Συνέχιση του ρυθμού της ζωής μας…

Στον κήπο του Ζαπείου, με τη θεία χθεσινή λιακάδα, ένας όμιλος μικρών αγοριών και κοριτσιών έπαιζε με τα νέα παιχνίδια που τους είχαν χαρίσει την Πρωτοχρονιά. (…) Τ' άλλα παιδάκια, στα οποία είχαν χαρίσει το ίδιο δώρο, ένα αυτοκίνητο, έπαιζαν ένα παιχνίδι εντελώς της εποχής. Έπαιζαν… την κυκλοφορία και τα διόδια! Όπως σας το λέω. Οργανωτής ήταν ένας δεκαετής ανθρωπάκος, με ύφος προσταχτικό και κινήσεις απότομες. Είχε αυτοτιτλοφορηθεί, ούτε πολύ ούτε λίγο, διευθυντής της αστυνομίας πόλεων. Ένα αγοροκόριτσο της ηλικίας του το είχε διορίσει εισπράκτορα των διοδίων. Ένα καχεκτικό παιδάκι, που ήταν χαμένο μέσα στο πανωφόρι του, είχε εμβρόντητο ύφος και μπαινόβγαζε το λαιμό του λαιμό του με μια κίνηση νευροσπάστου, το τοποθέτησε ως αστυφύλακα επιφορτισμένο με τη ρύθμιση της κυκλοφορίας. Τα άλλα παιδάκια ήταν οι σοφέρ. Το παιχνίδι ήταν να περνούν οι σοφέρ με τ' αυτοκίνητά τους μπροστά στο φόρο, να πληρώνουν τα διόδια, ύστερα να φέρνουν βόλτα τον ακίνητο αστυφύλακα, που τους έδινε το πρόσταγμα να σταματήσουν ή να ξεκινήσουν και να ξαναγυρίζουν…

Ξαπλωμένος σε μια καρέκλα, παρακολουθούσα το παιχνίδι αυτό των μικρών, που ήταν μια απομίμηση της σημερινής ζωής. Και δεν άργησα να αντιληφθώ ότι γινόταν σ' αυτό κάτι το εντελώς περίεργο ή… το πολύ φυσικό. Υπήρχε ανάμεσα στα παιδιά ένα που κατόρθωνε πάντα να ξεγλιστρά δίχως να πληρώνει φόρο ή που, κάθε φορά που του γινόταν η παρατήρηση, έβρισκε διάφορα δικαιολογητικά για να μην πληρώσει. Ο κατεργάρης αυτός συγκέντρωνε τη γενική αγάπη. Ο «διευθυντής» της αστυνομίας του μιλούσε φιλικότατα, το αγοροκόριτσο των διοδίων του έριχνε βλέμματα θαυμασμού για την επιτηδειότητά του και ο καχεκτικός «αστυφύλακας» του έκανε το σχήμα. Περιττό να πω ότι το παιδάκι αυτό ήταν πλούσια ντυμένο.

Υπήρχε επίσης και ένα κοριτσάκι, που είχε παρακαλέσει να το δεχτούν στο παιχνίδι, ένα κοριτσάκι μάλλον φτωχικά ντυμένο. Το κοριτσάκι αυτό επικροτούσε με πηδήματα κάθε ιδέα των άλλων, θαύμαζε όλους τους άλλους, σταματούσε ακαριαία κάθε φορά που ο «αστυφύλακας» έκανε νεύμα να σταματήσει η κυκλοφορία και περνούσε διαρκώς, πρώτο και καλύτερο μπρος στο φόρο, από ευχαρίστηση, θαρρείς, να πληρώνει. Ε, λοιπόν, το κοριτσάκι αυτό... το συλλαμβάνανε κάθε στιγμή, χωρίς λόγο και το έστελναν πίσω από κάτι καρέκλες που παρίσταναν το κρατητήριο. Ο «διευθυντής» ήταν αμείλικτος μαζί του κι ο καχεκτικός «αστυφύλακας» άφηνε το εμβρόντητο ύφος του και το συνόδευε με σπρωξίματα στο κρατητήριο…

Η παρατήρηση αυτή που έκανα με… ησύχασε. Τα παιδιά, οι πολίτες της αύριον, στο κατώφλι του νέου χρόνου, συνέχιζαν το ρυθμό της ζωής μας…

ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ

Στο πολύ όμορφο βιβλίο «Αποχρώσεις», εκδόσεις "Εστία".

Αξιοπρέπεια και αντοχή