. Με χτυπούσαν δυνατά στις πατούσες με τα κλόμπς, ενώ ένας μου έκλεινε τα μάτια και άλλος πατούσε με όλο του το βάρος στην κοιλιά μου. Αυτό κράτησε αρκετή ώρα. Με απείλησαν ότι εκείνη τη νύχτα θα με βιάζαν.

Μετά από τα φριχτά αυτά βασανιστήρια, επί 15 μέρες ουρούσα αίμα και ζαλιζόμουν σε σημείο που δεν μπορούσα να σταθώ όρθια ούτε λεπτό. Στα μισά του Μάη με κατεβάζουν στο γκαράζ, όπου με υποβάλλουν στο βασανιστήριο της φάλαγγας. «Θα πεθάνει ο φασισμός ε;» και γκαπ, το κεφάλι μου στον τοίχο. Οι βασικοί βασανιστές ήταν δύο: Ο Λουκόπουλος που έδινε οδηγίες και κάποιος με το παρατσούκλι «επιλοχίας» (Μήτσος).»