Κληρονομιά στους άλλους, να συνεχίσουν…

ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Δυσυπόστατη φύση, ρευστή, αντιφατική, πολύπλευρη. Κοινωνία και άτομο αντάμα φωλιάσανε μέσα μας.

Κι αντιπαλεύουν συνέχεια τα δυο, ένστιχτο κι υποχρέωση, ο «εαυτούλης» και οι άλλοι, πιο θα σταθεί το πιο δυνατό.

Προσπάθεια, αγώνας, συνθήκες, πείρα, βιώματα, στο καμίνι που διαμορφώνει το ΕΙΝΑΙ μας.

Έξω, στην κοινωνία, μπορείς να προβάλεις «βιτρίνα», να δείχνεις ωραίος. Αλλιώς όταν είσαι κρατούμενος, στη συμβίωση.

Κι αν τύχει για χρόνια, να ζεις με τους άλους, τότε όλο και πιο πολύ η ρουτίνα της καθημερινής σχέσης ξεφτά τα φτιασίδια, φανερώνει λίγο λίγο τον πραγματικό εαυτό μας.

Κι αν είσαι νέος, όλα πιο εύκολα κι όλα τα βλέπεις ασπρόμαυρα, χωρίς ημιτόνια.

Μικρά-μεγάλα, όμορφα-άσχημα, αψεγάδιαστους «Ήρωες» και «Κακούς».

Τα πάντα απόλυτα, ξεκαθαρισμένα, απλά! Με το ΝΑΙ και το ΟΧΙ τους.

Περνάνε τα χρόνια. Μιας ζωής η πείρα κι η γνώση καθίσαν στους ώμους.

Θες δε θες, γέρνεις στο βάρος τους να προσέξεις τη διαλεκτική αντιφατικότητα της ζωής.

Σίγουρα, τα δύσκολα χρόνια στο Μακρονήσι σου μάθαν πολλά.

Έζησες κι είδες «αξίες» που πίστευες, στο σκαμπανέβασμα της δοκιμασίας.

Άλλες, τσακίσαν στη θύελλα.

Άλλες, έφθειρε ο χρόνος αργά αργά.

Άλλες καινούργιες, πιο άξιες, πήραν τη θέση τους.

Είδες την ανθρωπιά να ξεδιπλώνει στης βίας τον άνεμο. Την όψη του χτήνους.

Τα πάθη τα ταπεινά να προβάλλουνε μανιτάρια στη μούχλα.

Είδες…

Μεγαλόπρεπος μες στο μύθο του φαντάζει ο «Ήρωας», σε απόσταση.

Σπάνια, κι όταν είναι, τον ξεχωρίζεις από κοντά, όπως τουλάχιστο τον θέλει ο θρύλος.

Στην ανθρώπινή του υπόσταση, χωρίς μεταφυσική.

Γνώρισες συμμαχητές στο κοινό μας ταμπούρι κάτω από το λάβαρο των κοινών ιδανικών, του σοσιαλιστικού μας ΕΜΕΙΣ.

Να πολεμούν και να πέφτουνε εν τιμή, νικητές σ’ έναν αγώνα μέχρις εσχάτων, με την ψευδαίσθηση της συνειδησιακής τους αυτάρκειας. Περήφανοι, περιχαρακωμένοι πολλές φορές, μέχρι αλαζονείας, στο υπερτροφικό τους ΕΓΩ.

Γνώρισες άνθρωπο, στην κρίσιμη ώρα, να μπαίνει ασπίδα ζωντανή, να προφυλάξει με το κορμί του ένα σύντροφό του αδύναμο.

Ν’ αρνιέται τη γουλιά του νερού, για να τη δώσει σε άλλον, όταν η δίψα, καμίνι, στεγνώνει τα σωθικά.

Κι έζησες σ’ άλλες στιγμές της ρουτίνας, μετά από χρόνια, τον ίδιο.

Να μετράει με τη μεζούρα στο χέρι, «με τον πόντο», το «δικαίωμά» Του, το «βιος» Του.

Ανθρώπους που τα πρόσφεραν όλα στο σύνολο και λες και το ξεχάσαν μετά.

Ήρωας; Δεν ξέρω. Νομίζω μοναχά, Άνθρωπος.

Κάπως δύσκολο –μα θάταν καλό- να τον γνωρίσεις, να τον αγαπήσεις, έτσι ως έχει.

Να εκτιμήσεις σωστά το λίγο, το σταθερό καταστάλαγμα της πίστης σου, αυτόν τον σπόρο για μια καλύτερη μοίρα.

Πράξεις παραδείγματα! Ηρωικές Εποχές! Στο ρέμα της ζωής με το φούσκωμα και τα πισωγυρίσματα, στην πορεία του προς τα μπρος.

Η ιστορία τα καταγράφει, τα κρίνει. Ο άνθρωπος διαβαίνει και χάνεται.

Αυτή θα ΄ναι η κληρονομιά του στους άλλους, να συνεχίσουν.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΑΡΣΑΚΙΔΗΣ

Επίλογος στο λεύκωμά του «ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ» (τέταρτη έκδοση)

Εικόνα: «Για τη χαράδρα». Χαρακτικό (από σκίτσο του 1949) του Γ. Φαρσακίδη.