ΚΚΕ/ΠΑΜΕ: Οι αγώνες που γίνονται δεν θα πάνε χαμένοι

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Οι αγώνες που γίνονται δε θα πάνε χαμένοι
Στη συγκέντρωση αλληλεγγύης, στο Μετρό στα Σεπόλια, μίλησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του KΚΕ 
Στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στους απεργούς που έγινε - μετά από κάλεσμα του ΠΑΜΕ - χτες το απόγευμα στο αμαξοστάσιο του Μετρό στα Σεπόλια, μίλησε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα. Στην ομιλία της είπε:

«Θεωρήσαμε υποχρέωσή μας να έρθουμε εδώ πρόσωπο με πρόσωπο να σας πούμε αυτό που πιστεύουμε όχι μόνο τώρα που περνάτε μία τόσο κρίσιμη φάση, αλλά το πιστεύαμε πάντα και χτες και προχτές και θα το πιστεύουμε πάντα, ότι δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα, καμία δικαιολογία, τίποτε που να οδηγήσει τους Ελληνες εργαζόμενους να δεχτούν να χάσουν δικαιώματα, να μειωθούν οι μισθοί και την ίδια ώρα να πληρώνουν απανωτά χαράτσια και να πληρώνουν και νέους φόρους. Δεν έχουν επιχείρημα να δεχτούν αυτά στο όνομα ότι πρέπει να μειώσουμε το εξωτερικό χρέος, τα εσωτερικά ελλείμματα κ.τ.λ. Και ξεκαθαρίζουμε γιατί: Γιατί την κρίση δεν τη δημιούργησαν οι εργαζόμενοι, τα χρέη δεν τα δημιούργησαν οι εργαζόμενοι, χρέη υπήρχαν και πριν την κρίση και είναι καθαρό ότι την κρίση τη δημιούργησε - αυτό που εμείς ως Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας λέμε καθαρά - το κεφάλαιο. Οπου υπάρχει κρίση αυτό είναι ο ένοχος. Το κεφάλαιο, για να έχει να δανείζεται, για να κάνει τεράστιες επενδύσεις, για να βγάζει όσο γίνεται περισσότερα κέρδη.

Οι θυσίες που ζητάνε σήμερα από το λαό δεν είναι προσωρινές. Και αν γίνει νέο "κούρεμα" - γιατί σήμερα ακούσαμε από το ΔΝΤ που συναντήθηκε με τον κ. Τσίπρα και είπαν ότι χρειάζεται νέο "κούρεμα" - δεν πρόκειται να μας χαρίσουν τίποτα. Εάν π.χ. δεχτούν να παραγραφούν κάποια χρέη, θα μας ζητήσουν να ζούμε όλοι με 300 - 400 ευρώ το μήνα. Οταν φτάσαμε στο σημείο να λένε ότι εσείς είστε υψηλόμισθοι και με τι σας συγκρίνουν με τους μισθούς που έχουν καθιερώσει τώρα 460 και 500 ευρώ. Εμείς ποτέ και πριν την κρίση δεν υιοθετήσαμε την άποψη για ρετιρέ, υπόγεια κ.λπ. Ηταν ένα ύπουλο σύνθημα για να προετοιμάσουν το έδαφος την ώρα της κρίσης να οδηγήσουν σε μισθούς 500 ευρώ, συντάξεις 400 ευρώ και να πληρώνουμε για Παιδεία, Υγεία, Ασφάλιση, για τα πάντα. Επομένως, δεν πρέπει ούτε αυτοί σήμερα που παίρνουν 400 ευρώ ή είναι άνεργοι να πουν τι με νοιάζει εμένα τι γίνεται με τον εργαζόμενο στο ΜΕΤΡΟ, στον ΟΣΕ ή για τον δημόσιο υπάλληλο, γιατί στο κάτω - κάτω δεν τα πήρανε από τον ιδιωτικό τομέα για να τα δώσουν στο Δημόσιο. Τα κλέβουν νόμιμα από όλους.

Να υπάρχει αλληλεγγύη

Επομένως, πρέπει να υπάρχει αλληλεγγύη. Θα λέγαμε οι άνεργοι να σταθούν δίπλα σε εσάς, αυτοί που παίρνουν 400 ευρώ και εσείς βεβαίως οφείλετε, και πιστεύουμε ότι θα το κάνετε, να σταθείτε δίπλα στους χαμηλόμισθους όχι για να διαχωριστούμε τάχα σε υψηλόμισθους, μεσαίους και χαμηλούς, αλλά γιατί μας πάνε όλους στο βάραθρο. Θα πάμε, δηλαδή, για 500 ευρώ μισθούς. Καταργούν τριετίες, αυξήσεις. Είδατε την περίφημη έκθεση "Σέρκας", πρώτα ξεκίναγες με 700 ευρώ και έφτανες έστω ας πούμε στα 900 μετά από κάποια χρόνια, ούτε και αυτό το επίπεδο ζωής ήταν ανεκτό για εμάς. Σήμερα, θα δουλεύεις 20 χρόνια και θα παίρνεις τον πρώτο μισθό που πρωτοπήρες. Δε γίνεται. Και εμφανίζουν υψηλόμισθους ανθρώπους που δουλεύουν στο Δημόσιο 25 και 30 χρόνια - και στη βιομηχανία υπάρχουν τέτοιοι - και παίρνουν λέει μεικτά 1.500 ευρώ. Μα είναι μεγάλος μισθός σήμερα τα 1.500 ευρώ; Που τώρα πια θα τα βλέπουμε από μακριά με το κιάλι και οι συνταξιούχοι και εσείς. Δε γίνεται, δεν πάει άλλο. Σε λίγο καιρό δε θα μπορούμε να πληρώνουμε τους φόρους και όσοι τους πληρώναμε μέχρι τώρα. Θα γίνουμε όλοι φοροφυγάδες, όχι από πείσμα, ούτε γιατί θέλουμε να κλέψουμε, αλλά γιατί δε θα έχουμε.

`Η αντεπίθεση ή συμβιβασμός

Μπροστά, δηλαδή, ανοίγεται ένας δρόμος που δεν μπορείτε να πείτε ας δεχτώ αυτό που μου προτείνουν, μήπως σταματήσει εδώ η κατάσταση. Ο κατήφορος είναι ανοιχτός κι, αν θέλετε, οι σχετικά νεότερες ηλικίες, εσείς που είσαστε νεότεροι, τα παιδιά σας θα ζήσουν σε συνθήκες που ενδεχομένως η δικιά μας η γενιά δεν τις είχε γνωρίσει. Και ζούμε στον 21ο αιώνα, σε μια Ελλάδα με σημαντικές αναπτυξιακές δυνατότητες.

Για να ξεκαθαρίσουμε: `Η αντεπίθεση, ρήξη και σύγκρουση βεβαίως οργανωμένη, μεθοδική, μελετημένη, δε μιλάμε με όρους, ας πούμε, μιας τυφλής αγανάκτησης, ή θα υπάρξει ένας συμβιβασμός ο οποίος θα δημιουργήσει καταστάσεις για πολλά χρόνια ανεπανόρθωτες. Δεν υπάρχει τώρα μέσος δρόμος, για μας δεν υπήρχε ούτε χτες και προχτές, αλλά ενδεχομένως για ένα διάστημα 10, 20 χρόνια είχαμε μια σχετική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου για μια σειρά λόγους, γιατί και το σύστημα για να σε εκμεταλλευτεί πρέπει να σου δώσει περισσότερη μόρφωση την εποχή των τεχνολογιών. Τώρα έχουν τη δυνατότητα με τις τεχνολογίες να δουλεύουνε λιγότεροι και οι περισσότεροι να είναι άνεργοι και να χρησιμοποιείται ο άνεργος, ο ελαστικά απασχολούμενος σαν πίεση για να πέφτουν οι μισθοί και από μέσα και να υπάρχει ένα ευκίνητο εργατικό δυναμικό. Δεν υπάρχει όριο, δεν έχουν όριο, πολύ περισσότερο που η κρίση στην Ευρωζώνη βαθαίνει. Ηδη λένε ότι η Ευρώπη θα πέσει σε πολύ χειρότερες καταστάσεις.

Να δίνουμε τη μάχη σήμερα

Επομένως, πρέπει να δίνουμε τη μάχη σήμερα. Και να σας πω κάτι, μπορεί ενδεχομένως αυτή τη φάση που περνάμε να μην υπάρχουν αυτό που λέμε άμεσα και απτά αποτελέσματα σε μια βδομάδα, 10 ημέρες. Πρέπει να αντέξουμε γιατί μια σειρά κατακτήσεις που είχαν οι εργαζόμενοι δεν τις είχανε αυθημερόν. Αγώνες έγιναν με νεκρούς τη δεκαετία του '20 και του '30 οδήγησαν στην καθιέρωση αυτού του ΙΚΑ που ζήσαμε.

Σήμερα αυτοί οι αγώνες που γίνονται δε θα πάνε καθόλου χαμένοι. Θα συντομεύσεις, αν θέλεις, το χρόνο για να κάνεις βήματα μπροστά. Μπορεί να μην έχετε αύριο αποτέλεσμα. Αλλωστε, το κίνημα δεν έχει ακόμα δοκιμαστεί, μπορεί να έγιναν αγώνες αλλά δεν εξαντλήθηκαν τα περιθώρια, δεν είχαμε τους μαζικούς που θέλαμε, συντονισμένους και με σαφή κατεύθυνση ποιος είναι ο αντίπαλος. Δεν εξαντλήθηκαν τα περιθώρια ούτε σήμερα που δεχόμαστε επίθεση να δοκιμάσουμε την αντοχή των "από πάνω". Είχανε αντοχή, γιατί οι αγώνες ήταν κατώτεροι - χωρίς να τους υποτιμάμε γίνανε και ηρωικοί αγώνες - των απαιτήσεων. Εάν κάνουμε ένα βήμα πίσω θα μας κολλήσουν στον τοίχο.

Ο αντίπαλος είναι το κεφάλαιο και τα κόμματά του

Ο αντίπαλος είναι μέσα στην Ελλάδα και είναι η αστική τάξη, το κεφάλαιο και τα κόμματα που την υπηρετούν ή δε θέλουν να συγκρουστούν μαζί της. Αλλοι την υπηρετούν, άλλοι δεν έχουν τα κότσια να συγκρουστούν μαζί της. Αντίπαλος είναι οι αποφάσεις της ΕΕ και το κυνήγι στην Ελλάδα να γίνουν επενδύσεις σε πολύ λίγους τομείς που τους συμφέρει όχι όλους και εδώ τσακώνονται Αμερικανοί Γερμανοί, Βρετανοί, Γάλλοι, Κινέζοι, οι πάντες.

Εμείς θέλουμε να αναπτυχθούν τα πάντα στην Ελλάδα ό,τι μπορούμε να αναπτύξουμε και είναι πολλά που μπορούμε να αναπτύξουμε, αλλά αυτά για να αναπτυχθούν πρέπει ο λαός να τα πάρει στα χέρια του αυτό που λένε ότι όλα μας ανήκουν. Γι' αυτό λέμε ότι οι εργαζόμενοι όπου δουλεύουν, σε κάθε τομέα, πρέπει να νιώθουν τον τομέα δικό τους όχι τον ιδιοκτήτη δικό μας, οι ναυτεργάτες π.χ. πρέπει να θεωρούν τις συγκοινωνίες, τη ναυτιλία δικιά τους, όχι τους εφοπλιστές, όχι μαζί με τους εφοπλιστές. Οι συγκοινωνίες όλες ανήκουν στο λαό και εσείς τις κινείτε, χωρίς εσάς δεν μπορεί να κινηθεί τίποτε. Επομένως, ναι είναι όλα δικά μας αλλά δε τα έχουμε αυτή τη στιγμή. Εχουμε, λοιπόν, δικαίωμα να αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματά μας και για να γίνουν δικά μας όσο γίνεται πιο γρήγορα. Εγώ αυτά είχαν να σας πω.

Υποσχόμαστε ότι το μήνυμα αυτό του αγώνα θα το μετατρέψουμε σε πανελλαδικό μήνυμα και ήδη από το απόγευμα κάνουμε αυτήν την προσπάθεια. Διαμηνύουμε παντού στα μέλη του Κόμματος, στους φίλους και οπαδούς ότι δεν πρέπει να περάσει η προπαγάνδα της κυβέρνησης του Σαμαρά, του Βενιζέλου κανενός και ότι πρέπει ο λαός να δει σα δική του υπόθεση τα αιτήματά σας, γιατί οι συγκοινωνίες είναι δικές του».

Ριζοσπάστης

Δήλωση Γ. Σκιαδιώτη για τις εξελίξεις στις κινητοποιήσεις στο ΜΕΤΡΟ: Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος

Να μην πανηγυρίζει η κυβέρνηση και τα αφεντικά της γιατί υποχρέωσε, με το μαχαίρι στο λαιμό, τους εργαζόμενους να γυρίσουν στη δουλειά τους, τονίζει, σε δήλωσή του, ο Γιώργος Σκιαδιώτης, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ και υπεύθυνος του τομέα Μέσων Μαζικής Μεταφοράς.

Ακολουθεί η δήλωση του Γ. Σκιαδιώτη, μέλους της ΕΓ του ΠΑΜΕ και υπεύθυνου του τομέα Μέσων Μαζικής Μεταφοράς.

«1. Η αγανάκτηση των εργαζομένων του Μετρό από την κυβερνητική πολιτική, που τους καταργεί τη Συλλογική Σύμβαση, τσακίζει τους μισθούς και τους συκοφαντεί προκλητικά και προσβλητικά, είναι δικαιολογημένη και δε χωράει συζήτηση ότι έπρεπε να αντισταθούν. Ο αγώνας τους ήταν και δίκαιος και επιβεβλημένος.

2. Ας μην πανηγυρίζει η κυβέρνηση και τα αφεντικά της γιατί υποχρέωσε, με το μαχαίρι στο λαιμό, τους εργαζόμενους να γυρίσουν στη δουλειά τους.

Η εργατική τάξη θα διδάσκεται κάθε μέρα από την πείρα της και θα ορθώσει την οργανωμένη δύναμή της στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και τότε θα μπει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.

Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος και όταν δεν έχει πάντα άμεσα χειροπιαστά αποτελέσματα. Γι’ αυτό δεν δικαιολογείται καμία απογοήτευση. Από όλους τους αγώνες η εργατική τάξη διδάσκεται και γίνεται πιο δυνατή.

3. Η οργάνωση αγώνων για την απόκρουση της σχεδιασμένης αυτής κυβερνητικής πολιτικής - που τα υποτάσσει όλα με τη φωτιά και το σίδερο στην προστασία των μονοπωλιακών ομίλων - απαιτεί καλή οργάνωση, σχέδιο και όχι ενέργειες αποσπασματικές.

4. Η ανοργάνωτη υποχώρηση των εργαζομένων χωρίς συλλογική απόφαση, με μόνη τη συμβολή ενός νομικού, πρέπει να διδάξει και τους εργαζόμενους και όλους όσους παίζουν με τα προβλήματα των εργαζομένων, τι σημαίνει στις σημερινές συνθήκες οργάνωση αγώνων.

5. Απαιτούνται αγώνες με σχέδιο, με καλή προετοιμασία των εργαζομένων, συμμαχία, κλιμάκωση, κατάλληλη διαφώτιση, συλλογική ευθύνη, προετοιμασία για εναλλαγή μορφών πάλης, πρόβλεψη και ετοιμότητα χειρισμών μπροστά σε κάθε είδους σχέδια της εργοδοσίας, του κράτους.

Απαιτείται πάνω απ’ όλα η συμμετοχή και η σύμφωνη γνώμη των εργαζόμενων, των άμεσα ενδιαφερόμενων σε κάθε φάση του αγώνα.

Σε αυτό τον αγώνα οι εργαζόμενοι του Μετρό δεν ήταν προετοιμασμένοι για τέτοιο αγώνα.

Δεν υπήρχε ούτε σχέδιο, ούτε οργάνωση για σκληρό αγώνα. Έλειπε από ένα τέτοιο σχέδιο ο ενιαίος και συντονισμένος αγώνας με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες.

6. Απαιτείται ηγεσία ικανή και έμπειρη να σχεδιάζει, να σταθμίζει όλα τα δεδομένα. Δεν φτάνει η όποια αγωνιστική θέληση ορισμένων ηγεσιών, προσώπων ή ομάδων, πολύ περισσότερο όταν υποτάσσουν τους αγώνες σε επικοινωνιακούς, συγκυριακούς και μικροπολιτικούς στόχους.

Όλοι πρέπει να βγάλουμε συμπεράσματα γιατί μπροστά μας είναι τα μεγάλα προβλήματα.

Συμπεράσματα για το τι κίνημα χρειάζεται και πώς αυτό το κίνημα προετοιμάζεται για να έχει αποτελέσματα.

Κίνημα σχεδιασμένο και οργανωμένο για ρήξεις και ανατροπές, που δε γίνεται με μεγάλα λόγια και συνθήματα για απεργίες διαρκείας χωρίς ετοιμότητα».

902

ΚΚΕ: Να καταδικαστεί ο κυβερνητικός αυταρχισμός - Να δυναμώσει η οργάνωση της πάλης

Σε ανακοίνωσή του για τον αυταρχισμό της κυβέρνησης και την έκβαση του αγώνα των εργαζομένων στο Μετρό, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει:

«Ο αγώνας των εργαζομένων στο Μετρό είναι δίκαιος και επιβεβλημένος. Για να τον κάμψει η κυβέρνηση, μετά τις συκοφαντίες και τις απειλές, εξαπέλυσε εναντίον τους την ωμή καταστολή, την επιστράτευση, τις νυχτερινές εφόδους των ΜΑΤ, τους Εισαγγελείς αξιοποιώντας τους αντεργατικούς, αντιδραστικούς νόμους. Στις σημερινές δύσκολες συνθήκες και ολομέτωπες επιθέσεις της κυβέρνησης, απαιτείται συνειδητοποίηση των προϋποθέσεων που χρειάζονται για σκληρούς, καλά οργανωμένους και προετοιμασμένους αγώνες.

Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα πρέπει να καταδικάσουν την κυβερνητική επίδειξη αυταρχισμού, αδιαλλαξίας και αλαζονείας. Με μεγαλύτερο πείσμα και αποφασιστικότητα πρέπει να δυναμώσουν την οργάνωση της πάλης τους και της αλληλεγγύης για να αποκρούσουν και να ανατρέψουν την πολιτική που θυσιάζει τα στοιχειώδη δικαιώματα στο βωμό της υψηλής κερδοφορίας των μονοπωλίων.

Για να γίνει αυτό χρειάζεται από κάθε φάση του αγώνα να βγαίνουν χρήσιμα συμπεράσματα: οι αγώνες για να έχουν σήμερα δύναμη, αποτέλεσμα και προοπτική δεν πρέπει να υποτιμούν τις δυσκολίες. Χρειάζεται σχέδιο, συνειδητότητα, αποφασιστικότητα, πείσμα, συντονισμός, συνδικαλιστικές ηγεσίες αποφασισμένες οι οποίες δε φοβούνται το κόστος και πιστεύουν στη δύναμη της ταξικής πάλης, της λαϊκής συμμαχίας».

902

Από Lenin Reloaded