Αγώνας για Συλλογική Σύμβαση

Η πρόταση του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου προς τα Εργατικά Κέντρα Αθήνας, Πειραιά, Ελευσίνας και Μεγάρων και προς όλα τα σωματεία της Αττικής να οργανωθεί η πάλη για την υπογραφή νέας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) για το 2013, είναι μια πρωτοβουλία με ευρύτερη σημασία.
Είναι ταυτόχρονα συνέχιση των προσπαθειών που καταβάλλουν οι ταξικές δυνάμεις μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα να σπάσουν τα δεσμά που για λογαριασμό του κεφαλαίου επιβάλλουν στο λαό οι κυβερνήσεις του, να δώσουν ώθηση στην οργάνωση της εργατικής τάξης, να κάνουν τους εργαζόμενους πρωταγωνιστές των εξελίξεων.

Η προσπάθεια της κυβέρνησης να βάλει οριστική ταφόπλακα στην Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας πρέπει να πάρει απάντηση από ολόκληρη την εργατική τάξη της χώρας. Αυτό ακριβώς έρχεται να υπηρετήσει η πρόταση του ΠΑΜΕ και των συνδικάτων που συσπειρώνονται σε αυτό. Γιατί η κατάργηση της ΕΓΣΣΕ θα σημάνει γενικό πισωγύρισμα στη θέση των εργαζομένων, θα λύσει τα χέρια της εργοδοσίας για κάθε είδους αξίωση και αυθαιρεσία σε βάρος τους. Οι συνέπειες θα είναι επώδυνες και δεν περιορίζονται μόνο στη μείωση των κατώτερων μισθών και ημερομισθίων. Θα χτυπηθεί συνολικά το εργατικό εισόδημα, αφού πάνω σε αυτά υπολογίζονται τα όποια επιδόματα έχουν απομείνει, ενώ σε εξάρτηση με την ΕΓΣΣΕ καθορίζονται οι κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις.

Με μια κουβέντα, είναι η «κόκκινη γραμμή» που το ξεπέρασμά της θα οδηγήσει στο σπάσιμο του μετώπου όλων των εργασιακών δικαιωμάτων, όλων των εργαζομένων, ανεξάρτητα από κλάδο, επάγγελμα, ειδικότητα, φύλο και ηλικία. Μεγάλο χτύπημα θα δεχτεί η ίδια η υπόσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, η ιστορική κατάκτηση της εργατικής τάξης να έχει τη δική της οργάνωση, το συνδικάτο.

Γι' αυτό απέναντι στην προσπάθεια του κεφαλαίου να διασπάσει την εργατική τάξη, στην προσπάθεια ο καπιταλιστής να έχει απέναντί του όχι το σύνολο των εργαζομένων, αλλά το μεμονωμένο και ανυπεράσπιστο εργάτη, οι εργάτες και τα συνδικάτα πρέπει να επιδιώξουν όχι μόνο την υπογραφή νέας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης και νέων κλαδικών συμβάσεων, αλλά, επιπροσθέτως, αυτές να γίνονται εκτελεστές απ' όλους τους εργοδότες, είτε είναι είτε δεν είναι μέλη των εργοδοτικών οργανώσεων.

Στον αγώνα αυτό η εργατική τάξη πρέπει να πορευτεί ως εκείνη η κοινωνική τάξη που παράγει τον πλούτο, ως δύναμη που από τα χέρια της και τους κόπους της κρατιέται ζωντανή η παραγωγή, δημιουργείται η ίδια η ζωή. Να πορευτεί με την πεποίθηση ότι ο πλούτος που παράγει αρκεί για την κάλυψη των συνεχώς διευρυνόμενων αναγκών της, ότι δεν είναι οι εργάτες που περισσεύουν αλλά τα παράσιτα οι καπιταλιστές. Όσο και αν η αύξηση της ανεργίας, η όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης και η επίθεση του κεφαλαίου προκαλούν τεράστιες αντιξοότητες στη ζωή των εργαζομένων, άλλο τόσο είναι βέβαιο ότι απ' αυτή τη βαρβαρότητα μπορεί να βγει μόνο με τη δική της ταξική σύγκρουση και πάλη.

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψή Μας» του «Ριζοσπάστη», Σάββατο 12 Γενάρη 2013

902.gr