Απευθύνομαι σε σένα συνάδελφε…

Μ’ αυτές τις λέξεις απευθύνομαι σε σένα συνάδελφέ μου εργάτη, οικοδόμε, υπάλληλε, άνεργε. Κανένας ποτέ απ’ τους απάνω δε νοιάστηκε για μας, το πώς ζούμε και πώς τα βγάζουμε πέρα. Το μόνο που γνωρίσαμε ήταν από τους κυβερνώντες υποσχέσεις, να σπέρνουν λόγια και μεις να θερίζουμε πίκρα και απογοητεύσεις, οι εργοδότες να αλωνίζουν πάνω στη φτώχεια και τις στερήσεις μας. Ό,τι κερδίσαμε το πήραμε με αγώνες σκληρούς, ακόμα και αιματηρούς. Το ίδιο γίνεται και σήμερα. Περιμένετε, υπομονή… όλο θα …«και δυσκολίες» για μας. Από την άλλη συνεχίζεται η ασυδοσία, τα προνόμια, οι νόμοι εναντίον μας και κάθε μέρα εμείς φτωχότεροι και πλουσιότερα «τα αφεντικά». Και τα λόγια δίνουν και παίρνουν λες και όλα γίνονται για το καλό μας. Και σήμερα συνάδελφε χρειάζεται αγώνας και ενότητα, ΟΡΓΑΝΩΣΗ πιο δυνατή, για να μη γίνει ακόμα χειρότερη η ζωή μας, για να καλυτερέψουν οι μέρες μας.

Απευθύνομαι σε όλους τους συναδέλφους και τους καλώ ν’ ακούσουν τη φωνή του σωματείου και να τρέξουν να οργανωθούν. Καλώ ακόμα και τους συνάδελφους που σε κάποια στιγμή πικράθηκαν ή και βρίσαν ακόμη τα σωματεία. Καλώ τους συνάδελφους και αυτούς που δεν πείστηκαν ακόμη για τα σωματεία, τη δύναμή τους και τα αποτελέσματα της οργάνωσης. Σε όλους και ειδικά σ’ αυτούς τους συνάδελφους λέω: ΑΛΛΟ ΔΡΟΜΟ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΕ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ. Η Σύνταξη, το 7ωρο, τα δωροαδειόσημα, τα  επιδόματα κλπ κερδήθηκαν με τα σωματεία και την οργάνωση. Και η πιο μικρή μέχρι σήμερα κατάχτηση χρειάστηκε αγώνα. ΓΡΑΨΟΥ στο σωματείο και μέσα απ' αυτό βοήθησε και συ να μειώσουμε και τις αδυναμίες μας.

Καλώ όλους τους εργάτες Δεξιούς, Πασοκτσήδες, Κομμουνιστές, γενικά δημοκράτες, να παραμερίσουμε ό,τι μας χωρίζει και στηριγμένοι σε ό,τι μας ενώνει να ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ. Βοήθησε και συ να γίνουμε καλλίτεροι. Και μας ενώνουν συνάδελφε η φτώχεια, η ανεργία, τα κοινά μας όνειρα, η κοινή μας θέση. Σκέψου πως όλα τα «αφεντικά», οι εργοδότες, εκτός από την εκμετάλλευση και το χρήμα, είναι και οργανωμένοι στο δικό τους σωματείο. Να σκεφτούμε συνάδελφοι το άγχος και την αγωνία μας, τις στερήσεις των παιδιών μας και της οικογένειά μας. Και οργανωμένοι μια ψυχή, μια γροθιά, ενωμένοι να κάνουμε πιο άσπρες τις μέρες μας. Αυτό από μας εξαρτάται. Μην αμελήσεις.

Να θυμάσαι πάντα συνάδελφε πως από τη δύσκολη ζωή κανείς δεν θα σε βγάλει, παρά μόνο εσύ και η οργάνωσή σου μ’ όλα τα αδέλφια σου αντάμα. Γράψου λοιπόν αμέσως στο σωματείο και να περνάς ταχτικά από το σωματείο σου, να λες τη γνώμη σου για όλα, να πολεμάς τα στραβά και να κάνεις προτάσεις για το πώς καλύτερα θα προβάλλουμε και θα διεκδικούμε τη λύση των προβλημάτων μας. Έλα να ενώσουμε την απόφαση και τη θέλησή μας να ζήσουμε καλλίτερα.

Αυτά τα λόγια συνάδελφε, αν και βγαίνουν μέσα από την ψυχή μου δεν τα ’γραψα «εγώ». Τα ’γραψαν άλλοι συνάδελφοί μας ακριβώς πριν από τριάντα χρόνια. Όπως τα ’γραψαν και πριν από σαράντα, και πενήντα, και εξήντα χρόνια άλλοι συνάδελφοι. Όπως τα ζουν και θα  τα φωνάζουν οι εργάτες όσο θα κυριαρχεί η εκμετάλλευση της τάξης μας της εργατικής, από τα καπιταλιστικά παράσιτα και τ’ άλλα αρπαχτικά του συστήματος. Όσο δηλαδή η ανάγκη για οργάνωση του εργάτη στο σωματείο του θα παραμένει ύψιστη ανάγκη και προτεραιότητα.

Σήμερα συνάδελφε, απέναντι στον οδοστρωτήρα της «κρίσης», απέναντι στις πολιτικές των «μνημονίων», στις «τρόικες» και στις «συμμαχίες» των κομμάτων της διαχείρισης της υπάρχουσας κατάστασης, η ανάγκη για οργάνωση στο σωματείο, η ανάγκη για συστράτευσή σου μ’ αυτούς που βρίσκονται ήδη στους δρόμους είναι παραπάνω από επείγουσα. Η οργάνωση της ταξικής μας πάλης είναι μονόδρομος. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος αν θέλουμε να σταθούμε στα πόδια μας και ν’ αντέξουμε στον πόλεμο που μας έχουν εξαπολύσει τ’ «αφεντικά». Αν θέλουμε στη συνέχεια να αντεπιτεθούμε.

Η ζωή μας δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο στις ουρές του ΟΑΕΔ, της ΔΕΗ, της Εφορίας, στα καφενεία της οργής και στους καναπέδες της απογοήτευσης. Δεν μπορεί να ποδοπατείται άλλο η αξιοπρέπειά μας. Δεν πάει άλλο να κομματιάζεται η ψυχή μας σε «δόσεις». Αυτά που ίσως μας χωρίζουν είναι ελάχιστα και ασήμαντα. Αυτά που μας ενώνουν είναι η ζωή μας, το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας, τα πάντα. Γι’ αυτό συνάδελφε έλα στο σωματείο σου!

Κυριακή 8 Σεπτέμβρη 2013.