«Όταν τσακώνονται τα βουβάλια... »

Η προχτεσινή δήλωση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σχετικά με το Γιούρογκρουπ, αποτυπώνει την πραγματικότητα που έχει διαμορφώσει η γενικευμένη οικονομική καπιταλιστική κρίση και εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης αλλά και γενικώτερα στις σχέσεις τους με άλλες ισχυρές καπιταλιστικές χώρες όπως οι ΗΠΑ.
Τι είπε συγκεκριμένα; «Βγάλαν τα μαχαίρια από τα θηκάρια και το μόνο ενδιαφέρον τους ήταν πώς θα καταμερίσουν τη ζημιά. Θα συμβιβαστούν προσωρινά. Θα υπάρξει ένας εύθραυστος προσωρινός συμβιβασμός, γιατί αυτή τη στιγμή στην ΕΕ κυριαρχεί η ιδέα της ακεραιότητας της ζώνης του ευρώ, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχει και η τάση της διάσπασής της».

Η εικόνα στο Γιούρογκρουπ φαίνεται να είχε στο επίκεντρό της τη διαχείριση του κρατικού χρέους της Ελλάδας, τη δανειακή δόση, με βασικό πεδίο αντιπαράθεσης την κόντρα ΔΝΤ - Γερμανίας και των δορυφόρων της (Αυστρία, Ολλανδία, Φινλανδία), σχετικά με την απαίτηση του ΔΝΤ για «κούρεμα» του χρέους ώστε να γίνει διαχειρίσιμο, ή βιώσιμο όπως λένε. Και τις απειλές ότι θα σταματήσει να χρηματοδοτεί το χρέος της Ελλάδας. Αλλά το ΔΝΤ απειλεί ξέροντας ότι η Ευρωζώνη δυσκολεύεται, αν δεν αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα ίδια προβλήματα σε Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, ίσως και Γαλλία.

***

Στον αστικό Τύπο, γράφτηκε«Αν το σημερινό γερμανικό κέντρο εξουσίας δε θέλει την Ευρωζώνη, ή την Ελλάδα στην Ευρωζώνη, ας το ξεκαθαρίσει. Για να ξέρουν τι θα κάνουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, που σκέφτονται εντελώς διαφορετικά. Οι Ελληνες πάντως ξέρουν τι θα κάνουν» («Τα Νέα», 22/11/2012). Την ίδια μέρα η «Ημερησία» έγραφε: «Τα κίνητρα των ΗΠΑ, που παρεμβαίνουν στην Ευρωζώνη μέσω του ΔΝΤ, είναι κατεξοχήν γεωπολιτικά: Τη στιγμή που η Ισπανία είναι εκτός αγορών, η Ιταλία στον προθάλαμο της πολιτικής και δημοσιονομικής κρίσης και η Γαλλία αμήχανη και σιωπηρή μετά την επίθεση Σόιμπλε, η Ουάσιγκτον επιθυμεί να ματαιώσει την επιβολή μιας γερμανικής ευρωζώνης, γιατί πολύ απλά θα έχανε κάθε περιθώριο επηρεασμού των εξελίξεων στη Γηραιά Ηπειρο, θα έβλεπε τη διατλαντική σχέση να εξανεμίζεται, το ΝΑΤΟ να μοιάζει με τη Βρετανική Κοινοπολιτεία... η αποχώρηση του ΔΝΤ από την Ευρώπη θα ήταν μια σοβαρή ποσοτική επιβάρυνση της συμμετοχής του Βερολίνου στα προγράμματα διασώσεων της Ευρωζώνης και θα φώτιζε τη γερμανική κυβέρνηση ως κράτος ταραξία των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών ισορροπιών... Η γερμανική ηγεσία πήρε το μήνυμα, μένει να δούμε αν το έλαβαν στη Λισαβόνα, στο Δουβλίνο, στη Ρώμη, στη Μαδρίτη, και κυρίως στο Παρίσι».

Τα παραπάνω δείχνουν ότι οι ανταγωνισμοί έχουν οξυνθεί στο έπακρο, τους οξύνει η κρίση. Η κρίση καταστρέφει κεφάλαιο, επομένως ποιου καπιταλιστικού κράτος το κεφάλαιο θα καταστραφεί λιγότερο και ποιου περισσότερο είναι αιτία να βγαίνουν μαχαίρια μεταξύ τους. Ταυτόχρονα οι ανταγωνισμοί μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου στο εσωτερικό των κρατών και των σχέσεών τους με το κεφάλαιο άλλων κρατών, επιδρούν στις σχέσεις των ίδιων κρατών και στους ανταγωνισμούς τους. Εδώ υπεισέρχεται και ο παράγοντας ποιου κράτους το κεφάλαιο θα κατακτήσει μεγαλύτερα μερίδια στη διεθνή αγορά. Αυτά καθορίζουν αντιθέσεις, επανακαθορίζουν συμμαχίες, διαφορετικές επιλογές σχέσεων κρατών κλπ. Η οικονομική κρίση και το ξεπέρασμά της με τις λιγότερες απώλειες για το κεφάλαιο είναι το θεμελιακό τους πρόβλημα, το χρέος είναι παράγωγο της κρίσης. Μέσα από τη διαχείριση του χρέους πασχίζουν να αντιμετωπίσουν την καταστροφή κεφαλαίου. Αυτά διαμορφώνουν και την κόντρα Βορρά - Νότου στην Ευρωζώνη, τους -για την ώρα- συμβιβασμούς που είναι εύθραυστοι και τις φυγόκεντρες τάσεις. Αυτά εκφράζει και η κόντρα του αστικού Τύπου απέναντι στην Μέρκελ, όπως φαίνεται από τα δημοσιεύματα.

***

Οι ΗΠΑ κάνουν ανοιχτές παρεμβάσεις στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, κόντρα στη Γερμανία και την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ελλάδα, ενώ παρακολουθούν το βάθεμα της κρίσης στην Ευρωζώνη, ιδιαίτερα σε Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία, αλλά και την ΕΕ συνολικά. Η δυσκολία στην Ευρωζώνη διευκολύνει τις ΗΠΑ στους μεταξύ τους ανταγωνισμούς. Στη Γερμανία οξύνονται οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί αυτών που θέλουν στρατηγικά τον ευρωατλαντισμό κόντρα σε τμήματα που προσανατολίζονται στρατηγικά σε Ρωσία, Κίνα, στην Ασία γενικότερα. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν την υπονόμευση της Ευρωζώνης και της Γερμανίας, και το αντίστροφο, στα πλαίσια της μεταξύ τους διαπάλης. Αυτό εκφράζεται και με την κόντρα ΔΝΤ - Γερμανίας. Ταυτόχρονα οι ανταγωνισμοί οξύνονται για τη μοιρασιά πλουτοπαραγωγικών πηγών, και στην Ελλάδα αυτό εκφράζεται έντονα. Οι ΗΠΑ δείχνουν ενδιαφέρον για τομείς που ενδιαφέρεται και η Γερμανία, η Ρωσία, με βασικό αυτόν της ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς της. Αυτό έχει αντανάκλαση και στα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Υπάρχουν τμήματά του (εφοπλιστές - πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι ο Ομπάμα από το καλοκαίρι ακόμη συναντιέται με Ελληνες εφοπλιστές - μεγαλοεξαγωγείς, μεγαλοξενοδόχοι κλπ), που καλοβλέπουν «κολεγιά» με τις ΗΠΑ και άλλες χώρες, όπως οι Ρωσία, Κίνα...

Αυτοί οι ανταγωνισμοί εκφράζονται και στο πολιτικό επίπεδο, με τη συγκυβέρνηση να έχει στρατηγική επιλογή την πολιτική της Μέρκελ και τον ΣΥΡΙΖΑ την «αντι-Μέρκελ» προβάλλοντας ως υπόδειγμα διαχείρισης την πολιτική Ομπάμα στις ΗΠΑ και τη συμμαχία με τον Ευρωπαϊκό Νότο. Η ουσία είναι ότι «τη νύφη» πληρώνει ο λαός, που δεν έχει άλλη διέξοδο από την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους και να πάρει την οικονομία στα χέρια του, κοινωνικοποιώντας τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.

Πηγή: Ριζοσπάστης