Αυτό
που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα είναι ότι από το 1981 και ύστερα ο Άλκης Αλκαίος δεν
είχε δώσει καμία συνέντευξη και δεν είχε δημοσιεύσει καμία φωτογραφία του. Ούτε
είχε εμφανιστεί δημόσια για κάποια τοποθέτηση. Αυτό άλλωστε δήλωνε και το στενό
καλλιτεχνικό του περιβάλλον.
Παρακάτω
θα δείτε ένα μοναδικό ντοκουμέντο όπου ο Άλκης Αλκαίος συνομιλεί με τον Θάνο
Μικρούτσικο μπροστά στον τηλεοπτικό φακό, το 1990 για λογαριασμό της εκπομπής
«Η περιπέτεια ενός ποιήματος» με παρουσιαστή τον Αντώνη Κόκκινο που προβαλλόταν
στην ΕΡΤ.
Πρόκειται
ουσιαστικά για μια συνομιλία του ποιητή-στιχουργού με τον για χρόνια συνεργάτη
του, συνθέτη Θάνο Μικρούτσικο, που τον αποκαλεί με το πραγματικό του μικρό
όνομα, Βαγγέλη. Μάνος Ορφανουδάκης
Πηγή:
musicpaper.gr
Προσθήκη στην αρχική ανάρτηση:
ΔΕΙΤΕ
ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ πατώντας ΕΔΩ.
Το
συγκεκριμένο επεισόδιο της σειράς «Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΕΝΟΣ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ» είναι
αφιερωμένο στον ποιητή και στιχουργό ΑΛΚΗ ΑΛΚΑΙΟ (πραγματικό όνομα ΒΑΓΓΕΛΗΣ
ΛΙΑΡΟΣ). Παρουσιάζει μέρος από την πορεία του στο χώρο της δισκογραφίας που
αφορά στη συνεργασία του με τον συνθέτη ΘΑΝΟ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟ και ειδικότερα στον
δίσκο «Εμπάργκο» (1982). Ο ποιητής ΑΛΚΗΣ ΑΛΚΑΙΟΣ μιλάει για τη γνωριμία του με
τον συνθέτη στα τέλη της δεκαετίας του ’70 που σηματοδότησε το ξεκίνημα μιας
μακράς και γόνιμης μεταξύ τους συνεργασίας. Οι δυο δημιουργοί συνομιλούν και
αναφέρονται στο κλίμα και στις συνθήκες της εποχής μέσα από την οποία προέκυψε
το 1982 η δισκογραφική δουλειά «Εμπάργκο», έργο σταθμό στο χώρο του ελληνικού
τραγουδιού, βασισμένο σε ποιήματα του Α. ΑΛΚΑΙΟΥ. Ο ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ
σχολιάζει μεταξύ άλλων τη σχέση ποίησης-τραγουδιού και την αποδοχή του εν λόγω
δίσκου από το κοινό στο πέρασμα των χρόνων. Στη διάρκεια της εκπομπής
ερμηνεύουν τραγούδια από τον δίσκο «Εμπάργκο» οι ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΑ
ΓΑΛΑΝΗ, ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ και ΒΛΑΣΗΣ ΜΠΟΝΑΤΣΟΣ, όπως τα: «Κακοήθες Μελάνωμα»
«Ερωτικό (Με μια πιρόγα)», «Πρωινή ή Βραδινή Σερενάτα», και «Σκάντζα».
Επιλεκτικής μνήμης καμώματα
ΑπάντησηΔιαγραφή… ένα δικό μου τραγούδι που είχε δημοσιευτεί, αν θυμάμαι καλά, το Φλεβάρη του 1978 … (Άλκης Αλκαίος)
… διάβασα ένα ποίημα του Αλκαίου δημοσιευμένο σε μια εφημερίδα … (Θάνος Μικρούτσικος)
Επειδή σε καιρούς ραγδαίων πολιτικοκοινωνικών μεταλλάξεων, όπως ήταν εκείνο το καταραμένο 1990 οπότε μεταδόθηκε η εκπομπή, στην οποία παραπέμπει η ανάρτηση, η λεγόμενη «επιλεκτική μνήμη» —αν και μάλλον περί πολιτικής αμνησίας πρόκειται— καταντάει συνήθεια κι η συνήθεια γίνεται συχνότατα δεύτερη φύση, ας θυμίσουμε σε κάθε ενδιαφερόμενη κι ενδιαφερόμενο πότε ακριβώς δημοσιεύτηκε και πού το πρώτο δημοσιευμένο ποίημα του μακαρίτη Άλκη Αλκαίου (Βαγγέλη Λιάρου). Πόσω μάλλον που με αφορμή τον θάνατο του σπουδαίου και εν πολλοίς μοναδικού ποιητή όχι λίγες ιστοσελίδες μαζί με τους λογοτεχνικούς επαίνους που ειρήσθω εν παρόδω υπολείπονται κατά πολύ της μεγάλης του για την νεοελληνική ποίηση αξίας, μηρυκάζουν και την ηθελημένη σχετική ανακρίβεια εκείνης της εκπομπής.
Ήταν, βέβαια, το ποίημα «Φλεβάρης 1848», το οποίο δημοσιεύτηκε στην σελίδα 10 του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» της Κυριακής, 12 Φλεβάρη 1978 κάτω από την ρουμπρίκα «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ» και με την υπογραφή «ΑΛΚΗΣ ΑΛΚΑΙΟΣ» συμπληρωμένη με το: «Ἀπ’ τὴν ἀνέκδοτη συλλογὴ “Ὁ Ὀργασμός τοῦ κόσμου”». Ολόκληρο το φύλλο του «Ρ» της 12/2/1978 βρίσκεται εδώ:
http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=65&dc=12&db=2&da=1978
Τους λόγους, για τους οποίους το 1990 ο μεν Αλκαίος θυμάται με κάποια αβεβαιότητα (;) πότε —«αν θυμάμαι καλά» λέει— αλλά όχι πού δημοσιεύτηκε το πρώτο του δημοσιευμένο ποίημα, ο δε Μικρούτσικος συνειδητά αποσιωπά το όνομα της εφημερίδας —«σε μια (!!!) εφημερίδα» λέει—, αφήνω τις αναγνώστριες και τους αναγνώστες να τους μαντέψουν…
Γνώστης προσώπων και πραγμάτων
@Γνώστης προσώπων και πραγμάτων:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα.
Για την ιστορική αλήθεια, έχεις δίκιο και καλά κάνεις και το αναφέρεις. Εξάλλου αυτό καταγράφηκε, μέσα από άλλη ανάρτηση, και στον Οικοδόμο:
http://e-oikodomos.blogspot.gr/2012/12/blog-post_6700.html
Όμως νομίζω πως δίνεις μεγαλύτερη βαρύτητα στο γεγονός, από όση του πρέπει. Δεν ξέρω τι λόγους είχαν να μην «θυμούνται» τον Ριζοσπάστη. Μπορώ να υποψιαστώ. Αλλά τι νόημα έχει; Πιστεύω πως ούτε το έργο του Αλκαίου, ούτε του Μικρούτσικου, ούτε φυσικά ο Ριζοσπάστης ζημιώνονται από αυτήν την «παράλειψή» τους. Η εποχή εκείνη (όπως και κάθε «ταραγμένη» εποχή) δικαιολογεί ή «δικαιολογεί» πολλές συμπεριφορές και «πάθη», που ενώ χαρακτηρίζουν το πρόσωπο που τα εκδηλώνει, δεν ακουμπούν το έργο του. Θέλω να πω δηλαδή πως ο Αλκαίος θα μείνει στη μνήμη μου σαν ποιητής με προσανατολισμό και σπουδαίο έργο και όχι αν είχε ή δεν είχε ψυχρανθεί με το κόμμα του οποίου υπήρξε και ο ίδιος μέλος του κάποτε.
Καλή δύναμη!
@ Γνώστης προσώπων και πραγμάτων
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι εμένα μου κακοφάνηκε αυτή η αποσιώπηση της αλήθειας αν και δεν πρόσεξα ότι η συνέντευξη "έπαιξε" το 1990. Όπως και να έχει είναι δύο μεγάλοι καλιτέχνες που σημασία πάνω από όλα έχει το έργο τους.
Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως για το λινκ της εφημερίδας του 1978. Να είσαι καλά.
Θα αφήσω και εγώ κάτι στην παρέα...
http://www.youtube.com/watch?v=d1QNHjCyPNU
ευχαριστώ.
@Ανώνυμος(17 Δεκεμβρίου 2012 10:05 μ.μ.):
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα.
Πολύτιμο. Ευχαριστώ.
Καλή δύναμη!
Γιατί τα πολλά λόγια είναι φτώχεια…
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω να πω δηλαδή πως ο Αλκαίος θα μείνει στη μνήμη μου σαν ποιητής με προσανατολισμό και σπουδαίο έργο και όχι αν είχε ή δεν είχε ψυχρανθεί με το κόμμα του οποίου υπήρξε και ο ίδιος μέλος του κάποτε. (Οικοδόμος)
Όπως και να έχει είναι δύο μεγάλοι καλλιτέχνες που σημασία πάνω από όλα έχει το έργο τους. (Ανώνυμος [17 Δεκεμβρίου 2012 10:05 μ. μ.])
Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. (Μαρξ-Ένγκελς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος)
Deus, Pater misericordiarum, qui per mortem et resurrectionem Filii Sui mundum Sibi reconciliavit et Spiritum Sanctum effudit in remissionem peccatorum, per ministerium Ecclesiae indulgentiam tibi tribuat et pacem. Et ego te absolvo a peccatis tuis in nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti (Absolutionis formula, qua Ecclesia latina utitur)
Καὶ τῷ Θεῷ Δόξα, Ἀμήν!
Γνώστης προσώπων και πραγμάτων
Είμαι ο "Ανώνυμος [17 Δεκεμβρίου 2012 10:05 μ. μ.]" και θέλω να πω ότι έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό που λες. Απλά πρέπει να κρίνουμε και λίγο τα γεγονότα στο ιστορικό τους περιβάλλον. Για τον λόγο αυτό έγραψα ότι ναι μεν μου κακοφάνηκε αλλά το δικαιολογώ εν μέρη αφου η συνέντευξη έγινε το 1990. Την εποχή εκείνη από όσα έχω ακούσει (διότι ήμουν 8 χρόνων) ακόμα και σοβαρά στελέχη είχαν "μουδιάσει" βλέποντας τις ανατροπές. Συνεπώς μπορώ να δικαιολογώ την συγκρατημένη στάση κάποιων ανθρώπων τότε, κάτι που δεν μπορώ να κάνω για αντίστοιχες περιπτώσεις σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ και πάλι.
Φίλος του blog.
Δεν είν’ εκεί το ζήτημα (α΄)
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Ανώνυμος [17 Δεκεμβρίου 2012 10:05 μ. μ. και 18 Δεκεμβρίου 2012 12:34 π. μ.]
Φίλε ανώνυμε,
Δεν αμφισβητώ την καλοπιστία των δύο προηγούμενων σχολίων σου, αλλά, επειδή το 1990 δεν ήμουν 8 αλλά 31 χρονών και μάλιστα με αρκετή «προϋπηρεσία» στην υπόθεση για την οποία συζητάμε, θα μου επιτρέψεις να σου πω ότι δεν είναι το ζήτημα εκεί πού το βάζεις.
Ο Άλκης Αλκαίος έφυγε και οποιαδήποτε κριτική σε κάποιον που για αναπότρεπτους λόγους δεν μπορεί να απαντήσει και να υπεραμυνθεί της στάσης του και των θέσεών του, οφείλει να είναι προσεκτική και ευλαβής απέναντί του, για να μην καταντήσουμε απάνθρωποι δηλαδή. Θέλω να πιστεύω ότι η πρώτη μου παρέμβαση δεν παρέκκλινε αυτής της θεμελιώδους αρχής που πρέπει να ακολουθείται απέναντι στους νεκρούς.
Βέβαια, καλό είναι να υπενθυμίσω κάτι που σε άλλο μπλογκ κάποιος άλλος φίλος με αφορμή μιαν ανάλογη —όχι ίδια— περίπτωση έγραψε. Ότι δηλαδή το «ο αποθανών δεδικαίωται» δεν είναι το σωστό, το σωστό είναι «ο αποθανών δεδικαίωται ανθ’ ων αγαθών έπραξε». Έτσι έχουν τα πράγματα.
Όταν όμως επιγράφω «Δεν είν’ εκεί το ζήτημα» δεν εννοώ τον αποδημήσαντα Αλκαίο, αλλά τον ζώντα Μικρούτσικο, ο οποίος —προκλητικά θα έλεγα— συνεχίζει όχι μόνο να αγνοεί επιδεικτικά την κριτική μνήμη ημών των παλαιοτέρων, αλλά το παίζει κι από πάνω —για να χρησιμοποιήσω μιαν έκφραση από το φανταριλίκι— «ελεύθερος κι ωραίος» αναφορικά με το παρελθόν του διαστρεβλώνοντας με σκαιό τρόπο την αλήθεια. Κι εκεί είναι κατά την γνώμη μου το ζήτημα: Η ιστορική μνήμη δεν πρέπει να είναι μικρόνοα εκδικητική, αλλά πάντα ασίγαστα ζωντανή για να μην επαναλαμβάνουμε τα λάθη του παρελθόντος.
Για να δεις τι εννοώ θα παραθέσω στην συνέχεια ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από τα «απομνημονεύματα» του κ. Θάνου Μικρούτσικου και την σχετική μου παρέμβαση απ’ αφορμή την ανάρτησή του αποσπάσματος σε άλλο ιστολόγιο.
Ξέρω ότι παραβιάζω με όλα αυτά τα μακροσκελή το «τα πολλά λόγια είναι φτώχεια», αλλά δεν πειράζει, δικό μου το κρίμα!
Γνώστης προσώπων και πραγμάτων
Δεν είν’ εκεί το ζήτημα (β΄)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφει, λοιπόν, ο κ. Μικρούτσικος (το απόσπασμα σε δυο συνέχειες):
ΖΝΤΑΝΟΦ, ΛΟΥΚΑΤΣ ΚΑΙ ΠΛΕΧΑΝΟΦ
Μπαίνοντας στο 1983, θα ξεκινήσω με την πολιτική διάσταση των πραγμάτων. Έχουν περάσει βέβαια δύο χρόνια από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, εγώ είμαι ακόμη στο ΚΚΕ, έχοντας σοβαρές διαφωνίες με την επίσημη άποψη του Κόμματος για τα θέματα του πολιτισμού κυρίως, αλλά και γενικότερα για ιδεολογικά ζητήματα. Υπήρχαν καθημερινές, μικρές ή μεγάλες αφορμές για να αναδειχτούν αυτές οι διαφωνίες και να γίνουν αντιπαραθέσεις. Θυμάμαι, για παράδειγμα, ένα άρθρο που είχε γράψει η Μαρία Δαμανάκη στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», στο οποίο υποστήριζε —εκφράζοντας την επίσημη γραμμή— πως τη νεολαία θα έπρεπε να την αφορά το λαϊκό μας τραγούδι και όχι η αμερικάνικη μουσική. Λίγες μέρες αργότερα, κάναμε μία συνέντευξη στον «Ριζοσπάστη» με τον Δημήτρη Δανίκα, όπου έλεγα «Ναι στον Φρανκ Ζάππα, όχι στην εμπορευματοποιημένη αμερικάνικη μουσική που προσπαθεί να επιβάλλει έναν μητροπολιτικό ήχο». Αν αυτή η άποψη ακούγεται αυτονόητη σήμερα, σε διαβεβαιώ πως τότε δεν ήταν καθόλου αυτονόητη.
Μάλιστα σε μία ημερίδα του Κόμματος για τον πολιτισμό, ο εισηγητής από πλευράς Κεντρικής Επιτροπής υποστήριξε πως το τελευταίο βιβλίο περί αισθητικής που αποδέχεται το ΚΚΕ είναι το βιβλίο του Πλεχάνοφ, γραμμένο το 1903. Σήκωσα το χέρι μου και είπα πως δεν είναι δυνατόν στις αρχές της δεκαετίας του ’80 να μιλάμε για το βιβλίο του Πλεχάνοφ, τη στιγμή μάλιστα που σαράντα χρόνια πριν είχε προηγηθεί η σύγκρουση Λούκατς και Ζντάνοφ —ο Μπρεχτ είχε πάρει το μέρος του Λούκατς— και σε όλη την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Σοβιετικής Ένωσης, κάποιες άκαμπτες απόψεις αρχίζουν να αναθεωρούνται. Θυμάμαι πως εκείνην τη μέρα ήταν έξαλλος και ο Γιάννης Ρίτσος με την τοποθέτηση αυτού του στελέχους. Η παρέμβασή μου έκανε κακή εντύπωση στα ηγετικά στελέχη του Κόμματος. Φοβούνταν εκείνο το κομμάτι της ίδιας τους της Νεολαίας —της ΚΝΕ— που είχε αρχίσει να μην αποδέχεται άκριτα παρόμοιες απόψεις. Τα περισσότερα από εκείνα τα παιδιά —ο ανθός της ΚΝΕ κατά την άποψή μου— διαγράφηκαν σταδιακά στους επόμενους μήνες.
Ακολουθεί η συνέχεια.
Γνώστης προσώπων και πραγμάτων
Δεν είν’ εκεί το ζήτημα (γ΄)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι συνεχίζει ο κ. Μικρούτσικος:
Λίγες ημέρες μετά την ημερίδα, ήμαστε καλεσμένοι μαζί με πολλούς άλλους καλλιτέχνες και στελέχη του ΚΚΕ —συμπεριλαμβανομένου του Φλωράκη— σε μία πρεμιέρα στο «Θέατρο Καρέζη-Καζάκου». Μετά την παράσταση έστησαν μπουφέ στο φουαγιέ, ήμαστε γύρω στα σαράντα άτομα. Κάποια στιγμή, πλησιάζει ο σπουδαίος ηθοποιός Βασίλης Διαμαντόπουλος τον Χαρίλαο και του λέει «Νομίζω, σύντροφε, πως εμείς οι καλλιτέχνες που είμαστε μέλη του κόμματος δεν κάνουμε το καθήκον μας». Θύμωσα με αυτό που άκουσα και του είπα «Με συγχωρείς, Βασίλη μου, αλλά θεωρώ πως έχεις άδικο, έχω άλλη άποψη». «Ποια είναι η άλλη άποψη;» με ρώτησε ο Χαρίλαος. Του απάντησα πως θεωρώ ότι το ΚΚΕ που είναι πρωτοπορία στους αγώνες του λαού, θα έπρεπε να είναι πρωτοπορία και στα ζητήματα αισθητικής και πολιτισμού και να αφήνει, χωρίς φόβο, πολλές απόψεις να ανθίσουν. Τότε ο Χαρίλαος χτυπάει με δύναμη το χέρι του στο τραπέζι και φωνάζει: «Οι αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού και στην αισθητική είναι αμετακίνητες!» Δηλαδή, του λέω, μένουμε ακόμη στον Πλεχάνοφ; «Βεβαίως στον Πλεχάνοφ», απαντάει θυμωμένος ο Χαρίλαος και απευθυνόμενος στον Φαράκο τον ρωτάει: «Έτσι δεν είναι, Γρηγόρη;» Ο Φαράκος, προς τιμήν του, έβγαλε την πίπα από το στόμα και δεν απάντησε, δείχνοντάς του πως διαφωνούσε. Όλοι οι άλλοι πήραν το μέρος του Φλωράκη, μαζί και ο Ανδρουλάκης με τη Δαμανάκη. Τότε σκύβει προς το μέρος μου ο Δανίκας και μου ψιθυρίζει «Θάνο, την κάτσαμε!»
Στους πρώτους μήνες του 1984 με διέγραψαν από το Κόμμα, χωρίς να μου ζητήσουν να παραστώ όπως προέβλεπε το καταστατικό. Ήμουν στις Βρυξέλλες, με πήρε τηλέφωνο η Ειρήνη και μου είπε πως το έγραφαν οι εφημερίδες. Γράφοντας άρθρο για τη διαγραφή μου στην εφημερίδα «Απογευματινή», ξεκίνησε την καριέρα του ο Νίκος Χατζηνικολάου…
(Πρβλ. Οδυσσέας Ιωάννου, Ο Θάνος κι ο Μικρούτσικος: Μια αυτοβιογραφία μέσα από 24 συναντήσεις, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2011, σσ. 165–167).
Γνώστης προσώπων και πραγμάτων
Δεν είν’ εκεί το ζήτημα (δ΄)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι η παρέμβασή μου (προσοχή: όχι εδώ, μην παρεξηγηθώ από τον φιλοξενούντα φίλο Οικοδόμο, αλλά στο ιστολόγιο που ανάρτησε το απόσπασμα των «απομνημονευμάτων» του κ. Μικρούτσικου):
Η φαντασιοπληξία στην υπηρεσία του αντικομμουνισμού ή πού το βρήκε αυτό ο κ. Θάνος Μικρούτσικος;
Λέγεται ότι στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις, αλλά μάλλον το γνωστό ρητό του αείμνηστου Γιάννη Τσαρούχη θα έπρεπε να συμπληρωθεί με το ότι στην Ελλάδα μπορεί να διατείνεσαι ότι είναι αλήθεια ό,τι σου γουστάρει…
Ποτέ ο Μπέρτολτ Μπρεχτ δεν συμφώνησε σε ζητήματα αισθητικής με τον Γκιόργκι Λούκατς. Πάντοτε ο Μπρεχτ διαφωνούσε μαζί του κι έλεγε πως ο Λούκατς δεν μπορούσε να κατανοήσει τις αισθητικές του αντιλήψεις και μάλιστα όχι μόνο εκείνες που αφορούσαν την δραματουργία. Μια ματιά στα «Ημερολόγια» του Μπρεχτ φτάνει για να το δει και να το καταλάβει κανείς χωρίς να χρειαστεί να ανατρέξει σε ειδικότερη βιβλιογραφία περί των αισθητικών αντιλήψεων των δύο και των θεμελιακών μεταξύ τους διαφορών.
Και κάτι άλλο. Πώς θα μπορούσε ο Λούκατς να έχει συγκρουστεί με τον Αντρέι Ζντάνοφ στις αρχές της δεκαετίας του 1940, όταν ο τελευταίος άρχισε να ασχολείται με ζητήματα αισθητικής μόλις στα τέλη της ίδιας δεκαετίας και πώς θα μπορούσε ο Μπρεχτ να τον είχε υποστηρίξει στην σύγκρουσή του αυτή, αυτό είναι ένα «μυστικό» που μόνο ο κ. Θάνος Μικρούτσικος το γνωρίζει…
Κι όπως το ρηθέν του Τσαρούχη έχει ιστορική βάση (με νομοθετική ρύθμιση μετά την Μικρασιατική καταστροφή αναγνωρίζονταν πανεπιστημιακές σπουδές στους Έλληνες πρόσφυγες από την Μικρά Ασία μόνο με απλή υπεύθυνη δήλωσή τους), έτσι κι η αλήθεια είναι ότι ο Λούκατς είχε τότε —για την ακρίβεια τέλη της δεκαετίας του 1930 κι όχι αρχές της δεκαετίας του 1940— αντιρρήσεις και διαφωνίες με τις απόψεις για την μαρξιστική αισθητική όχι του Ζντάνοφ, αλλά του Μιχαήλ Λίφσιτς• σημειωτέον ότι σ’ αυτήν την θεωρητική διαμάχη —ο όρος «σύγκρουση» είναι μάλλον rocambolesque όπως θα ’λεγαν κι οι Γάλλοι— ο Μπρεχτ τήρησε επαμφοτερίζουσα στάση.
Αν η φαντασιοπληξία του κ. Θ. Μικρούτσικου του επιτρέπει να επιστρατεύει τέτοιου είδους τερατώδεις ανακρίβειες για να δικαιολογήσει τις αντικομμουνιστικές επιλογές του παρελθόντος του (τυχαία δεν τον έκανε ο Αντρέας υπουργό), η ιστοσελίδα σας δεν πάει πίσω στην κατασυκοφάντηση του ΚΚΕ γράφοντας ψευδολογίες του τύπου: «[…] και το ΚΚΕ συνεχίζει ακόμα να αγνοεί τη λέξη “εσωκομματική δημοκρατία” και διαγράφει αέρα-πατέρα όσους διαφωνούν με την κλειστή γκρούπα που αυτόαποκαλείται ηγεσία του.»
Ε, με τέτοιους γκαιμπελισμούς είναι ν’ απορεί κανείς που θεριεύει κι αυγατίζει η «Χρυσή Αυγή»; Μάλλον όχι…
Γνώστης προσώπων και πραγμάτων
Εκείνο, βέβαια, που δεν έθιξα αρκετά πιο πάνω (ίσως χρειαστεί να το κάνω άλλη φορά) είναι ότι όλες αυτές οι δικαιολογητικές τσιριμόνιες του κ. Μικρούτσικου —και ο αλήστου μνήμης ρόλος του στην φραξιονιστική πάλη που από τότε σοβούσε στο ΚΚΕ (λέγε με π. χ. Δημήτρη Δανίκα)— δεν ήταν τίποτ’ άλλο παρά τα προεόρτια της μετέπειτα υπουργοποίησής του από τον Ανδρέα Παπανδρέου, για την οποία, σημειωτέον, στα «απομνημονεύματά» του ελάχιστα ψελλίζει…
Σε χαιρετώ,
Γνώστης προσώπων και πραγμάτων
@ Γνώστης προσώπων και πραγμάτων:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα.
Υπενθυμίζω πως το θέμα της ανάρτησης είναι ο ποιητής Άλκης Αλκαίος.
Η συνέπεια ή όχι σε θεμελιώδεις αρχές, οι ιδεολογικές παρεκκλίσεις, η εγκατάλειψη θέσεων, οι ατομικές συμπεριφορές, οι φιλοδοξίες, στο σύνολό της η πορεία όλων όσων αναφέρεις (των εν Ελλάδι), είναι γνωστά και χαρακτηρίζουν τους ίδιους, όπως και το τι αυτοί εκπροσωπούν σήμερα σε σχέση με το τι εκπροσωπούσαν τότε. Η ηλικία μου μου το επέτρεψε, όμως δεν είναι απαραίτητο να ζήσει κάποιος μια εποχή για να την «καταλάβει», αυτή και τους πρωταγωνιστές της. Πολλές φορές η εποχή που ακολουθεί είναι εξόχως αποκαλυπτική για την πρότερη στάση του καθένα.
Καλή δύναμη!
@ Γνώστης προσώπων και πραγμάτων
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ για τις σημαντικές πληροφορίες. Δεν γνωρίζα τόσες λεπτομέρειες των λεγομένων του Μικρούτσικου αλλά φανταζόμουν ότι είναι ικανός να έχει πει τόσα και περισσότερα. Γνώμη μου είναι ότι το σύστημα τον έχει χορτάσει χρήμα για να τα λέει αυτά και αυτός δεν έχασε την ευκαιρία να ξεπουληθεί. Μαζί με αυτόν βέβαια υπάρχουν και άλλοι καλιτέχνες που βαράνε το ίδιο βιολί και έχουν ταϊστεί αντιστοίχως...
@ Οικοδόμος
Συγνώμη που στρέψαμε αλλού το θέμα αλλά νομίζω άξιζε τον κόπο.
"Πολλές φορές η εποχή που ακολουθεί είναι εξόχως αποκαλυπτική για την πρότερη στάση του καθένα." Υπέροχη έκφραση, συνοψίζει και ταυτόχρονα διαφοροποιεί τους ανθρώπους σε "Άλκαίηδες" και "Μικρούτσικους" ανάλογα με την μετέπειτα στάση τους.
Ανώνυμος [17 Δεκεμβρίου 2012 10:05 μ. μ. και 18 Δεκεμβρίου 2012 12:34 π. μ.]
Άλκης Αλκαίος (1949 - 10 Δεκεμβρίου 2012)
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://aftercrisisblog.blogspot.gr/2013/12/1949-10-2012.html