Κομμουνιστής: ευχή και κατάρα…

Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των ανθρώπων να προσπαθούν να πιαστούν  απ’ τους ανθρώπους που ξεχωρίζουν. Τους πιο άξιους, τους ιδεολόγους, τους βαρύσκιωτους, τους οραματιστές, αυτούς που τραβάνε μπροστά και βάζουν πλάτη αγόγγυστα «για να γυρίσει ο ήλιος». Ακουμπώντας πάνω τους παίρνουν απ’ τη δύναμή τους για να πατήσουν  στα δικά τους πόδια, να  σταθούν σιγά σιγά στο πλευρό τους και να γίνουν, αν αντέξουν, σαν κι αυτούς. Αυτή η διαδικασία κάθε άλλο παρά εύκολη είναι. Γιατί η «μοίρα» του κομμουνιστή έχει χαραγμένη πάνω της την ευχή και την κατάρα του καιρού του. Σε μια εποχή που το να δώσεις έχει άμεση σχέση με το τι παίρνεις για αντάλλαγμα, ο κομμουνιστής ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα, από το βαρύ φορτίο της αφειδώλευτης προσφοράς, της αγνής ανιδιοτέλειας, της ευθύνης και της πανανθρώπινης αποστολής του. Όλοι έχουν απαιτήσεις από τον κομμουνιστή, ακόμα και οι εχθροί του κι ας περιμένουν με αγωνία πότε θα «γλιστρήσει». Και όλοι, μα όλοι, σπεύδουν να μοιραστούν τη σοδειά του αγώνα του.

Δεν αξιώνονται όλοι να γίνουν κομμουνιστές, και ας χρησιμοποιούν τον  βαρύ αυτό τίτλο. Οι  λέξεις κομμουνιστής-κομμουνιστικό  έχουν κακοποιηθεί πολλές φορές. Έγιναν ο μανδύας πολλών δεινών που έβλαψαν και βλάπτουν την εργατική τάξη και την κομμουνιστική υπόθεση, που συκοφάντησαν τις πανέμορφες ιδέες της κοσμοθεωρίας του μαρξισμού-λενινισμού, τα πιο ευγενικά, πανανθρώπινα ιδανικά που  γέννησε ποτέ η ανθρώπινη σκέψη. Χρησιμοποιήθηκαν από εχθρούς και από «συντρόφους» για να συκοφαντήσουν, να υποσκάψουν τα θεμέλια του κόμματος της εργατικής τάξης. Κάποτε έγιναν μόδα που την ακολούθησαν οι «πολλοί». Αποτέλεσαν πολλές φορές το εφαλτήριο «αριστερών» σαλτιμπάγκων για να καταλάβουν  πόστα και αξιώματα στους θεσμούς του αστικού κράτους.

Η ιδιότητα «κομμουνιστής» είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την έννοια «άνθρωπος». Δεν μπορείς να γίνεις κομμουνιστής, όσο και αν το πιστεύεις, ακόμα και αν το θέλεις πολύ, αν δεν γίνεις πρώτα άνθρωπος.  Γιατί ο κομμουνιστής αφιερώνει τη ζωή του για την ανάδειξη, μέσα από την μετεξέλιξη της κοσμοθεωρίας του σε πράξη, του μεγαλείου της ανθρώπινης ψυχής, των ευγενέστερων ενστίκτων του ανθρώπου. Ο κομμουνιστής ως  άνθρωπος έχει αδυναμίες. Τις απόχτησε ζώντας στο καπιταλιστικό περιβάλλον και αποτελούν τον κακό εαυτό του. Η διαφορά του από τους μη κομμουνιστές είναι πως γνωρίζει καλά αυτές τις αδυναμίες και τις πολεμάει. Προσπαθεί να τις αποτινάξει οριστικά από πάνω του,  για να γίνει καλύτερος κομμουνιστής, άρα καλύτερος άνθρωπος. Η προσπάθεια είναι διαρκής και το αποτέλεσμά της είναι αυτό που θα κρίνει στη συνέχεια τον πόλεμο για την αλλαγή της κοινωνίας, γιατί είναι νόμος της ζωής πως δεν μπορούν να χτιστούν γερά θεμέλια με υλικά κατεδάφισης. Ο Κώστας Μπόσης γράφει κάπου πως «δε φτάνει να πάρεις την εξουσία. Χρειάζεται να ζυμώσεις ξανά τον άνθρωπο που τον έπλασαν οι αιώνες, και να φτιάξεις απ’ την αρχή, καινούργιο». Αυτή είναι η «ευχή» του κομμουνιστή.

Το ζύμωμα στη σκέψη, στη συνείδηση, στον τρόπο έκφρασης και συμπεριφοράς, ταυτόχρονα με το ζύμωμα με τις μάζες είναι, μαζί με την κοσμοθεωρία του, τα πολύτιμα όπλα  του κομμουνιστή για να πάρει την εξουσία. Σε αυτή την διαδικασία δεν φτάνει από μόνη της η εξίσου πολύτιμη ιδεολογικοπολιτική θωράκιση. Την εξουσία δεν μπορεί να την πάρει από μόνος του, και, ακόμα και αν ποτέ  το καταφέρει, δεν θα μπορέσει να την κρατήσει μόνος του. Το ζητούμενο για τον κομμουνιστή είναι να πείσει.

Αν και αυτό ποτέ δεν ήταν εύκολο, σήμερα είναι απείρως δυσκολότερο. Έχει να τα βάλει με τα επικοινωνιακά υπερόπλα ενός πανίσχυρου –μα όχι άτρωτου- και πανούργου εχθρού που δίνουν στην συστημική προπαγάνδα τη μορφή ασίγαστης καταιγίδας.  Έχει ν’ αντιμετωπίσει την αδιαφορία, τη δυσπιστία, τον φόβο, τη μιζέρια, τις ευνουχισμένες συνειδήσεις, την απογοήτευση, την ειρωνεία, τον αντικομμουνισμό, την ηλιθιότητα, καταστάσεις και φαινόμενα ριζωμένα βαθιά στα σπλάχνα της σάπιας  κοινωνίας που καλείται ν’ αλλάξει. Είναι από τα πράγματα αναγκασμένος αλλά και υποχρεωμένος να βρει τρόπους για να γίνει πιο πειστικός.  Η ζωή, αυτός ο αδιάψευστος μάρτυρας και κριτής των πάντων, δείχνει πως το να έχεις δίκιο δεν φτάνει από μόνο του για να πείσεις, ακόμα και τους πιο καλοπροαίρετους συνομιλητές σου. Πως δεν υπάρχουν αυτονόητα φαινόμενα (εκτός από τα φυσικά) και δεδομένες αντιλήψεις.

Ο άνθρωπος εκτός από αδυναμίες έχει και χαρίσματα. Η καλλιέργεια, η ζεστασιά, η ανθρωπιά, η ευγένεια, η καλοσύνη είναι μερικά από αυτά. Όταν ο κομμουνιστής τα διαθέτει θα βάλει περισσότερα βήματα στην πορεία για την πολυπόθητη εξέλιξη της κομμουνιστικής υπόθεσης.  Μια πολιτική ανάλυση, ακόμα και με επιχειρήματα από μπετόν, μπορεί πιο εύκολα να μετατραπεί σε βαρετή «ξύλινη»  γλώσσα από πύρινα βέλη  που θα ξεσηκώσουν καρδιές και θα ξυπνήσουν συνειδήσεις.  Θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τον κομμουνιστή, τον τρόπο που κινείται, που επικοινωνεί και που ζει. Ο κομμουνιστής κάνει λάθη. Δεν τα ξορκίζει, διδάσκεται από αυτά. Κομμουνιστής σημαίνει αυτοθυσία.

Ο κομμουνιστής είναι ένας στρόβιλος φωτιάς. Η φωτιά του καίει το παλιό γύρω του, «καίει» και τον ίδιο. Και δεν σβήνει ποτέ…

***

Ο κομμουνιστής,  ο άνθρωπος Γιώργος Χουρμουζιάδης έφυγε πριν από μερικές ώρες για το τελευταίο, το πιο μακρινό ταξίδι. Οι αληθινά σπουδαίοι φεύγουν αθόρυβα, μα το φευγιό τους αφήνει βαθιά χαρακιά σ’ αυτούς που μένουν πίσω κι  η απουσία τους δύσκολα αναπληρώνεται. Αυτή η χαρακιά είναι, Δάσκαλε, που μ’ έκανε να συνειδητοποιήσω πως τόσα χρόνια δεν σε γνώρισα όσο θα ήθελα και όσο θα έπρεπε…

Αέρας στα πανιά σου Σύντροφε!

Κυριακή 20 Οκτώβρη 2013.