Οι αυταπάτες πρέπει να τελειώνουν

    (έργο του Γιάννη Γαΐτη)   

Εμελλε να το δούμε κι αυτό. Ο κ. Αλ. Τσίπρας σε μια στιγμή ευρωπαϊκού οίστρου και προσπαθώντας να δώσει τη γνήσια ταυτότητα του ευρωπαϊστή απεκάλεσε την πλευρά του πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά ως «Μερκελιστές» αντί του γνήσιου ευρωπαϊστή που αυτοαποκαλείται ο ίδιος. Προκαλεί τουλάχιστον εντύπωση η πτώση του πολιτικού επιπέδου των ευρωτροφίμων. Καλά, δεν έμεινε ούτε η πλέον στοιχειώδης πολιτική αξιοπρέπεια στους απογόνους του πάλαι ποτέ ΚΚ Εσωτερικού και της Ανανεωτικής Αριστεράς; Τελικά αυτό είναι το φινάλε της πολυσυζητημένης «ανανέωσης»; Γι' αυτό αγωνίστηκε και ταλανίστηκε ολόκληρη γενιά αγωνιστών; Είναι γεγονός ότι σε στιγμές βαθιάς κοινωνικής κρίσης με βαθιές επιπτώσεις και στο εργατολαϊκό κίνημα συμβαίνει να βγαίνουν στον αφρό διάφοροι ηγετίσκοι καιροσκόποι που θέλουν να διαχειριστούν το σύστημα. Πάντα έτσι γινόταν σε ανάλογες εποχές. Παρόμοιες καταστάσεις ανάγκαζαν το λαό κι ακόμη και μερίδα διανοουμένων να εφαρμόζουν το «βλέπε, άκου, σώπα»...

Σε πείσμα όμως της κατεστημένης αστικής πολιτικής καντρίλιας μεταξύ της «φρόνιμης» δεξιάς και της γλυκανάλατης χαύνας αστικής αριστεράς η ιστορία προχωρά με το δικό της έστω αργό, έστω μακρόσυρτο, έστω σιωπηλό βηματισμό. Μπορεί αυτές οι σκόρπιες απεργίες να μοιάζουν «χοροπηδήματα». Μπορεί να χρειάζεται καλύτερος συντονισμός των αγώνων, ακόμα και οι απεργίες να μην αρκούν για ριζικές αλλαγές, αφού απαιτούνται βαθύτερες ρήξεις και συγκρούσεις με την αστική εξουσία, αλλά είναι ένα βήμα. Ενα βήμα που οι ταξικές δυνάμεις αξιοποιούν.

Βέβαια όσο το εργατικό κίνημα δεν ανασυντάσσεται αγωνιστικά οι αστοί καταφέρνουν να κερδίζουν χρόνο επιβολής των πλέον επαίσχυντων αντιλαϊκών αντεργατικών μέτρων. Αυτό δεν είναι λίγο. Η μεγαλοαστική τάξη πάει κι έρχεται στον Παράδεισο. Η εργατική τάξη βρίσκεται ριγμένη στα τάρταρα του Αδη προσπαθώντας να βρει την έξοδο στη γη των Μακάρων; Το παιχνίδι της καταπίεσης κι υπερεκμετάλλευσης παραείναι χοντρό.

Οσο όλα κινούνται στον «αστερισμό» ενός πολιτικού καθωσπρεπισμού με την αστική αριστερά να κραυγάζει διαμαρτυρόμενη για τα κακώς κείμενα και την... ήρεμη αστική δεξιά να υποδεικνύει τη νομιμότητα του καθεστώτος, όσο ο νόμος και η τάξη της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας γίνεται θανάσιμος «βρόχος» στο λαιμό του εργαζόμενου λαού και συνδικαλισμός, τοπική διοίκηση, Κοινοβούλιο, όλα συνετά κι ελεγχόμενα, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα θα υποβάλλονται σε θυσίες. Ομως - και οι αστοί το γνωρίζουν - δυναμώνει η λαϊκή εργατική απάντηση. Το έδειξαν και οι τελευταίες απεργιακές μάχες, η δυναμική του ταξικού κινήματος. Ο πόλος της σύγκρουσης με την εξουσία των κεφαλαιοκρατών διαμορφώνεται και μπορεί να σαρώσει τα πάντα, και τον καθωσπρεπισμό του κ. Τσίπρα και τις αυταπάτες που σπέρνει αλλά κυρίως να αναδείξει τον άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες των εργαζομένων.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ - Ριζοσπάστης