Μάθαμε πως υπάρχουν στιγμές που είναι καλύτερα να σωπαίνεις και να ακούς παρά να μιλάς. Μάθαμε πως οι δρόμοι που συναντηθήκαμε με τους αναγνώστες μας δεν ξεκινούσαν πάντα από την ίδια αφετηρία της ειλικρίνειας και της αυθεντικότητας, πως δεν είναι όλα όσα βλέπουμε στην οθόνη του υπολογιστή, έτσι όπως φαίνονται. Ζήσαμε στιγμές έντονες, όμορφες, που τις νοσταλγεί κανείς, μα κι από κείνες που εύχεσαι να μην ξανάρθουν –δικές μας όλες. Γνωρίσαμε ανθρώπους, συζητήσαμε, συμφωνήσαμε, διαφωνήσαμε, υπερασπιστήκαμε τις απόψεις μας με πάθος. Νιώσαμε δυνατά συναισθήματα, ζεστασιάς, φιλίας, συντροφικότητας, αγωνιστικότητας, αλληλεγγύης. Υπήρξαν φορές που απογειωθήκαμε. Νιώσαμε όμως και απογοήτευση, κάποιες φορές αγανάχτηση, θυμό –ανθρώπινα κι αυτά- που μας έκαναν να θέλουμε να τα παρατήσουμε, που εκείνο το «κλικ» που τα σβήνει όλα ήρθε μια ανάσα κοντά. Ίσως να μην καταφέρναμε πάντα να δώσουμε αυτό που θέλαμε, αυτό που είχαμε να δώσουμε, όπως θα θέλαμε. Προσπαθήσαμε όμως. Κάναμε λάθη και διδαχτήκαμε από αυτά. Δικά μας τα καλά, δικά μας και τα λάθη και δεν τα ανταλλάσσουμε με τίποτα στον κόσμο. Αυτά τα δυο χρόνια γίναμε πιο δυνατοί και πιο πλούσιοι. Πλούσιοι σε ψυχή. Πήραμε δύναμη από τους συντρόφους, τους συναγωνιστές, τους συνοδοιπόρους μας. Γίναμε περισσότεροι όσοι δεν συμβιβαζόμαστε με το δήθεν εφικτό, όσοι δεν ανεχόμαστε το μικρότερο κακό, όσοι τα όνειρά μας έχουν χρώμα «κόκκινο από ζωή ή κόκκινο από θάνατο». Θα γίνουμε ακόμα πιο πολλοί, σε πείσμα όσων μας φοβούνται ή όσων μας θεωρούν απλά ρομαντικούς και ονειροπόλους, θα το παλέψουμε μέχρι να γίνουμε οι εφιάλτες τους. Εδώ θα συναντιόμαστε όποτε έχουμε κάτι να πούμε και θα το λέμε, με τον ίδιο τρόπο που το κάναμε αυτά τα δυο χρόνια: κοιτάζοντας τον άλλον ίσα στα μάτια. Καλή δύναμη!
«Μη χάνεις το θάρρος σου εμείς πάντα το ξέραμε πως δε χωράει μέσα στους τέσσερις τοίχους το μεγάλο μας όνειρο…»
Σελίδες
Δευτέρα 22 Απριλίου 2013
2 χρόνια στη blogόσφαιρα…
Μάθαμε πως υπάρχουν στιγμές που είναι καλύτερα να σωπαίνεις και να ακούς παρά να μιλάς. Μάθαμε πως οι δρόμοι που συναντηθήκαμε με τους αναγνώστες μας δεν ξεκινούσαν πάντα από την ίδια αφετηρία της ειλικρίνειας και της αυθεντικότητας, πως δεν είναι όλα όσα βλέπουμε στην οθόνη του υπολογιστή, έτσι όπως φαίνονται. Ζήσαμε στιγμές έντονες, όμορφες, που τις νοσταλγεί κανείς, μα κι από κείνες που εύχεσαι να μην ξανάρθουν –δικές μας όλες. Γνωρίσαμε ανθρώπους, συζητήσαμε, συμφωνήσαμε, διαφωνήσαμε, υπερασπιστήκαμε τις απόψεις μας με πάθος. Νιώσαμε δυνατά συναισθήματα, ζεστασιάς, φιλίας, συντροφικότητας, αγωνιστικότητας, αλληλεγγύης. Υπήρξαν φορές που απογειωθήκαμε. Νιώσαμε όμως και απογοήτευση, κάποιες φορές αγανάχτηση, θυμό –ανθρώπινα κι αυτά- που μας έκαναν να θέλουμε να τα παρατήσουμε, που εκείνο το «κλικ» που τα σβήνει όλα ήρθε μια ανάσα κοντά. Ίσως να μην καταφέρναμε πάντα να δώσουμε αυτό που θέλαμε, αυτό που είχαμε να δώσουμε, όπως θα θέλαμε. Προσπαθήσαμε όμως. Κάναμε λάθη και διδαχτήκαμε από αυτά. Δικά μας τα καλά, δικά μας και τα λάθη και δεν τα ανταλλάσσουμε με τίποτα στον κόσμο. Αυτά τα δυο χρόνια γίναμε πιο δυνατοί και πιο πλούσιοι. Πλούσιοι σε ψυχή. Πήραμε δύναμη από τους συντρόφους, τους συναγωνιστές, τους συνοδοιπόρους μας. Γίναμε περισσότεροι όσοι δεν συμβιβαζόμαστε με το δήθεν εφικτό, όσοι δεν ανεχόμαστε το μικρότερο κακό, όσοι τα όνειρά μας έχουν χρώμα «κόκκινο από ζωή ή κόκκινο από θάνατο». Θα γίνουμε ακόμα πιο πολλοί, σε πείσμα όσων μας φοβούνται ή όσων μας θεωρούν απλά ρομαντικούς και ονειροπόλους, θα το παλέψουμε μέχρι να γίνουμε οι εφιάλτες τους. Εδώ θα συναντιόμαστε όποτε έχουμε κάτι να πούμε και θα το λέμε, με τον ίδιο τρόπο που το κάναμε αυτά τα δυο χρόνια: κοιτάζοντας τον άλλον ίσα στα μάτια. Καλή δύναμη!
13 σχόλια:
Καλώς ήρθατε!
Πριν αφήσετε το σχόλιό σας, παρακαλώ να λάβετε υπόψη τα εξής:
Το σχόλιό σας να αφορά το θέμα της ανάρτησης.
Δεν θα δημοσιεύονται διαφημιστικά μηνύματα.
Αποφύγετε τις ύβρεις και τους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς.
ΟΧΙ στα greeklish - ΝΑΙ στα Ελληνικά.
Όποιος σχολιάζει σαν «ανώνυμος», ας προσθέτει στο τέλος του σχολίου του ένα ψευδώνυμο. Με τον τρόπο αυτό, γίνεται πιο εύκολη η επικοινωνία.
Το ιστολόγιο δέχεται τις διαφωνίες, την ένταση και το πάθος στην υποστήριξη των απόψεών σας. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνήσουμε, αρκεί να γινόμαστε κατανοητοί ο ένας στον άλλον. Ας βοηθήσουμε όλοι στη διατήρηση ενός επιπέδου στο διάλογο.
Ο διαχειριστής του ιστολογίου διατηρεί το δικαίωμα να μην δημοσιεύει σχόλια που δεν ανταποκρίνονται στις παραπάνω επισημάνσεις, χωρίς καμιά προειδοποίηση.
Ευχαριστώ για το σχόλιό σας.
Χρόνια πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά οικοδόμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενέθλια; Πέρασαν κιόλας δυο χρόνια! Από τις πιο ευτυχείς στιγμές μου η συνάντηση με το ιστολόγιό σου Οικοδόμε. Εύχομαι ολόψυχα να είσαι πάντα τόσο δημιουργικός παραμένοντας συγχρόνως ουσιαστικός, αυθεντικός, ρομαντικός, ονειροπόλος και ιδεολόγος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για όλα αυτά τα πολύ σημαντικά που πρόσφερες απλόχερα.
Να΄σαι καλά.
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας ενημέρωσε φίλος αναγνώστης πως δεν μπορούσε να μπει στη σελίδα "Γράφει ο ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ" επειδή του ζητούσε "πρόσκληση από το διαχειριστή" κλπ. Αυτό έγινε προφανώς από λάθος ρυθμίσεις της σελίδας.
Μετά από αλλαγή στις ρυθμίσεις, η πρόσβαση αποκαταστάθηκε και είναι φυσικά ελεύθερη στον καθένα.
Καλή συνέχεια.
Συγχαρητήρια για την πολύ καλή δουλειά σύντροφε, με την ευχή τα 2 να γίνουν πολύ περισσότερα
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή συνέχεια!
Πολλά ποιήματα είναι ποτάμια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλα είναι χαμολούλουδα σε βραδινό κάμπο.
Άλλα είναι σαν πέτρες που δε χτίζουν τίποτα.
Πολλοί στίχοι είναι σα στρατιώτες έτοιμοι για τη μάχη.
Άλλοι σα λιποτάχτες κρυμμένοι πίσω απ' τ' ανθισμένα δέντρα.
Άλλοι σαν άγνωστοι στρατιώτες που δεν έχουν πρόσωπο.
Πολλά ποιήματα φωνάζουν δυνατά χωρίς ν' ακούγονται.
Άλλα σωπαίνουνε με σταυρωμένα χέρια.
Άλλα σταυρώνονται και μιλούν σταυρωμένα.
Πολλοί στίχοι είναι σαν εργαλεία.
Εργαλεία σκουριασμένα, ριγμένα στο χώμα
κι άλλα καινούργια που δουλεύουν το χώμα.
Πολλά ποιήματα είναι σαν όπλα -
όπλα πεταμένα στο χώμα
κι όπλα στραμμένα στην καρδιά τού εχθρού.
Πολλοί στίχοι στέκονται πίσω απ' τη σιωπή
σαν τα χλωμά παιδιά πίσω απ' τα τζάμια ενός ορφανοτροφείου -
κοιτάζουν μακριά, μες στη βροχή - δεν ξέρουν τι να κάνουν, πού να πάνε.
Πολλά ποιήματα είναι σα δέντρα
άλλα σαν κυπαρίσσια σ' ένα λιόγερμα θλίψης
άλλα σα δέντρα οπωροφόρα σ' ένα κολχόζ.
Πολλοί στίχοι είναι σαν πόρτες -
πόρτες κλειστές σ' ερημωμένα σπίτια
και πόρτες ανοιχτές σε ήμερες συγυρισμένες ψυχές.
Είναι και μαύρες πόρτες καμένες σε μια πυρκαγιά,
κι άλλες τιναγμένες από μιαν έκρηξη
κι άλλες πού μεταφέρουν ένα σκοτωμένο σύντροφο.
Υπάρχουν ποιήματα πού καλπάζουν μες στο χρόνο
σαν το κόκκινο ιππικό του Σμύρνενσκη
ποιήματα καβαλάρηδες πού αφήνουν τα γκέμια και πιάνουν την αξίνα.
Πολλά ποιήματα γονατίζουν στη μέση τού δρόμου,
πολλά ποιήματα άνεργα μ' αδούλευτα χέρια,
πολλά ποιήματα εργάτες που ξεπερνούν χίλιες φορές τη νόρμα τους.
Υπάρχουν στίχοι σα δαντέλες στο λαιμό των κοριτσιών
ή σα δαχτυλιδόπετρες με μικρές μυστικές παραστάσεις
κι άλλοι πού πλαταγίζουν ψηλά σα ρωμαλέες σημαίες.
Πολλά ποιήματα μένουν αργά τη νύχτα μες στην ερημιά -
βρέχουν κάθε τόσο τα τέσσερα δάχτυλα των στίχων τους σ' ένα ρυάκι,
ύστερα χάνονται ονειροπαρμένοι μες στο δάσος και πια δεν επιστρέφουν.
Πολλοί στίχοι είναι σαν αργυρές κλωστές
δεμένες στα καμπανάκια των άστρων -
αν τους τραβήξεις, μια ασημένια κωδωνοκρουσία δονεί τον ορίζοντα.
Πολλά ποιήματα βουλιάζουν μες στην ίδια τους τη λάμψη,
περήφανα ποιήματα∙ δεν καταδέχονται τίποτα να πουν.
Ξέρω πολλά ποιήματα που πνίγηκαν στο χρυσό πηγάδι τής σελήνης.
Ένα σωστό ποίημα ποτέ δεν καθυστερεί σε μια γωνιά τού ρεμβασμού.
Είναι πάντα στην ώρα του σαν τον συνειδητό, πρόθυμο εργάτη
είναι ένας έτοιμος στρατιώτης που λέει παρών στο πρώτο κάλεσμα της εποχής του.
Κάποτε οι ποιητές μοιάζουνε με πουλιά μες στο δάσος τού χρόνου,
οι άλμπατρος του Μπωντλαίρ, τα κοράκια τού Πόε,
κάποτε σα σπουργίτια μες στο χιόνι ή σαν αητοί ψηλά σ απόκρημνα Ιδανικά.
Υπάρχουν και ποιήματα όμορφα σαν τα πουλιά Γκλουχάρ -
το Μάη και τον Απρίλη πνίγονται μες στο ίδιο τους το ερωτικό τραγούδι
πνίγονται μες στη μελωδία τους και κουφαίνονται.
Το Μάη και τον Απρίλη τα χαράματα
μες στην κρυστάλλινη δροσιά τού δάσους
βγαίνουν οι κυνηγοί με τα ντουφέκια τους και τα γκλουχάρ δεν τους ακούνε.
Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, αδέρφια μου,
ας κρατάμε τ' αυτί μας στυλωμένο στο γυαλί της σιωπής, -
τα βήματα του εχθρού και του φίλου μας μοιάζουν στο θαμπόφωτο του δάσους. Πρέπει να διακρίνουμε.
Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, μη και βουλιάξουμε μέσα στο τραγούδι μας
μη και μας εύρη ανέτοιμους η μεγάλη ώρα,
- ένας ποιητής δίνει παρών στο πρώτο κάλεσμα της εποχής του.
Αλλιώς θα μείνουν τα τραγούδια μας πάνω απ' τις σκάλες των αιώνων
ταριχευμένα, ωραία κι ανώφελα πουλιά σαν τα γκλουχάρ εκείνα
τα γαλαζόμαυρα μες στους βασιλικούς διάδρομους της Μπίστριτζας.
Σαν τα γκλουχάρ εκείνα με τα δυο φτερά τους σταυρωμένα,
σιωπηλά, πένθιμα, ταριχευμένα - διακόσμηση ξένων παλατιών -
με τα μάτια δυο μάταιες στρογγυλές απορίες κάτω απ' τα κόκκινα φρύδια τους.
Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, - ένας ποιητής
είναι ένας εργάτης στο πόστο του, ένας στρατιώτης στη βάρδια του,
ένας υπεύθυνος αρχηγός μπροστά στις δημοκρατικές στρατιές των στίχων του.
...γειά σου στρατιώτη και καλή συνέχεια
Να τα εκατοστήσεις ΟΙΚΟΔΟΜΕ.....!!!!! πάντα με καλές και δημιουργικές εμπνεύσεις όπως αυτές που συνηθίζεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχές από καρδιάς
Αγαπητέ Οικοδόμε Ευτυχισμένα Γενέθλια!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα μέχρι σήμερα δείγματα γραφής δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης της πετυχημένης πορείας του αξιόλογου ιστολογίου σου.
Εύχομαι η συνέχεια να είναι το ίδιο παραγωγική και δημιουργική.
Να είσαι πάντα παρόν, υγιείς, δυνατός και συνεπής.
Με εκτίμηση στο Blog του Οικοδόμου,
Α.Τ. – Ένας φίλος
Καλή δύναμη σύντροφε...!
ΑπάντησηΔιαγραφή22 Απριλίου 2013 - 11:51 μ.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήγια την εκ παραδρομής ανορθογραφία .... υγιής... αντί υγιείς....
Καλή δύναμη!!
Αγαπητοί φίλοι, σύντροφοι, συνοδοιπόροι,
ΑπάντησηΔιαγραφήσας ευχαριστώ πολύ για ΟΛΑ και αντεύχομαι τα καλύτερα για σας, από καρδιάς.
Καλή δύναμη σε όλους!
Χρόνια ΚΚαλά,Οικοδόμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία Ν.
Σ' ευχαριστώ Μαρία, νά ΄σαι καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή δύναμη!