Χαράματα
της 14ης Αυγούστου 1954, στη θέση Αγία Μαρίνα, στο Δαφνί. Στις 5 η ώρα
διακρίνεται ένα αυτοκίνητο να κινείται. Σταματάει, ανοίγει η πόρτα και
κατεβαίνει ο Νίκος Πλουμπίδης δεμένος, ακόμη και τότε, με τις χειροπέδες.
Προχωρώντας στον τόπο της εκτέλεσης, ο οποίος δεν ήταν ο συνήθης, πέρασε δίπλα
από τους δημοσιογράφους που περίμεναν. Κοντοστάθηκε, και με θαυμαστή ψυχραιμία
τους χαιρέτισε: «Γεια σας παιδιά. Μπράβο, όλο νιάτα βλέπω μπροστά μου. Σας
εύχομαι καλή σταδιοδρομία, να 'στε πάντα καλά. Βλέπετε εγώ σε λίγο φεύγω με
ψεύτικες και άδικες κατηγορίες. Το Κόμμα μου, το ξέρω, θα βρει την αλήθεια και
θα με δικαιώσει».
Οι
εφημερίδες της εποχής την ίδια μέρα θα γράψουν: «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ
του ΚΚΕ, αντιμετώπισε με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος» και
«δεν εδέχθη ούτε να κοινωνήση, ούτε να του δέσουν τους οφθαλμούς του»...
Ο
Νίκος Πλουμπίδης συλλαμβάνεται στις 25 Νοέμβρη του 1952. Κρατείται από τότε έως
την έναρξη της δίκης στις 24 Ιούλη 1953, ημέρα Παρασκευή. Μαζί του δίκαζαν
ερήμην και τους Ν. Ζαχαριάδη, Γ. Ιωαννίδη, Β. Μπαρτζιώτα, Μ. Πορφυρογένη, Π.
Ρούσο, Λ. Στρίγγο, Μ. Βλαντά, Γ. Βοντίτσιο - Γούσια κ.ά. Βασική κατηγορία του
καθεστώτος εναντίον τους ήταν η «παράβαση» του ΑΝ 375 της μεταξικής δικτατορίας
περί κατασκοπίας.
Λίγο
πριν από τη σύλληψή του και μετά, μέχρι την εκτέλεσή του, περνάει την πιο
δύσκολη φάση της ζωής του. Η αντίδραση εκμεταλλεύεται την άδικη κατηγορία από
την ηγεσία του Κόμματος, για να χτυπήσει το ίδιο το ΚΚΕ. Σ' αυτή τη μεγάλη
δοκιμασία, ο Πλουμπίδης μένει αταλάντευτος. Υπερασπίζεται το Κόμμα, τη γραμμή
και τις αρχές του, δίνοντας παράδειγμα κομματικού ήθους και αυτοθυσίας.
Οσο
για εκείνους που επιμένουν ακόμα και σήμερα να χρησιμοποιούν την υπόθεση
Πλουμπίδη ενάντια στο ΚΚΕ, η απάντηση έρχεται από τον ίδιο, με ένα γράμμα -
ντοκουμέντο: «Εκείνοι που με αγαπούν και με σέβονται οφείλουν να πειθαρχήσουν
στο Κόμμα, να διαφυλάξουν την Ενότητά του και να έχουν εμπιστοσύνη στην ηγεσία
του. Τιμή μου εγώ, πάνω απ' όλα έχω την τιμή του Κόμματος».
Το
στρατοδικείο τον καταδίκασε δύο φορές σε θάνατο. Σε όλη τη διάρκεια της δίκης
του δε σταματάει στιγμή να υπερασπίζει αυτά που πίστευε: «Σήμερα, κύριοι, δε
δικάζετε άτομα. Δικάζετε το ΚΚΕ. Και επ' αυτού δηλώνω, παρόλο ότι σήμερα όχι
μόνο δεν έχω την τιμή να εκπροσωπώ το Κόμμα μου, αλλά έχω και πολεμική εναντίον
μου, δηλώνω, ότι αναλαμβάνω πλήρως τις ευθύνες για την πολιτική του Κόμματός
μου»... «Ματαιοπονείτε, αν πιστεύετε ότι θα με κάνετε να στραφώ ενάντια στο
Κόμμα μου».
Ο
Ν. Πλουμπίδης άκουσε ψύχραιμος την καταδικαστική απόφαση και στους
δημοσιογράφους απάντησε: «Θα αντιμετωπίσω το θάνατο σαν Ελληνας κομμουνιστής,
όπως αντιμετώπισα και την κατηγορία σε όλη την ακροαματική διαδικασία. Θα
πεθάνω ήσυχος και γιατί αρκετό σπόρο έσπειρα και γιατί χιλιάδες νέοι Ελληνες θα
πάρουν τη θέση μου μέχρι τη νίκη του λαού».
... απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη οι Λύκοι αγκαλιά με τα Σκυλιά ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ήθος, η αυταπάρνηση και η αφοσίωση του Πλουμπίδη προκαλεί θαυμασμό. Και δεν ήταν ο μόνος. Χιλιάδες ανώνυμοι αγωνιστές τότε ακολούθησαν την ίδια τακτική κοιτώντας με ψυχραιμία τους διώκτες τους και τις κάνες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Μια γενιά ηρώων...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρόλο τον ηρωισμό ωστόσο πιστεύω ότι στην περίπτωση των Πλουμπίδη και Βαβούδη είναι έντονο το στοιχείο της τραγικότητας της κατάστασης τους. Ο πρώτος, ολομόναχος και απομωνομένος από τους συντρόφους του να δικάζεται και να εκτελείται. Ο δεύτερος, αυτόχειρας, για να μην παραδωθεί στους διώκτες τους, συκοφαντημένος μετα θάνατον απο τους συντρόφους του...Τι κι αν αποκαταστάθηκαν τυπικά...60 χρόνια μετά από το ΚΚΕ, τα διδάγματα/συμπεράσματα δεν πρέπει να αφορούν μόνο την αυταπάρνηση των αγωνιστών, αλλά και την στάση του ΚΚΕ. Όχι βέβαια με τη γνωστή διάθεση των αστών να στρογγυλέψουν την ιστορία, "ανυψώνοντας" ύπουλα τις μορφές των κομμουνιστών για να καταβαραθρώσουν την ουσία της πάλης τους, αλλά με αυτοκριτική ματιά στην ιστορία μας-οδηγό μας για τις μάχες του μέλλοντος. Οι αστοί ξαναγράφουν την ιστορία "αγιογραφώντας" τις φιγούρες-υποκείμενα και εξορκίζοντας την ιδεολογικοπολιτική ουσία του σκοπού της πάλης τους.
Σε αυτά τα πλαίσια θα ήθελα να σου ζητήσω φίλε Οικοδόμε μια ανάρτηση ή ένα σχόλιο για τον Νίκο Κοκοβλή. Ο τελεταίος αντάρτης του ΔΣΕ της Κρήτης που κατέβηκε-δραπετευσε από το βουνό το '62(!!!), πέρασε τα πάνδεινα, κτλ, απεβίωσε πριν λίγες ημέρες. Η ιστορία του έγινε γνωστή από το βιβλίο του "Άλλος δρόμος δεν υπήρχε", το οποίο έγινε και ντοκυμαντέρ(ψάχνω να τα βρω και τα δύο και δεν μπορώ!).
Ο συγκεκριμένος αγωνιστής απότι κατάλαβα όταν επέστρεψε από την ΕΣΣΔ, έφυγε από το ΚΚΕ και προσχώρησε στο "εσωτερικό" μέχρι το τέλος της ζωής του που ήταν στο ΣΥΡΙΖΑ(διορθώστε με αν κάνω λάθος). Αυτό ωστόσο, καθόλου δεν μειώνει τους αγώνες που έδωσε με τόση αυταπάρνηση εκείνα τα μαύρα χρόνια. Δεν κρίνεις ότι είναι άδικο να μην υπάρχει ούτε λέξη σε τόσα και τόσα "κόκκινα" μπλογκς και εφημερίδες; Θα έγραφα κάτι εγώ, αλλά δεν έχω καθόλου στοιχεία...
Εκεινη την εποχή (1948) λειτούργησαν και αρκετά έκτακτα λαικά δικαστήρια που διέταξαν 'αμεσες εκτελέσεις όπως π.χ. το δικαστήριο στους Κηπους Ζαγορίου που με αστήρικτες κατηγορίες (έδιδαν λέει θέσεις του ΕΛΑΣ στον Εθνικό Στρατό) εκτέλεσαν τέσσερα άτομα, ανάμεσα στα οποία την Κλεονίκη Παπαβασιλείου από το Κουκούλι και τον Φώτη Δεληγιάννη από το Τσεπέλοβο ...
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ανώνυμος(15 Αυγούστου 2012 9:27 μ.μ.):
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα.
Τι θέλεις να πεις με το σχόλιό σου; Ότι καλώς δηλαδή εκτελέστηκε ο Πλουμπίδης;
Δεν είναι δυνατό να ξέρω το περιστατικό που αναφέρεις. Δεν ξέρω αν συνέβη όπως το περιγράφεις. Έχει νόημα για σένα να σου αραδιάσω κάμποσες συγκεκριμένες περιπτώσεις ανθρώπων στον τόπο καταγωγής μου, που βασανίστηκαν φριχτά, που δολοφονήθηκαν από δοσίλογους φασίστες, από ΕΔΕΣΙΤΕΣ και κατσαπλιάδες ταγματαλήτες παλιοτόμαρα, χωρίς να φταίνε σε τίποτα, χωρίς... δίκη, με μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο τη συμμετοχή τους στην Αντίσταση και στο ΕΑΜ; Έχει νόημα να σου πω πόσους δολοφονημένους έβρισκαν οι ζωντανοί γκρεμισμένους στα στεφάνια από τους ίδιους που σου γράφω παραπάνω, από τα όρνια που έτρωγαν τις σάρκες τους;
Άστα λοιπόν, μην τα σκαλίζεις γιατί βρωμάνε. Εδώ μιλάμε για την γραμμή του επίσημου κράτους που καταδίωξε, βασάνισε, εκτέλεσε την αφρόκρεμα του ελληνικού λαού, τους πατριώτες αγωνιστές, τους πρωτοπόρους κομμουνιστές και από την άλλη επιβράβευσε και ανέδειξε τους προδότες, του δοσίλογους, τους συνεργάτες των καταχτητών...
Αν υπήρξαν άδικες πράξεις από τη μεριά του ΕΛΑΣ (που κάποιες θα υπήρξαν μέσα στη δίνη του πολέμου), αυτό δεν ισοσταθμίζει, δεν "δικαιολογεί" και δεν συγκρίνεται με την πρακτική του κράτους των ξενόδουλων κυβερνήσεων της δεξιάς, των δοσιλόγων και του παρακράτους της...
ΣΤΑΡΑΤΗ
ΑπάντησηΔιαγραφήTιμή και δόξα στο σύντροφο Πλουμπίδη, μια και η αναφορά γίνεται προσωπικά σ' αυτόν.
Τιμή και δόξα εντέλει σ' όλους τούς αλύγιστους της ταξικής πάλης, που περιφρούρησαν μέχρι την τελευταία πνοή τους την αξιοπρέπειά τους. Το Κόμμα τους. Το ΚΚΕ!!!
Τα υπόλοιπα τα είπε με τον καλύτερο τρόπο ο "οικοδόμος". Θα ήταν "ιεροσυλία" να τα επαναλάβω.
Ένα μόνο θέλω να προσθέσω. Όποιος θέλει να έχει πραγματικά πλήρη άποψη για τη νεότερη ιστορία τής χώρας μας, υπάρχει η καλύτερη ευκαιρία:
Το "ΔΟΚΙΜΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ τού ΚΚΕ 1949-1968",
το οποίο πάει και πίσω απ' το 1949 για να γίνει στρωτά η σύνδεση των πιο προηγούμενων χρόνων. Ειλικρινά, είναι πολύ παραπάνω από εξαιρετικό!!!
Απορία μη απαντημένη, δε θα έχει ότποιος το διαβάσει!!!
Κι ας έχουμε κάτι κατά νου, γενικότερα:
Κάθε γεγονός κρίνεται βάση τού χρόνου, ακόμη και του τόπου, που συντελέστηκε. Σύμφωνα δηλαδή με τα δεδομένα τής εποχής του.
Καλό διάβασμα σ' όποιον το αποφασίσει.
Μακρυά από μένα αυτή η σκέψη (ότι καλά του κάνανε, εξαλλου νόμιζα ότι έγιναν την ίδια περίπου χρονια) αλλά διαβάζοντας σημερα στο βιβλίο του δάσκαλου Ευρυπίδη Μακρή τη δράση του ΕΛΑΣ στο Ζαγόρι είδα το παραπάνω έγκλημα, και διαπίστωσα για μια ακόμη φορά ότι δεν ήταν όλοι οι όσιοι από αριστερά και όλοι οι λύκοι από δεξιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔίκιο έχεις να μην τα σκαλίζουμε, αλλά πα΄νε τόσα χρόνια τώρα, καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, εξάλλου νομίζω ότι είσαι αρκετά μικρότερος από μένα.
Μια μικρή συνεισφορά για την τραγικότητα της υπόθεσης Πλουμπίδη θα δεις και εδώ http://tsaiaptavna.blogspot.gr/2010/09/blog-post_11.html
@ΣΤΑΡΑΤΗ:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα.
Ευχαριστώ για το σχόλιό σου και την πρόταση για τον σπουδαίο αυτό τόμο, πραγματικής ιστορίας.
Καλή δύναμη!
@Ανώνυμος(15 Αυγούστου 2012 10:37 μ.μ.):
ΑπάντησηΔιαγραφή" καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους"
Χωρίς να λέω πως κατέχω την απόλυτη "αλήθεια", και χωρίς να "ισοπεδώνω", πιστεύω πως το προηγούμενό μου σχόλιο αποτυπώνει τα πράγματα ακριβώς με το όνομά τους.
Ευχαριστώ για το λινκ. Φαίνεται πολύ ενδιαφέρον βιβλίο. Θα το "ψάξω".
Καλή δύναμη!
@pavlosk:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα. Φίλε Παύλο είπες τη σωστή λέξη: "τραγικότητα". Η αλήθεια είναι πως την ένιωσαν στο πετσί τους πολλοί κομμουνιστές. Και ήταν ένα ακόμα στοιχείο που προστέθηκε στα πολλά που τους έκαναν να μείνουν για πάντα αθάνατοι, στο πάνθεον των πραγματικών ηρώων του κόμματος και του λαού μας.
Έχεις δίκιο όταν λες: "τα διδάγματα/συμπεράσματα δεν πρέπει να αφορούν μόνο την αυταπάρνηση των αγωνιστών, αλλά και την στάση του ΚΚΕ." Να διδασκόμαστε από την ιστορία, τη δράση και τα λάθη μας για να μην επαναληφθούν. Οι αστοί, ναι, ξαναγράφουν την ιστορία. Εμείς όμως πρέπει με τη δράση και τη στάση μας μέσα στο λαό, να τους σκίζουμε συνεχώς τα χαρτιά.
Για τον αγωνιστή Νίκο Κοκοβλή σου "απάντησα". Να 'σαι καλά φίλε.
Καλή δύναμη!