Πέντε χρόνια στον πέμπτο όροφο του ΔΟΛ… τα είδα όλα…

Είδα να απολύονται εκατοντάδες συνάδελφοι κι εμείς να επιστρέφουμε με κατεβασμένο κεφάλι στη δουλειά, πιο φοβισμένοι από πριν ξέροντας ότι αύριο ίσως ήταν η σειρά μας. Είδα τον εκπρόσωπο τον εργαζομένων να τραμπουκίζεται από μπράβους του εργοδότη αλλά και πειθήνιους στο αφεντικό εργαζόμενους. Είδα την αστυνομία να στήνεται μπροστά στην είσοδο της εταιρείας για να διασφαλίσει την απρόσκοπτη διέλευση των απεργοσπαστών που ήθελαν τόσο πολύ να δείξουν την αγάπη για τη δουλειά τους. Είδα κι άλλους που υπερασπίζονται μια κάποια αριστερή ιδεολογία να παρακαλούν ψοφοδεείς να τους αφήσουμε να ανέβουν στο γραφείο τους παρά την απεργία. Την ίδια ώρα έβλεπα να περνούν από δίπλα οι κουστουμαρισμένοι μάνατζερ των εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ καθισμένοι αναπαυτικά στο κάθισμα του τζιπ. Είδα το βλοσυρό τους ύφος μέσα από τα φιμέ τζάμια. Προφανώς έβλεπαν κι εκείνοι την οργή στα δικά μας μάτια.

Άκουσα άλλη φορά τον διευθυντή να λέει στη συνάδελφο να σκάσει «διότι δεν συνεμορφώθη προς τα υποδείξεις». Δυστυχώς δεν άκουσα κανέναν να την υπερασπίζεται. Άκουσα σε κάποια συνέλευση έναν από τους πολλούς διευθυντές της εφημερίδας – που περιφέρουν την ταυτότητα του πρώην κομμουνιστή κι απολαμβάνουν κάποιες χιλιάδες ευρώ αποζημίωση το μήνα – να με επαναφέρει στην τάξη βρίζοντας επειδή τόλμησα να εκφράσω αντίθετη από αυτόν άποψη. Άκουσα κι άλλον να μου λέει ότι κάτι τύποι με απόψεις σαν τις δικές μου θα κλείσουν την εφημερίδα. Στην ίδια αίθουσα άκουσα να καταδικάζεται από τους περισσότερους συναδέλφους το δικαίωμα να εκφράζεις «αιρετικές απόψεις» και να προχωράς σε πράξεις που αντιβαίνουν στο συμφέρον του εργοδότη σου. Άκουσα τον προϊστάμενό μου να λέει ότι δεν μπορώ να ειρωνεύομαι την τρόικα ή να αμφισβητώ την αποτελεσματικότητα της λιτότητας, παρόλο που το άρθρο μου αναφερόταν στην Πορτογαλία. Άλλωστε δυο χρόνια πριν είχα ακούσει τον ίδιο να μου επιβάλει να απαλείψω από την παρουσίαση της πρώτης έκθεσης του ΔΝΤ για την Ελλάδα, την προοπτική λήψης νέων μέτρων στο μέλλον, αφού έτσι είχε συμφωνηθεί με τον διευθυντή.

Διάβασα πολλά άρθρα στα κυριακάτικα φύλλα της εφημερίδας που δεν ήταν τίποτε άλλο από πληρωμένες καταχωρήσεις πολυεθνικών. Διάβασα «ρεπορτάζ» για τα οποία οι συντάκτες τους ανταμείφθηκαν με ένα κασόνι μπύρες, μια τσάντα σαμπουάν ή ένα λεύκωμα με φωτογραφίες από την ιστορία της τράπεζας… Διάβασα μακροσκελή άρθρα για το «πόσο κοντά είναι η ανάπτυξη» και δεν την βλέπουμε και για το πόσο κακό κάνουν στην πολιτική σταθερότητα «τα άκρα». Παραμονές των εκλογών διάβαζα τρομοκρατικά σενάρια για το ενδεχόμενο «εκτροπής» ή άλλοτε διθυράμβους για τα επιτεύγματα της κυβέρνησης των τεχνοκρατών. Διάβασα ότι ο Καρατζαφέρης δεν είναι φασίστας κι ότι ο Βορίδης είναι ένας αξιοπρεπής πολιτικός χαμηλών τόνων. Διάβασα κάποια μέρα ότι ένας νεαρός κατηγορείται για συνέργεια σε τρομοκρατικές πράξεις. Στην πραγματικότητα είχα διαβάσει το δελτίο τύπου της αστυνομίας καμουφλαρισμένο ως είδηση που βασίζεται σε «έγκυρες πηγές».

Πέντε χρόνια στον πέμπτο όροφο του κτηρίου που στεγάζει τον ΔΟΛ, συνάντησα ανθρώπους που αν και είχαν βρεθεί σε θέση αρχισυντάκτη δεν ξεπουλήθηκαν για να αρέσουν στους από πάνω ή για να σώσουν το τομάρι τους. Γνώρισα συναδέλφους που διεκδικούσαν να γράφουν την είδηση έτσι όπως εκείνοι την αντιλαμβάνονταν κι όχι καθ’υπαγόρευση. Μίλησα με εκείνους που δεν δίσταζαν να σταθούν για ώρα μπροστά στον εκδότη της εφημερίδας διεκδικώντας την επαναπρόσληψη των απολυμένων χωρίς κρυφές συμφωνίες και «πολιτικά» ανταλλάγματα. Διάβασα πολλά άρθρα παλιών δημοσιογράφων, που μ’εκαναν να νιώσω περήφανος που με λογάριαζαν για συνάδελφό τους. Αν με κάποιο τρόπο είμαι ευνοημένος είναι που έμαθα τη δουλειά δίπλα σε αυτούς τους σπάνιους στο επάγγελμα ανθρώπους. Όμως ένιωσα αποστροφή και μοναξιά όταν είδα τέτοιους δημοσιογράφους να θεωρούνται γραφικοί, κολλημένοι, αντιπαραγωγικοί, περιττοί και ασύμφοροι για την επιχείρηση. Κι έτσι πέρασα οριστικά την έξοδο της Μιχαλακοπούλου χωρίς νοσταλγία για το χθες, αμφιθυμία για το σήμερα ή φόβο για το αύριο. Κάποιοι με φόρτωσαν με όση αυτοπεποίθηση χρειάζεσαι την κρίσιμη στιγμή για να διεκδικήσεις την αξιοπρέπειά σου.

Κ.Μ.

“Πέντε χρόνια στον πέμπτο”, του Κωστή Μαργιόλη (αποχωρήσαντα από το Βήμα)

Από την Εφημερίδα των Συντακτών http://www.efsyn.gr

Το Κουτί της Πανδώρας