Η μεγάλη ανατριχίλα…

Χάθηκε εκείνη η αίσθηση, η πολιτικά και πολιτισμικά απαραίτητη για την υγεία των μαζικών δράσεων, της ανατριχίλας μπροστά στον απάνθρωπο κυνισμό και την εξωνημένη υποκρισία. Εκείνο το συναίσθημα, βαθύτατα επεξεργασμένο εμπειρικά και λογικά επί αιώνες τώρα στις εξελιγμένες κοινωνίες, που επιτρέπει κυριολεκτικά στον καθένα και στην κάθε μία, ακόμη και στα παιδιά πλην βρεφών, να αντιλαμβάνονται τη ζωή ως αξία που δεν μπορεί να αποτιμηθεί σε χρήμα. Χωρίς καμιά απολύτως μεταφυσική προσέγγιση, ακόμη κι όταν αυτή επιβαλλόταν από σκληρές οικονομικές, κληρικές και στρατιωτικές ολιγαρχίες, οι μάζες ακόμη και οι πλέον εξαθλιωμένες, εξεγείρονταν, επαναστατούσαν και σε κάθε πρίπτωση, βρε αδερφέ, ανατρίχιαζαν ακόμη και με τη φραστική υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής σε επίπεδο αριθμού. Δεν πέρασαν ούτε εκατό χρόνια από την «ολική λύση» των ναζί και η ιδέα, η εικόνα, η διήγηση περί... θαλάμου αερίου και φούρνων με στιβαγμένους ανθρώπους μέσα, δεν κόβει τον ύπνο και τον ξύπνιο σε κρίσιμες μάζες όπου Γης.

Ετσι κι ο πρίγκιπας Χάρι, μεγάλη η χάρη του, αισθάνεται ασφαλής όταν δηλώνει πως ωσάν σε ηλεκτρονικό παιχνίδι, σκότωνε επί μήνες Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, στα πλαίσια της στρατιωτικής εκπαίδευσής του ως δυνητικού άρχοντα με εκατομμύρια υπηκόους στο μεσαιωνικό 21ο αιώνα. Εχουν προηγηθεί τα παρτάκια των πριγκιπόπουλων με τις σβάστικες, τα προβεβλημένα στο διαδίκτυο γυμνά τους κωλαράκια κι άλλα τέτοια βασιλικά εμέσματα που... διασκέδασαν μιλιούνια συνομιλήκων τους ανά τον πλανήτη της κοινωνικής δικτύωσης...

Η τεχνολογική διάχυση της πληροφορίας ως προϊόντος, εξοικείωσε γιγάντιες μάζες με τη φρικώδη χρήση της ανθρώπινης ζωής ως αντικειμένου δουλείας, βασανισμού, φόνου, σεξουαλικής εκμετάλλευσης... ατέλειωτη η φαντασία της αποκτήνωσης. Σε συμπυκνωμένο χρόνο, μόλις μισού αιώνα, ανασκολοπίστηκε η πολιτική σκέψη με την πλαστογράφηση και την εξαχρειωτική διαστρέβλωση δοκιμασμένων κοινών αξιών και ιδεών. Ο κυρίαρχος ιδιοτελής εγωκεντρικός μανιχαϊσμός επικρατεί και μεταδίδεται επιδημικά στο εύφορο περιβάλλον της μεγιστοποιούμενης φτώχειας, της γενικευμένης ανασφάλειας, της αιματηρής συσσώρευσης πλούτου πάνω σε Ιμαλάια φτιαγμένα από ανθρώπινα πτώματα.

Τα άλλοθι για την κατάργηση κάθε γενναίας συλλογικότητας, κάθε απόπειρας μαζικής ανόρθωσης των ανθρώπων στο ύψος των κοινών προσδοκιών τους, κατασκευάζονται σε πολιτικά χαλκεία του κοινού νου με περισσή ευκολία και χωρίς αιδώ. Ετσι το προσωρινό κοινό συμφέρον υποσυνόλων παράγει μια συνεχή, απολύτως ελεγχόμενη από την άρχουσα τάξη, σύγκρουση και βία που αποσυνθέτει το υφάδι της κοινωνίας σε ξέφτια μπερδεμένα με αριστερές υποκειμενικές απόψεις και δεξιές ατομικές ερμηνείες ηθικής. Μ' ένα τουίτ γυρίζεις τον κόσμο σου, όχι τον κόσμο, ανάποδα. Κι ανέξοδα. Στην κοινωνία του ενάμισι εκατομμυρίου ανέργων, των δέκα εκατομμυρίων χρεωμένων για τα επόμενα πενήντα χρόνια, των συσσιτίων για πεινασμένα μαθητούδια και του ενός δισ. μηνυμάτων στα κινητά διά τας εορτάς, δεν ανατριχιάζει ακόμη καμιά κρίσιμη μάζα στην ιδέα ότι επιστρατεύεται ο απεργός στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, επειδή πρέπει να ...λήξει η ταλαιπωρία των πολλών.

Ζυγώνει όμως ο καιρός που θα σηκώνονται οι πέτσες κι οι πέτρες μαζί, στη δήλωση ότι κανείς δεν μπορεί να εξαιρεθεί από τη συμφορά της «ολικής λύσης» της λιτότητας. Ο εργάτης που αντιστέκεται ανατριχιάζει ακόμα από σέβας στη ζωή και το μόχθο της. Γι' αυτό τον φοβούνται. Μήπως πολλαπλασιαστεί ως καθόλου άγνωστος Χ. Οπότε καμιά εξίσωση δεν μπορεί να επιστρατευτεί για να τον κρατήσει στα δεσμά του. Αρχων λαός, δεν είναι τίτλος. Είναι επερχόμενη πραγματικότητα. Διαδίδεται αιωνίως. Συγκροτεί συλλογική μνήμη. Και το πέρασμά του από την Ιστορία, εν τέλει, φέρει την υπογραφή του.

Της Λιάνας Κανέλλη στον Ριζοσπάστη