Αναγκαίος ο εργατολαϊκός ξεσηκωμός

Η ελληνική αστική τάξη από κοινού με τα ευρωενωσίτικα ταξικά της αδέλφια συνεχίζουν να φορούν για τα καλά τη φορεσιά του τοκογλύφου, του φορομπήχτη. Οι Γερμανοί και άλλοι κεφαλαιοκράτες ζητούν τα υποτιθέμενα δανεικά που κανείς δεν τολμά να ερευνήσει για την πραγματικότητά τους. Απλά δοξάζουν σε εταιρικό σιγόντο τον Μαμμωνά πάνω στο μεροκάματο των Ελλήνων εργαζομένων. Ο μεγαλοαστός αμόλησε τα λυσσασμένα σκυλιά του και ζητά αίμα.
Παίρνει ακόμη και την μπουκιά από το στόμα του εργάτη, του φτωχού αγρότη, του παιδιού στο ρημαγμένο σχολείο με τους ρημαγμένους καθηγητές και δασκάλους. Ολοι ρωτούνται πού θα βγάλει η πρωτοφανής αυτή καταισχύνη των λίγων χορτάτων και των πεινασμένων παιδιών.

Πρώτη απάντηση απλή: Οσο η αστική οικονομική ολιγαρχία βρίσκει περιθώριο αδιαμαρτύρητης μαζικής πίεσης, πιέζει περισσότερο. Εδώ στάση για ανάσα δεν υπάρχει. Υπάρχει το μπρος ή πίσω με μια τραγική κατ' ουσίαν οπισθοχώρηση του εργατολαϊκού κινήματος. Λίγοι ηρωικοί θύλακες αντίστασης δεν αρκούν. Το παιχνίδι που παίζεται είναι προμελετημένο κι ελεγχόμενο. Για να επιβάλλεται η συνεχιζόμενη αντιλαϊκή ληστεία χρειάζεται μια βασική προϋπόθεση: Τον έλεγχο των αντιδράσεων από μια αστική αριστερά με μια ελεγχόμενη πολιτική εντός των πλαισίων του αστικού καθεστώτος. Οποιαδήποτε λαϊκή διεκδίκηση να βρίσκει αστική κυβερνητική αντίσταση και στα ελάχιστα αιτήματά της. Ετσι παρουσιάζεται ως επαναστατική πολιτική ακόμη και η διεκδίκηση λίγων ευρώ στο μεροκάματο. Ευνοϊκότερο αυτό μεταξύ άλλων είναι και η παλιά συνήθεια των εργαζομένων, να θέλουν έστω κι ένα μικρό αντίκρισμα στον αγώνα που αποφασίζουν. Το παιχνίδι είναι εξ αντικειμένου στημένο στα μέτρα της αστικής τάξης, με την αριστερή της πλευρά. Η άκρη του παιχνιδιού βρίσκεται χρόνια πριν, όταν προδότες σχεδίαζαν κι εκτελούσαν τη Σοβιετική Ενωση και τις Λαϊκές Δημοκρατίες με την αντεπανάσταση.

Τότε άρχισε η γενικευμένη επίθεση του καπιταλισμού στο διεθνές προλεταριάτο. Η διεθνής αστική τάξη απαλλαγμένη από το φόβο του «αντίπαλου δέους» κατάλαβε ότι ήταν μόνη κυρίαρχη στον πλανήτη. Λαοί των πιο διαφορετικών χωρών με τον πιο διαφορετικό τρόπο και επίπεδο ζωής μπήκαν στη μέγκενη του παγκόσμιου κεφαλαίου. Μία ανανέωση κερδών κι αστική εξουσία συντελείται. Το εργατικό κίνημα παγιδευμένο στις συμπληγάδες της μεγαλοαστικής εξουσίας και της αστικής αριστεράς δείχνει άβουλο και ζαλισμένο με την ανομολόγητη ενστικτώδη προσμονή ότι θα μπορέσει να ξανα-ανακτήσει τη δύναμή του. Ομως αυτή η προσδοκία γίνεται όλο και δυσκολότερη όσο επιμηκύνεται μέσα στο χρόνο.

Η καταστροφή της ανθρωπότητας οξύνεται αργά αλλά σταθερά κάτω από το βάρος των συνεχιζόμενων καπιταλιστικών ποικίλων αντιφάσεων σ' όλο τον πλανήτη. Τα συνεχιζόμενα οξέα γεγονότα στην ευρύτερη Μέση Ανατολή που προστέθηκαν σε αυτά της Βόρειας Αφρικής δείχνουν το άκρως επικίνδυνο βάθεμα στη λειτουργία του καπιταλισμού. Η αστική Ελλάδα εξακολουθεί να απολαμβάνει τον μακάριο κερδώο μύθο της. Στο εργατολαϊκό κίνημα που πρέπει να δυναμώσει και να επιβάλει το δίκιο του βρίσκεται η τελική λύση ανατροπής του καπιταλισμού και των άκρως επικίνδυνων αντιφάσεών του.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ - Ριζοσπάστης