Ανταπόκριση από τη Γενική Συνέλευση του Συνδικάτου Οικοδόμων

Αυτό το Κυριακάτικο πρωινό ήταν από μέρες αφιερωμένο στη Γενική Συνέλευση του συνδικάτου. Το ιστολόγιο αποφάσισε για πρώτη φορά να κατεβεί μέχρι την Κάνιγγος με το αυτοκίνητο, για να αποφύγει την ταλαιπωρία των μέσων μαζικής μεταφοράς και έναν σχετικό ποδαρόδρομο. Κυριακή είναι, σκεφτήκαμε, κίνηση δεν θα έχει, οπότε… Πράγματι, κίνηση δεν είχε στους δρόμους, όμως μια δυσάρεστη έκπληξη μας περίμενε μετά το τέλος της συνέλευσης, όταν μπήκαμε το αυτοκίνητο. Κατεβήκαμε στο συνδικάτο από νωρίς. Συναντηθήκαμε με συναδέλφους που είχαμε  ν’ ανταμώσουμε μόλις από την απεργία της Τετάρτης και με κάποιους που για διάφορους λόγους είχαμε να ιδωθούμε πολύ καιρό. Σχηματίστηκαν τα σχετικά πηγαδάκια και άρχισαν οι συζητήσεις με κύριο θέμα, ποιο άλλο, την ανεργία, που αγγίζει ποσοστά μέχρι
και 80% στον κλάδο. Ανταλλάξαμε την προσωπική μας αγωνία για το που μπορεί να φτάσει αυτή η κατάσταση, συμφωνώντας παράλληλα πως ο μόνος τρόπος να αναχαιτιστεί η επίθεση που δεχόμαστε μαζί με ολόκληρη την εργατική τάξη, είναι η γιγάντωση του  αγώνα μας. Το άλλο ζήτημα που σχολιάσαμε ήταν τα ποσοστά συμμετοχής στην προχτεσινή γενική απεργία, ο όγκος της συγκέντρωσης-πορείας του ΠΑΜΕ και οι προοπτικές που ανοίγονται από την αυξημένη συμμετοχή, σε σχέση με προηγούμενες απεργίες.

Η προσέλευση των συναδέλφων μπορεί να χαρακτηριστεί σχετικά ικανοποιητική. Αυτό δεν σημαίνει πως επικρατούσε κάποια ευφορία  στην ατμόσφαιρα λόγω του μεγέθους της συμμετοχής, όμως ας είμαστε ρεαλιστές. Αν συνυπολογίσουμε τις γενικότερες δυσκολίες και την έλλειψη διάθεσης για συμμετοχή στα κοινά, μπορούμε να διατηρήσουμε μια συγκρατημένη αισιοδοξία για το μέλλον. Μια αισιοδοξία που για το ιστολόγιο έγινε  λίγο μεγαλύτερη  όταν ξεδιπλώθηκαν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της συνέλευσης μέσα από τις ομιλίες των συναδέλφων.

Μετά τη διευθέτηση των διαδικαστικών και την εκλογή προεδρείου από το σώμα, ξεκίνησε την ομιλία του ο πρόεδρος του συνδικάτου συνάδελφος Γιάννης Τασιούλας. Ανέλυσε την άσχημη κατάσταση που περνάει ο κλάδος και η εργατική τάξη γενικότερα, σαν αποτέλεσμα των κλυδωνισμών της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, έκανε έναν απολογισμό των πεπραγμένων της διοίκησης στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την περσινή γενική συνέλευση και έθεσε το πλαίσιο δράσης και οργάνωσης του αγώνα   από τις αμέσως επόμενες κιόλας μέρες (ενόψει της διαδικασίας στη βουλή για την υπερψήφιση του νέου πακέτου βάρβαρων οικονομικών μέτρων).

Κύριο θέμα της ομιλίας του προέδρου ήταν το ζήτημα της ανεργίας. Έγινε ιδιαίτερη αναφορά στους άνεργους συναδέλφους και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Στην επιτακτική ανάγκη που προβάλει για άμεση καταγραφή και εντοπισμό τους. Στον ουσιαστικό ρόλο των παραρτημάτων σε αυτήν την κατεύθυνση. Στους αποτελεσματικότερους τρόπους που πρέπει να βρεθούν από το συνδικάτο για να τους προσεγγίσει. Εκφράστηκε η ανάγκη για νέες εγγραφές μελών που θα μειώσουν τα προβλήματα λειτουργίας του συνδικάτου, θα αυξήσουν τη συμμετοχή, άρα και την αποτελεσματικότητα του αγώνα.  Ανακοινώθηκαν πρωτοβουλίες για το άμεσο προσεχές διάστημα, όπως μια ημερίδα για τους ανέργους που θα συνδυαστεί και με άλλες δράσεις για το μήνα Νοέμβρη και άλλα.

Η εισήγηση έθεσε επιτακτικά το πολύ σοβαρό, για την λειτουργία του συνδικάτου, οικονομικό ζήτημα. Την αναζήτηση οικονομικών πόρων από τις εγγραφές νέων  και τις εισφορές των ήδη μελών, αλλά και δωρεές από φίλους του συνδικάτου. Η διοίκηση  ζήτησε –και πήρε στη συνέχεια- την εξουσιοδότηση από το σώμα να χειριστεί την οργάνωση του αγώνα σε συνεργασία με τις ταξικές δυνάμεις άλλων κλάδων, με πρώτο βήμα την κήρυξη νέας απεργίας την ημέρα που τα μέτρα της κυβέρνησης θα τεθούν προς ψήφιση από τη βουλή.

Στη συνέχεια της ομιλίας του ο συνάδελφος Τασιούλας άσκησε έντονη κριτική στις δυνάμεις που κρατούν αλυσοδεμένο το εργατικό κίνημα, στους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, αλλά και σε κάποιες «αριστερές» συνδικαλιστικές παρατάξεις που επιλέγουν να πατούν σε δυο βάρκες, υπηρετώντας τα συμφέροντα των καπιταλιστών και παραπλανώντας τους εργάτες με κούφια λόγια και σπορά ψευδαισθήσεων που οδηγούν στο συμβιβασμό και την απογοήτευση. Απάντησε και στην κριτική από τα αριστερά που δέχεται η διοίκηση, χαρακτηρίζοντάς την «μεγάλα λόγια» χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα.

Μια ευχάριστη για το ιστολόγιο έκπληξη έκρυβε προς το τέλος η ομιλία του προέδρου. Ανακοίνωσε πως βρίσκεται λίγο πριν την έκδοση, βιβλίο με την ιστορία του οικοδομικού κινήματος που είναι προγραμματισμένο να  παρουσιαστεί στην αρχή της νέας χρονιάς, στο συνέδριο της Ομοσπονδίας μας. Το αναμένουμε με τρομερό ενδιαφέρον.

Μετά το τέλος της ομιλίας του προέδρου,  πήρε το λόγο ο ταμίας του συνδικάτου συνάδελφος Παναγιώτης Κατής και στη συνέχεια ο πρόεδρος της εξελεγκτικής επιτροπής, που έκαναν τον απολογισμό των οικονομικών πεπραγμένων.

Στις ερωτήσεις που ακολούθησαν την εισήγηση και τον οικονομικό απολογισμό, το ιστολόγιο έθεσε δυο ζητήματα. Πρώτο, αν η διοίκηση είναι ευχαριστημένη με τον τρόπο που προπαγανδίζει τις εκδηλώσεις-δράσεις της. Το ερώτημα έγινε με αφορμή την μη έγκαιρη  προπαγάνδιση της σημερινής γενικής συνέλευσης. Δεύτερο, αν η διοίκηση  σκέφτεται να παρέμβει με κάποιον τρόπο στο ζήτημα των συνεχών ανατιμήσεων των οικοδομικών υλικών. Οι απαντήσεις που έδωσε στη συνέχεια ο συνάδελφος Τασιούλας ήταν κατατοπιστικές.

Στις ομιλίες των συναδέλφων που ακολούθησαν συμμετείχε με μια ολιγόλεπτη τοποθέτησή του και το ιστολόγιο. Τόνισε την μεγάλη βαρύτητα που πρέπει να δοθεί από τη διοίκηση στην συμμετοχή περισσότερων  συναδέλφων και την εγγραφή νέων μελών στο συνδικάτο, γεγονός που θα δώσει νέα ώθηση και θα αμβλύνει τα προβλήματα λειτουργίας του. Χαιρέτησε την έκδοση του βιβλίου που έρχεται να καλύψει ένα κενό στην ιστορία του εργατικού-οικοδομικού κινήματος και έκανε αναφορά στη σπουδαιότητα της ιστοσελίδας της Ομοσπονδίας Οικοδόμων σαν μια αξιόλογη προσπάθεια καταγραφής μέρους αυτής της ιστορίας. Τέλος, κατέθεσε την πρόταση, μαζί με την διοργάνωση μιας πλατιάς  εκδήλωσης-παρουσίασης του υπό έκδοση βιβλίου, να αποδοθεί τιμητική μνεία στους παλιούς συνδικαλιστές του κλάδου, σαν ένα μεγάλο ευχαριστώ από εμάς τους νεότερους για όσα πρόσφεραν με τους αγώνες και την ανιδιοτελή στάση τους. Αυτοπροσφερθήκαμε να βοηθήσουμε σε μια τέτοια διαδικασία.

Η διοίκηση δεν απέρριψε την πρόταση, ξεκαθάρισε όμως πως για αντικειμενικούς λόγους μια τέτοια εκδήλωση δεν μπορεί να γίνει μέσα σε αυτές τα ημερομηνίες και άφησε να εννοηθεί  πως η πρόταση υπάρχει σαν σκέψη που πρέπει να δουλευτεί καλά και να αποφασιστεί κάτι στο μέλλον.

Από τις υπόλοιπες ομιλίες των συναδέλφων, ξεχωρίσαμε ακόμα δυο. Αίσθηση προκάλεσε η τοποθέτηση του προέδρου της Ομοσπονδίας συνάδελφου Γιάννη Πάσουλα, πάνω στα ζητήματα της νεολαίας και της ενότητας της πάλης του εργατικού κινήματος. Χαρακτήρισε τους νεολαίους συναδέλφους μεγάλο κεφάλαιο για το συνδικάτο και τόνισε την αναγκαιότητα συμμετοχής τους στη δράση του συνδικάτου και την σταδιακή ανάδειξή τους στα όργανα διοίκησης. Με έντονο τρόπο έδωσε απαντήσεις σε όλους αυτούς που προβάλλουν συνταγές «ενότητας» του λαού και των εργαζομένων, σε «πάρκα» ή «πλατείες», αποκάλυψε το ρόλο που παίζει  το λεγόμενο «κίνημα της μούντζας» και κάλεσε όσες δυνάμεις επιθυμούν πραγματικά την ενότητα να συμπορευτούν με τις ταξικές δυνάμεις σε μέτωπο δράσης για την ανατροπή του συστήματος που γεννάει τις κρίσεις.

Αναφέρθηκε στο ιστορικό παρελθόν του οικοδομικού κινήματος με δύο παραδείγματα «συνεργασιών» στη βάση μιας αόριστης και γενικής «ενότητας»,  που ζημίωσαν το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και το έκαναν να οπισθοχωρήσει, και τέλος, συγκινημένος και μέσα σε καταιγισμό χειροκροτημάτων, ανακοίνωσε πως η παρουσία του στη σημερινή συνέλευση ήταν η τελευταία. Συνάδελφε Γιάννη Πάσουλα σ’ ευχαριστούμε. Είμαστε σίγουροι πως θα σε συναντήσουμε στο μέλλον σε άλλα μετερίζια του αγώνα.

Η άλλη ομιλία που ξεχωρίσαμε έγινε από ένα μετανάστη συνάδελφο (από τη Συρία), με το όνομα –αν ακούσαμε σωστά- Ναδάλ. Ο συνάδελφος μας διηγήθηκε την προσωπική του ιστορία για το πώς ήρθε στην Ελλάδα δυο φορές. Η πρώτη φορά, ήταν τη δεκαετία του ΄90. Μίλησε για την εποχή που υπήρχε δουλειά, για τις συνθήκες στην οικοδομή και τις άριστες σχέσεις του με τους Έλληνες συναδέλφους, για τις φιλίες που έκανε και την ζεστασιά που τον αντιμετώπιζαν οι Έλληνες γενικότερα. Είπε πως ο μετανάστης που φεύγει κυνηγημένος από τη χώρα του, ρισκάρει τη ζωή του, δεν φοβάται πως κάτι μπορεί να χάσει, αφού δεν έχει τίποτα και πως κανένας φράχτης, και καμιά καταστολή δεν μπορεί να συγκρατήσει έναν απελπισμένο που ψάχνει για τη δική του θέση κάτω από τον ήλιο. 

Αναφέρθηκε και στην δεύτερη περίοδο παραμονής του στην Ελλάδα, από το 2005 μέχρι σήμερα, στο πόσο άλλαξαν τα πράγματα από την πρώτη περίοδο, στην ανεργία, το ρατσισμό, τις δολοφονικές επιθέσεις των χρυσαυγιτών. Στον διαφορετικό τρόπο που τον αντιμετωπίζουν σήμερα πολλοί Έλληνες, επειδή τον θεωρούν υπαίτιο για τα προβλήματά τους. Είπε πως δεν φταίνε οι εργάτες για την κρίση  -είτε έλληνες είναι είτε ξένοι- αλλά το καπιταλιστικό σύστημα που θέλει όλους τους εργάτες, έλληνες και ξένους, υπόδουλούς του, και κατέληξε -μέσα σε παρατεταμένα χειροκροτήματα- πως η μόνη λύση είναι να ξεσηκωθούν όλοι οι εργάτες, έλληνες και ξένοι και να το ανατρέψουν.

Στο κλείσιμο της διαδικασίας η συνέλευση ενέκρινε ομόφωνα ψήφισμα που καταδικάζει το ναζιστικό-φασιστικό μόρφωμα της χρυσής αυγής και την προσπάθεια από μέρους του να παίξει το ρόλο γραφείου ευρέσεως εργασίας κλπ και κηρύσσει τους φασίστες ως ανεπιθύμητους στα συνδικάτα.

Η επίγευση που μας άφησε η σημερινή γενική συνέλευση είναι βαθύς  προβληματισμός και μαζί αισιοδοξία. Προβληματισμός για την δύσκολη κατάσταση που ορθώνεται σαν αδιαπέραστο τείχος μπροστά στις ζωές μας. Για το μέγεθος των  προβλημάτων που αντιμετωπίζει το συνδικάτο μας, που οφείλονται κυρίως στη συμμετοχή λίγων μελών, που επιβαρύνονται με περισσότερη δουλειά. Προβληματισμός για τις αντικειμενικές δυσκολίες στο να προσεγγίσουμε τους συναδέλφους που βρίσκονται εκτός συνδικάτου  και να τους πείσουμε να έρθουν μαζί μας. Προβληματισμός για την ίδια την αντοχή μας.

Η αισιοδοξία μας βασίζεται στο γεγονός πως ο αγώνας μας δεν είναι μάταιος. Είναι δίκαιος και έχει προοπτικές αρκεί να γίνει μαζικός. Ένας πιο μαζικός αγώνας μπορεί να εμπνεύσει και να παρακινήσει και  εκείνους τους συναδέλφους μας που θεωρούν πως δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, που βυθίζονται στην απογοήτευση και τον μαρασμό. Μπορούμε να το πετύχουμε φτάνει να πολεμάμε τις αδυναμίες μας και να πέσουμε με τα μούτρα στη δουλειά. Ανυποχώρητα σε έναν αγώνα δύσκολο, με προσωπικό και οικογενειακό κόστος, σε έναν αγώνα που απαιτεί θυσίες. Στο κάτω κάτω της γραφής, όπως έλεγε και ο σοφός Γερμανός παππούς,  δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα άλλο πέρα από τις αλυσίδες μας.

Έτσι, προβληματισμένοι μα και αισιόδοξοι, κινήσαμε για τον υπόγειο σταθμό για να πάρουμε το αυτοκίνητο για το δρόμο της επιστροφής. Μάλλον από τύχη γλιτώσαμε το εγκεφαλικό βλέποντας το αναγραφόμενο ποσό στο αυτόματο μηχάνημα, για τέσσερις σχεδόν ώρες στάθμευσης. Με την ουρά στα σκέλια και την υπόσχεση πως δεν θα πάρουμε ξανά ανάλογη «πρωτοβουλία» -καλά τα μέσα μαζικής μεταφοράς, καλός και ο ποδαρόδρομος- πήραμε τελικά το δρόμο της επιστροφής.