Τροϊκομματικά «σοβιέτ» βλακείας!

"Απέδειξε ότι μπορεί"...

Δείτε τώρα πώς αρθρώνεται ο πολιτικός λόγος των «σωτήρων» αυτού του τόπου: Προχτές ο Βρούτσης, ο νυν υπουργός Εργασίας με το αστραποβόλο βλέμμα, αυτός που θα «επαναδιαπραγματευόταν» προς όφελος του λαού τα θέματα των εργασιακών σχέσεων με την τρόικα,

αυτός που τελικώς επί των ημερών του οι εργαζόμενοι απειλούνται να δουλεύουν (όταν δουλεύουν) για 13 ώρες την ημέρα και για 6 μέρες τη βδομάδα, να πληρώνονται (όταν πληρώνονται) για μια μέρα τη βδομάδα και να απολύονται αυθημερόν χωρίς αποζημίωση,

είναι αυτός που, για να υπεραμυνθεί των διατάξεων του δεύτερου Μνημονίου (το οποίο η ΝΔ, το κόμμα του, το ψήφισε και εφαρμόζει η τροϊκομματική κυβέρνηση) δήλωσε ότι μέχρι τώρα και πριν από την «ευλογία» του δεύτερου Μνημονίου, αυτό που επικρατούσε στην Ελλάδα στις εργασιακές σχέσεις ήταν μοντέλο... «σοβιέτ»!

Περιττό να πούμε ότι την επίμαχη λεξούλα αυτής της ανυπέρβλητης, σε γνώσεις και σε ιδεολογική συγκρότηση, υπουργάρας, την πήραν αμέσως μετά τα καρακόλια της «δημοσιογραφίας» και την έκαναν ρουλεμάν στα μαγαζιά της προπαγάνδας,

με προφανή στόχο μην και υπάρξει Ελληνας εργαζόμενος που δεν ακούσει ότι τα δεινά που τραβάει οφείλονται στο γεγονός ότι μέχρι πρότινος η Ελλάδα τελούσε υπό... «σοβιετικό καθεστώς»!

Αρα και επομένως, αυτά που ξέρατε ξεχάστε τα.

Επί Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη (και Βρούτση, βεβαίως)

    το 24% της ανεργίας με το 53% να αφορά τους νέους,

    η εκ περιτροπής λεγόμενη εργασία,

    το δόγμα της «απασχολησιμότητας»,

    το δουλεμπόριο των ενοικιαζόμενων εργαζόμενων,

    τα 400 ευρώ βασικό,

δεν είναι «προϊόντα» της κεφαλαιοκρατικής ασυδοσίας, δεν είναι παράγωγα της εργοδοτικής αγριότητας, δεν είναι το αποτέλεσμα του κεντροαριστεροδέξιου νεοφιλελευθερισμού, δεν είναι το κτηνώδες μοντέλο της καπιταλιστικής «ανάπτυξης».

Είναι πολιτική... «σοβιετική»!

Ως εκ τούτου, μέχρι να φτάσουμε στον Βρούτση που θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους, όλοι οι υπουργοί Εργασίας που πέρασαν από αυτόν τον τόπο,

από τον Κατσιμήτρο (του «υπουργό» του Τσολάκογλου) μέχρι τον Λάσκαρη (που «κατάργησε» την πάλη των τάξεων),

από τον Γιαννίτση (της ασφαλιστικής λαίλαπας), μέχρι τον Λοβέρδο (του «δεν υπάρχει σάλιο») κι από τον Ρέππα (των «πέντε ανοικτών δακτύλων»), τον Παναγιωτόπουλο (τον και... «κόκκινο Πάνο»), μέχρι τον Τσοχατζόπουλο (ναι, ναι, υπήρξε κι αυτός υπουργός Εργασίας),

δεν ήταν υπουργοί Εργασίας του καθεστώτος της πλουτοκρατίας,

δεν ήταν υπουργοί Εργασίας των κυβερνήσεων που υπηρετούσαν το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης,

δεν ήταν υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του Καραμανλή, του Παπανδρέου, του Μητσοτάκη και του Παπαδήμου,

ήταν... «σοβιετικοί επίτροποι»!

Τόσο γελοία,

ένα απέραντο «σοβιέτ»... βλακείας

(καθώς η βλακεία είναι το μοναδικό είδος που έχουν και που επιδιώκουν να προσφέρουν προς «κοινωνικοποίηση»),

είναι η προπαγάνδα τους.

Τόσο αστείο και τόσο προσβλητικό να ασχολούνται μαζί της οι διαθέτοντες δυο δράμια μυαλό,

που αν δεν αφορούσε την ίδια τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων κι αν δεν την επιδοτούσαν όλες οι πυροβολαρχίες του μιντιακού ψεύδους, δεν θα της άξιζε ούτε να τη φτύσεις.

 Νίκος Μπογιόπουλος