Περί ψευδαισθήσεων

1. Η νέα εκκλησία του πολίτη είναι αυτή των ψευδαισθήσεων. Τον ανακουφίζει από τη βάσανο της λογικής, αιτιολογεί κάθε τερατωδία και του χαρίζει έναν ύπνο δίχως όνειρα.

2. Η ψευδαίσθηση οδηγεί τον πολίτη στις δεισιδαιμονίες, στην παντοδυναμία του τυχαίου, στις προβλέψεις των μέντιουμ, στην αυθεντία κάθε τραπεζίτη και στη βεβαιότητα ότι η σωτηρία θα κάνει την εμφάνισή της όποτε αποφασίσει εκείνη.

3. Η ψευδαίσθηση τοποθετεί τον πολίτη στο κέντρο του γαλαξία και τονίζει τη ματαιοδοξία του κυρίως τη στιγμή που ο ίδιος καταστρέφεται ολοσχερώς. Η ψευδαίσθηση δεν αναγνωρίζει αιτία, δεν καταδέχεται επιχειρήματα, έχει τα δικά της μυστήρια και τους υπουργούς της που κρίνουν, αποκαλύπτουν και ταλανίζουν το μυαλό του πολίτη πριν το παραδώσουν στην ασάφεια και στη χάβρα της εξουσίας. Από τη στιγμή που πουλάνε πραγματικότητες μακριά από κάθε νόημα και παρουσία της λογικής, εγκαθιδρύουν τυραννία τους.

4. Το καθεστώς Σαμαρά δημιουργεί, προκαλώντας σύγχυση, μια υπεραισιοδοξία που εκπορεύεται από ανθρώπινα ερείπια και η οποία διογκώνει την απληστία του. Ακούραστη υπέρμαχη του καθεστώτος είναι η φράξια της Ευρώπης, που τους κινεί. Η φράξια κάθε λίγο βγάζει ακτινογραφίες του πολίτη για να γνωρίζει από πρώτο χέρι τις αντοχές του. Οσο βεβαιώνεται ότι δεν υπάρχει θέμα κλονισμού, διότι ο καθένας από μας περιμένει την προσωπική του ανάσταση, δεν της καίγεται καρφί αν εμείς διορθώνουμε μικρές ατέλειες, κάνουμε αυτοκριτική και γενικώς περιμένουμε. Η φράξια συχνά απαιτεί την ευγνωμοσύνη, γιατί εξαιτίας της κατάστασής μας ξοδεύουν, ενώ τα ίδια χρήματα θα μπορούσαν να είχαν δοθεί σε κάτι πιο χρήσιμο, όπως η ολική επαναφορά της αποικιοκρατίας στις χώρες της Αφρικής.

5. Το να κατηγορήσουμε τους Ευρωπαίους ότι μας παραπλανούν ή ότι δεν είναι έντιμοι προκαλεί πολύ μεγάλο γέλιο. Δεν έχουμε πια το δικαίωμα να ζούμε μέσα σε υπεκφυγές, συμβιβασμούς, χρησιμοποιώντας ένα σωρό προσχήματα. Το να αναζητάμε ηθικό στήριγμα από τους προτεστάντες είναι τουλάχιστον αφελές.

6. Η ηλίθια έπαρση των υπουργών της κυβέρνησης εκπορεύεται από την παθητικότητα του πολίτη. Οι πράξεις των υπουργών έχουν σχεδιαστεί με βάση τις δικές μας αδυναμίες. Οσο η αρρώστια του ατομικισμού απλώνεται, δεν μπορούν να μας σώσουν ούτε τα ιερατεία αλλά ούτε κι ο διάβολος. Το κακό δεν υπάρχει μέσα στους κύκλους της κυβέρνησης, αλλά στους δικούς μας.

7. Για μια ακόμη φορά η αστική τάξη βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση και ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς της μαζί μας. Η ρητορική της εξαντλείται στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης και στην παρωδία της δικαιοσύνης. Δεν καταφέραμε να γίνουμε επιβλαβείς και επικίνδυνοι για την τάξη τους, και το γνωρίζουν. Ο πολίτης είναι αποσβολωμένος, ελπίζοντας στις αρετές της μεγαλοδωρίας από μια τάξη που η μόνη θέση που της αξίζει είναι μπροστά σ' ένα λαϊκό δικαστήριο.

8. Τώρα που ζωντανεύουν ξανά ο φόβος και η αθλιότητα, το μόνο δίλημμα που πρέπει να μας ταλανίζει είναι αν θα αφεθούμε να παραλύσουμε ή αν θα δημιουργήσουμε το ηλεκτρικό πεδίο που θα δώσει λαβή στην ύπαρξή μας να κινηθεί. Η φράξια των Ευρωπαίων δεν αποτελείται από παράφρονες, όπως αρέσκονται πολλοί να πιστεύουν, αλλά από καθάρματα των οποίων η διαύγεια θα έπρεπε να αποτελεί για μας το παράδειγμα. Πρέπει ν' αντιμετωπίσουμε τα μέλη της φράξιας σαν εγκληματίες πολέμου, του οποίου δεν προλαβαίνουμε να μετράμε θύματα.

9. Ο λεγόμενος λαϊκός άνθρωπος που θαυμάζει τα λεγόμενα ανώτερα στρώματα μπαίνει για μία ακόμη φορά στο ρόλο του θύματος που επηρεάζεται από αποφάσεις στις οποίες δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να συμμετέχει. Ετσι έφτασε ο άνθρωπός μας να χρησιμοποιεί το γνωστό επιχείρημα των πιθήκων: «Μην ακούς κακό, μη βλέπεις κακό, μη λες κακό». Ενα ακόμη ελάττωμα, αλλά θανατηφόρο αυτή τη φορά.

Γιώργος Κακουλίδης στον Ριζοσπάστη