Όχι κρεμάλες!...ΔΟΥΛΕΙΑ…

Περισσεύουν τα σιχτιρίσματα και οι κατάρες για τους «πουλημένους», «προδότες», «δοσίλογους» πολιτικούς που  κάποια μέρα  θα τιμωρηθούν με «κρεμάλες που θα στήσει ο λαός» στο Σύνταγμα και σε άλλες πλατείες κλπ. Θέλω να πω σε όλους τους –με το δίκιο τους- αγαναχτισμένους  συμπολίτες και (ανάμεσά τους πολλοί) συναγωνιστές να σκεφτούν λογικά.

Στην πραγματική ανάπτυξη που θα χτίσει η εργατική τάξη  (αφού γίνει πρωταγωνιστής των εξελίξεων) θα υπάρχουν αυξημένες ανάγκες για εργατικά χέρια. Μια καλή ιδέα θα ήταν να δοθεί η ευκαιρία σε όλους όσους ήταν υπεύθυνοι για τα δεινά του λαού και τον ποδοπατούσαν τόσα χρόνια, αντί να τον δουλεύουν… να δουλέψουν. Να δουλέψουν πραγματικά για πρώτη φορά στη ζωή τους και να ζήσουν την πραγματική τιμωρία  που ζει διαχρονικά ο εργαζόμενος λαός σε αυτόν τον τόπο.

Να ξεχερσώνουν γη με τσαπιά και κασμάδες. Να σπάνε πέτρες στα νταμάρια. Να κουβαλάνε ντενεκέ στα γιαπιά κι ο εργολάβος να βρίζει. Να χώνονται στα τρίτα αμπάρια της Ζώνης, αγκαλιά με την οξυγονοκόλληση  και να μην ξέρουν πότε και αν θα ξαναβγούν στο κατάστρωμα. Να φορτώνουν με τα χέρια τσουβάλια πατάτες ή κλούβες ντομάτα στη λαχαναγορά. Να σφουγγαρίζουν πατώματα στα τέσσερα. Να κουβαλάνε μπετόβεργες με καύσωνα. Μα πλένουν ρούχα στη σκάφη ή πιάτα στη λάντζα. Να καθαρίζουν φρεάτια και βόθρους. Να σπάνε χαρμάνια αμμοχάλικο με το φτυάρι. Να κρέμονται είκοσι-τριάντα μέτρα στο κενό και ν’ αμμοβολούν στο βαπόρι. Να καθαρίζουν σπίτια και να κλείνουν τη μέρα τους σιδερώνοντας σε όρθια στάση και με απλό σίδερο. Να φορτώνουν ασταμάτητα με άμμο κι ασβέστη την πρέσσα και να μην προλαβαίνουν τους μαστόρους. Να κόβουν ξύλα στο δάσος. Να κουβαλάνε τιγκαρισμένη παραμάνα με βήμα γρήγορο. Στα χαλυβουργεία δίπλα στο λειωμένο μέταλλο. Στο τιμόνι της νταλίκας. Στο συνεργείο Φλεβάρη μήνα. Στα ναυπηγεία. Διπλοβάρδια στο ταμείο του σουπερμάρκετ. Στην κτηνοτροφία. Στο λιμάνι ν’ αδειάζουν κοντέινερ. Στα εργοστάσια. Και τόσες ακόμα δουλειές σαν αυτές που κάνει ο λαός, δηλαδή εμείς.

Να πληρώνονται όποτε και όσο εμείς. Να μένουν σε σπίτια σαν τα δικά μας. Να φοράνε ρούχα από τις ντουλάπες μας. Να τρώνε ό,τι υπάρχει στο τραπέζι μας. Να ζεσταίνονται τον χειμώνα όπως και όσο εμείς. Να μετακινούνται με τις συγκοινωνίες, αυτό δεν κάνουμε κι εμείς; Α, και να παρακαλάνε να μην αρρωστήσουν… όπως κάνουμε κι εμείς δηλαδή. Και όταν κάποια στιγμή έρθει η ώρα για να πάρουν σύνταξη (στα 65 θα ναι; στα 67; στα… 80; όποιο τέλος πάντων θα είναι το όριο ηλικίας που οι ίδιοι θα έχουν αποφασίσει για εμάς) να πάρουν τη σύνταξη που παίρνουμε κι εμείς. Για να καταλάβουν κάποια στιγμή ποιες είναι οι συνθήκες της  ζωής που οι ίδιοι έφτιαξαν… για τους άλλους, δηλαδή για εμάς.

Όμως… για να γίνουν (και μέχρι να γίνουν) αυτά, καλό είναι να μην εξαντλούμε (όσοι αρκούνται σ’ αυτό) την οργή μας στο ανάθεμα και την κατάρα, περιμένοντας ένα θαύμα για να πέσουν οι «χούντες», οι «τρόικες» και οι «δοσίλογοι». Θα ωφεληθούμε από τις εξελίξεις μόνο αν όλοι οι (με το δίκιο μας) αγαναχτισμένοι, κάνουμε ένα βήμα παραπέρα και μετατρέψουμε την απόρριψη της σημερινής κατάστασης σε ώριμη απόφαση για το τι πραγματικά θέλουμε από δω και πέρα. Την οργή  σε συνειδητή διεκδίκηση. Την αγανάχτηση σε οργανωμένο αγώνα για την ανατροπή ολόκληρου του σκηνικού και όχι απλά των πρωταγωνιστών του. Έτσι θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε τα σε βάρος μας σημερινά δεδομένα και να γίνουμε οι κύριοι του μέλλοντός μας.