Φύλλο πορείας για που;

Mοιράζονται από χθες το απόγευμα τα φύλλα πορείας ή ΄"φύλλα ατομικής προσκλήσεως πολιτικής επιστράτευσης" ή πολιτικής κινητοποίησης. Κι όμως ούτε πόλεμο έχουμε, ούτε θεομηνία, ενώ από το Σύνταγμα απαγορεύεται η υποχρεωτική εργασία.

Παρ'όλα αυτά το Συμβούλιο Επικρατείας έκρινε πως όλα είναι καλά και δεν παραβιάζεται το Σύνταγμα. Αφού το λένε κι αυτοί που ξέρουν τι να πούμε εμείς...

Είναι η τρίτη επιστράτευση μέσα σε 4 μήνες η 4η την εποχή του μνημονίου και το δόγμα "νόμος και τάξη" εφαρμόζεται από το στρατηγό Αντώνιο σχεδόν ανενόχλητο.

88000 φύλλα θα μοιραστούν αυτή τη φορά. Ούτε 1000 ούτε 2000 αλλά 88000!

Κι όμως εκτός από τους γνωστούς κανείς άλλος δε δείχνει να ενοχλείται ιδιαίτερα. Απλά εκτός από αυτούς και κάποιοι άλλοι εκφράζουν την αντίθεσή τους, ακόμη κι η ΔΗΜΑΡ...(η ξεφτίλα χωρίς όριο).

Εγινε χθες μια μεγάλη συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Μια αξιοπρεπώς μεγάλη συγκέντρωση που όμως, κατά την ταπεινή και στενοχωρημένη μου γνώμη, σε καμιά περίπτωση δεν ανταποκρίνεται σε όλο αυτό που συμβαίνει.

Κι αυτό που συμβαίνει είναι ότι αργά αλλά σταθερά κατρακυλάμε προς τον εκφασισμό, την ίδια στιγμή που κάποιοι που έχουν΄φεύγουν για Πάσχα στα νησιά, ενώ άλλοι αυτοκτονούν από ντροπή που δεν έχουν να θρέψουν την οικογένειά τους, ή τη στιγμή που ο ουρανός του Πειραιά γεμίζει κόκκινες φωτοβολίδες για τον Ολυμπιακό που πήρε την Ευρωλίγκα, ενώ τα σπίτια που δεν έχουν ρεύμα και δεν ανοίγουν ούτε τηλεόραση ούτε φωτα το βράδυ τον 21ο αιώνα πολλαπλασιάζονται.

Δεν ξέρω σε πόσα προεδρικά διατάγματα, που υπογράφονται με το κιλό σαν να μην τρέχει τίποτα, αντιστοιχούν οι 4 επιστρατεύσεις, ξέρω όμως πως λίγοι αισθάνονται αηδία για όλο αυτό. Κι όταν  λίγοι ενοχλούνται σε τόσο σοβαρά ζητήματα, τότε τα άσχημα είναι κοντά.

Μακάρι να κάνω λάθος αλλά αυτό που παίζεται αυτές τις μέρες δεν είναι το αν θα δουλέψουν 2 ώρες παραπάνω οι καθηγητές, ούτε το αν θα απολυθούν ή όχι 10000 άνθρωποι ακόμη(που έτσι κι αλλιώς είναι τραγικό ζήτημα αλλά ούτε αυτό φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα). Αυτό που παίζεται είναι η δυνατότητα και το δικαίωμα αυτών που σφάζονται  να αντιδράσουν.

Η κυβέρνηση παρά τα όσα χυδαία ψέματα λέγονται περί ανάπτυξης και ανάκαμψης, εχει μπροστά της πολλές λίστες μέτρων να υλοποιήσει, που θα βουλιάξουν ακόμη περισσότερο στη λάσπη το λαό που ήδη περνάει έναν εφιάλτη. Και φυσικά κατι τέτοιο δεν θα το κάνει με τριαντάφυλλα. Θα το κάνει χτυπώντας με λύσσα αυτούς που θα σηκώσουν κεφάλι.

Η περίεργη απεργία διαρκείας που κατέβασε η ΟΛΜΕ, με πρωταγωνιστές τη ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚ(ειλικρινά δεν το χωράει το προφανώς λίγο μυαλό μου) και που ακολουθήθηκε για δικούς τους λόγους από τις Συσπειρώσεις και τις Παρεμβάσεις, δεν θα τελειώσει με τα φύλλα πορείας που παραδίνονται απο χθες στα σπίτια των εκπαιδευτικών από χαμογελαστούς αστυνομικούς.

Θεωρώ πολύ πιθανό αμέσως μετά να ακολουθήσει και κάποιος νόμος που θα απαγορεύει τις "κρίσιμες" για την πατρίδα και το "κοινό συμφέρον" απεργίες, έτσι ώστε να βγάλει  την κυβέρνηση από τη δύσκολη θέση να αναγκάζεται να κάνει επιστρατεύσεις κάθε τρεις και λίγο.

Σε περίπτωση που θα γίνει κάτι τέτοιο δεν ξέρω πόσο δυναμική μπορεί να είναι η αντίδραση. Αν κρινω από τη χθεσινή "αξιοπρεπώς μεγάλη" συγκέντρωση είναι πιθανό να μην είναι αυτή που χρειάζεται. Και τότε, μακάρι να κάνω λάθος, θα έχει ανοίξει η πόρτα για τη μετατροπή της Ελλάδας σε ένα φθηνό φασιστικό στρατόπεδο εργασίας, που κανείς δε θέλει να σκέφτεται αλλά λίγοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν ό,τι χρειαστεί για να μη γίνει.

Βαριά η ατμόσφαιρα λοιπόν, έξω έχει πιάσει αέρας, μαυρίλα και ψιλοβρέχει, κι εγώ ψάχνω να βρω τι είναι αυτό που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα την ώρα που 88000 φύλλα πορείας μοιράζονται χωρίς  να ραγίζουν οι δρόμοι όπως θά 'πρεπε.

Ο κόσμος φαίνεται να έχει κουραστεί, μοιάζει να μην έχει τη δύναμη που χρειάζεται για να ανεβάσει την ένταση της αντίδρασής του, οσο ανεβαίνει από την άλλη μεριά η ένταση της επίθεσης που δεχόμαστε και που έχουν ονομάσει σωτηρία.

Δεν ξέρω αν κάποιο απρόβλεπτο γεγονός αλλάξει τις διαθέσεις, ξέρω όμως ότι ακόμη και σε αυτή την περίπτωση πρέπει να γίνουν πολλά. Αν κάτι αποδείχτηκε όλο αυτά τα τρία χρόνια κρίσης και μνημονίων, είναι ότι χωρίς οργάνωση(πρέπει οπωσδήποτε να μεγαλώσει ο αριθμός των συνδικαλισμένων εργαζόμενων) και βάθος που να φέρνει το ένα σωματείο εργαζόμενων δίπλα στο άλλο αμέσως όποτε χρειαστεί δεν μπορούμε να φτάσουμε μακριά.

Για την ιστορία θα πω  ότι κατα τη δική μου εκτίμηση χθες βράδι στην Αθήνα βρέθηκαν στους δρόμους δέκα με δώδεκα χιλιάδες κόσμου. Το μπλοκ του ΠΑΜΕ πρέπει να ήταν κάτι λιγότερο από 10000 ενώ γύρω στις 2000(ίσως 3000 με επιείκεια για να μην αδικήσω) θα ήταν το μπλοκ όλων των άλλων μαζί.

Δεν ξέρω αν μπορούμε να κρίνουμε από αυτό, σίγουρα η μαζικότητα των συνελεύσεων των ΕΛΜΕ έχει να πει πολλά σήμερα, αλλά για μένα τουλάχιστον το κέντρο της Αθήνας χθες δε μύριζε απεργία διαρκείας. Και φυσικά θα ήθελα πολύ να μύριζε απεργία διαρκείας. Και όχι μόνο απεργία διαρκείας αλλά και ανατροπή.

Πολύς ο δρόμος μπροστά λοιπόν.

Κουράγιο σε όλους, συντρόφους, φίλους και αντιπάλους.

Y.Γ.:Για την ιστορία το φύλλο πορείας λέγεται "ΦΥΛΛΟ ΕΠΙΤΑΞΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ". Δεν επιστρατεύουν λοιπόν, αλλά επιτάσουν τις προσωπικές υπηρεσίες... Λες και δανείστηκαν τα στυλό των καθηγητων. Κι έτσι ξεπεραστηκε το πρόβλημα και και το ΣτΕ έδωσε το ΟΚ. Υστερα θα αναρωτιούνται γιατί μισεί ο λαός το κράτος. Αυτός που τολμάει να μισήσει βέβαια όποιον του κλέβει τη ζωή.

Γιώργος Σαρρής